»Don't think you will ever see the light (Geboortetopic, Rapidpaw)

Roseblade

De pure witte kattin lag op haar flanken in de Nursery. Weinig katten wisten af van het feit dat ze zwanger was, zelfs haar partner niet. Ze had het zo goed en kwaad als het kon geheim gehouden. Natuurlijk herkende ze met enige tegenzin de tekenen van de zwangerschap, ze had er al eentje eerder gehad, enkele manen geleden. Al was dat nestje al oud genoeg om de Nursery te verlaten. Haar witte vacht, dat normaal gesproken goed verzorgd was, zat nu onder enkele klitten. De normaal al kille kattin, had helemaal niets met kittens. Ze hield van haar partner, zover dat in haar woordenboek stond en verder wou ze niets te maken hebben met kleine opdondertjes zoals die nu haar zoveel pijn lieten lijden. Met een zachte grauw op haar lippen, strekte ze haar lichaam uit voordat ze begon te persen, het was veelte bekend allemaal. De bevalling ging tamelijk soepel, al was het natuurlijk nog steeds geen pretje voor een kat, zeker niet als de kat niets met haar kittens te maken wou hebben. Met een zachte kreun en heel wat innerlijk gescheld perste de kattin waarna ze lichtelijk geërgerd een keer diep adem haalde en een poging deed te ontspannen. Dat ze razend was, was nauwelijks van haar gezicht af te lezen. Haar kille blik had haast nooit iets warms in zich, waardoor het niet opviel dat ze in een nog slechter humeur verkeerde dan dat ze liet blijken. Met een pijnlijke grom die ze niet tegen kon houden, perste ze nog een keertje. Ze het zou zichzelf nooit vergeven dat ze al voor de tweede keer zwanger was. Waar had ze met haar hoofd gezeten, dit was niet hoe het zou moeten zijn. Ze wou vrijheid, wou jagen en vechten. Iedereen laten zien wat voor een krachtige Warrior ze was, maar nu zou ze zich zes manen moeten wijden aan een klein pieperig ding. Een ding de kattin niet wou hebben, waarom had Starclan het in zijn hoofd gehaald haar nog een kitten te geven! Met een laatste pers viel een grijs bolletje vacht op de grond waarna de kattin zich ruw overeind hees en met een snelle, ruwe beweging het vliesje van het neusje verloste. Hierna draaide ze zich met een flitsende beweging om voordat ze woedend naar de kitten keek. Een kleine kitten, bijna zo klein dat ze dacht dat het te vroeg geboren was. Toch was dat duidelijk niet het geval, dit maakte enkel dat ze nog meer sneerde. Ze kreeg dus een waardeloos mormel van een kitten, echt geweldig! Met een ruwe en onvriendelijke, bijna minachtende stem gaf ze het kleintje een naam. 'Tinykit, zo zal je heten.' De naam kwam bijna sissend over haar lippen voordat ze vluchtig de den verliet en op zoek ging naar haar zoon Rapidpaw. Het was nog behoorlijk vroeg in de ochtend, voor zonsopgang dus zou de Apprentice vast nog wel in de buurt zijn. Klaar om het heugelijke nieuws te vertellen. Bah. Het duurde dan ook niet lang voordat de nu wat slankere witte kattin voor het nest van haar zogenaamde zoon stond en met een poot ruw in zijn vacht porde. 'Gefeliciteerd, je hebt een zusje.' Snauwde de kattin, voordat ze de Apprentice den uitstoof en met een gezicht op onweer de Nursery weer in liep. Meer dan dat wou ze niet zeggen, hij mocht zelf maar kijken of hij zich interesseerde in het misbaksel van een kitten.

