»Quinty«
778
Actief
Like some kind of madness
| |
|  Onderwerp: Holy  ma 4 jul 2016 - 14:54 | |
| Ze zeiden dat deze plek speciaal was. Met een zucht had de bloodclanner er zich naartoe gewerkt. Hij was die ochtend weer eens vroeg opgestaan en was meteen naar hier gelopen. Met de instructies van enkele van zijn medeclanners had hij het snel gevonden. Zijn gifgroene ogen zochten even het terrein af waarna hij zijn keel even schraapte en een stap naar voren zette. Hij sloot even zijn ogen en dacht na. Wat moest hij hier doen om te beginnen? Oh yeah, niks. Hij sloeg even nijdig met zijn staart. Hij was weer ongelofelijk slim geweest natuurlijk. Hij was niet echt opzoek naar iets, maar je wist maar nooit wat je tegenkwam op magische avondturen als deze. Hij zwiepte even met zijn fijne staartje en zijn kalme blik die weer eens leeg stond werd gericht op de vier bomen, gevolgd door een onderzoekende frons op zijn gezicht... Hm?
-Cobrapaw  "Why would I apologize for being a monster? Had anyone ever apologize for turning me into one?" |
|
Lianne
108
Actief
Every wound will shape me
Every scar will build my throne!
| |
| | Onderwerp: Re: Holy ma 4 jul 2016 - 15:46 | |
| Een grijs-witte kater liep met zachte pootstappen naar wat hem wel interessant leek. Het zou zijn kennis bijschaven want zijn dode mentor had het hem nooit laten zien. Eerlijk of niet? Galewish had hem veel geleerd en hij was trots dat zij zijn mentor was geweest. Alleen had ze hem niet genoeg geleerd. Niet voor ze van de aardbol verdween. Hij had dus wat rond gevraagd en Four Trees was een rijke ervaring voor iedereen. Hij zette zijn poten precies uitgerekend neer. Geen enkele stap was zomaar. Zoals verwacht kwam hij op de uitgerekende tijd aan. Echter was er iemand die zijn plannetje in de war bracht. Zijn ijzige ogen gleden naar de zwarte kat. Die groene ogen keken naar hem en toch niet, wat er op wees dat de kater hem nog niet gezien had. Cobrapaw ging op een drafje naar de inkt zwarte poel voor hem. Het waren allebei katers en ze hadden allebei die leegte over hun gezicht hangen. Het enigste andere was dat de kater voor hem stonk naar bloed en een pak ouder was. Hij zweeg en nam de kater in zich op. Wikkend en wegend hoe hij gedag ging zeggen. "U komt uit de elite."
|
|
»Quinty«
778
Actief
Like some kind of madness
| |
| | Onderwerp: Re: Holy ma 4 jul 2016 - 18:35 | |
| Had hij op een uitdaging gewacht...? Nee, zo was Cobra niet. Strevende en zoekende naar iets dat meer was dan gewoon zitten en kijken... Nee, hij was eerder het type die het laatste zou doen... Maar als het erop neerkwam, nam hij de makkelijkste route naar iets. Waarom de moeilijke nemen? was je dan zo achterlijk? Jezelf bewijzen was voor pure zelftrots en wat had je daar aan als je dood lag? Niks ja. Leven was overleven en niks meer. het vooruit gaan en gewoon het nut geven aan iets. Zo zag Cobra het dan toch. Toen hij een nieuwe geur oppikte, draaiden zijn oren richting het geluid en ook richting de plek waar de geur vandaan kwam. Hij herkende dit type aan geur. Het rook naar vis en het stonk. Er waren wel eens vaker van die vismarktjes bij de tweebenen. Maar ah, het was niet dat de zwarte kater daar iets om gaf. Hij vernauwde zijn groenige ogen wat, maar nam niet de gebruikelijke vijandelijke houding aan zoals andere, gestoorde Bloodclanners. Serieus, wat dachten die lui wel niet? Leven was inderdaad geen groot vriendenboekje, maar twas ook ook geen slachtveld. Het punt was dat je moest uitbalanceren en wegen waar je naartoe wilde gaan. Zo leefde ook Cobra. Het enigste verschil met de kater en het perfecte beeld, was dat hij geen enkel nut zag in het vriendjes maken. niet in zijn eigen namaakclan, noch in dat erbuiten. Hij was, zoals al veel vermeld stond, veel op zichzelf. Hij zag zijn soort inderdaad als monsters, maar hij was er ook een van en terugkeren naar iets hiervoor was onmogelijk met de smaak van bloed in je mond. Je kon jezelf bedwingen, maar niet voor een heel leven. "U komt uit de elite." was het enigste dat zijn metgezel zei toen hij wat dichter was gekomen. De zwarte kater bekeek de grijze kat even van top tot teen, maar bleef een stilte aanhouden die duidelijk zwaar kon aanvoelen. Het was toen hij knikte, dat hij eindelijk motie toonde in zijn ontspannen houding. En dan opnieuw, ontspannen was het niet; want Cobra toonde spanning en luchtigheid op hetzelfde moment. Alsof hij elk moment klaar was iets te doen, maar toch niet; alsof hij er gewoon niks om gaf eigenlijk, maar toch alert was. Dat was hoe Cobra handelde, ookal was het enkel in zijn onderbewustzijn. "Why would I apologize for being a monster? Had anyone ever apologize for turning me into one?" |
|
