Second training, I hope this will work

Een mooie zonnige dag lag voor de boeg, een koel briesje waaide door de ingang van de Warriors Den. Langzaam opende Crowfeather zijn ogen en gaapte, het was warm end e lucht was wel wat vochtig. Misschien was het niet zo'n goede dag om te jagen, zijn favoriete bezigheid, maar misschien kon hij zijn training met Rainbowpaw weer wat oppakken. Na het incident met Songbird was hij haar een beetje vergeten, en dan had ze in het begin nog wel zo getwijfeld dat ze niet goed genoeg was als een Apprentice. Bijna was ze weggelopen uit de Clan! Nee, dat wilde hij totaal niet, dan zou hij zijn eerste Apprentice weggejaagd hebben.. Zelf had hij niet echt veel vrienden, hij was niet het populaire type, meer het rustige en 'liever alleen zijn' type. Voorzichtig stapte hij over de uitgestoken poten en staarten, hoe dichter hij bij de uitgang van de Den kwam hoe meer zin hij kreeg om rechtstreeks het kamp uit te rennen. Maar dat kon hij niet maken, Rainbowpaw had zowat geen enkele héle training achter de rug en ze wilde vast wel een Warrior worden, een goede, geen eentje die bijna niets kon. Crowfeather twijfelde niet aan haar goede punten en zou haar ze goed mogelijk trainen ennhelpen als ze een probleem had, emotioneel of wat dan ook! Eigenlijk hadden ze best wel veel gemeen, maar misschien merkte zij dat niet. Als ze dat nou eenmaal wist konden ze een veel makkelijkere relatie als Mentor en Apprnetice aan. Anders werd het juist moeilijker. Toen hij eenmaal buiten was streelde de wind door zijn neus en door zijn vacht, hij voelde zich meteen beter en verloste zichzelf van de vervelende gedachten. Hij moest blij zijn, een eigen Apprentice die hij helemaal zelf kon trainen. Maar toch bleef er één ernstige vraag in zijn hoofd. Zou het niet gewoon eindigen als Songbird? Tja, zij waren ook 'vrienden' geworden, maar door een of andere gebeurtenis was dat als een kaartenhuis in elkaar gezakt. Ze was zelfs bijna dood gegaan als Crowfeather haar niet uit het kamp had zien glippen. In het ravijn geïndigd, botten beschadigd en nog meer. Arme ziel, alles kwma door hem, maar toch had hij haar gevolgd. Iets in hem wilde niet dat zij gewond zou raken, maar waar lag het aan? Waren ze echt vrienden of kwam het door de Warrior Code waar hij zich zo goed mogelijk aan wilde houden? Hou er toch eens over op! Gromd eeen klein stemmtje in zijn hoofd, snel schudde hij zijn harige kop en keek om zich heen. Zonder het te merken was hij in de richting van de Medicine Cat's Dan gelopen, de drang om even gedag te zeggen tegen Songbird had hem hier geleid. Maar misschien zou hij er weer in worden gezogen en vergat hij Rainbowpaw weer. Een beetje opgelucht leidde zijn poten hem naar een andere Den waar meerdere kleine gedaanten lagen opgerold, zachtjes ademden ze in en uit. Crowfeather stak zijn kop door de opening en zocht de Den door, bijna elke soort vacht kon je hier wel vinden. Gestreept, gevlekt, donker, licht en zwart-wit. Meteen vielen zijn ogen op de poes, ze had natuurlijk haar groene ogen gesloten. Langzaam haalde hij zijn poot door de ingang en porde haar zacht. "Opstaan," Begon hij fluisterend, al zijn gedachten verdwenen toen hij haar probeerde wakker te maken. "We gaan maar weer eens verder met onze training, ik wacht buiten het kamp op je. En eet eerst maar even iets, het kan een lange dag worden. Probeer je niet te haasten, het is nog vroeg in de morgen en we hebben de hele dag de tijd." Meteen propte hij zijn kop uit de ingang en liep zelf even snel naar de prooistapel. Meerdere en verschillende prooien lagen op een stapel, snel drukte hij zijn poot in de stapel en tastte naar een vers stukje vlees voor hem. Na even wat werk vond hij een kleine vink die nog aardig warm was, of het was inderdaad vers of het kwma door de andere stukken prooi. Met zachte snelle passen liep hij naar zijn favoriete plekje om te eten. Een klein stukje gras dat door de kampmuur was gegroeid tussen de Nursery en de Warriors Den in, hij staarde een paar seconden naar zijn maaltijd. De veren staken uit, alsogf hij nog geen paar minuten geleden rond had gevlogen en was gaan vechten met iets, een kat zou dan nog de eerste optie zijn die hem binnen schoot. Langzaam nam hij happen, alsof het hem niet wilde smaken, een rok zat in zijn keel door iets.. Straks wilde Rainbowpaw hem nie teens meer als Mentor, omdat hij haar lang niet had getraind. Zuchtend keek hij naar zijn poten waar de vink half opgegeten tussen lag. Zijn bekje stond open en zijn ogen waren zoals gewoonlijk glazig, zonder het echt te willen at hij het op en stond op. Zijn poten sleepten een beetje teleuergesteld over de grond, zonet was hij nog enthousiast geweest, maar nu leek het wel alsof al zijn vrolijke emoties weg waren gevlogen als de vink die nu in zijn maag zat. Hopelijk zou het over gaan, anders kreeg Rainbowpaw een vervelende training.. Nee, waaro was het nou zó moeilijk om zijn emoties een beetje in bedwang te houden, alsof hij het gewoon niet meer kon. Buiten het kamp was het briesje wat harder gaan waaien en scheen de zon nog warmer op zijn vacht, toch kon dit hem wel wat opvrolijken. Misschien was de dag alleen slecht begonnen en zou het nog wel leuk worden. Hopelijk was dat het antwoord op de vraag die door zijn kop zoefde.

