The part when I break free

Een grote schaduw hing over het woud heen, regenwolken kwamen opdoemen en binnen één van de kortste keren begon het te druppelen. Fawnstep bleef echter doorlopen, een paar druppeltjes zouden haar niet tegenhouden om te jagen. Daarbij had ze weinig zin om terug te gaan naar het kamp voordat de avond viel, dan was ze niet verplicht om al die minachtende blikken te zien. Want nog altijd, ook al praatte ze amper meer met iemand, werd de kattin als een mindere gezien. Dat ondanks dat ze elke dag verse prooien meenam omdat jagen haar kwaliteit was, immers was ze niet echt extreem gespierd en eerder slank en sierlijk. Met een koele blik in haar ogen liep ze door het ondertussen wat drassige bos, er was hier toch niemand voor wie ze een masker op hoefde te zetten.

[ Crescentpaw ]

Spoiler:

Het was al aardig donker en Crescent was kort even bij de kraaien gaan kijken. Ze was nieuwsgierig naar de beesten. Want ze waren zo vervelend, maar ze had zich bedacht dat ze niet eens zo dom waren. Er was er namelijk eentje geweest eerder die een bakje had gevonden met eten erin. Wat hij toen had gedaan was omhoog vliegen en het laten vallen van hoog. Zo viel het eten eruit en kon hij eten. Nu was ze een soort klein onderzoek begonnen naar de beestjes om te kijken hoe slim ze waren. Vandaag had ze gewoon gekeken vanuit een struikje. Nu was ze echter al terug aan het lopen, want ze wou niet alleen in het donker achterblijven. Regen was naar beneden aan het vallen en haar witte grijze vachtje begon steeds natter te worden. Toch bleef ze doorlopen om snel in het kamp te zijn. Naja echt lopen kon je het niet noemen. Het leek alsof ze huppelde, alsof ze op wolkjes liep. Was altijd wel iets van haar geweest. Al was haar oma en vader dood, ze probeerde positief te blijven, want ze wist heel zeker dat Thrushdive en Shrewstar het geweldig zouden hebben in starclan! Toen Crescent uit een struikje huppelde zag ze ineens haar moeder staan. Ze had de geur niet doorgehad. "Mama!", riep ze alsof ze een kleine kitten was en rende naar haar toe om toen speels voor haar te gaan staan. De nog altijd best kleine apprentice keek met haar blauwe ogen omhoog naar haar moeder.

Pleαѕe doɴ'т тαĸe мy ѕυɴѕнιɴe αwαy:

De zwarte kattin had niet doorgehad dat er iemand was die haar kant op was gekomen, voornamelijk omdat de regen een deel van haar gehoor wegnam en de modderige grond onder haar pootjes een zompig geluid maakte bij elke stap die ze zette. Haar oren schoten omhoog toen ze een plotselinge stem hoorde, een stem die elke moeder natuurlijk wel wist te herkennen zodra het één van hun eigen kinderen was die begon met praten. Voordat ze het wist stond de kleine apprentice, niemand minder dan haar Crescentpaw, vrolijk voor haar neus. "Crescent," zei ze dan ook terwijl er vrijwel meteen een warme uitdrukking op haar gezicht was verschenen. Fawnstep deed een kleine stap naar voren, boog haar kop en drukte deze liefkozend tegen die van haar dochtertje aan. "Alles oké?" vroeg ze toen kort voor de zekerheid terwijl ze haar tong over diens kop liet gaan, een moederlijk instinct wat ze niet snel zou verliezen.

Spoiler:

Haar naam werd op een zachte manier gezegd en ze kreeg een vrolijke glimlach op haar gezichtje. Soms wou ze gewoon echt weer een kleine kitten zijn en weer elke dag kunnen spelen en bij haar moeder liggen, maar het trainen vond ze ook heel leuk. Haar moeder drukte haar kop tegen haar aan en Crescent deed hetzelfde terug. Fawnstep vroeg haar wat terwijl ze haar tong over haar kop liet gaan en terwijl ze dat voelde antwoordde ze vrolijk. "Ja! Ik ging kijken bij de kraaien vandaag en heb getraind met oma Innerstar" Ze knikte er vrolijk bij. "Ik moet heel veel leren om een warrior te zijn zoals jij", zei ze er nog bij en ze keek nog een keer omhoog. Ze duwde haar hoofd tegen de borst van haar moeder aan. "En jij mama?" Crescent gebruikte nog het woord 'mama' alsof ze 2 moons oud was, maar zou vond dat het leukste woord om mama mee aan te spreken.

Pleαѕe doɴ'т тαĸe мy ѕυɴѕнιɴe αwαy:

Haar dochter drukte eveneens haar kop tegen die van haar aan en begon te praten terwijl Fawnstep haar een moederlijke lik over haar kop gaf. Crescentpaw vertelde hoe ze bij de kraaien was wezen kijken en had getraind met haar oma, Innerstar. Oh, dat was waar ook, haar moeder was de mentor van haar dochter. Nu lagen Fawnstep en haar moeder niet bepaald goed met elkaar, dat probeerde ze te verbergen voor haar dochter en dat lukte haar dan ook. Haar moeder had genoeg momenten gehad waarbij ze had laten blijken dat ze het niet bepaald eens was met de keuzes die haar dochter maakte qua opvoeding van haar eigen kinderen, iets wat wel hard aan was gekomen bij de zwarte kattin. Echter bleef ze glimlachen naar haar dochter, die verder ging over dat ze nog veel moest leren. "Je zal zelfs nog een betere warrior worden dan mij," murmelde ze zacht liefkozend, "net zoals je vader." Crescentpaw drukte haar hoofd tegen haar borstkas aan, waarna ze vroeg hoe het met haar ging. "Alles gaat goed, op dit moment." Het was gelogen, maar ze ging haar dochtertje niet opzadelen met al die emoties. Nee, dat Fawnstep die zelf allemaal al moest verdragen was al erg genoeg.

Spoiler: