Stay away from me. [&AIYANA]

Een behoedzame blik werd door Thornflame naar buiten geworpen. Nadat hij geconstateerd had dat het veilig was en dat er geen dreiging was, kwam hij pas naar buiten. Hij zag dat een paar katten zich verzameld hadden in het centrale gedeelte van het kamp, maar had geen zin om zich er bij te voegen, noch om zich te laten aanmelden bij een patrouille. Als hij al een patrouille deed wilde hij dat op zijn eigen doen omdat hij geen enkele kat in zijn Clan goed genoeg vertrouwde. Zealspark kwam er misschien het dichtste bij in de buurt, maar daar bleef het dan ook bij. Hij wist dat zijn attitude niet echt bevorderend was voor zijn banden met zijn Clangenoten, maar daar kon hij niks aan doen. Hij was getraumatiseerd door wat er gebeurd was. Zijn wonden toonden aan hoe dicht hij bij de dood had gezeten. Zijn wonden die maar niet wilden genezen, maar hij weigerde om zich te laten checken bij de Medicine Cat. Dan had de BloodClan gewonnen. Dat wilde hij absoluut voorkomen. Hij wilde ze niet het idee geven dat hij een zwakkeling was die wilde dat zijn wonden gecontroleerd werden na een strijd. En strijden zou hij zeker. Zodra hij de kans had om iemand aan te vallen, deed hij dat. Ze hadden hem geruïneerd. Ze hadden een kat van hem gemaakt die hij niet wilde zijn, maar waar hij onmogelijk iets aan kon doen. De kater richtte zijn bleekgroene ogen op de prooistapel, maar hij werd al misselijk als hij aan eten dacht. Thornflame voelde weer diezelfde constante pijn als hij liep, maar zijn gezicht verraadde niets terwijl hij langs een paar katten het kamp uitstapte. Hij besloot om het patrouilleren in zijn eentje te doen en liep al naar de grenzen, maar hij verstijfde toen hij de bekende bloederige geur rook die zijn leven verpest had. Hij klapte zijn klauwen uit, boorde deze in de grond en keek geërgerd om zich heen. ‘Maak jezelf bekend, lafbek,’ snauwde hij.

Nogal geïnteresseert keek de bruinwitte kattin om zich heen. Haar blauwe ogen flitsten iedere kant op. Dus dit was het ThunderClan territorium? Eigenlijk had de poes het wat groter verwacht. Maar het was wel te doen. Er was genoeg prooi en de bomen dat haar omringden brachten ook mooi onderdak toe. Langzaam zat ze neer tussen een paar laaghangende varens en krulde ze haar staart netjes om haar poten heen. Het was wel een mooie plek om te ontspannen, Claw had een goede Clan uitgezocht om over te nemen. Plots klonk er een stem niet ver achter haar. ‘Maak jezelf bekend, lafbek,’ snauwde een ThunderClanner. Lafbek? Zij? Nee, niet echt. Maar als ze net de Elite in zat kon ze nogal onzeker doen, ja. Aiyana liep naar de kater toe. "Oh... eh... Hoi?" lachtte ze nerveus. Het leek haar niet bepaald eerlijk als hij haar aanviel. Ze was niet eens bij welk gevecht dan ook aanwezig geweest. En dus leek het haar simpelweg oneerlijk als zij dus alle schuld op haar schouders kreeg. Ze had niemand kwaad gedaan. Nog niet.

De diepe, intense geur van BloodClan maakte hem langzaamaan gek. Kreten van pijn schoten weer door zijn oren en als een film werd herhaald in zijn hoofd hoe hij tegen Claw vocht. Zijn gesprek met Zealspark kwam ook weer in hem op en hij wist dat de kater verwachtte dat hij zich koest zou houden, maar hoe kon hij dat doen? Hij had zo veel woede in zich, was zo agressief. Hij wist dat zijn wonden niet volledig genezen waren en dat hij het nooit zou kunnen opnemen tegen een kat met dezelfde kracht als Claw, maar zou het kunnen dat hij deze kattin wel zou kunnen verjagen als dat moest? Ze leek ouder dan hem te zijn, maar betekende dat per se dat ze ook maar ervaring had dan hem? Tegenwoordig waren er namelijk jongere katten die het op konden nemen tegen oudere katten. Claw was misschien sterk, maar hij zou niet onoverwinnelijk zijn. Wie weet kon één van hun Clan hem wel aan. Met een pijnlijke steek van vernedering moest hij toegeven dat hijzelf die kat niet ging zijn, want hij had zijn strijd tegen de kater al verloren. De opmerking van de poes zorgde ervoor dat hij even met zijn oor trok, maar hij was niet van plan om zichzelf van de wijs te laten brengen door een zogenaamde zenuwachtige reactie. ‘Doe maar niet zo schijnheilig,’ snauwde hij tegen haar. ‘Want ik trap er toch niet in. Ik weet precies hoe jullie vieze BloodClanners allemaal zijn, dus maak me maar niks wijs.’ Kwaad keek de kater naar de poes terwijl hij uitdagend voor haar ging staan. Voor zijn leeftijd was hij een tamelijke grote kater en dankzij zijn trainingen waar niemand bij kwam kijken, begon hij ook al wat redelijke spieren te ontwikkelen. Zijn bleekgroene ogen keken haar woest aan. ‘Moet je niet teruggaan naar je zielige kamp?’ vroeg hij. ‘Er is hier niets voor je.’