Aanval..

[Toestemming van Crookedstar, Graag enkel 2 katten!]

Hij kon het niet helpen dat hij zijn nagels niet kon intrekken. Hij zinde op wraak. Wraak omdat hij ooit uit deze clan verstoten was, helemaal onschuldig. En de dader zou hij vinden, al koste dat op den duur misschien zijn leven.
Zijn hart bonkte in zijn keel. Hij wist dat hij niet veilig was, maar ondanks dat droegen zijn poten hem koppig voort en besefte hij niet wat hij deed. Hij wist dat hij moest beseffen tegen wie hij het zou opnemen - een hele clan weliswaar - en dat hij maar alleen was. Maar het moest en zou afgehandelt worden.
Zo rustig mogelijk liep hij onder het stromende water en de rotsblokken door. Zijn vacht was glad en goed verzorgd, net zoals die van hun clan, omdat hij er ooit deel van had uitgemaakt en nog steeds goed kon vissen. Hij zou nooit verleren hoe je een waardig lid van een clan moest zijn, maar met de tijd had hij er meer en meer afkeer voor gekregen. Katten die voor elkaar vochten en hun leven waagden voor een troep? Je houden aan een krijgscode was geen leven, je moest vrij zijn, vond hij.
In de schaduw van een treurwilg aan de rand van de waterval kwam een gedaante geruisloos dichterbij. Nieuwsgierig, maar erg gespannen verschool hij zich onder het water en de rotsblokken en wachtte hij wraaklustig af.

Haastig keek hij even om zich heen, Nee, er keek geen enkele warrior naar hem. Hij grijnsde kort. Dus kon hij het kamp uit om te gaan jagen! Hij had geen toestemming gekregen van zijn mentor, maar dat boeide hem niks. Hij wou voor zijn clan klaarstaan. Snel sprong hij het kamp uit, even keek hij nog over zijn schouder. Nee, Niemand had hem gezien. Kort grinnikte hij. Nu kon hij gaan jagen. Snel rende hij van het kamp weg, richting de rivieren. Hij liep langs een rivier en keek behoedzaam naar het water, Waar waren de visjes naartoe? Alsof ze ergens voor geschrokken waren. Plots zag hij een grote en dikke vis. Hij grijnsde, en sprong in het water, vissen was niet echt zijn beste techniek. Hij greep de vis razendsnel vast en gooide het terug op de grond, naast hem. Snel trok hij zich uit het water en schudde het water uit zijn vacht. Hij gooide wat aarde over de vis en keek weer terug naar de rivier. Plots drong de geur van rogue door zijn neus. Instinctief gingen zijn haren overeind staan en liet hij een luide grauw horen. "Wie is daar?!" Sprak hij uit, terwijl hij om zich heen keek.

Zijn grote, wijd opengesperde amberkleurige ogen kregen een nog jonge, langharige kater in het visier.
Even speelde er een lachje om zijn snoet. Makkelijke partij, schoot het door zijn kop. Maar hij wist dat hij een apprentice niet mocht onderschatten. De makkelijkste prooi had meestal de scherpste nagels.
Toen hij "Wie is daar?" uitriep, vond hij dat de jonge kat een beetje hulpeloos klonk. En toch wist hij dat hij op zijn hoede voor hem moest zijn, anders riep hij misschien zijn clangenoten om hem te helpen.
Instinctief schoot hij naar voren. Dit was iemand van zijn gehate clan. Dit was zijn plek, zijn moment.
Vanonder het water kwam hij tevoorschijn en torende hij groot uit. De poten die hem voortdroegen, waren kort maar heel erg sterk. Zijn langharige vacht was dik opgezet van pure haat en razernij.
"Je vijand," antwoordde hij redelijk laat en hij ontblootte zijn zilveren rijen tanden.