Rainbowpaw only! Mijn post voelt flut aan..

Rainbowpaw keek met haar felgroene ogen omhoog, naar de hemel die zwakjes door de zon verlicht was. Ze stond een eind voor de ingang van de Apprentices Den, het was nog vroeg en bijna iedereen lag te slapen. Zoals normaal kon Rainbowpaw de slaap echter weer niet vatten. Er zat een zonnige dag aan te komen, maar dat was juist het tegenovergestelde van hoe Rainbowpaw zich vandaag voelde. Nou ja, vandaag, zo’n beetje elke dag die ze hier in de Clan doorbracht. Haar leven was voor haar allesbehalve zonnig, en ze vroeg zich soms af of er ook maar iemand was die het doorhad. Soms leek het alsof ze onzichtbaar was voor elke Clankat die ze tegenkwam, op haar mentor Crowfeather na. Ze wilde zich niet eens voorstellen wat er gebeurd was als hij niet haar mentor was geweest. Het had kunnen zijn dat ze dan de Clan uit was gestapt. En zonder Clan had ze net zo goed dood kunnen zijn. Ze wilde niet eens weten wat er buiten dit gebied allemaal voor gespuis rondliep. Waarschijnlijk waren die nog erger om tegen te komen dan haar eigen Clanleden. Die zeiden tenminste niets tegen haar, keken over haar heen. Rogues zouden haar met gemak kunnen doden. Ze was immers nog maar een Apprentice, die alles nog zou moeten leren. Gelukkig had ze Crowfeather gehad, en was ze nog redelijk terecht gekomen. Buiten het feit dat Crowfeather de enige was die haar leek te zien, was hij ook nog de enige die haar goede punten kon en wilde zien. Crowfeather, het was alweer een tijd geleden dat ze haar eerste training had gehad. Om eerlijk te zijn had ze hem best wel gemist, en dat was in haar ogen meer dan normaal. Ze had zichzelf al vaak voorgesteld hoe ze later zou zijn als Warrior. Waarschijnlijk zou er weinig verschil zijn met hoe ze nu was; een stille poes waar iedereen overheen keek. Wilde ze eigenlijk wel anders? Hoe vaak had ze nou echt verlangd naar een stel vrienden? Vaak genoeg. Ze werd later vast een stille Warrior, die elke dag alleen joeg en alleen patrouilleerde, alleen omdat andere katten niet bij haar in de buurt wilden zijn. Of omdat zij geen andere katten in haar buurt tolereerde. Zo had ze het eigenlijk nog nooit bekeken. Het had altijd aan de anderen gelegen, maar zelf had ze nooit bekeken wat zij eraan had kunnen doen. Was ze zelf ooit echt op een kat afgestapt om een praatje te maken? Alsof ze dat durfde, of wilde. Ze zag zichzelf echt niet zomaar op een kat afstappen die ze amper kende. Ze draaide zich weer om, en liep met slome passen weer de Apprentices Den in. Misschien moet ik nog maar even proberen om weer in slaap te vallen, dacht ze bij zichzelf, wetend dat ze toch niet meer in slaap zou vallen. Ze ging ergens in een afgelegen hoekje liggen, en ze rolde zich op. Met nog een laatste, diepe zucht liet ze haar kop op haar poten vallen. Haar kop voelde loodzwaar aan, en haar ogen vielen bijna dicht. Waarom was ze zo anders dan alle andere Apprentices, die elke dag maar vrolijk leken te zijn. Was dit hoe het voelde om op te groeien? Waarom had zij dan niet diezelfde zonnige kijk op het leven als haar leeftijdsgenoten wel hadden? Wat was er mis met haar? Met honderden vragen en geen antwoorden in haar kop, wist Rainbowpaw toch nog een beetje weg te dommelen in een zachte slaap. Niet veel later werd ze weer gewekt door een stem. "Opstaan," hoorde ze fluisterend. Nog slaapdronken keek ze de Den rond. Haar blik viel op een kop die door de ingang was gestoken; de kop van Crowfeather. Haar gezicht werd meteen wat opgewekter, en er was zelfs bijna een glimlachje te zien. "We gaan maar weer eens verder met onze training, ik wacht buiten het kamp op je. En eet eerst maar even iets, het kan een lange dag worden. Probeer je niet te haasten, het is nog vroeg in de morgen en we hebben de hele dag de tijd," ging Crowfeather verder, waarna hij zijn kop meteen terugtrok. Rainbowpaw krabbelde wat onhandig overeind, en rekte zich even uit. Ze probeerde maar te vergeten hoe moe ze was, en probeerde zich te verheugen op de dag die ze door ging brengen met Crowfeather. Met een slome pas liep ze richting de prooistapel. Ze was al behoorlijk hongerig, en als ze deze dag niet begon met wat eten, zou het al helemaal niet goed aflopen. Terwijl ze schichtig met haar ogen knipperde, pakte ze een willekeurige prooi van de stapel die voor haar neus op lag gehoopt. Het bleek een klein muisje te zijn, en rustig begon Rainbowpaw ervan te eten. De geur van Crowfeather hing hier nog zwakjes rond, wat betekende dat ook hij nog tijd nodig had om een ontbijtje te nemen. Ze kon dus rustig aan doen. Het duurde niet lang voordat er bijna niets meer over was van het ding dat eens een muisje voor had gesteld. Ondanks