The last one standing {Final TC x BC fight}

"Hij is onderweg naar het camp!", antwoordde de rosse poes, een ondertoon van vrolijkheid in haar stem. Ze keek op toen haar vader even op hen af kwam. Redkit knikte bij zijn woorden en duwde Chestnutkit nog wat verder de nursery in. Adrenaline gierde door haar lijf, hoewel ze zelf niet mee zou vechten. De kitten had nog nooit zoiets meegemaakt, en hoewel ze normaal gezien doodsbang zou zijn leek de adrenaline de angst weg te duwen en nam haar beschermende instinct de overhand. Ze liep naar Mistpaw toen die ook de nursery aankwam, erop lettend dat Chestnutkit niet terug naar buiten zou gaan. De jonge kitten leek veel te nieuwsgierig, en op dit moment was dat niet goed.

Tag; Chestnutkit & Mistpaw, Kittens & queens in de nursery, (Glowstick)

Sheepkit had zich opgerold naast zijn broertje om een kort dutje te doen. De twins leek enorm hard op elkaar. Allebei een leisteen-grijze vacht en twee vrolijk kijkende, blauwe oogjes. Nu waren zijn oogjes gesloten. Het pluisje rees en daalde bij elke ademhaling terwijl zijn pootjes soms hier een daar schokte. Kleine jongen dromen heel veel. In hun dromen verwerken ze wat ze allemaal als nieuws hebben bij geleerd. Vandaag was dat niet bijzonder veel geweest, al had hij voor het eerst in zijn leven een bij gezien. Morgen zou hij er zeker terug naar op zoek gaan. "Silverstar is terug en nu gaan ze Bloodclan verjagen!" Het bereikte zijn oortjes, maar het bleef nogal onbenullig hangen. Het betekende niet echt iets. Sheepkit duwde zijn neusje nog verder weg in de pluizige vacht van zijn eigenste pluisje, Wolf. "Redkit, jij bent de oudste, zorg er voor dat niemand naar buiten gaat!" Hij kreunde zachtjes terwijl zijn pootjes een weg naar zijn oren zochten om die te bedekken. Het onrustig gemompel van bange queens en kittens werd hem gewaar. Uiteindelijk stak de kitten zijn slaperige kop omhoog, die maar net over de rug van Wolf geraakte. Hmmpff, hij moest nodig wat groeien. "Gaan jullie mee naar binnen toe? Dan vertel ik een verhaaltje. Of willen jullie iets spelen?" Dat kwam van buiten af. Hé? Hij kroop uit het nest en slaakte een geeuw. Na zich uitgerekt te hebben, trippelde hij naar de ingang. Daar stond eh Minnie tegen een stel kittens te praten. Hij hupte op Minnie af. "Wat gebeurt er mevrouw?" Zijn nog veel te naïeve brein leek het niet te verwerken dat er een gevecht aan de gang was.

Mistpaw, Redkit & Chestnutkit

Wolfkit lag rustig in de Nursey te slapen tegen zijn broertje Sheepkit.
Vandaag was er niet veel bijzonders gebeurt, behalve dan dat de BloodClan katten in hun kamp waren, maarja dat was al een tijdje zo. Aan de ene kant werden de BloodClan katten in hun kamp normaal voor het jonge katertje, hij was bijna niks anders gewend. Al was ook de jonge Wolfkit er zeker niet blij mee met die vreemde katten in hun kamp.
Enkele van de woorden van Zealspark kwamen zijn oortjes binnen. Hier en daar ving hij een woord op zoals ThunderClan, BloodClan en Silverstar. Silverstar, de leader van de ThunderClan en dus ook zijn leader. Al kende hij Silverstar eigen niet echt.
Bij het horen van de luide woorden van Zealspark en de katten die de Nursey in kwamen werd Wolfkit wakker. Hij keek om zich heen waar hij wat andere katten en kittens zag, en naast hem zijn broertje Sheepkit. Hij keek even Sheepkit en vervolgens weer de Nursey rond. Wat was er aan de hand?
"Gaan jullie mee naar binnen toe? Dan vertel ik een verhaaltje. Of willen jullie iets spelen?" Hoorde hij Mistpaw zeggen.
De kitten stond gelijk op en sprong zijn nest uit. Hij rende voor zijn broertje uit naar Mistpaw. Zij zal wel weten wat er buiten gebeurde.
"Wat gebeurt er mevrouw?" hoorde hij zijn broertje vragen die nu naast hem stond. Hij keek even naar Sheepkit en toen weer naar Mistpaw.


