1 . Wrapped inside a cocoon made of flesh and bones

Kingslayer liep op een stevig tempo door. Hij had bewust Heavepaw nog niet haar neusje gegeven. Dat zou straks komen, als ze dapper genoeg was. Anders zou hij ze terug sturen en zeggen dat ze hem niet waard was. Innerstar zou het wel begrijpen. De stilte strekte zich uit over het bos. Hij zweeg dan ook om er naar te luisteren. Hier en daar hoorde hij gekrabbel van muisjes of het geklop van hun kleine hartjes. Echter bleef hij stevig doorlopen. De stilte werd verbroken door een geronk. Hij minderde vaart en keek opzij. Ze had een goede conditie moest hij toegeven. "Waar zijn we?" Het was een simpele vraag die een apprentice op haar leeftijd moest weten.

+ Eventjes alleen Heavepaw

Heavepaw hield de kater makkelijk bij. Door haar slanke lichaam was ze sneller dan haar meeste Clangenoten en ook haar uithoudingsvermogen was goed. De twee katten bleven zij aan zij lopen in de stilte. Er werden geen woorden uitgewisseld, maar dat vond de kattin niet erg. Ze had geen behoefte aan lange gesprekken als de ander daar geen zin in had. Na een tijdlang op dravend tempo rennen hielden ze halt, en Heave keek naar haar nieuwe mentor, wachtend op een vraag want die zou sowieso komen. "Waar zijn we?" werd haar toen gevraagd en alleen met ademen kon de apprentice de conclusie al trekken. "Het thunderpath," miauwde ze, ook al kon ze hem nog niet zien liggen. Door de stank en het gebrom van monsters was het makkelijk om te merken.

Ze had het juist. Natuurlijk had ze het juist, anders had ze al lang bewusteloos in het stof gelegen. Hij keek haar nog een paar seconden leeg aan voor hij weer verder ging. Hij maakte zich nog kleiner dan hij was toen hij aan de rand van het vettig gras stond. Het was drukker als anders. Het ene monster na het andere raasde voorbij, met hier en daar een pauze. Hij wenkte Heavepaw dichterbij. Toen ze naast hem stond keek hij haar een lange tijd aan. "Je had het juist." Hij keek weer naar de monsters die voorbij raasden. "Goed..." De rode kater zette een stapje naar voren. "Ga jij eerst." Het was geen vraag, het was een bevel.

Het duurde lang voordat ze antwoord kreeg, ook al wist ze dat haar beredenering goed geweest was. Waarom de kater zo van lange pauze's hield, snapte ze niet. Het maakte haar ietwat ongemakkelijk en kort trok ze met haar oortje. Kingslayer wenkte haar naar zich toe en Heave kwam rustig iets dichterbij, haar pootjes bewogen zich geruisloos over de grond heen, geen één takje rakend en geen enkel geluid makend. Toen ze naast hem kwam te staan, keek hij haar aan en de apprentice keek terug. "Je had het juist." miauwde hij toen uiteindelijk en ze knikte haar gevlekte kopje; dat wist ze. Haar blik gleed naar het thunderpath dat voor hen lag, de monsters die eroverheen renden en de twolegs die zich hadden laten opslokken door de dingen. Haar mentor miauwde een korte 'goed' en haar tweekleurige blik gleed weer naar hem. "Ga jij eerst." beval hij haar toen en de bek van Heave zakte een klein stukje open, waarna haar blik naar het pad gleed. Haar wenkbrauwen trokken zich ongelovig samen. "Wat?" miauwde ze verrast maar ook lichtelijk verontwaardigd. "Je wilt dat ik de grens oversteek, wat tegen de warrior code is én levensgevaarlijk is?" vroeg ze ongelovig en schudde haar kop. Hij was gek, zeker weten.

Ooh thank God! Hij had wel dommere apprentices gehad. Kingslayer boog naar voren en raakte haar roze neusje. "Vertel mij eens wat je voor straf krijgt als je jezelf én vooral anderen in gevaar brengt." Het was een slimme meid en hij mocht haar nu al, maar dat liet hij niet zien. Hij liet niet veel zien en hij stond dus ook bekend als een strenge mentor. En toch... stiekem was hij altijd al trots geweest op zijn apprentices. Zeker wanneer ze hun warrior naam kregen. Hij wachtte geduldig op haar antwoord.