de grootte van het beestje, voelde het alsof er een steen in haar maag zat. Ze liet de resten onbeheerd achter, en ging maar eens op zoek naar haar mentor. Ze had zin in haar training, het hield haar gedachten weg van alles wat er wel niet mis ging in haar leven. Ook mocht ze Crowfeather graag. Soms had ze echter wel twijfels; mocht hij haar echt, of was het gewoon omdat hij haar als Apprentice aangewezen had gekregen. Terwijl ze die gedachten probeerde te verbannen, ging ze naar Crowfeather toe. Vlak voor de kater stopte ze, en ze propte een schamper glimlachje op haar gezicht. "Ik ben er klaar voor," zei ze rustig. Haar stem klonk wat schor, hoe kon het ook anders, ze gebruikte hem bijna nooit. Met haar felgroene ogen keek ze haar mentor afwachtend aan.

~ Beetje goed voor Rainbow? ;$

Of course! XD

Na een korte maar niet echt vervelende periode kon hij een vage hint van Rainbowpaw in de lucht om hem heen ruiken, al zijn zintuigen waren op scherp gesteld en hij draaid ezijn kop een stukje om, om ook maar een stukje vacht van haar te ontdekken. Zo te zien was ze uit de Den gelopen en zat ze nu vast te ten, ze gehoorzaamde hem goed, dat was weer een pluspunt. Ze had echter niet veel vrienden, maar dan zou ze wel wat geconcentreerder zijn, ook al was het niet goed om helemaal alleen te staan. Straks, als ze een Warrior was, en ze aan het jagen was kon ze aan worden gevallen door een vos, das of loslopende hond en als ze dan niemand in de buurt had kon ze er makkelijk geweest zijn.. Houd er een over op! Gromde dat stemmetje weer, waarom kon hij niet aan iets leuks denken? Maar dat antwoord was makkelijker te vinden dan hij had gedacht. Omdat je nooit iets super leuks hebt meegemaakt. Dat was waar, nooit had hij echt een geweldig gevoel gehad, als Apprentice zelf was hij ook alleen. Dat was dus weer iets wat ze gemeen hadden, weer was hij verzonken in zijn gedachten en als Rainbowpaw niets had gezegs had hij haar een soort van genegeerd. "Ik ben er klaar voor," Haar stemmetje was een beetje schor, maar hetgene dat hem wat opvrolijkte was een klein glimlachje. Ze wilde hem nog wel als Mentor, dus, opgelucht zuchtte hij en keek Rainbowpaw doordringend aan. "Goed," Begon hij kalm, van binnen voelde hij een klein gelukkig gevoel opborrelen. Zijn poten wilden nu zover mogelijk rennen, met Rainbowpaw, voor de lol, maar dat zou er wel heel vreemd uitzien. Misschien was dit wel dat gelukkige gevoel dat hij had gemist? "We gaan naar de Hooggras velden, de naam zegt het al, het gras is daar erg hoog." Hij stond op en deed een paar stappen naar voren, Rainbowpaw zou hem vast wel volgen. Zonder een keer achterom te kijken ging hij weer verder, hij passeerde allerlei natuurlijke dingen. Maar bij elke stap zag hij het gras dat een héél klein beetje hoger werd. Hij had wel wat verhalen gehoord dat er katten waren verdwenen daar, aangevallen door andere wilde dieren, of verdwaald en omgekomen van de honger. Nooit had hij er echt alles van geloofd, je kon toch gemakkelijk je geur terug volgen, of was het gewoon beter om samen naar binnen te gaan? MIsschien kponden ze beter ergens anders trainen, straks zou hij haar nog kwijtraken? Nee! Hij wilde zich niet zwak tonen voor haar, hij was haar Mentor en moest haar van die belangrijke dingen leren. Voordat ze jagen of vechten zou leren, moest dit eerst. Het was wel erg belangrijk, ze moest haar neus goed leren gebruiken, zoals elke Clankat deed om iemand te herkennen. Dit kon een gevaarlijke les worden, ze zou kunnen verdwalen, dus moest ze goed worden voorbereid. Je had hier je uiterste concentratie voor nodig, een klein foutje en je was het geurspoor kwijt. Maar hij zou eerst beginnen bij een kleiner stukje, waar het gras niet zo hoog was. Ja, dan kon ze hem gemakkelijk zien. Maar daar had hij wel wat op verzonnen. "Oké, zodra we bij het stuk aankomen waar het gras ietsje hoger is beginnen we. Deze training gaat over geuren, het gebruiken van je neus. Je moet je erg goed concentreren, anders kan het ernstig fout gaan." Zijn stem had geen enkele hint van zijn eerdere angst, hij keek weer niet achterom, maar hield zijn blik strak voor zich gericht, hier was het gras nog iets te laag, maar over een paar vossenlengten zou het langer en langer zijn. Zo lang dat je zelfs een vuurrode kat niet meer kon zien als je eenmaal naar binnen ging. Hij zou haar ook niet vertellen over de geruchten die haar de ronde deden, misschien had ze ze al gehoord, maar hij wilde haar, als ze ze niet kende, niet bang maken. "We beginnen bij een stukje waar het gras bij jouw schouders komen. Zodra we daar zijn ga ik me verstoppen, doe jij je ogen dicht en probeer je mij te vinden. Maar eerst proberen we