Terwijl jullie nog bij me zijn

Hij wist zelf niet goed hoe hij het deed, maar vaak na enkele minuten kreeg hij de poes totaal anders dan dat ze was. Ze was verlegen, maar ze kon dat ook niét zijn. En dat was zo schattig dat hij het niet normaal apprecieerde. "Toch echt wel mo-gelijk!" Hield hij dan ook vol.

Redpaw giechelde, haar amberen oogjes twinkelend. Het was zeldzaam voor haar om zo vrolijk, zo vrij, te zijn - maar bij haar vader voelde ze zich veilig genoeg om zichzelf te zijn. "Tu-tuurlijk, papa!", antwoordde de kleine poes, een geamuseerde ondertoon in haar zachte stem.

Zijn hart werd er ongelofelijk warm van de manier waarop ze sprak en haar manier van doen. Hij lachte toen ze toegaf en nam haar nogmaals in omhelzing. Ze was zo dierbaar voor hem. Ze was de reden voor geluk. En geluk was precies wat hij nu nodig had. Met een geamuseerde blik keek hij even op, over enkele minuten zou de zon onder moeten gaan. "Volg mij!" Sprak hij vrolijk en hoewel hij twee stappen rende moest hij de rest toch wel lopen. Maar ze zouden het vast redden. Hij duwde zichzelf door de uitgang voor hij rechtsaf sloeg en al snel de perfecte plek zag om te zonsondergang te bekijken.

Plotseling sprong de rosse warrior op en maande hij haar aan om hem te volgen. Redpaw deed dan ook net dat, een sprintje trekkend toen haar vader even in looppas ging, maar gelukkig vertraagde hij al snel. De blik in haar amberen ogen was nieuwsgierig. Wat zou hij haar willen laten zien? Toen Glowstick vertraagde ging ze weer naast hem staan, hem met een verwarde blik aankijkend alvorens ze om zich heen keek; Wat was er te zien?

Hij glimlachte toen ze naar hem keek en wenkte naar de rots naast hem. "Dames eerst, natuurlijk." Sprak hij voor hij naar Red, naar de rots, en weer naar Red keek. De zonsondergang was aan het beginnen en de kleuren veranderde al snel, wat was het altijd ook een mooi gezicht.

Redpaw glimlachte en klom op de rots die hij aanwees. Ze snapte nog steeds niet helemaal wat haar vader haar hier wou laten zien, en keek achter haar terwijl ze op hem wachtte. Toen hij uiteindelijk ook de rots beklommen had keek ze eindelijk om zich heen. Haar amberen oogjes werden groot - de zonsondergang was zo mooi, zo prachtig. Het hulde het hele bos in een oranje gloed, en het maakte hun oranje vachten vuriger dan overdag - zelfs haar eigen lichte vacht. Het deed haar denken aan haar grootvader, Glowstick's vader, Firestar - ook al had ze hem nooit gekend.

Met een glimlach keek hij naar zijn dochtertje, op dit moment vond zij de zonsondergang mooi maar hij vondt haar zoveel mooier. Zijn ogen stonden op haar gespijkerd en hoewel het gister nog leek of hij niet eens meer glimlachen kon, was zijn glimlach nu niet weg te toveren. De trots over zijn kittens was zo groot, dat er een adrenaline gevoel in zijn buik rondzwoegde.