Terwijl ze hem nog ongelovig aankeek, duwde haar mentor zijn neus tegen de hare aan. Kort verbaasd knipperde de kattin met haar ogen, en begreep toen dat het een test geweest was. Of ze de warrior code al kende, of gewoon of ze dom genoeg was om de grens over te steken. Gelukkig had ze flink wat hersenen in d'r kop en stak ze niet zonder na te denken over. "Vertel mij eens wat je voor straf krijgt als je jezelf én vooral anderen in gevaar brengt." werd haar toen gevraagd, en ze keek de rooie kater aan. "Vaak een weeklang de elders moeten verzorgen, hun teken uit hun vacht halen en mosbedden verschonen en zo. En soms, als Innerstar echt pissed is, wordt je tijdelijk kitten." vertelde ze. Heave had nog niet helemaal vastgesteld hoe ze haar oma ging noemen. Innerstar klonk zo formeel, maar ze was dan ook de leader. En zo'n ontzettend goeie band met haar had ze nou ook weer niet. Ze had het gevoel alsof allebei haar oma's haar niet zo mochten; al keek er nu ééntje, Shrewstar, vanuit StarClan op hen neer.

Hij knikte traag. Goed zo, maar het kon beter. "Als je je leven en dat van een ander in gevaar brengt kan Innerstar ook een reden hebben tot verbanning, of moet je tenminste op gesprek. Gebruik dus altijd je gezond verstand." Ze stonden hier aan de smalle strook gras. Gevaarlijk terrein, maar wel één van de borders. Hij zwiepte met zijn staart. Hij ging haar de eerste training geven. "Goed Heavepaw. Stel dat er ooit een borderfight komt met Thunderclan en wij. Dan gebeurt dit hoogstwaarschijnlijk hier. Ik wil je hiervoor voorbereiden. Ik leer je dus vechten, hier." Hij keek wat haar reactie was. Het gevecht was pas begonnen als zij de houding aannam. Hij ging het mooi niet voordoen. Eerst observeren en dan pas de rest.

Kingslayer had nog een toevoeging aan haar opsomming van straffen en ze knikte. Verbanning klonk inderdaad niet geweldig. Ze betwijfelde het of ze het zou redden in d'r eentje als rogue. Dan zou ze de BloodClan moeten joinen en daar stond ze ook niet echt voor open. Ze schudde haar kop, gewoon beter maar aan de regels houden.
Van haar mentor moest ze zich voorstellen dat er een border fight zou komen tussen hen en ThunderClan. Ze fronste kort. Ze waren toch niet in oorlog met hen? Maar oké, stel je voor was niet in het echt, bla bla bla. Ze knikte en kreeg het in haar kop. Ze zou worden voorbereid voor een gevecht hier, vlak naast het pad des doods. Ze knikte. Ze zag er niet zo'n groot probleem in, om heel eerlijk te zijn. Ze kon maar beter voorbereid zijn, right? Als het nu niet lukte zou het nooit lukken.
Heave wachtte totdat haar mentor in een aanvalhouding zou zakken of iets dergelijke, maar niets leek te komen dus nam zij het wiel maar in handen. Ze zakten door haar voorpoten heen. Haar houding was zelfverzekerd en uitdagend, maar niet perfect. Hoewel ze flink wat zelfvertrouwen had, was ze niet de beste vechter. Jagen was meer haar ding. Toch zou ze zich nooit, als het er eenmaal op aankwam, van een gevecht weglopen. Liever met een blauw oog thuis komen dan als een zielige kitten.

Het leek even te duren voordat Heave snapte dat het aan haar was. Ze dook in gevechtshouding en hij schudde meewarig zijn kop. Dat was het slechtste wat hij ooit gezien had. Hij deed het voor. Niets kon perfect, maar alles beter dan dat voor zijn neus. Hij wachtte tot zijn apprentice zich ging aanpassen. 1... 2... Kingslayer spande niet eens zijn spieren. Die stonden constant strak. Hij dook niet bovenop Heave, maar naar haar poten. Met een harde klap en brute kracht landde hij tegen de poten van de apprentice om ze ten val te kunnen brengen. Hij rolde zich om zodat ze geen kans had om op hem te springen. Of toch een kleinere kans. Hij was goed in zijn vak, jagen ging ook maar minder.