Lionclaw liep rustig door het woud. Hij was alleen en had niemand bij zich. Toen rook hij een jonge Apprentice van zijn clan. Hij volgde de geur en kwam uit bij Skypaw. Skypaw was duidelijk in paniek en Lionclaw hoorde hem zeggen:"Wie is daar?!" Lionclaw kwam iets dichterbij om te horen wat er nog meer ter sprake was. Toen zag hij een donker bruine kater tevoorschijn komen die zei:"Je vijand!" En hij ontbloote zijn scherpen zilveren tanden. Toen de bruine kater op het punt stond aan te vallen sprong Lionclaw op het schepsel af. Hij stak zijn poten met zijn scherpen nagels uit. Hij drukte met al zijn kracht de kater tegen de grond en gromde:"Dit is Riverclan territoria! Het is nu te laat om terug te gaan zonder enkele wond!"Hij drukte met een poot en zijn lichaam te kater op de grond. De andere trok hij uit zijn huid en hield hem drijgend boven zijn hoofd. Toen liet hij zijn scherpe klauw naar beneden schieten recht in het oog van de kater. Toen trok hij zijn klauw weer uit het oog en boorde zijn tanden heel diep in zijn vlees. Lionclaw hoopte dat hij nu dood was maar hij wist het niet zeker. Dus voor de zekerheid bewerkte hij de kater zijn flanken. Hij klom in een boom en sprong met volle kracht op de indringer.

(Heb ik toestemming om je te doden?)

Net toen hij voor de jonge apprentice stond, werd hij langs achteren met een smak op de grond gedrukt.
Hij wist niet wat er gebeurde en wilde net opkijken. Hoewel de zon zijn ogen verblindde, torende boven hem het silhouet van een redelijk grote, sterke kat uit die zijn poot ophief. Zijn kop bonkte gevaarlijk en deed enorm veel pijn toen hij zag hoe de vacht van de kater dik opgezet was van pure woede. "Dit is Riverclan territoria," hoorde hij iemand vaag vanuit de verte sissen. Hij veronderstelde dat het de kat was die hem tegen de grond hield. "Het is nu te laat om terug te gaan zonder enkele wond!"
Zijn hart sloeg een tel over toen hij zijn woorden uitsprak. "Geef me pijn," zei hij en hij schrok van zijn eigen stem. Het kwam er als gehijg uit, in een soort van gefluister. "Doe maar. Ik leed al genoeg doordat jullie me verstootten.."
De pijn kwam veel te hard aan. Hij besefte niet eens dat hij krijste toen de poot met een klap op zijn oog belandde en er wild in begon te scheuren. En het hield maar niet op. Tanden die zich vervaarlijk diep in zijn vacht begonnen te boren. Daarna zijn flanken.
Even stopte de hinderlaag en voelde hij geen aanslagen meer, dus nam hij de tijd om langzaam recht te proberen staan.
De pijn deed hem lijden en was zo ondraaglijk dat hij terug viel, waarna de kater terug bovenop hem sprong en hij hard belandde op dezelfde grond.
Nogmaals wild gekrijs. Bloed spetterde rond uit zijn wonden.
Hijgend hief hij zijn kop op en beet vluchtig in de dunne, glanzende vacht van zijn tegenstander. Hij liet zijn tanden zo lang mogelijk in het vlees snijden en rukte er toen hard aan, zodat de wond open werd en hevig begon te bloeden. Zijn krachten waren bijna op. Vermoeid hief hij zijn achterpoot op en gaf de kater een stamp in zijn zij, in een poging om vanonder de kat te vluchten.
Slap, maar vastberaden rolde hij snel vandonder zijn vijand weg. Hij moest een nieuwe kreet van helse pijn in zijn keel verborgen houden toen hij opnieuw probeerde recht te staan. Hij wist dat hij hier langzamerhand veel te zwak voor werd, maar toch zou hij proberen en niet opgeven tot het lukte. De eerste keer struikelde hij en tuimelde hij terug op de grond. De tweede keer wist hij recht te staan, maar liep hij mank op zijn rechterpoot.
Een siddering ging door zijn hele lijf toen hij de kater recht in de ogen keek. In die van hem was pure haat en razernij te lezen, maar ook spijt en verlangen. Hij had er nooit om gevraagd dat zijn clan hem zou verstoten. Verstoten voor verraad, waar hij niets van afwist. Hij had niks gedaan, hij was volledig onschuldig. En toch wezen ze hem destijds de deur en keek niemand nog naar hem om. Sindsdien wilde hij de verrader vinden en doden.
"Kom dan," zei hij. Het klonk spottend, maar zo bedoelde hij het niet. Hij wist dat het misschien wel zijn laatste woorden zouden kunnen zijn. "Kom en vecht."
Hij was er klaar voor. Hij wist dat hij nu geen partij meer voor hem was, maar hij zou zijn laatste krachten niet zomaar prijsgeven. Hij zou verwonden, en pijnlijk.

