Could you help me? [&HEAVESTEP]

Met een zucht keek Smokepaw naar de vrolijke Apprentice’s die opgewonden aan het vertellen waren over hun trainingen. Ze hadden schijnbaar geleerd hoe ze moesten vechten en hoe ze correct een prooi konden vangen. Ook al wist Smokepaw dat het merendeel opschepperij was of van een mug een olifant maken, toch was hij lichtelijk jaloers omdat hij zelf geen ervaringen kon delen. Hij wist dat hij binnenkort waarschijnlijk wel een mentor zou krijgen, maar voor hem duurde het allemaal te lang. Hij wilde ook graag zijn ervaringen delen. Het was lichtelijk ironisch aangezien hij verlegen was en hij toch niet op de Apprentice’s af durfde te stappen, laat staan om verhalen uit te wisselen over de vangsten die hij zou hebben. Toch zou het een leuk idee geven dat hij ook kon vertellen over zijn ervaringen mocht een Apprentice op de één of andere aparte manier toch interesse in hem tonen. De kater vouwde zijn oren in zijn nek toen hij zag dat één van de Apprentice’s naar hem keek en iets fluisterde tegen een andere Apprentice. Plotseling begonnen ze allemaal te lachen en nerveus zwiepte Smokepaw met zijn staart. Zouden ze het hebben over hem? Zouden ze hem aan het uitlachen zijn omdat hij zo verlegen was? Somber staarde de kater op zijn pootjes neer, maar schrok op toen hij een geluid hoorde. Hij opende zijn bekje en voelde wat vrolijkheid door zich stromen toen hij meende de geur van Heavestep te herkennen. Snel stond hij op, rende langs het groepje lachende Apprentice’s en liep snel naar de Warrior’s Den waar hij haar had menen te zien verdwijnen. ‘Heavestep?’ fluisterde hij nerveus. ‘Zouden we naar de Heatherfields kunnen gaan zodat je me kunt leren jagen en vechten?’ Het idee dat een andere Warrior hem nu kon horen maakte hem erg nerveus, maar hopelijk wisten ze dat ze familie waren, dat hij nog geen mentor had en dat Heavestep en hij een goede band hadden.

Het voelde een tikkeltje awkward aan om hier zo voor de Warrior Den te blijven staan. Wat moesten de andere Warrior’s wel niet denken die de Den in en uit wilden gaan? Tot nu toe had hij er nog niet veel gezien, maar dat kon ook komen omdat het middag was en de meesten waarschijnlijk waren gaan jagen of met hun Apprentice waren gaan trainen. Wanneer zou de dag komen dat hij ’s morgens uit zijn nest moest gaan om vervolgens heel de middag met zijn mentor te mogen trainen? Hij had geen idee, maar het leek er niet op dat de dag snel zou komen en daarom had hij nu al wat ervaring nodig. Hij was acht moons oud en begon schrik te krijgen dat hij achterop zou lopen. Dat de andere Apprentice’s tien keer beter dan hem zouden worden. Dat hij een laatbloeier zou worden en dat hij pas een Warrior zou worden als hij boven de vijftien moons oud was. Hij wist dat Heavestep ongeveer die leeftijd was, maar wist ook dat zij een mooie training had gehad en dat zij een goede Warrior was. Daarom zou het heel voornaam zijn als ze hem wilde trainen. Smokepaw schrok op toen haar geur opeens sterker werd en opende zijn bekje even om het beter in zich op te nemen. Het was een geluk dat hij haar geur goed herkend had, maar hij wilde het voor de zekerheid toch wat beter in zijn neus opslaan zodat hij later zeker geen fouten zou maken. Wat als hij hier gestaan had en er was een andere Warrior uit de Den gekomen? Dat zou pas erg geweest zijn. De kater glimlachte opgelucht toen Heavestep hem uitnodigde om mee te gaan. ‘Bedankt,’ zei hij opgelucht tegen haar. Snel draaide hij zich om en ging haar voor het kamp uit. Wie weet dachten ze wel dat ze samen gingen trainen. Het was niet de eerste keer dat katten hem verkeerd inschatten. Hij was erg groot voor zijn leeftijd. ‘Stomme Apprentice’s,’ mompelde hij tegen Heavestep toen hij ze hoorde giechelen. ‘Volgens mij lachen ze me uit.’ Het idee dat het vrouwelijke Apprentice’s waren en dat ze hem misschien wel knap vonden kwam niet eens een moment in hem op. Nee, voor zijn gevoel lachten ze hem echt uit om wie hij was.