Toen de kater zijn kop schudde fronste ze. Zó slecht was het nou ook weer niet, daar was ze zeker van. Toch verzette ze haar poten ietsje. Misschien stonden ze wat te ver uit elkaar? Ook liet ze haar achterwerk nu naar beneden zakken, in plaats van dat deze fier in de lucht te steken. Ze stond ineengedoken, maar niet volledig op de grond. Ze keek omhoog naar Kingslayer. Zo dan goed?
Toen opeens kwam er met een grote kracht een klauw tegen haar poten aan. De kattin liet een schreeuw horen van verrassing en viel met een harde klap op haar kop neer tegen de grond aan. Shit shit shit shit was het enige wat door haar kop heen ging, op de maat van de bonzende koppijn die meteen was komen opzetten. Een korte tijd bleef ze zo liggen, niet in staat overeind te komen door de verschrikkelijke koppijn.
Wat dácht hij wel niet? Ze snoof en kwam toen, zo langzaam mogelijk, overeind. In haar mond proefde ze bloed en met haar tong voelde ze dat ze op haar lip gebeten had. Great. Toen ze haar poten neerzette, siste ze. Mousedung. Alles leek pijn te doen. Verontwaardigd keek ze hem aan, haar ogen samengeknepen tegen de nu opeens fel lijkende zon. Ze was half overeind gekomen en toen lukte het niet verder. Haar hoofd bonsde zo hard dat haar wereld begon te draaien. Shit nee, zo zwak was ze toch niet? Ze ging nu niet flauwvallen. Haar blik werd wazig maar ze knipperde hevig om zichzelf hier te houden. StarClan, dit was heel raar en eng. Ze was op het randje van bewustzijn.

Heavepaw verbeterde zich snel, maar toen hij met een klap tegen haar poten sprong viel ze, zoals verwacht, ook met een klap op de grond. Hij hoorde haar kin hard tegen de grond slaan. Het bekende geluid, wat hij zo veel had meegemaakt. Het was een kunstje dat zijn mentor hem elke keer flikte tot hij niet meer flauwviel. Dus deed hij het ook met deze. Zoals verwacht kwam er bloed uit haar mond en leek ze op een draaiende, oliedomme muis. Voorzichtig gaf hij een tikje tegen haar hoofd. Dat zou haar wel doen omvallen. Hij boog zich over haar, zag in haar ogen dat ze vocht tegen de bewusteloosheid. Goed zo! Niet flauwvallen, niet flauwvallen. Hij boorde zijn gouden ogen in die van haar. Na dit moment ging hij het haar niet leren, maar wel andere trucjes. Deze kwam vanzelf wel. Hij ging haar trainen, hard en degelijk. Niet zo sukkelig als nu gebeurde. Ze moest de naam warrior ontvangen, verdienen met respect. Hij moest een blok steen boetseren en harder maken. Klaar voor alles. Onder het trotse oog van Innerstar moest ze werken. Als een termiet opdrachten volgen. En boven dat alles, leren liefhebben. Iets wat hem nooit is gelukt.

Zijn dikke kop verscheen opeens in haar blikveld en doordat ze zo wazig zag, schrok ze ervan. Als ze nu meer beter kon nadenken had ze gescholden, maar dat ging nu niet helemaal. Het enige wat ze kon doen was proberen te vechten tegen haar ogen dichtdoen. Als ze dat nu deed, zakte ze sowieso weg. En dat plezier wilde ze Kingslayer niet gunnen.
Zijn gouden ogen boorden zich in haar tweekleurige, en ze besloot zich hierop te focussen. Zolang ze daar naar keek, was ze niet weggezakt en dat was goed. Haar ogen samengeknepen tegen het felle zonlicht maar nog open. Zo bleef ze een tijdlang zitten. Alhoewel, ze was half overeind gekomen, maar haar bovenlichaam was in ieder geval van de grond af. Het was zwaar, ontzettend zwaar, maar ze wilde vol houden.
Na een tijdje begon de koppijn minder te worden. Ze knipperde vermoeid met haar ogen, waarna ze zich overeind drukte en ook haar achterpoten bewoog zodat ze op kon staan. Het ging wankelend, de smak had een grote impact gehad. Toen ze eenmaal stond, viel ze voorover, richting de kater. Ze keek enkel moe naar hem. Beter ving hij haar nu op, anders.. Nou wat dan wist ze nog niet, maar ze zou in ieder geval de kracht niet meer hebben om overeind te komen.