Vredig lag Rapidpaw die ochtend te snurken. Hij had eerder de dag ervoor zijn best gedaan om prooi voor de Clan te vangen en nam nu de tijd om een beetje uit te rusten. Het was de koude rilling die door hem heenging die hem wekte. Rapidpaw schrok zich dan ook een ongeluk toen hij iemand in de Den vlakbij hem zag staan en hij wilde al overeind springen om aan te vallen, maar plotseling werd hij gepord. De woorden die gesproken werden bereikten wel zijn gehoorgang, maar het drong allemaal niet goed tot hem door. Het enige wat hij voelde was slaperigheid. Toen kwam de verbazing als een klap toen de realisatie doordrong. Dat was zijn moeder. Zijn stomme, achterbakse moeder waarvan hij wilde dat hij haar nooit ‘zijn’ moeder had mogen noemen. Zijn vader was al even achterbaks, maar hij probeerde het tenminste. Hij had de opvoeding tenminste toch geprobeerd voordat zijn moeder hem bij Rapidpaw had weggejaagd. Nadat Rapidpaw aan het feit gewend was dat zijn moeder zojuist in zijn Den had gestaan en hem ongeduldig had wakker geschud – wat direct ook de koude rilling kon verklaren – besefte hij opeens wat zijn moeder had gezegd. Langzaam herhaalde hij de woorden die ze tegen hem had gesproken in zijn hoofd. Hij had een zusje. Was ze weer zwanger geweest? Het moest wel van zijn vader zijn. Deze keer kwam de kater wel overeind. Als hij daadwerkelijk een zusje had, dan zou zijn moeder zich er niet over ontfermen. Sterker nog, ze zou een kitten geworpen hebben en er vervolgens vandaar zijn gegaan. En terwijl hij haar de huid vol schold met alle woorden die hij kon bedenken rende hij naar de Nursery. Hij kwam zijn moeder onderweg tegen en haalde uit met zijn klauw voor haar gezicht. Het was niet raak, maar het school niet veel. ‘Nee,’ snauwde hij. ‘Jij bent er nooit voor mij geweest en voor haar zal je er ook niet zijn. Draai je om en ga weg.’ Zijn moeder keek hem kil aan, maar protesteren deed ze niet eens en met een hoog lachje draaide zij zich om en liep weg. Rapidpaw nam dit aan als de kans om de Nursery in te gaan en zag de kitten al liggen. Snel liep hij naar het piepende bundeltje toe en ontfermde zich over het kleine ding. ‘Geen zorgen,’ fluisterde hij terwijl hij haar een lik over haar kopje gaf. ‘Je grote broer Rapidpaw is hier. Alles komt goed.’ Hij begon met moeite zijn kleine zusje warm te likken door haar tegen zijn buik te houden en tegelijkertijd met zijn tong over haar kopje te gaan. Hij mocht hopen dat er straks een Queen zou komen die haar melk zou geven, anders had hij een probleem!

Terwijl hij naar zijn zusje keek gingen zijn gevoelens op en neer. Aan de ene kant was hij verbouwereerd over het feit dat hij plotseling een zusje scheen te hebben, maar aan de andere kant vond hij het wel leuk. Het gaf hem echter stress dat hij zijn moeder zojuist had afgewezen. Ze had melk kunnen geven aan de kitten. Ook wist hij totaal niet hoe de kitten noemde. Zijn moeder had hem dat niet even kunnen zeggen, net als het feit dat ze zwanger was. Rapidpaw voelde een oncontroleerbare woede tegenover zijn moeder. Hij had wel begrepen dat ze achterbaks was, maar niet dat ze zo achterbaks was. Ze zei niet dat ze zwanger was, worp een kitten zonder zijn vader waarschijnlijk op de hoogte te brengen en liet het vervolgens achter om hem ermee op te zadelen. Ze had de kitten achtergelaten zonder bescherming of iets. Wie weet was er een andere nieuwsgierige kitten naar zijn zusje gegaan en was er met haar