Tag: Katten en kittens in de Nursey

Chaos, een grote chaos. Katten rende rond in het kamp, de Thunderclan vechtend tegen de Elite. Het leek er op dat het een groot gevecht zou gaan worden. De reden kwam al snel zijn oren binnen, een paar Thunderclanners praatte dan ook luidkeels over het feit dat hun leider nog leefde. Hij was net het kamp binnen gelopen om recht in het gevecht uit te komen. Enkele katten hadden hem al zien staan dus terug gaan was geen optie meer. Nu moest hij wel vechten. "Ik had geen betere timing kunnen hebben." Verzuchtte de kater voor hij op zijn dooie gemakje verder het kamp verder in liep. Het was nu een kwestie van een geschikte gevechtspartner uit kiezen of wachten tot hij besprongen werd door een of andere gek. De meeste katten waren al in een gevecht betrokken dus een losse kat uitkiezen was makkelijker gezegd dan gedaan. Apprentices of katten die nog maar net warrior waren zou hij niet doen, dat was wat zwakkelingen deden. Zijn groene ogen gleden over de vechtende katten, waar o waar zou zijn tegenstander zich bevinden. Een rosse kater zonder tegenstander viel hem op. Hellhound begon een sprintje om zo de kater te beuken uit balans te brengen.

Tag: Glowstick

  <sub>Haar aanval bleek niet zo te werken als ze in gedachten had, nee de kater sprong gewoon door de stof heen en probeerde haar een kras op haar gezicht te geven. Iets wat hem deels lukte , De kras was niet erg diep maar wel dat er bloed van haar gezicht drupte. Haar ogen versmalde en keken de oranje kater strak aan, hier zal hij voor boete. Met een behendige sprong, sprong de poes naar hem toe in de hoop met haar gewicht hem omver te duwen. Ondertussen probeerde haar nagels alles te raken wat een oranje vacht had. Clan cats konden zeker vechten daar was Vexus wel bewust van maar beter dan haar? nee vast niet het was gewoon beginners geluk. De kater leek wel ouder dan haar, en had daarom 'meer ervaring' yea right! alsof dat haar liet af schrikken! zij was een goede en sterke poes die een goede traning achter de rug had. Haar kansen waren niet zo klein of course.

Tag: Dazzlestrike</sub>

De jonge warrior kwam net bij het kamp aan toen ze de woorden van Zealspark hoorde.
"Katten van Thunderclan," hoorde ze hem roepen. "We hebben Silverstar gevonden! Hij is in leven en op dit moment onderweg naar het kamp. Dit betekend dus dat Bloodclan ons met niets meer onder bedwang kan houden! Het is tijd om het hef weer in eigen handen te nemen en Thunderclan te bevrijden uit de klauwen van Bloodclan!" Klonk zijn stem duidelijk.
Ze was blij dat hun leader nog leefde en onderweg naar het kamp was. Nu was het nog de BloodClan die verjaagt moest worden uit hun kamp.
De jonge poes rende snel het kamp in door de doorntunnel. Ze zag al snel dat sommige katten in een gevecht waren. Snel keek ze om zich heen op zoek naar een Bloodclanner waarmee ze zou vechten. Klaar om aan te vallen keek ze om zich.



Tag: Een BloodClan kat

Een rustige blik lag in de ogen van de kater terwijl hij een muis doodde. De muis bevond zich op ThunderClan-territory, maar zoals altijd trok de kater zich daar niks van aan. Hij joeg tegenwoordig op alle territoria behalve die van zijn eigen. Vooral het territorium van de Rogue’s was erg geliefd bij hem. Vooral hun geërgerde reacties maakten het voor hem erg aantrekkelijk om verder te jagen. Hij had al diverse ruzies gehad en wist zeker dat hij er ondertussen al naam had gemaakt, maar zoals altijd vond hij dat hij niet genoeg naam had gemaakt. De kater richtte zijn blik op van de muis toen hij een stem door het kamp hoorde schallen. De stem was niet van Claw, maar Shark wist precies wie het wel was en gromde. Het was die irritante kater die dacht dat ze van BloodClan konden winnen. Hij was even de naam kwijt omdat hij de kater niet belangrijk had gevonden, maar dit was wel de kater die een gevecht kon laten beginnen tussen ThunderClan en BloodClan. En als hij zijn loyaliteit aan Claw wilde bewijzen en een teken van vriendschap wilde geven, moest hij daar bij zijn. En dus stond de kater op, mepte de muis uit zijn weg en rende naar het kamp toe. Hij zag een paar vachten die met elkaar in de weer waren en merkte dat het gevecht al voor een klein deel begonnen was. Hij herkende Claw tussen de katten en hoorde zijn woorden. ‘Dat ben je zeker,’ sprak hij. Zijn blik gleed naar een bruine kater die veel vacht had en die zijn rug had gekromd om op iemand te springen. Oh nee, mooi niet! Shark rende naar voren, zette zich af en sprong zelf gemikt op de rug van de kater terwijl hij zijn abnormaal scherpe nagels in de dikke vacht van de kater probeerde te slaan. ‘Dat gaan we dus niet doen, hè,’ grijnsde hij terwijl hij met zijn tanden uithaalde naar het oor van de kater.

