Drag me down

Het was een koude dag. Niet dat het zo bijzonder en nieuw was dat het koud was. Maar het was wel kouder dan Patchkit verwacht had. Want de zon scheen nog hoog aan de hemel, al voelde je geen enkele warmte. Alleen maar kou, soms waaide er wel een ijzig briesje. Vandaar dat zijn pels de hele tijd tintelde. Om warm te blijven. Binnen was het warm. Toch had hij de nijging niet om als een watje in de nursery te wachten tot de volgende dag. Hij vond het daar langzaamaan toch al saai. Zijn blauwe ogen keken rond. Een BloodClanner pesten of uitdagen zag hij vandaag niet op in. Hij gromde gefrustreerd. Waarom was lol maken altijd zo moeilijk? Hij vond het hier saai. De kater kon bijna niet wachten eindelijk apprentice te zijn. Dan kon hij doen en laten wat hij wou.

&Whifflekit

Doordat Whifflekit zo moe was, had ze het grootste deel van de dag geslapen. Nu was het al wat meer in de middag toen het rossige poesje met wit wakker werd. Ze schudde haar pluizige vacht uit en trippelde de nursery uit. Een stukje verder op zag ze een andere kitten. Deze zag er flink verveeld uit. Twijfelend bleef Whifflekit waar ze was, nadenkend of ze de ander zou benaderen of niet. De meeste kittens mochten haar niet omdat ze goed opschoot met de Bloodclanners. Ze had ook al wat gemene bij namen, zoals kontenlikkertje van Claw. Dat was geen leuke bijnaam, maar ze wist deze ook wel te negeren. Toch besloot ze om de andere kitten, een leeftijd genootje genaamd Patchkit, te benaderen. "Wat denk je?" Vroeg ze, toen ze bij hem was komen staan.

Hij krulde zijn staart om zijn poten heen en keek toe hoe een poes tussen zijn leeftijd naar hem toe liep. "Wat denk je?" vroeg ze vervolgens. Zijn blauwe ogen bleven haar aanstaren. "Wat bedoel je?" mauwde hij nogal snel. Zijn oren wiebelden voor eventjes en nogmaals golfde er een tinteling door zijn vacht. Wat meer op bibberen leek. Hij had het inderdaad erg koud en zijn korte vacht hielp ook niet erg mee. Maar hij moest zich niet zwak tonen tegenover iemand. Dat mocht niet. Vandaar dat hij zich groot maakte. Hij moest sterk gezien worden. Dat bracht respect en bewondering.

Het katertje keek haar aan en vroeg naar wat ze bedoelde. Whifflekit wiebelde met haar linker oor en glimlachte. "Nou, zoals ik t vraag," miauwde ze. Ze zag ook dat het katertje rilde. Ze vernauwde haar ogen en keek hem vervolgens weer aan met haar groen/blauwe ogen. "Heb je het koud? Je rilt," merkte ze op met een vraag. Er lag een dun laagje sneeuw en het was inderdaad niet heel erg warm. Maar er was wel een verschil met de vacht van Patchkit en haar eigen vacht.

"Nou, zoals ik t vraag," De kater keek weg en staarde recht voor zich uit. "Heb je het koud? Je rilt," Was het zo duidelijk? Meteen zette de kater zichzelf op een verdedigende positie. "Ik heb het niet koud." miauwde hij uiterst koppig. "Ik ril alleen maar omdat ik de sneeuw op mijn vacht niet prettig vind. En zo schud ik het van me af." Ziezo, dat was een best wel goed excuus. Dekater zelf was al niet zo goed in liegen. Maar dat was niet liegen toch? Het was gewoon een klein smoesje, zoeits onschuldig kon je toch geen liegen noemen?

Whifflekit vond het raar hoe de kater weg keek en voor zich uit staarde alsof ze niets gezegd had. Toch was het niet zoals de andere kittens haar behandelden, die liepen bij haar weg alsof ze... nou net als dat ze bij de Bloodclan katten deden. Tegen haar durfde ze alleen nog wel gemene dingen te zeggen. Ze zag dat Patchkit rilde, dus vroeg ze of hij het koud had. Hij zei echter van niet. "Ik ril alleen maar omdat ik de sneeuw op mijn vacht niet prettig vind. En zo schud ik het van me af," vertelde hij. "Oh. Dat is best een bijzondere manier. Als ik sneeuw op mijn vacht heb, zoals nu..." ze schudde met haar vacht, "schud ik het zo van me af, zie je?" Ze schonk hem een glimlach en bleef geloven dat hij het koud had. "Ik weet wel een manier om het warm te krijgen!" Vervolgde ze. "Wie het eerste bij de High Stone is!" Riep ze, klaar om te rennen, maar wel wachtend op een reactie van Patchkit, zo dat het eerlijk zou zijn.