gespeeld geweest of zo. Wie weet was een ShadowClanner die zijn verstand had verloren naar binnen gegaan en had haar vermoord. Nee, verantwoordelijkheidsgevoel had zijn moeder niet, maar dat was Rapidpaw ook niet onopgemerkt gebleven. Ze had hem al op zeer jonge leeftijd in de steek gelaten en zijn vader ook. Rapidpaw wilde niks meer van de twee weten en hij wilde ook niet dat deze kitten verzorgd werd door hun. Hij zou de kitten zo lang zelf wel een naam geven totdat hij te weten kwam wat haar echte naam was. Hij begon na te denken, maar veel belangrijke katten had hij niet echt in zijn leven. Hij kon Sinclaw wel appreciëren, maar had niet direct het idee dat de kat het tof zou vinden als hij zijn zusje naar haar zou vernoemen. Hij had geen idee hoe hij haar moest noemen, hij wist het gewoon niet. ‘Haar naam is Tinykit.’ Rapidpaw draaide zijn kopje om. Hij zag witte vacht verdwijnen en wist dat het zijn moeder was. Boosheid ging weer door hem heen, maar hij besloot om haar gewoon te laten gaan. Misschien had hij geluk en werd ze wel vermoord door een BloodClanner of een Rogue of zo. De kater richtte zijn blik weer naar zijn zusje. ‘Tinykit,’ fluisterde hij en hij had niet direct het gevoel dat hij de naam kon haten. Hij stak zijn poot uit en legde deze beschermend op haar kleine flank. ‘Heb je honger, kleintje?’ Ze kon hem waarschijnlijk niet eens horen en Rapidpaw boog zich weer voorover om zijn warme tong met sterke halen over haar vacht te laten gaan. Ze mocht het absoluut niet koud krijgen. Was er maar een Queen in de buurt!

Waspsting was deze dag in het kamp gebleven. Een deel van de braamstruiken naast de nursery waren afgebroken, waarschijnlijk door een stel drukke apprentices die vervolgens te bang waren geweest om het op te biechten. Maar het moest gemaakt worden en dus had Wasp deze taak op zich genomen. Ze was al de hele ochtend op zoek naar nieuwe doorntakken in het territorium om het gat te dichten. Ook had ze hier en daar wat dennentakken meegenomen zodat er niet goed doorheen te kijken viel. Een deel van het gat was nu gedicht en de pers besloot zichzelf een korte pauze te geven. Ze rekte zichzelf kort even uit, aangezien ze redelijk spierpijn had gekregen door het vele buigen om het lage gat te dichten. Toen viel haar echter een witte kattin op, Roseblade, die met een gezicht dat op onweer stond de nursery uit liep. Wasp keek haar met haar ijsblauwe ogen aan, maar vroeg verder niks. Ze had wel door dat ze de kattin nu beter niet aanspreken kon, aangezien ze dan alleen maar een snauw zou kunnen verwachten in plaats van een goed antwoord. Dus besloot de warrior om zelf maar eens in de nursery te kijken. Met een zucht kwam ze overeind van haar veel te korte pauze, en liep naar de den toe. Ze stak haar kop naar binnen en zag daar, tot haar grote verbazing, een apprentice met een pasgeboren kitten liggen. Roseblade was de moeder van Rapidpaw hier, dus had ze meteen door wat er gebeurd was. "Rapidpaw, waarom is deze kitten hier niet bij haar moeder?" vroeg ze dan ook meteen, waarna ze naar binnen ging en het jonge katertje wegduwde van de kit en deze naar haar toeschoof, om meteen haar dikke en warme staart om het jong heen te leggen. Rapidpaw was niet degene om hem warm te houden, hij was te klein en had bovendien veel minder vacht dan zij had. Haar blauwe blik stond wat koud op de apprentice gericht toen ze zijn werk van de kitten likken overnam. Wat was hier gebeurd?