Een rustige blik lag in de ogen van Thornflame terwijl hij het muisje dat hij die ochtend had gevangen weer terug opgroef. Zijn bleekgroene ogen bleven op de bomen hangen wiens takken rustig bewogen dankzij een matige wind. Zijn vacht kwam kort overeind, maar de kater bekommerde zich daar niet over. Nee, hij was zich aan het concentreren op een bepaald geluid in de verte. Hij hoorde stemmen. Of nee, één bepaalde stem. Was dat niet Zealspark? Het was een bekende kater in de ThunderClan en Thornflame had al meerdere keren van hem gehoord. Daar kwam nu ook het feit bij kijken dat hij sommige Clangenoten dankzij zijn schuldgevoelens al wat beter leerde kennen door gewoon zijn oortjes te spitsen als hij in het kamp was en zo kwam hij op die manier al veel namen te weten. De stem stopte met praten, maar een hoop gekrijs weerklonk en Thornflame schrok op. Hij liet het muisje vallen, zette zich af en begon koers te zetten naar het kamp. Omdat hij er niet ver vandaan was toen hij het muisje aan het opgraven was duurde het niet lang voordat hij de ingang van het kamp bereikte. Hij stond bovenaan de helling en staarde naar beneden. Vacht dwarrelde al neer op de grond en hij wist het niet zeker, maar hij meende ook al bloed te zien liggen. Hij opende zijn bek en rook die smerige BloodClan-geur waar hij zo’n hekel aan had gekregen. Zonder te aarzelen stortte hij met een kreet naar beneden. Hij had niet direct in de gaten wie hij als slachtoffer moest nemen en dus staarde hij in het rond. Er waren al een paar katten aan het vechten, maar zijn oog viel op een kat die ook nog niet in gevecht was en duidelijk van de vijandelijke partij was. Thornflame ontblootte zijn klauwen, rende naar voren en stortte zich zonder te aarzelen op de kat.

Rowanflight beet naar haar poot die nu in zijn schouder gehaakt had. Snel trok de poes deze weg, waardoor er wat vacht achter bleef haken, en deze niet vastgepakt kon worden. De kater trapte toen opeens hard naar achteren, richting Wasabi. Zira siste hard naar hem waarbij ze flink uithaalde naar zijn kop, al kostte dit opnieuw erg veel kracht; van haar young one bleef je af. Toen de zwart-witte kater miauwde dat Wasabi iemand van haar eigen grootte moest pesten, en daar zelfs te bang voor was, liet de tabby poes een schamper lachje horen. "Als ze bang was, zou ze dat nu doen. Maar ze laat ware moed zien doordat ze een grotere kat durft aan te vallen." siste ze, haar stem woedend. De ThunderClanner stormde opnieuw naar voren, en hapte haar hard in haar schouder. Hard kreunde ze van de pijn, waarbij ze wild naar zijn kop begon te happen. Het maakte nu niet uit waar ze hem raakte, haar enige doel was hem zo lang mogelijk van haar afhouden totdat dit gevecht weer afgelopen was. Zijn nagels werden in haar borst gezet, en hard gromde ze opnieuw. Het deed pijn, zoveel pijn. Ze kon niet rechtop blijven staan. Ze had maar kort gestaan of haar kop raakte de grond alweer met een harde klap. De kattin hijgde wild, waarbij ze haar poot onder de kater vandaan trok en hiermee woest begon in te hakken op zijn rug. Snelle, korte aanvallen, die hopelijk flink wat pijn deden.

Tag: Rowanflight & Wasabi

I would give you time
If you were worth it.

Plotseling schoot de zwarte achterpoot van de kater naar achteren; iets wat de Young One wel verwacht had maar niet voorbereid op was. De knal perstte al de lucht uit Wasabi's longen en ze snakte naar adem, terwijl ze naar achteren dook en de staart wel los moest laten. Ze moest een zacht gekreun onderdrukken, maar hield haar blik strak op Rowanflight gevestigd. Het enige wat ze wilde bereiken was dat hij zijn poten van Zira moest afhouden, maar dat bleek niet gemakkelijk. Nadat de Thunderclanwarrior haar iets had toegesnauwd ging hij weer door met het bewerken van Zira's vel.'Als ze bang was, zou ze dat nu doen. Maar ze laat haar ware moed zien doordat ze een grotere kat durft aan te vallen,' miauwde de Commander scherp naar Rowan toe. Dankbaar keek Wasabi haar aan en liet het puntje van haar staart ietwat vrolijk Wipwap door de prijzingen van haar mentor. Zira's woorden gaven haar kracht en toen Rowanflight de Commander met alle kracht verwondde en tegen de grond aanhield, stormde Wasabi op hem af. Hij stond nu met zijn rug naar haar gericht, en voor haar ontplooide zich een klein pad; van rug naar hoofd. Ja, het was het proberen waard.
Met een elegante sprong belandde de jonge grijze op de rug van de Warrior en dook naar Rowans nek. Met haar voorpoten klemde ze rond de keel van haar tegenstander om het ademhalen van de kater te vermoeilijken, waarna ze met haar tanden Rowanflights oor omklemde en met alle kracht rukte aan het stuk vel. Hopelijk zou dat teminste wat pijn doen.
Tag: Zira & Rowanflight.