het uit op de dingen om je heen." Het kon een lange dag worden, ja, ze zouden pas stoppen als ze hem al had gevonden in het hoge gras, zelf wist hij eigenlijk ook niet hoe hoog het was. Zo hoog als twee volwassen katten op elkaar of wel drie, of dat je de lucht zelf niet meer kon zien.. Alles kon het antwoord zijn, maar ze hadden elkaar om op te vertrouwen en ze zouden er ook samen uitkomen, koste wat het kost! Zijn pootstappen werden gedempt door de planten om hem heen, het gras hier kwam tot het midden zijn poten, aangezien ze op Rainbowpaw's schouderlengte zouden oefenen konden ze hier maar beter stoppen. Zijn ogen zochten naar een goed eoefenplek, een paar muizenlengtes verderop lag een kleine open plek en daar omheen het middelhoge gras. Daar konden ze vast wel goed oefenen. Met een versnelde pas en grote passen rende hij er naartoe en ging zitten, zou Rainbowpaw dit wel kunnen? Vast wel, als ze haar best deed was het zelfs al genoeg, van hem hoefde ze het niet al de eerste keer te kunnen. Zodra ze er iets van had geleerd was het al goed, maar als ze ook haar best deed was het helemaal geweldig. Crowfeather lette niet op de uitkomsten, maar op de berekening, zodra je het van jezelf al goed had gedaan vond hij dat ook. Dus Rainbowpaw zou dit vast hartstikke goed doen! Ja, zijn dag was weer helemaal goed, maar die van haar ook?

Elke andere Apprentice zou zich waarschijnlijk afvragen wat hij of zij vandaag zou gaan doen met zijn of haar mentor, maar Rainbowpaw was anders. Rainbowpaw vroeg zich telkens af wat Crowfeather echt van haar dacht. Of hij haar beschouwde als een doodnormale Apprentice, of een blok aan zijn poot. Elke keer als ze bij hem was, had ze het gevoel dat hij de enige was die haar begreep. Dat hij de enige was die ooit meer dan een mentor voor haar zou kunnen zijn; een vriend. Maar als ze wegging en s’avonds weer in de Apprentices Den lag, begon ze weer na te denken en te twijfelen over alles wat er om haar heen gebeurde. Wat bedoelde Crowfeather daarmee? En waarom had hij toen zo naar haar gekeken? Duizenden vragen doemden in haar kop op, en de antwoorden zou ze zelf maar moeten verzinnen. Meestal kwam het er op neer dat Crowfeather haar, net als alle andere katten, maar een geval apart vond; een zielig beest dat niets zelf kon. Ze had zich talloze keren afgevraagd waarom zij zo anders was dan de rest van de WindClan. Terwijl alle andere Apprentices vrolijk ronddartelden in het kamp en in het gebied, lag zijn binnen te peinzen over wat er allemaal wel niet mis ging in haar leven, en wat de anderen wel niet van haar dachten. Ze liet een zucht ontsnappen, die ze meteen voor Crowfeather probeerde te verdoezelen. Ze wilde niet dat hij wist dat ze weer eens met haar gedachten in de knoop zat. Want wanneer was dat nou niet het geval? Ze probeerde haar kop bij Crowfeather en haar training te houden, wat voor haar doen nog redelijk lukte. Ze zag eruit als iedere andere, normale kat, waarom was er dan zoveel verschil? Elke keer als ze naar zichzelf keek, kreeg ze dat vreemde gevoel van onvoldoening en afwijzing. Ze wenste dat ze dat beeld weg kon geven, aan de eerste, beste die het wilde hebben. Maar er zou toch niemand zijn die met haar wilde ruilen, en dat wist ze dondersgoed. Ze voelde nog steeds die brok achterin haar keel, het gaf haar een rotgevoel, maar ze moest doorzetten. Ergens hoopte ze dat ze vandaag even ergens anders kon zijn met haar gedachten; bij de training van Crowfeather. “Goed,” begon hij op een kalme toon, terwijl hij haar doordringend aankeek. Rainbowpaw hield haar felgroene ogen strak op hem gericht. Ze voelde zich ineens wat beter, alleen door zijn stem te horen. Alsof die brok in haar keel op slag was verdwenen. “We gaan naar de Hooggras Velden, de naam zegt het al, het gras is daar erg hoog,” zei Crowfeather. Zodra hij opstond, krabbelde Rainbowpaw ook overeind, en ze knikte respectvol naar haar mentor. Dat was wel het enige wat ze nu kon doen; respect tonen aan haar medeClanleden. Gehoorzaam liep Rainbowpaw achter hem aan, zonder ook maar een woord te zeggen. Rainbowpaw vroeg zich af of ze daar ooit was geweest, maar door de verhalen die erover waren verteld, had ze die plek nog niet bezocht. Er werd wel eens gezegd dat katten die erheen gingen, nooit meer terug waren gevonden. Niet levend, althans. Daarom was het ook niet de perfecte plek voor Apprentices om rond te dwalen, of juist wel. Rainbowpaw vroeg zich af wie zich om haar verdwijning zou bekommeren. Behalve Crowfeather waarschijnlijk niemand. Het was een depressieve gedachte, maar het was tevens ook de waarheid, en Rainbowpaw wist dat ook maar al te goed. Ze keek schichtig om zich heen, terwijl ze Crowfeather