Ze deed het beter als hem in de tijd, moest hij eerlijk toegeven. Alleen toen ze opstond was dat weer een probleem. Ze viel voorover en hij ving haar soepeltjes op. Hij ging liggen en maakt een kommetje van zijn lichaam zodat ze daar in paste. King gaf een lik over haar neus. "Je deed het beter als mij in mijn jonge tijd. Maar wat ik je daaruit leer is om altijd alert te zijn." De poes had nu eventjes rust nodig. Die ze haar ging gunnen. "Zeg maar als je weer in orde bent, dan zal ik je degelijk leren vechten."

Gelukkig vind hij haar op. Ze liet een zachte 'pf' horen toen ze op hem neerviel maar ze kwam redelijk zacht neer, in hoeverre dat ging als je op een kat belandde. Ze legde vermoeid haar kop neer op zijn schouder. Dat had superveel energie gekost. Nog even blijven liggen.
Een lik over haar neus verraste haar en ze knipperde een aantal keer snel. Huh, wat? Toen kreeg ze echter een compliment en ze grijnsde wat schaapachtig. Alert zijn, had hij dat niet wat eerder kunnen zeggen? Nou ja. Ze sloot haar ogen toen hij zei dat ze straks wel verder gingen. Eerst even liggen hoor.. Haar ademhaling werd weer wat normaal en ze zuchtte een keertje. Hopelijk ging niet iedere training zo.. Intensief worden.

Kingslayer legde zijn kop op de hare, die weer op zijn schouder lag. Hij sloot ook eventjes zijn ogen. Een uil vloog over. De gevlekte kater volgde zijn vlucht. Het dook ergens in het bos naar de grond. Naar prooi. Hij bewoog zachtjes. "Uilen vertellen ons altijd waar prooien zitten. We zullen daar naartoe gaan en daarna leer ik je mijn oude vechttechnieken." Tijd om verder te doen. Hij wachtte tot ze opstond en deed daarna het zelfde. De kleine kater ging naast haar lopen. Nog een stukje groeien en ze was even groot als hem. Het moest in haar genen zitten want Innerstar was ook al zo groot.

De hoeveelheid pijn in haar lichaam irriteerde haar. Ze was beter dan dit, sterker, dat wist ze zeker. Een uil vloog over hen heen, en ze volgde deze met haar tweekleurige ogen. De kater begon te vertellen, en ze knikte toen hij zei dat ze erheen zouden gaan. Ze klemde haar kaken op elkaar en kwam vervolgens overeind. De wereld schommelde lichtjes, maar ze zou doorzetten. Niet nog een keer vallen. Ze was er bijna zeker van dat hij haar dan niet meer zou opvangen, en ze wilde ook niet steeds geholpen worden. Ze volgde Kingslayer toen deze begon te lopen. Haar ogen gleden opnieuw naar de hemel, op zoek naar de uil, maar deze was verdwenen.

Het was even wandelen maar uiteindelijk vonden ze de uil. Hij zat in een boom zijn eekhoorn op te vreten. Nu waren ze in het moerassig stuk. Eekhoorns is een moeras. "Een eekhoorn hier." Hij lachte. Zijn zuinig lachje. Met zijn staart tikte hij Heave aan. "Loop het moeras over en probeer niet verdrinken." Misschien was hij een tikkeltje te hard.

Blijkbaar wist Kingslayer wel precies waar de uil heengegaan was, wat haar verbaasde, zij kon hem immers niet zien. Maar ze volgde hem braaf, en zag toen na een tijdje lopen toch ook de uil zitten. Ze knipperde verrast met haar twee gekleurde ogen - ze had ergens verwacht dat ze maar ergens heen liepen en dat haar mentor enkel deed alsof hij wist wat hij deed - maar grijnsde toen om zijn opmerking. Eekhoorns waren hier inderdaad niet heel waarschijnlijk, maar nu zat er toch één. Toen ze aangetikt werd keek ze meteen op, en fronste bij de opdracht die haar gegeven werd. Het klonk simpel, en ze had het ook al wel meerdere keren gedaan, maar dan nog was het een hele opdracht. "En dan?" vroeg ze toch maar voor de zekerheid, want ze kon bijna niet geloven dat dat het enige was.