Spring is here! {Smokepaw}

Een lichtgrijze gestreepte kater met groene ogen stond twijfelachtig in zijn Den te wachten. Hij keek een beetje angstig naar de lichamen die voor hem lagen. Het was hem al eerder gebeurd dat hij per ongeluk op iemands staart was gaan staan en dat hij een snauw naar zich toe had gekregen. Dat wilde hij het liefste voorkomen, maar hij wilde wel graag naar buiten gaan om een luchtje te scheppen en hopelijk een Warrior tegen te komen die hem geen last vond en hem mee wilde nemen naar buiten het kamp. De kater keek ongelukkig op zijn pootjes neer terwijl hij zenuwachtig zijn staartpuntje bewoog. Hij had geen idee hoe hij langs al deze lichamen moest gaan zonder ook maar iemand wakker te maken. Gelukkig kreeg hij niet al te lang de tijd om daarover te piekeren, want plotseling begonnen er al een paar lichamen te bewegen. Smokepaw zich dat er zich een paar ogen openden en snel zag hij zijn kans om langs de ontwakende katten naar buiten te glippen. Hij stapte deze keer gelukkig niet op een staart, maar was over zijn schouder aan het kijken om te zien of niemand een geërgerde blik op hem had geworpen zodat hij op tijd zijn excuses kon aanbieden. Hij was echter zo erg bezig met dit dat hij niet voor zich keek en dat een klap dan ook onvermijdelijk was. Omdat Smokepaw zelf vrij groot en robuust van postuur was viel hij gelukkig niet om, maar de kater keek wel van zijn poten naar de kat die voor hem stond. Het feit dat het een Warrior was liet hem zijn oortjes in zijn nek vouwen en nerveus kneedde hij de grond onder zijn klauwen met zijn pootjes. ’S-Sorry,’ bracht hij stotterend uit. ‘Het w-was niet de b-bedoeling.’ De kater durfde nauwelijks oogcontact te maken en bleef daarom maar naar de grond kijken.

De snauw die hij naar zijn kop geslingerd kreeg maakte het alleen maar erger en Smokepaw vouwde zijn oren in zijn nek. Hij wist hoe dom hij nu wel niet moest overkomen. Er werd van een Apprentice verwacht dat ze stoer waren en dat ze altijd een weerwoord hadden, maar Smokepaw wist niet zeker of hij ooit wel die kater kon zijn. Hij stotterde bij elke zin als hij een kat niet kende of als hij zich niet op zijn gemak voelde. Er zat echter wel een andere kant in hem verscholen die tot leven kwam als hij uitgedaagd werd. Hij kon namelijk heel erg goed vechten, maar was gewoon niet makkelijk uit zijn tent te lokken. Hij was niet het type dat snel kwaad werd en wilde het eerder met woorden oplossen, maar als hij echt geen andere oplossing zag, zou hij vechten tot het einde. Hij wist dat dat was wat een loyale Clankat deed. De kater keek op toen de poes een al iets lievere toon had en vroeg zich af of het niet gewoon de standaardreactie was geweest. Als je schrok snauwde je immers sneller dan je zou willen, ook al had hij dat niet omdat hij het woord ‘snauwen’ niet eens kon gebruiken naar zichzelf toe. Zijn oren gingen al iets losser zitten in zijn nek toen hij merkte dat ze echt niet meer kwaad was. ‘Dat is een m-mooie naam,’ complimenteerde hij haar stotterend en hij had zijn ogen inmiddels weer op haar gericht. Het bleek een mooie poes te zijn, maar ze was wel al veel ouder dan hem. ‘Mijn n-naam is Smokepaw,’ zei hij en hij kneedde de grond nerveus onder zijn poten. ‘Nog niet zo h-heel lang Apprentice,’ voegde hij er gauw aan toe omdat hij wist dat zijn grootte bedriegend over kon komen.