bleef volgen. De hele weg hield ze verder haar mond. “Oké, zodra we bij het stuk aankomen waar het gras ietsje hoger is beginnen we. Deze training gaat over geuren, het gebruiken van je neus. Je moet je erg goed concentreren, anders kan het ernstig fout gaan,” vertelde Crowfeather haar. Rainbowpaw knikte gehoorzaam naar hem. Als er een moment was dat ze haar kop erbij moest houden, dan was het wel nu. Het viel Rainbowpaw op dat Crowfeather haar geen blik waardig gunde. Was het dan toch waar en zag Crowfeather haar dan echt niet staan? Hoewel ze zoiets had zien aankomen, deed het pijn. Een steek in haar hart vertelde haar dat ze het niet wilde accepteren. Alle andere katten zouden haar ook niet mogen, maar als Crowfeather haar echt als obstakel zag, dan vond ze dat vreselijk. Hij was anders, hij had haar hoop gegeven dat ze niet helemaal onzichtbaar was. Was dat dan al die tijd valse hoop geweest? Ze wilde er niet eens aan denken. “We beginnen bij een stukje waar het gras bij jouw schouders komen. Zodra we daar zijn ga ik me verstoppen, doe jij je ogen dicht en probeer je mij te vinden. Maar eerst proberen we het uit op de dingen om je heen,” vertelde Crowfeather. Rainbowpaw’s ogen werden groot, moest ze hem gaan zoeken in dit gigantische veld? Dat zou niet makkelijk worden. In ieder geval zou ze flink haar best doen, voor Crowfeather. Ze snoof zijn geur op, en prentte hem goed in haar kop. Zijn geur was al heel bekend voor haar, maar het vormde totaal geen probleem dat diezelfde geur nog eens extra diep in haar gedachten zat gevangen. Crowfeather stopte, en Rainbowpaw volgde zijn voorbeeld. Het gras kwam hier al behoorlijk hoog. Maar Crowfeather zette alweer een pas in, en Rainbowpaw moest wat moeite doen hem bij te houden. Ze kwamen uit op een kleine open plek. Ze had nog nooit zoiets gedaan, maar ze was zeker van plan haar best te gaan doen. Ze wist dat Crowfeather dat kon waarderen. Ze zette een klein glimlachje op haar gezicht. "Ik ben best zenuwachtig. Ik hoop dat het goed gaat," gaf ze toe. Ze rechtte haar rug, en voelde zich opeens zekerder dan dat ze zich ooit had kunnen herinneren. "Waar beginnen we mee?" vroeg ze enthousiaster dan ooit tevoren. Ze had er zin in, en dat wilde ze Crowfeather zeker laten merken.

"Ik ben best zenuwachtig. Ik hoop dat het goed gaat," Crowfeather hoorde weer die vertrouwde stem die hij al een paar dagen had gehoord, Rainbowpaw zat voor hem en rechtte haar rug. Zou ze het leuk vinden? Of was dit maar gewoon tegen je mentor praten en er niets van menen? Crowfeather hield zijn kop even schuin en dacht voor een paar seconden na, maar schudde hem lichtjes teon Rainbowpaw weer verder ging. "Waar beginnen we mee?" Iets in haar stem verbaasde hem, niet op een slechte manier, nee, dan zou hij wel gek moeten zijn. Nee, in haar stem hoorde hij iets wat hij nog nooit van haar had gehoord. Enthousiasme. Was ze eindelijk een beetje over haar probleem heen waaraan Crowfeather in het begon aan had getwijfeld? Had ze een stap gezet om over haar verlegenheid heen te komen? Crowfeather wilde dat het antwoord op al die vragen 'ja,' was, maar kon dat ook weer niet hopen. Ze zou dit zelf moeten doen, hij mocht haar niet dwingen om er overheen te komen. Dat zou haar helemaal niks helpen, ze moest het écht helemaal zelf doen. Crwfeather slaakte snel een zucht, omdat zijn gedachten nu door elkaar dwarrelden en keek weer naar die twee groene ogen. "Goed," Zei hij zonder zijn blik er vanaf te halen, ze had zijn instructies nu wel hard nodig en als er iets fout zou gaan zou hij zichzelf natuurlijk nooit vergeven. Hij rekte zijn voorpoten een beetje uit en likte zijn lippen af. Het was nu echt tijd, hij kon de tijd niet langer meer uitstellen, dan zou ze de hele dag niets leren en was het zonde om dit een training te noemen. "Ik denk dat we maar moeten beginnen anders blijven we hier de hele dag kletsen en ik wil nog proberen om in het echte hoge gras te trainen. Als we dan nog eerder klaar zijn kunnen we wat gaan jagen, niet als training dan, maar gewoon voor de lol anders krijg je teveel druk." Hij knipoogde even naar haar en stond volledig op en schudde de stukjes die aan zijn vacht waren blijven hangen van zich af. Hij slikte even toen hij naar de lucht keek, als het maar niet ging regenen, want dan zouden alle geursporen als sneeuw voor de zon wegsmelten en was Rainbowpaw verloren. Maar misschien was hij nu gewoon een beetje dramatisch aan het doen, wat kon hij er ook aan doen. Zijn hele leven was zowat een drama, de eerste training met Rainbowpaw was niet zo goed afgelopen en zijn ontmoeting met Songbird ook niet echt, behalve dan als je in een brandende boom blijven zitten leuk vind...
