As the oceanwind greets us

Als het op vrienden aankwam, waren die voor Oceanpaw wel op een paar poten te tellen. Echte vrienden waren er altijd maar weinig. Vrienden die voor elkaar door het vuur zouden gaan, die ongeacht de onhandigheden van de ander elkaar zouden accepteren. Ze was dan niet echt een loner, nee ze hield wel van wat gezelschap, ook al was ze nu heel even liever alleen. Haar nacht was vaak onderbroken geweest door verschillende nachtmerries. Dromen, die vreselijk veel impact op de kattin hadden, ook al liet ze het niet blijken. Maar de angst dat Cyber ooit terug zou komen, of een van zijn vrienden was groots. Oh Starclan.. Dacht de kattin dan ook behoorlijk vaak, hopende dat iemand daarboven haar zou kunnen zien en haar stilletjes aan zou moedigen. Een traan drupte langs haar ooghoek naar beneden terwijl ze langzaam haar neus ophaalde. Daar in de verte rook ze een geur, eentje die bekend was waardoor ze al snel weer ontspande. Met soepele passen en de snelheid van een Windclanner rende ze erop af, om daar de vertrouwde rode vacht te zien van de broer van Everstar. De leider die ze stilletjes eeuwige trouw had gezworen. Ondanks het feit dat ze niet met alle clangenoten door verscheidene redenen graag omging, was ze wel trouw aan haar clan en zag ze ze wel als familie. De tijd zou het leren of dat voldoende was om een gelukkig en gezond leven te leiden. Het weer zat in ieder geval mee, het was stukken beter dan de koude Leafbare. Al was het nog steeds wel frisjes. 'Neverland!' Mauwde ze opgewekt, ook al kende ze de kater niet super goed, ze had met hem nog nooit problemen ondervonden. Het was zover ze wist zeker geen heethoofd die kater.

De rode kater leek ietwat opgeschrikt door haar snelle maar tevens vrolijke begroeting. 'Hallo Oceanpaw.' Zei hij nadat hij zich al glimlachend had omgedraaid. Zijn vriendelijke en zachte stem liet haar, haar houding even ontspannen. Inderdaad, Neverland was zeker geen heethoofd. Natuurlijk kon elke kat wel eens boos worden, of eens zijn stem verheffen, maar er zaten katten bij die van eens, altijd maakten. Die katten bleef ze dan ook zo goed en kwaad als het kon uit de buurt. Toch zou ze altijd wel katten tegen komen die op oorlogspad waren, zo was het leven van een Warrior nu eenmaal. Zo nu en dan moesten de wilde katten risico's nemen en daarmee misschien een vergrootte kans nemen om gewond te raken of dierbaren te verliezen, als ze niet eerst zelf het leven lieten. 'Hoe gaat het met jou?' Vroeg de kater onmiddellijk waardoor de jonge kattin ongemakkelijk op haar lip beet. Ze wist dat het een goed bedoelde vraag was, immers was Neverland duidelijk een kater met interesse in zijn clangenoten en hun welzijn. Hij was zover ze wist een trouwe Warrior en dan ook nog eens de broer van hun leider. Al zei dat niet veel, Whitelion was ook haar broer en hun waren als nacht en dag. Een groot verschil, de norse kater had altijd wel een zachte en warme plek aan haar gegeven. Iets dat ze nu nog wel eens miste. Ondanks zijn vele fouten keuzes hadden er ook vele mooie tussen gezeten. Met een nadenkende blik in haar ogen richtte ze zich weer op de rode kater voor haar. 'Goed,' mauwde ze zachtjes, zonder enige overtuiging. Ze kon dan ook echt niet liegen, ze wist dat hij het vast wel aan haar houding af kon lezen, hoe ze zich echt oprecht voelde. Maar had geen zin om er lang bij stil te staan. De redenen waren nog te pijnlijk en misschien zorgelijk.

De senior Warrior knikte enkel bij haar woorden maar gaf geen antwoord. Door zijn korte beweging wist de jonge kattin dat hij wel luisterde, al stond Nevermind er niet om bekend dat hij overal zijn aandacht lang bij kon houden. Ze vond het niet erg dat de kater niet zo veel sprak, er waren er genoeg die veel spraken en weinig zeiden. Als de oudere kater sprak zou hij dat met een goede reden doen en dat kon ze wel respecteren. Daarbij was de stilte niet bepaald ongemakkelijk. Ze wist bijna zeker dat de oude rosse kater doorhad hoe ze zich echt voelde. Waarschijnlijk had hij op zijn leeftijd ook al genoeg doden meegemaakt. Ze wist dat het voor haar moeder ook niet de eerste was. Daarbij hadden Lizardpaw en zij ook al aardig wat familieleden verloren. De donkergroene ogen van de kater stonden afwezig, hij staarde maar wat voor zich uit waardoor ze even fronste. Hopelijk dacht hij aan iets positiefs. Met een zachte zucht en een kuch probeerde ze zijn aandacht weer op haar te vestigen, zonder dat ze niet respectvol overkwam. 'Nevermind? Kunnen we een van de grenzen extra controleren en misschien ondertussen nog wat jagen?' De jonge kattin was al een lange tijd niet meer in de buurt van de grenzen geweest en het zou goed voor haar zijn om alle grenzen te herkennen en te onthouden. Daarbij had ze wel zin om iets nuttigs te doen, en niet te praten zonder dat het nodig was.

