Let the flames of vengeance burn

Innerghost wordt niet vaak gezien als een vrolijk, helder persoon. Maar ze wordt ook niet gezien als een slecht persoon. Wel als een hard persoon, een rechtvaardig persoon en een slim persoon. Nu was het wel kwaadheid wat haar vulde, verdriet, rouw, maar ze was er weer bij met haar kop en ze wist heel goed wat voor besluit ze maakte. Ze was het hun verschuldigd, ze was het de clan verschuldigd, ze moesten en zouden de Burnt Sycamore deze dag nog terug nemen. De zon was begonnen aan zijn weg naar beneden en de tijd voor de namiddag patrouille was bijna aangebroken. Dit zou echter niet een normale patrouille zijn, maar een sterke patrouille. Een patrouille die bereid was om te vechten om de burnt sycamore terug te winnen. De katten in het kamp moesten alert blijven, want als het averechts ging moesten er katten bereid zijn om bij te springen. Want ze gingen winnen, dat was zeker. Dit was haar manier om iets van wraak te nemen, want ze was niet van plan om zich te verlagen tot het niveau van Bloodclan. Al zou ze het geen enkele kat kwalijk nemen als ze een Bloodclanner zijn of haar leven afnamen. Zeker niet. Bloodclan had zowel haar zoon als haar partner haar ontnomen en dat zal ze hun nooit vergeven.
"Katten van Shadowclan!" Klonk haar stem. "Laat alle katten die oud genoeg zijn om hun eigen prooi te vangen zich verzamelen bij de high rock!" Innerstar wachtte tot alle warriors en apprentices zich bij de high rock hadden verzameld. "Straks zal ik met een patrouille naar de Burnt Sycamore gaan om deze terug te winnen. Ik heb hiervoor zes sterke en fitte katten voor uitgekozen om mee te nemen, de rest moet alert blijven voor het geval het toch fout gaat," sprak ze. "Samen met Tallshadow, Flamepath, Gambleshroud, Nevermind, Hazelnut en Flamepaw zal ik op patrouille gaan om de Burnt Sycamore te herwinnen," sprak ze. "Blijf alert en in en rondom het kamp zolang ik weg ben met Tallshadow," vervolgde ze. "Goed, katten die deelnemen in de patrouille. Dit keer zullen we niet beginnen met een babbeltje, maar vallen we direct aan op mijn teken. Want dit is niet alleen om de Burnt Sycamore terug te winnen, maar ook om de dood van twee waardige warriors te wreken. Bloodclan en Thunderclan verdiennen geen behandeling met de zachte poot," sprak ze duidelijk en fel. Ze zwaaide met haar dikke en lange zwarte staart en sprong van de High Rock. "Volg mij!"
Innerstar verliet het kamp met de patrouille op haar hielen, door naar de grens met de Burnt Sycamore, wat voor nu nog behoorde tot Bloodclan en Thunderclan. Aangekomen bij de grens verstopte ze zich samen met haar patrouille in de heg, wachtend op enige teken van Bloodclan en/of Thunderclan. "Aanvallen op mijn teken," fluisterde Innerstar, terwijl ze stil bleef zitten waar ze zat, met haar warriors en de apprentice aan haar zijde.

Eerst de katten die deelnemen in deze patrouille van Shadowclan. Daarna Bloodclan/Thunderclan (de katten die deelnemen in die patrouille), daarna volgt mijn post en begint het gevecht.

De rode kleur die zijn vacht had viel feller uit de hoek nu de zon een oranje gloed over het kamp gooide. Alles werd ondergedompeld in de schrille zonnestralen die de zon met zich meebracht. De winter liep op z'n einde en dat viel goed te merken aan het verschil van warmte die de kater nu in zich opnam. Voor een tel sloten zijn amberkleurige ogen zich, waarna hij deze weer opende bij het horen van Innerstar haar stem. Zijn borstkas kromp even bij elkaar maar algauw wist de kater zich te vermannen en liet hij een zucht uit zijn bek ontsnappen. Hij moest op dit moment niet aan zijn eigen lijden denken, maar aan die van de Clan en hun leider. Innerstar had zowel haar partner als zoon verloren. Hún zoon. Flamepath klemde zijn kaken op elkaar en schudde deze gedachte weg. Het gat in zijn borstkas leek groter te worden en hoe vaker hij dacht aan zijn problemen, hoe rauwer de randen werden en hoe dieper hij mee geslingerd werd in de zwarte leegte. Bij het horen van zijn eigen naam stond hij vrijwel meteen recht. Zijn schouders spanden zich aan en zijn nagels werden in de harde bodem van het Shadowclan kamp geboord. Hij zou die Bloodclanners een lesje leren. Hen duidelijk maken dat ze niet zomaar met zijn familie konden sollen.
Zijn pootstappen waren snel en regelmatig. Flamepath had geen moeite om de passen van hun leidster bij te houden. Het was al een tijdje geleden dat hij nog eens voor zijn Clan gevochten had, zeker sinds zijn relatie met Innerstar, toen nog Innerghost, op de klippen was gelopen. Maar nu vocht hij niet enkel voor zijn Clan, maar ook voor zijn overleden zoon. En die gedachte alleen al gaf hem genoeg adrenaline om de hele aardbol af te rennen.

Hazelnut was eerder aangesproken geweest door Innerstar en was dus op de hoogte van wat er stond te gebeuren. Zijn poot was volledig genezen, dankzij Acefray, en hij was al een hele tijd aan het oefenen om zijn poot weer sterker te maken zoals ie eerder was. Hazel richtte zichzelf op toen de stem van Inner door het kamp klonk. Hij sprong direct naar voren en luisterde naar wat er gezegd werd. Vandaag was de dag. Hij knikte kort toen zijn naam uitgesproken werd en voegde zich, bewust, in stilte toe aan de patrouille.