Toen hij zichzelf weer uit die verschrikkelijke herinnering had gesleurd en weer helder aan het denken was, richtte hij zijn blik weer op Rainbowpaw en gaf haar een bemoedigend knikje. Ze zou het wel goed doen, hij vertrouwde haar met zijn hele leven als dat moest. Als ze maar in zichzelf zou geloven, en aan haar enthousiaste stemming zonet deed ze dat vast ook. "Sluit je ogen maar, en zodra mijn geur wat aan het verzwakken is hier, kan je beginnen." Fluisterde hij in haar oor, met een soepele beweging draaide hij zich om en liet zich opsluiten door het hoge gras. Natuurlijk zou zijn zwarte vacht opvallen hier tussen, maar toch kon je je laten verleiden door alle schaduwen hier. Met vlugge en grote passen rende hij door het gras, stengels zwiepten langs zijn lijf en sloegen in zijn gezicht als hij harder probeerde te gaan. HIj probeerde zo goed mogelijk een dwaalspoor te maken als echte oefening, maar dat lukte niet al te best. Elke keer als hij zijn poot verkeerd plantte in de aarde voelde hij een pijnlijk gevolg, namelijk dat een stengels gras keihard tegen hem aansloeg. Hij vernauwde zijn ogen tot spleetjes, ze waren erg belangrijk voor dit, anders zou hij straks terug komen met allerlei schrammen op zijn lijf. Toen hij na een paar minuten wel genoeg had van al dat gras stopte hij direct en gaf zijn omgeving een paar blikken, het gras was duidelijk hoger hier, het kwam wel bijna boven zijn kop, en ook begon het dichter te worden. Hij rekte zijn nek om te rpoberen om er wat doorheen te zien, maar kon alleen een paar zwwarte gaten zien. Zuchtend deed hij nog een paar stappen naar rechts en ging zitten, zijn groene ogen keken strak voor zich uit, hopelijk zou Rainbowpaw hem kunnen vinden. Had hij het niet te moeilijk gemaakt? Had hij toch wat dichterbij moeten gaan omdat dit wel de eerste oefening was? Misschien had hij niet gedacht aan Rainbowpaw, misschien had zij dit nog nooit gedaan en zou ze verdwalen. Crowfeather schudde snel zijn kop om aan die nare gedachten te ontsnappen. Nee, hij wist gewoon dat ze het wel kon, ze was slim en dat zou ze vast gaan gebruiken! Hij zakte langzaam door zijn poten en ademde een paar keer diep in en uit, hij begon zich een beetje zorgen te maken over haar. Maar toch zei een klein stemmetje in zijn hoofd dat alles goed zou komen, en zonder er echt over na te denken sloot hij zijn ogen en wenste hij dat dat waar was. En misschien was die wens al uitgekomen...

-Mischien een beetje kort, maar heb niet zo veel inspi de laatste tijd...