Rapidpaw had zijn zenuwen niet echt meer onder controle. Hoe kon het dan ook anders? Er lag een kitten vlak voor hem die zijn zusje schijnbaar was, zijn moeder had hij net weggejaagd omdat hij haar niet verantwoordelijk genoeg achtte om voor zijn zusje te zorgen en hij stond er nu alleen voor. Er was geen Queen in de buurt die de kitten melk kon geven en hij had niet direct het idee dat zijn pels en de zwakke zonnestralen die momenteel de Nursery binnen schenen genoeg waren om de kleine warm genoeg te houden om de ochtend door te komen. Het was wel duidelijk dat hij nog niet bepaald voor het vaderschap weggelegd was. Hij wist nu pas hoe het voor de mannelijke katers was als ze vader werden, maar hij zou dit moment aan de andere kant ook voor geen goud willen missen. Hij hield nu al van het kleine bundeltje vacht dat voor hem lag en het feit dat zijn moeder haar niet meer moest maakte het enkel nog makkelijk voor hem om meer van haar te houden. Alsof hun moeders afwijzing een soort van genegenheid voor hem vormde. Hij kon het niet uitleggen, maar hij voelde zich een soort van vader en broer tegelijkertijd. Hij moest zorgen dat dit kleintje niks overkwam. Maar hoe ging hij voor haar zorgen en volgde hij tegelijkertijd de trainingen van Sinclaw? Hij had zelf verplichtingen na te komen en hij moest tegen dat hij oud genoeg was om Young Warrior te worden ook volledig getraind zijn. Het zou voor Sinclaw enkel frustrerend zijn als zijn gedachten afgeleid waren. Hoe ging hij dit aanpakken? Als hij een goede Queen vond die in de tussentijd voor Tinykit kon zorgen, maar die had hij niet. Plotseling werd hij ruw aan de kant geschoven en zijn nagels schoven al uit zijn poten toen zijn zusje hem werd ontnomen, maar hij ontspande zich toen hij Waspsting zag en zijn haren gingen weer liggen. Opgelucht zag hij toe hoe ze hem gelijk beter opwarmde dan hij ooit had kunnen doen. ‘Omdat haar moeder haar zojuist in de steek heeft gelaten,’ zei hij kil. ‘Ze wierp de kitten, kwam mij halen om me te feliciteren met het feit dat ik een zusje had gekregen en vervolgens is ze gewoon weggelopen, net zoals ze bij mij een paar manen geleden heeft gedaan.’ Hij wierp een pijnlijke blik op Waspsting. ‘Ze is niet verantwoordelijk genoeg om moeder te zijn, Waspsting. Ze is een agressief, achterbaks mormel. Als we haar in de buurt laten van mijn zusje dat wordt dat haar dood.’ Met zachte ogen keek hij naar Tinykit. ‘Ze heet Tinykit trouwens,’ glimlachte hij. ‘Is ze niet prachtig?’ Liefkozend drukte hij zijn neusje tegen het al wat warmere bundeltje aan en knipperde dankbaar met zijn ogen naar Waspsting. Wat zou Waspsting met deze informatie gaan doen en wat zou er gebeuren met zijn zusje en zijn moeder?

Ze luisterde naar Rapidpaws verhaal en snoof zacht, afkeurend over hoe deze over zijn moeder sprak. Hoewel Roseblade de zorg van haar kinderen misschien niet goed genoeg op zich nam, had de apprentice het recht niet om haar een 'agressief en achterbaks mormel' te noemen. Toen hij over zijn zusje sprak, leek alle vijandigheid van hem af te glijden. Hij stelde zijn zusje voor als Tinykit en Waspsting knikte kort, waarna ze verder ging met het droog- en warm likken van de kitten. Toen stapte Acefray de den binnen, deze knikte kort naar haar en ze knipperde respectvol terug, niet willen stoppen met haar poging om de kitten zo warm mogelijk te maken. De oudere warrior liet het praten aan Rapidpaw over, maar toen haar een vraag werd gesteld dacht ze snel even na. Een queen die nog melk kon geven? Om heel eerlijk te zijn lette ze hier niet bijzonder erg op, mede dankzij dat dit een wat pijnlijk onderwerp was voor haar, maar na kort nadenken knikte ze. "Ik weet dat Ivyshard nu een aantal weken kittens heeft. Misschien heeft zij nog een plekje voor Tinykit in haar nest." miauwde ze, en keek naar de kleine kitten die voor een groot deel verborgen zat onder haar staart. Wat er toen gebeurde was een raar gevoel; Tinykit ging bij haar op zoek naar moedermelk. Ze duwde de pasgeboren kit zachtjes met haar neusje terug onder haar staart. Ze had geen melk om te geven, in feite had ze helemaal niets dat ze het kleintje kon geven behalve warmte. "We moeten in ieder geval een moeder voor haar zoeken." miauwde ze, haar stem ietwat koud. Zij zou de zorg van het kleintje niet willen. Ze had niets om te geven en bovendien was ze geen moedermateriaal. Haar vorige kittens waren immers ook dood, overleden in haar buik. Toen kon ze hen zelfs niet beschermen.