[Hmm.. Sorry, liever niet als je dat erg vind. Verwonden vind ik wel goed..(:]

Lionclaw lag nog steeds boven op de indringer."Geef me pijn. Doe maar. Ik leed al genoeg doordat jullie me verstootten.."
Lionlcaw knikte met zijn kop."Doe ik met plezier!"Gromde hij fel. Lionclaw scheurde zijn fel open en bloes spatte uit zijn wonden. Daarna scheurde Lionclaw de kater ziijn flanken open. Lionclaw hief zijn klauw op voor nog een aanval maar de kater was hem voor. De kater beet in zijn achterpoot. De wond ging open. Even zakte hij omlaag van de pijn. Dat was voor de kater DE gouden kand om te ontsnappen uit zijn greep. En dat deed hij dus ook. Lionclaw lag nog steeds op de grond en zijn wond bloedde hevig.
Lionclaw had gedacht dat de kater zou vluchten maar dat deed hij niet.
Hij ging voor Lionclaw staan en gromde:"Kom dan, Kom en vecht!""Lionclaw stond op en gromde boos:"Met genoegen!" Hij sprong op de kater af en duwde hem tegen de grond. Hij krabte steeds opnieuw in zijn gezicht. Toen boorde hij zijn tanden in zijn wang. Zo diep mogelijk zodat hij het vlees kon voelen. Toen scheurde hij de wond helemaal uit tot zijn andere wang. Toen sloeg hij allebei zijn klauwen in een oog. "Hoe kan je vechten als je niks meer ziet!" Bij het woord ziet Trok hij met volle kracht zijn klauwen uit de ogen. Bloed spatte omhoog. Ondertussen had Lionclaw ookal heel wat verwondingen opgelopen. Hiuj zat onder het bloed. Hij drukte de kater weer tegen de grond en hield zijn klauw opnieuw drijgend in dfe lucht. "Nog een laatste wens KAT!" HIj wachte tot de kater antwoorde.

Zijn tegenstander had hem net iets te hard onder handen genomen. Hij had hem zelfs niet eens ademruimte gegeven.
Bloed gutste uit zijn open wonden. Hij voelde zijn kracht langzaam uit zijn lichaam stromen en zijn geest wegzinken. Hij rilde over zijn hele lijf en zijn gewonde poot woog als lood.
Het bloed klopte hem in de hals toen hij een zoveelste poging deed om recht te staan.
Met zijn nog goede oog staarde hij recht in die van zijn vijand, vlak voor hij neerviel en weer de volle laag kreeg.
Zijn kaak was ernstig opengescheurd en voor hij het goed en wel besefte, kraste de kat ook zijn andere oog. Verblind door het bloed spartelde hij in het rond.
"Hoe kan je vechten als je niks meer ziet," brulde een kat ver weg in de verte.
Wild begon hij tegen te sputteren met de kracht die hij teruggevonden had. Met zijn achterpoten en goede voorpoot klauwde hij in het rond en baande uiteindelijk zijn weg in de vacht van zijn tegenstander. Het voelde aan als zijn nek, maar hij wist het niet zeker.
"Nog een laatste wens kat?"
Even voelden die woorden goed. Heerlijk, even weg van de wereld. Geen pijn meer lijden. Maar een warrior hield niet zomaar op, wist hij. Zeker niet op het moment waarop bijna alles verloren was.
Weer sputterde hij wat in het rond met zijn achterpoten en raakte hij opeens een ander lichaamsdeel van de kat heel hard. Hij meende te voelen dat hij het gezichtsveld raakte. Een siddering ging weer door zijn lijf toen zijn poot een andere poot verwondde. Even meende hij bloed te voelen.
Hij lag nog steeds op de grond, maar dit keer niet meer onder een andere kat. Waarschijnlijk was hij een eind opgeschoven. Uitgeput bleef hij liggen, niks van besef waar hij was.
In nog een poging, en hij wist dat dit zijn laatste zou zijn, probeerde hij met zijn drie poten overeind te raken en weg te hinken, naar een plaats waar het veilig was.
En hij had de kater niet geantwoord wat zijn wens was. Maar hij wist dat hij die niet zou kunnen volbrengen.
De verrader vinden die hem onschuldig uit zijn clan had gezet, en die van zijn vijand waarmee hij vocht.