Crowfeather leek voor even verzonken te zijn in gedachten, even was hij van de wereld. Alsof Rainbowpaw zelf dat nooit deed; het liefst was ze vierentwintig uur per dag ergens anders met haar kop. Alleen vandaag niet, elk moment dat ze met Crowfeather deelde, leek een uitzondering te zijn op dat feit. Het liefst zou ze weg gaan van deze plek, samen met Crowfeather. Ze zouden samen overleven zonder Clan, en gelukkig kunnen zijn. Maar ze wist dat zoiets nooit zou gebeuren. Crowfeather was trouw aan zijn Clan, en van haar werd dat natuurlijk ook verwacht. Ze vroeg zich af hoe haar mentor eigenlijk over haar dacht, of ze een blok aan zijn poot was, of of hij haar eigenlijk wel aardig vond. Of ze misschien bijna vrienden konden worden. Dan was hij waarschijnlijk de enige die er zo over dacht, wie wilde er nou vrienden met haar worden? Hij zou wel gek zijn. Het was zijn plicht om haar te trainen en tot goede warrior op te leiden, en meer was het niet. Ze vroeg zich daarbij ook af of het normaal was dat haar stemmingen zo snel wisselden, of ze wel nadacht als een normale Apprentices? Waarom was de rest zo vrolijk? Waar dachten zijn over na? Confronteerden zij zichzelf nooit met het feit dat niet alles in de wereld goed was, en dat niet iedereen hen aardig zou vinden of dat er zelfs katten waren die hen pijn zouden willen doen? Hadden zij dan geen enkel besef van deze hele wereld? Hadden zij even geluk, wat voor haar was het een grote bende die enkel bestond uit ellende, eenzaamheid en falen. In die grote bende was er tenminste een lichtpuntje, die de naam Crowfeather droeg. Alleen zijn aanwezigheid leek haar tenminste een beetje op te kunnen fleuren, maar ze wist dondersgoed dat zelfs hij niet haar hele leven rondom haar zou blijven, niemand zou dat doen. Ze werd uit haar gedachten gehaald door Crowfeather's ogen die in de hare staarden. Even leek haar hart stil te staan, en ze hield haar adem voor een moment in, alsof de wereld voor enkele, luttele seconden stil had gestaan. "Goed," zei Crowfeather, terwijl zijn blik nog steeds aan de hare vast was geketend. En hoewel je het bijna niet kon zien, het deed iets met haar. Een hoop. Het ene deel van haar wilde wegkijken en direct door de grond zakken, de ander wilde het liefst de rest van haar leven zo blijven staan. Zijn ogen hadden de hare gevangen, en ze wist eigenlijk niet of ze daar nou een probleem van moest maken. Maar zoals altijd kwamen tijd en realiteit de boel weer verpesten; ze moesten verder met de training. "Ik denk dat we maar moeten beginnen anders blijven we hier de hele dag kletsen en ik wil nog proberen om in het echte hoge gras te trainen. Als we dan nog eerder klaar zijn kunnen we wat gaan jagen, niet als training dan, maar gewoon voor de lol anders krijg je teveel druk," zei hij met een knipoog, die een glimlach op Rainbowpaw's gezicht toverde. Ze krabbelde overeind en slikte. Ze wist dat dit een cruciale opdracht zou zijn, en ze wilde haar best doen. Meer voor Crowfeather dan voor zichzelf. Ze rechtte haar rug, en zodra ze Crowfeather's instructies had gekregen, sloot ze haar ogen. Met een steek in haar hart merkte ze dat de geur van Crowfeather langzaam vager werd, en bijna wegstierf. Ze opende haar felgroene kijker meer, die meteen om zich heen schoten. Er was niet meer te zien dan het lange gras dat boven haar uittorende. Ze slikte even, en voelde haar hartslag een aantal kloppen omhoog gaan. Ze sloot haar ogen weer, en probeerde zich op haar reukvermogen te concentreren. Aarzelend liep ze een kant op, hopend dat het de goede zou zijn. Ze kende Crowfeather's geur maar al te goed, maar hier was hij nog redelijk moeilijk te vinden. Een aantal minuten liep ze ietwat wanhopig rond, totdat ze een sterkere variant van Crowfeather's geur oppikte. Die volgde ze, en uiteindelijk vielen haar ogen op aantal gebogen grasjes. Hier moest iemand langs zijn geweest, maar welke kant die op was gegaan, was er niet uit af te leiden. Nogmaals sloot ze haar ogen, en probeerde het sterkste geurspoor op te pakken. Ze moest dit kunnen! Voor Crowfeather! Als zij zou falen, zou hij dat ook doen. En het laatste wat ze wilde, was dat hij moest opdraaien voor haar stommiteiten. Haar hoofd en hart stuurden haar vervolgens naar rechts, en met zelfverzekerde blik stapte ze die kant op. Na nog enkele minuten verder te zijn gekomen, werd de geur heel sterk. Een gevoel van blijdschap overviel haar, en haar looppas veranderde in rennen. Ze voelde het hoge gras tegen haar flanken aan slaan, maar dat hield haar niet tegen haar taak te volbrengen. Crowfeather was dichtbij. Ze voelde het gras in haar gezicht prikken, en vernauwde haar ogen. Even sloot ze ze, en toen ze ze weer heropende, stond ze daar. Ze keek recht in het gezicht van Crowfeather, en een bescheiden glimlach verscheen op haar gezicht. "Het is gelukt," mompelde ze tegen zichzelf. Haar stem klonk alsof ze het zelf niet eens geloofde, en dat was ook zo. Ze had het goed gedaan, voor Crowfeather. Hopelijk was hij trots op haar!

