|Special Patrol| This is ours, clear?

This is ours, clear?

De brownpoint volgde de patrouille nu al een tijdje - onopvallend als een schaduw. Haar excuus? De prooihoop moest aangevuld worden en ze ging liever in gezelschap en veiligheid van katten. Alhoewel ze niet wist of Silhouetteheart en Stallionheart dat leuk zouden worden. Onderweg had Sootpaw een muisje en een mooi groot konijn gevangen. De Siamese poes mocht dan niet de beste vechter zijn - dat gaf ze ook zelf toe - maar haar jachtkunsten waren zeker niet slecht.
De aandacht van de slanke kattin verscherpte toen de patrouille plots halt hield aan de grens. Een briesje voerde de scherpe stank van katten mee die Sootpaw nog nooit had gezien, maar wel had geroken aan de grenzen - Shadowclan. Ze trok even haar neus op toen ze besefte welke smerige geur deze katten droegen, maar ze kon het niet laten iets dichter te draven. De spanning die op de open plek hing was strak en uiterst vijandelijk, dus kwam Sootpaw heel voorzichtig en met een heldere, niet te veel zeggende blik naast Stallionheart staan. Ze begroette hem kort met een zwiep van haar staart om te laten weten dat ze er was, keek hem even aan in zijn groene ogen en hield haar ogen toen strak op een van de Shadowclanners gevestigd.

OCC: Ik heb toestemming van Rebecca, is het ook goed voor de Shadowclan? :3

Innerstar was al naast Waspsting gaan staan toen ze de Windclanners had opgemerkt. De geur zelf had Innerstar al geroken, maar de echte bevestiging van aanwezigheid was haar pas opgevallen toen het door Waspsting ook was opgemerkt. Het waren voornamelijk apprentices en Innerstar was hier met een groep enorm goed getrainde warriors en de deputy. Nevermind was de sterkste kater van Shadowclan en Waspsting was hier een ervaren senior warrior. Dan was Innerstar zelf er nog. Tallshadow kwam op haar af en Innerstar keek even kort naar hem. "We vallen pas aan zodra zij een verkeerde beweging maken," murmelde Innerstar, alleen hoorbaar voor de Shadowclanners en vooral Tallshadow met haar blik weer strak op de Windclanners gericht. Een stel apprentices en twee warriors, eitje. Ze hoopte voor hun dat ze realistisch aangelegd waren, anders ging dit niet goed aflopen voor hun en de reputatie van Windclan.

OOC: Sorry voor mijn langzame posts, maar ik zit goed in de shit, dus hou daar alsjeblieft rekening mee (:

Iedereen leek heel erg serieus en dit koesterde haar vreugde enigszins.  Ze zouden toch enkel de grenzen controleren? Ze wiebelde met haar oren toen Sillhouetteheart haar vertelde om er niet zelf op uit te gaan. Ze knikte even kalmpjes en haalde de glimlach van haar gezicht, waarna ze op een rustig tempo meestapte.  Voordat ze het wist kwamen ze bij de grend van the Abandoned Badgerset, een gebied waarvan ze had gehoord dat het ooit hun eigen was, maar wat door de Shadowclanners was ingepikt.
Bij de grens bleken ze al snel niet alleen te zijn. Niet alleen de ongelukkige Silentpaw, waarvan Routpaw was overtuigd dat zijn naam Tigerpaw was, maar ook een hele Shadowclan patrouille wachtte hen op. Routpaw's adem stokte in haar keel, wetend dat dit nog wel eens problemen zou kunnen betekenen. Een grauw klonk. "Ik geloof dat we zijn gezien" deelde haar mentor mee, waarna hij zijn kop naar haar omdraaide.  "Herinner je wat ik je geleerd heb, val aan met de zon in je rug" Haar ogen werden groot. A-aanvallen? Ze keek naar de grote Shadowclan krijgers en vooral de zwarte kater, die zijn mond opentrok en hun meteen bedreigde. "Grappig, attack of the apprentices? Is dat wat ze ervan vinden?" Ze legde haar oren in haar nek en bemerkte nu pas dat ook nog Sootpaw erbij was gekomen.  Tussen de Shadowclan katten onderling werden nog woorden gewisseld, maar dat kon ze niet horen. Voorzichtig stapte ze naar voren, totdat ze naast haar mentor stond. "W-we gaan toch niet echt vechten?" fluisterde ze op een toon dat alleen haar mentor het kon horen. "Dat redden we nooit." haar blik bleef haken op de enorme zwarte kater met felblauwe ogen, die sterker oogde dan enig andere kat die ze ooit had gezien. Lang de tijd om hem aan te staren kreeg ze niet, want uit het niets verlichtte een hevige flits het gebied. Ze kneep haar ogen samen en het duurde even voordat ze weer normaal kon zien. De wind zette op en ze kon de regen in de lucht proeven, great, onweer, dat konden ze ook nog echt gebruiken.


-Sorry voor m'n late reactie, was een beetje in de war geraakt met de post volgorde :')

{Sorry dat ik voor mijn beurt post, maar ik wil dit topic afronden ivm twee dingen die dan extreem door elkaar gaan lopen}

Innerstar vernauwde haar ogen toen het weer om begon te slaan. Ze wierp een blik op de lucht en sloot haar ogen even. Een teken van Starclan, dat kon niet anders. Er mocht niet gevochten worden en het moest vreedzaam blijven. Dat was duidelijk. Innerstar wierp een blik op de Windclanners. Het was Silhoutteheart die begon te spreken. Hij sprak haar aan bij haar naam en begon vervolgens over de toeval. Intussen begonnen er zware regendruppels naar beneden te vallen. "Dat is zeker een toeval," beaamde ze. "Maar het weer voorspeld niet veel goeds," vervolgde ze. "Het lijkt mij dan ook in de naam van Starclan beter dat allebei de patrouilles nu verder gaan met hun taken," sprak ze ferm, een blik op haar eigen patrouille richtend en vervolgens weer op de Windclanners. Haar blik was kalm en de vijandigheid liet ze er even uit, al straalde haar blik nog altijd de felheid uit die ze bezat. Ze wou nu geen gedoe, niet met dit weer, dat was namelijk te gevaarlijk en iedere andere kat met een beetje verstand kon dat bedenken. Een volgende donderslag en felle flits beaamde dat. Het onweer hing recht boven hun kop.

