Exploration | Open

Even dacht hij erover na. 'Misschien blijft mijn vacht dan niet altijd wit, maar je blijft voor altijd een idioot.' Goed, daar kon de andere absoluut niet tegen op. Tevreden met zichzelf keek hij door de den. Als hij nou vrienden werd met de apprentices dan konden ze hem later als hij een apprentice was helpen. Coralkit zou alles leren en de sterkste en slimste kat in de clan worden. Samen met Redkit dan, die zou de eennaslimste worden. De volgende den was al net zo interessant. 'Ken jij Warriors die hier slapen?' Coral wou graag met ze spreken.

'Je hebt geen gelijk, maar je wordt wel een lijk als je zo door gaat.' Siste Coralkit. Als het ene niet werkte moest hij maar over gaan op het andere. Tevreden ging zijn staart heen en weer. 'Kun je ons een keer aan ze voorstellen?' Vroeg hij vrolijk.
Vervolgens ging hij achter haar aan naar de Elders den. Hier sliepen de oude katten die rust nodig hadden, of de katten die bijvoorbeeld doof waren. Coralkit gluurde naar binnen. 'Daar ga ik pas over duizend manen heen.' Hij strekte het woord 'duizend' uit.

'Waar ik niet tegen kan is jouw lelijke kop.' Coralkit werd nu boos omdat Redkit heel misschien gelijk had... En hij wou gewoon niet verliezen. 'Mousebrain.' Hij knikte instemmend met wat Redkit zei. 'Maar als leider heb je negen levens, misschien verlies je er wel acht en dan kun je met het laatste leven hierheen gaan. Dat zou ik doen.' Zijn blik gleed naar de Leaders den, waarom gingen ze daar niet heen? 'Hoezo kunnen we daar niet heen?' Met onschuldige ogen keek hij naar haar.

Redkit was gewoon kinderachtig bezig. Ze wiste allebei dat hij, Coralkit, de slimste was. In Redkits kop zaten waarschijnlijk nog minder hersenen dan die van een dode muis die al twintig jaar lag te rotten in het Shadowclangebied. 'Jouw kop is gevuld met leegte.' Snauwde hij terug voordat hij weer naar Chestnutkit luisterde.
'Oh, dat is logisch. Wel jammer, misschien dat Silverstar morgen thuis is!' Zijn glimlach die even was gevallen kwam weer terug op zijn gezicht. 'Dan kan hij ons alles vertellen.' Nu was hij ook best moe van al het lopen. Een kleine gaap verliet zijn bek.

Dat deed pijn. Coralkit had hem ook beledigd maar niet zo erg. 'Het maakt me niet eens uit, zolang ik jou niet ben is alles goed.' De kater bleef strak voor zich uit staren, zijn onderontwikkelde broertje was de aandacht niet waard.
Hij dacht na over vragen, was er iets dat hij moest weten? Oh ja. 'Een kat die soms in de Nursery komt ruikt niet naar Thunderclan, wat betekent dat?' Of misschien was het omdat Coralkit het gewoon verkeerd had geroken. Ja dat was het vast. 'Nee, ik weet het al, laat maar.' Straks zou ze hem nog dom vinden.

Hij knikte instemmed met Redkit's vraag. Tot nu toe was hij de tijd vooral doorgekomen door te slapen en met zijn broertje te spelen. Maar er moest meer zijn dat hij kon doen. Zoals hun onderzoek door het kamp nu. Plezier hebben, dat was logisch. Nu had hij plezier bijvoorbeeld, en de tijd ging heel snel. Dat merkte Coralkit aan hoe moe hij nu was.
De naam van de Bloodclanners liet hem huiveren. Met grote ogen keek hij op. 'Dat is een stomme naam, en het zijn vast ook stomme katten.' Maar hij had wel gelijk gehad dat het raar rook! Duidelijk was hij slimmer dan Redkit.