De kater leek haar woorden gelukkig wel op te merken, het duurde namelijk niet al te lang voordat hij knikte. 'Tuurlijk, Oceanpaw. Ben je recent nog bij de grenzen geweest?' Vroeg de senior warrior, zijn stem zacht en vriendelijk. De kattin schudde haar kop. 'Nee, het is al een poosje geleden,' Mauwde ze zachtjes. De kater leek intussen zich te oriënteren voordat hij zich omdraaide richting een van de grenzen. Hij schudde met zijn kopje, waarschijnlijk om gedachten te verjagen voordat hij omkeek naar haar. Ze volgde zijn beweging vlug en liep naar hem toe voordat ze zachtjes snoof. Er waren niet zoveel verse geuren die ze zou kunnen volgen om te jagen. Misschien dat ze wat meer geluk hadden dichter naar de grens toe. 'Naar welke grens gaan we?' Vroeg ze zachtjes, met een gedempte stem.

Zodra ze vroeg naar welke grens ze gingen antwoorde de kater vriendelijk, niet dat ze anders verwacht had. 'Die met Riverclan,' mauwde hij waarna hij zijn pas versnelde. Als een echte Windclanner waren de passen altijd wat sneller en krachtiger dan die van andere clans. Met een klein beetje een zenuwachtig gevoel, hiel de jonge kattin haar passen ietjes in. Normaal kon ze er nog wel eens van door schieten, ze hield van de snelheid die ze met gemak kon behalen. Toch bleef ze niet ver achter Neverland lopen, wetende dat hij nu de leiding had en een oudere Warrior was en dus respect verdiende. Het was gelukkig geen sprint waardoor ze ook niet op haar hardst er van door schoot. Ze hield wel van de ontspannen maar snelle passen. 'De grote kloof - oppassen trouwens, dat je er niet in valt.' De kater waarschuwde haar dan wel, maar een glimlach was op zijn gezicht te zien. Ze nam de waarschuwing nauw aan het hart, vallen in een kloof stond niet op haar wenslijstje. Zijn blik echter was heel serieus, dit zorgde ervoor dat de jongere kattin met een geruststellend knikje antwoord gaf. Langzaam ging de jonge kattin naast de kater lopen. 'Maar als het een kloof was, hoe kan Riverclan dan mijn broer bereikt hebben?' Murmelde ze zachtjes, immers zou Riverclan hem vergiftigd hebben als het verhaal klopte. Ze had die vraag al wel langer gehad, ze was al enkele manen Apprentice dus niet geheel onwetend. Haar blauwe ogen staarden naar de bekende vlakten van Windclan. Dit was hun veilige thuis, ze kon zich niet bedenken dat Rogues, Kittypets of Bloodclanners net zo gelukkig konden zijn. Het leven was hard maar niet eenzaam.

De magere en waarschijnlijk ook lenige kater wierp even een blik op de jongere kattin. 'Waarschijnlijk langs Fourtrees. Ze steken de rivier over langs de Twoleg Bridge. Als je goed kijkt kun je die in de verte zien als we bij de grens zijn.' Antwoordde de rode kater, waarna de jongere kattin even langzaam en oplettend knikte. Ze snapte het wel redelijk. Een Twoleg Bridge, ze zou daar zelf liever niet over heen gaan, maar ze was geen Riverclanner dus zou ze ook niet weten hoe ze het deden, gewoon moed bijeen schrapen misschien. Of ze haatte de Windclanners gewoon. Wat het ook was, ze was blij dat ze een Windclanner was en trots op de relatief rustige en vredige manier waarin ze met haar clangenoten leefde. Het was goed om te weten dat er een andere manier voor oversteken was dan zwemmen. Daarbij kon het geen kwaad dat ze wist hoe de andere territoria ongeveer waren. Niet omdat ze van plan was ergens binnen te glippen, maar meer omdat ze wist dat het altijd tot nut kon zijn iets te weten over mogelijke vijanden. Ze kwamen, waarschijnlijk beide in gedachten verzonken aan bij een diepe kloof, eentje die wel eens had gezien maar waar ze nog niet extreem veel was geweest. De blik van Neverland landde op haar waardoor ze even vragend opkeek.