De kattin hield de WindClan patrouille sterk in de gaten. De vele apprentices bleven niet onopgemerkt bij zowel haar als de anderen. Ze had haar bovenlip lichtjes opgetrokken, duidelijk dat de andere Clan geen vriendelijk theekransje kon verwachten. Haar blik gleed kort naar Innerstar, kijkend wat deze zou gaan doen. Een flits verlichte de lucht en het begon langzamerhand hard te regenen. Echter liet Waspsting haar waardigheid niet varen. Ze bleef met haar kin omhoog staan, haar spieren aangespannen en haar blik scherp. Één van de WindClanners, Silhouetteheart, begon met spreken en merkte op dat het toeval was dat ze tegelijkertijd ene patrouille hadden. De senior warrior keek wat geïrriteerd zijn kant op. Wilde hij hen nu vertellen dat ze dit expres zo geregeld hadden? Dan had hij het grootste bijenbrein wat ze ooit gezien had. Innerstar was het inderdaad ook met haar eens, en miauwde dat het inderdaad toevallig was - meer niet. Toen de leidster vertelde dat StarClan hen vertelde om verder te gaan met hun taken. Hier was Wasp het mee eens. Een gevecht zouden ze enkel aangaan als de anderen dit deden, en gezien hun hoeveelheid apprentices, waren zij flink in het nadeel. Toch hing er een spanning tussen de twee groepen. Hoe kon het ook anders.

De kater keek naar de overkant van de Border en hoorde toen pootstappen naast zich. Verstoord keek hij opzij om daar Sootpaw aan zijn zijde te vinden. Vanbinnen vloekte de kater hardgrondig, hoe kon het zo zijn dat er opeens zoveel Apprentices waren? En wat voor modderfiguur sloegen ze wel niet naar de andere Clan. Die moesten hun oren van hun kop lachen op het moment en hij kon het ze niet kwalijk nemen ook. Hij werd begroet met een zwiep van een staar en hij zwiepte kort met zijn eigen staart. Dit dreigde uit de klauwen te lopen en niet zo’n beetje ook. Hij staarde nog altijd naar de overkant totdat er boven hem een luid gekraak van donder te horen was. Voordat de kater iets kon doen lichtte de gehele plaats op waar alle katten stonden. Wild knipperde de kater mijn zijn ogen om het licht waarna de hemel weer kraakte. Hij snoof en trok met zijn oren. Routpaw stond zenuwachtig achter hem en vroeg hem of ze gingen vechten. Hij zweeg even en schudde zijn kop. “Alleen muizenbrein zou dat doen. Weet wanneer je niet kan winnen is ook een belangrijke les” zei hij waarna hij opzij keek naar Sootpaw. Hij staarde naar de twee zwarte katten aan de overkant en naar de bruine Tabby die naast de zwarte poes ging staan. Hij legde zijn oren even plat en keek naar Tomtitpaw die naast zijn zusje ging staan. Voordat een kat nu ook maar iets kon doen stapte Silhouetteheart naar voren en deed hij het woord als Senior Warrior. De kater wendde eerst nog het woord tot hem en hij gromde zacht. “Ze hebben geen bijen in hun hoofd” zei hij waarna hij keek naar hoe de kater naar Innerstar liep. Toen hij sprak over toeval slaakte de kater een onhoorbare diepe zucht. De enige kat met bijen in zijn kop was Silhouetteheart zelf nu. De Clanleader van ShadowClan beaamde dat het een toeval was en hij onderdrukte een nieuwe grom.
Boven hen begon de lucht donkerder en donkerder te worden waarna het langzaam de kleur kreeg van de ShadowClan leidster zelf. Bij haar voorstel moest de kater echter toch knikken. Ze had gelijk, dit was niet de tijd en niet de plaats om te gaan vechten, zeker niet nu het zo kon gaan plenzen. De zwarte poes was nog niet uitgesproken of de bruine Tabby ging naast haar staan alsof hij haar in haar uitspraak wilde steunen. Hij fronste even en besefte toen dat dit Tallshadow was, de nieuwe Deputy van ShadowClan. Koel keek hij in de gele ogen van de kater die hem bijna strijdvaardig terug aankeken. Hij liet zich niet zo gemakkelijk op stang jagen en na de blik koeltjes te hebben beantwoord zag hij dat de zwarte kater een geniepig grijnsje op zijn lippen had gekregen. Waarom wist hij niet maar het stond hem allerminst aan. Hij wilde net zelf gaan spreken toen de eerste regendruppels op zijn vacht landde. De grijze pers keek ook nog altijd hun kant op maar de kater trok met zijn staart. “Wij zijn hier klaar, kom mee Routpaw, Sootpaw en Tomtitpaw” zei hij waarna hij een laatste blik wierp op de ShadowClan katten aan de andere kant van de grens. Hij draaide zich om en begon terug te lopen naar het Camp. Everstar zou hier alles van horen en als het aan hem lag was dat niet van Silhouetteheart.

OOC: Topic uit