Mistakes were made [Crowcall]

Bark zat al een hele tijd voor de ingang van het kamp. Everstar was, samen met nog enkele warriors en apprentices, nog steeds weg van het gevecht met Riverclan. Stiekem vroeg Bark zich af er allemaal daar gebeurde. Ze leken langer weg te blijven dan normaal, waardoor Bark steeds nerveuzer werd. Bark wist zijn gezicht gelukkig in de plooi te houden. Langs buiten was niets te zien, maar van binnen was de paniek hem naar het hart geslagen. Wat als er iemand stierf? Wat als Everstar weer een leven moest afgeven door zijn toedoen? Wat als ze erachter kwamen dat dit allemaal één grote vergissing was geweest? Even beet de kater op zijn lip toen hij iemand achter zich hoorde naderen. Door de geur wist hij al snel wie het was. "Crowcall," mauwde hij zonder zijn kopje naar haar te draaien. Hij hield zijn blik gericht op het bos.

"Het zal vast niet lang meer duren voor ze terugkomen" Even draaide de kater zijn kop lichtjes naar de poes toe die naast hem was komen zitten. "Dat is te hopen. Ze zijn al te lang weg naar mijn mening." mompelde hij kort en trok even met zijn oor. Stiekem wilde hij dat ze voor eeuwig weg bleven, zodat niemand hem op iets kon aanspreken. Hij zuchtte diep. "Hopelijk zijn er geen katten met te ernstige wonden." mompelde hij, luidop denkend. Hij vermeed het woord 'dood'. Daar wilde hij niet eens aan denken. Stel je voor dat iemand van hen nu zou sterven, door een kleine leugen die hij aan Everstar had vertelt. "Hoe gaat het trouwens met je, Crowcall? Al een apprentice toegewezen gekregen?" vroeg hij uiteindelijk toch maar om zijn gedachten op iets anders te richten. "Heeft Everstar je er al op aangesproken?"

Barksound haalde zijn schouders op bij wat ze als antwoord gaf. "Er schuilt een warrior en mentor in elk van ons, ook al denk je zelf van niet." mauwde de kater met een kleine glimlach. Sinds het vertrek van de groep was dit zijn eerste oprechte glimlach. Barksound had zelf ook nog geen apprentice gehad, maar daar sprak hij maar niet over. Everstar had hem waarschijnlijk geen apprentice gegeven nadat Whitelion dood was gegaan, zodat hij tijd had om zich erover te zetten. Wel, hij had zich erover gezet, maar op dit moment hingen er heel andere dingen aan zijn kop. De warrior stak zijn kopje hoger in de lucht toen een vage geur van Windclan naar hen toe werd geblazen. Zouden ze dat zijn? De geur werd aangevuld door een vage geur van bloed. Dat moesten ze wel zijn. Even ging zijn blik naar Crowcall. Tot zover hun gezellig gesprek.