- Wasp heeft een miskraam gehad, maar niemand weet daarvan, het was nog in een vroegere periode van haar zwangerschap ^^ Ivyshard is een NPC kattin omdat ik geen ShadowClan queens kon vinden (a)

Ondanks dat Rapidpaw bezig was geweest met zijn zusje had hij heus wel de afkeurende blik van Waspsting opgemerkt toen hij over zijn moeder praatte, maar veel kon het hem echter niet schelen. Waspsting leek nu niet bepaald een idee te hebben hoe het moest zijn om zo’n moeder te hebben. Zijn moeder stond bekend als niet echt de normaalste moeder in de Clan, maar er was niemand die er iets van zei. Waspsting had eigenlijk afkeurend moeten zijn over zijn moeder, maar dat deed ze niet en dat was iets wat hem enorm frustreerde. Zijn poten prikkelden geërgerd en het liefste was hij tegen de Senior Warrior uitgevlogen. Hij wist dat dat echter geen nut had en klemde zijn tanden op elkaar terwijl hij naar zijn zusje keek. Het arme ding begon honger te krijgen en liet dat duidelijk merken. Rapidpaw keek op toen Acefray, de Medicine Cat, naar binnen kwam. Ergens was hij opgelucht, maar hij wist dat de kater ook niet veel kon doen omdat hij niet zo even melk kon gaan halen voor zijn zusje. ‘Ze heet Tinykit en de moeder is Roseblade.’ Zijn stem klonk wat kil op het einde en hij hield zich nog net in om Waspsting niet uitdagend aan te gaan kijken. Hij wist dat ze een Senior Warrior was, dat ze respect verdiende en dat ze samen een patrouille hadden gedaan, maar dat was voor hem geen excuus om aan Roseblade’s kant te staan. Zijn oortjes spitsten zich echter geïnteresseerd toen ze de naam noemde van een kat die eventueel melk af kon staan. Ivyshard. Hij had nog nooit gehoord van de Queen, maar dat was op dit moment niet belangrijk. Als Tinykit geen melk zou krijgen binnen de kortste keren dan zou het gedaan zijn met Tinykit en dan zou zijn leven er heel anders uit beginnen te zien. ‘Waar wachten we dan nog op?’ vroeg hij ongeduldig. ‘Dadelijk gaat ze dood!’ Nerveus zijnde keek hij naar het hongerige hoopje dat dicht bij Waspsting lag en plotseling werd hij boos op zichzelf omdat hij haar enige bron van melk zojuist had weggejaagd. ‘Als we die Ivyshard niet vinden zal ik toch echt mijn moeder moeten gaan halen en die ligt waarschijnlijk in haar Den.’ Deze keer was hij diegene die stilstond en niet wist wat te doen. Hij wilde zijn moeder niet gaan halen, maar had geen keus als Ivyshard er niet zou zijn. Vragend keek hij naar Acefray en Waspsting, wachtend op wat hun beslissing zou zijn.