~ Kutpost T.T 't Is laat & ik ben moe :'D

De enige briesjes wind die door het gras wisten te komen, bliezen irritant in zijn gezicht, de stengels gras zwiepten boven hem heen en weer en in de verte kon hij al het vage geluid horen van kattenpoten. Rainbowpaw was al bijna bij hem! Dus hij had het toch niet té moeilijk gemaakt, een warm gevoel van blijdschap gloeide in hem op. Als een klein vuurtje dat bijna onmogelijk was om te doven en een kleine gloed gaf in de eeuwige duisternis. Misschien was hij dan nog niet zo’n slechte mentor voor de eerste keer, telkens had hij aan moeten zien hoe trotse mentors hun Apprentices prooi lieten meebrengen. Terwijl hij vroeger gebukt moest zijn onder die van hem, telkens weer die afkeurende blik en het gegrom om harder te werken. Maar dat was wel voorbij, hij hoefde niet meer naar diegene te luisteren of hem nog aan te zien. Hij was nu ergens anders, voorgoed weg bij hem in dit leven. Hopelijk zou Rainbowpaw niet zo’n beeld hebben van hem, Crowfeather slikte even moeizaam en stond op om nog wat beter door het gras te kijken. Waren dat daarnet wel kattenpootjes? Of had hij zich gewoon vergist en wa hij een beetje afgedwaald in zijn gedachten. Werd dan misschien wel gek als hij haar niet meer kon vinden? Weer zuchtte hij en gaf de eindeloze pogingen op om haar door het gras te kunnen vinden. Nee, hij moest haar dit alleen laten doen, anders zou ze het nooit leren en kon ze nooit zoals de anderen haar neus gebruiken. Zoals de anderen… nou, dat zou ze toch nooit zijn. Niet dat hij dat erg vond, maar het was gewoon even wennen voor hem. Misschien kwam het ook een beetje omdat zij hem herinnerde aan hemzelf. Een buitenbeentje dat niet echt ergens bijpaste en zich meestal afzonderde… Het leek wel een paar minuten te duren voordat het tot hem doordrong, dat hij nog een keer pootstappen hoorde. Maar dit keer harder en iets wat zijn een sprongetje in zijn hart veroorzaakte, Rainbowpaw’s geur! Crowfeather sperde zijn ogen open en keek in het wilde om zich heen, ze zou hem nu vast wel vinden, zo slim was ze wel! Hij zag een flits van de bekende zwart-witte vacht en keek na een paar seconden in het vertrouwde gezicht van Rainbowpaw. Een bescheiden glimlach stond erop getekend en hij bootste het na. Nog net kon hij de woorden; "Het is gelukt," opvangen met een stem die het zelf niet eens geloofde. Een golf van trotsheid spoelde over hem heen, ze had het gehaald en nog snel ook! Crowfeather opende zijn mond om haar een compliment te geven, maar kon er even de woorden niet voor vinden. Sprakeloos was hij, op de goede manier, en kon geen enkel goed compliment verzinnen wat deze prestatie kon prijzen. Maar na een klein moment van goed nadenken, dacht hij dat dit wel goed zou kunnen zijn. “Ik ben héél erg trots op je dat je deze test hebt gehaald.” Hij nam even een pauze om de woorden die hij zojuist had gezegd goed in zich op te nemen. Misschien klonk hij nu wat te saai of te streng, maar meer kon hij gewoon niet verzinnen! “En ik denk ook dat je er zelf erg trots mee bent. Maar,” Hij slaakte een kleine zucht en alle goede emoties die hij zonet nog had gevoeld verdwenen als sneeuw voor de zon. Dit was weer zo’n ding wat hem vreselijk liet voelen, hij kon het misschien niet eens… Maar toch, de waarheid was, dit was nog maar het begin, en ze moest nog véél meer leren dan dit. Crowfeather liet zijn ogen van de ene naar de andere kant gaan. Of was dit nou gewoon wat te streng, ze had het toch hartstikke goed gedaan? Kom ze dan niet voor één keer een goed gevoel hebben over iets wat ze gedaan had? Crowfeather knikte zo onopvallend mogelijke en richtte zijn blik weer op Rainbowpaw. Hij kon het gewoon niet flikken, dit gevoel moest ze altijd hebben als ze iets goeds had gedaan en niet dat hij het met één veeg van zijn poot het van haar afnam. Misschien konden ze de rest van de training wel overslaan, misschien was het gewoon genoeg voor vandaag… “Ik weet het gewoon niet..” Hij sloeg zijn ogen naar de grond, hij was wel trots op haar en twijfelde er ook niet aan, maar het probleem was dat hij twijfelde aan zichzelf. Was hij wel zo’n goede mentor? Hij had bijna een goede presentatie van zijn eigen Apprentice afgekraakt! “Rainbowpaw,” Zuchtte hij weer, hij keek weer op naar haar en liet een serieuze blik over zijn kop glijden. “I-ik ben toch wel een goede mentor toch?” Terwijl hij die vraag stelde, voelde hij meteen een gevoel van nutteloosheid in zich opgaan, dit zou vast geen enkele mentor zijn overkomen. Nog nooit sinds de tijd dat hij zelf een Apprentice was had hij zich zo gevoeld. Zo’n gevoel dat leek alsof het nooit weg zou gaan en je zwak maakte. Na een tijdje te hebben gewacht, vermande hij zich snel weer, “Ik bedoel dat jij mijn eerste Apprentice bent, en ik soms nog wat onzeker over mezelf ben. Misschien doe ik het wel helemaal niet goed naar jouw mening… Ik wil het graag weten als ik iets verkeerd doe, dat zou ik erg op prijs stellen. Maar goed, omdat je het net zo goed hebt gedaan mag jij kiezen wat we verder nog gaan doen. Of verder met deze training óf wat proberen te vangen voor onze Clan.” Heel even voelde hij weer het warme trotse gevoel terugkomen in zijn lichaam, het gevoel dat hij voor altijd bij zich wilde houden. Maar of dat zo bleef, wist hij gewoonweg niet…

-Sorry als het laat is..