But guess what
You're not worth it.

Het was echt weer typisch hem om iemand aan te vallen die te veel vacht had om waarschijnlijk ook maar iets te voelen. Het vervelende met dit soort haarballen was dat het vacht ook onder hun buik goed doorgroeide. De buik was normaal gezien het meest gevoelige deel van een kat, maar als het vacht onder zijn buik net zo lang zou zijn als op zijn rug, zou dat idee al wegvallen. Natuurlijk kon hij ook op de ogen mikken en kon hij hopen dat de kater voor eeuwig blind zou raken, maar dat viel te betwijfelen. De kater leek ongeveer even oud als hem te zijn en leek een ervaren Warrior te zijn. De tactiek die hij koos was echter al redelijk voorzien en Shark liet al voor een deel los. Hij zette zijn poten af waardoor hij niet volledig verpletterd werd door het gewicht, maar toch verliet de lucht zijn longen even. Shark weigerde echter om te hoesten en de Warrior te laten merken dat hij schade had aangericht. En dus kuchte de kater enkel, kwam overeind en schudde zijn vacht uit. Zijn pels was vergeleken deze kater veel te dun en daarom zou hij meer vatbaar zijn voor de nagels van de kater, maar hij kon goed vechten en dat school veel. Zijn ogen zochten snel naar Claw, maar hij deed zich niet al te veel moeite omdat de kater tegen hem begon te praten. ‘Een van mijn Clangenoten aanvallen zonder dat ik daar een stokje voor kan steken,’ antwoordde hij rustig op de vraag alsof ze met elkaar aan het converseren waren en niet aan het vechten. ‘Ik hoop dat je stikt in je eigen vacht, pluizenbal,’ snauwde hij vervolgens lichtelijk geërgerd omdat zijn klauwen volzaten met bruine haren. Hij sprong naar voren, maakte een schijnbeweging naar onder zodat de kater hopelijk zijn poot weg zou trekken en deed daarna een goed gemikte uitval naar het oog van de kater.

Zealspark voelde de zwarte kater onder hem kronkelen en moest uiteindelijk toch toegeven aan de zwaartekracht die hem naar beneden trok. Zodra hij viel, rolde hij om zodat de impact minder groot zou zijn en Claw hem ook niet meteen aan kon vallen. De grijns op diens gelaat en de woorden die de ander uitsprak waren slechts details, details waar Zealspark op dit moment totaal niet op lette. Het enige waar hij op uit was, was bloed. Misschien had het continue gezelschap van Bloodclanners ervoor gezorgd dat hijzelf ook naar ellende begon te snakken. Bloed en pijn. De rood met witte kater schudde zijn kop. Nee, hij voelde enkel die drang bij één kater. En dat was Claw. Degene die al zoveel van hen had afgepakt. Zealspark wist dan ook dat hij op dit moment niet alleen vocht, maar dat alle overledenen aan zijn zijde stonden. Hij voelde hun nabijheid gewoon. Dat verklaarde ook de adrenalinescheuten die keer op keer door zijn lichaam gierde. Zodra hij zag dat Claw wegkeek, waarschijnlijk om de stand van zaken te bekijken, schoot de Thunderclan krijger weer naar voren. Deze keer haalde hij slechts gewoon uit naar diens hoofd, om vervolgens met zijn andere poot woest tegen zijn borstkas te slagen.

Tag: Claw

Dazzlestrike was door het stof gesprongen en was er in geslaagd de Bloodclan poes een kras over haar kop te geven. Diep was die niet, maar hij vermoedde dat het wel zou prikken en het bloedde, dus dat was een 'goed' teken. De poes sprong tegen hem aan, maar Dazzlestrike was groter, gezien hij en ouder was en een kater met een groot gespierde bouw en daardoor kreeg de poes hem niet omver. Wel wankelde hij. Vexus greep hem overal waar ze kon, krabde hard, waardoor Dazzlestrike wat stukken vacht kwijt raakte en een paar krassen op zijn flank kreeg. Soepel draaide Dazzlestrike zich uit de aanval van Vexus en haalde krachtig en stevig uit naar de schouder van Vexus, om vervolgens nog een flinke stap naar voren te zetten en nog een keer uit te halen. Dat snel en behendig achter elkaar. Het kon effectief zijn.