Well that is.. some unpleasant time

Ze zat vast in een soort halfslaap, waar ze maar niet uit wilde ontwaken. De poes lag heerlijk opgekruld in haar nest met haar staart zachtjes over haar neus geslagen. de nacht was koud, maar het mos werkte isolerend en haar vacht hield het meeste van de koude tegen.
De perfecte omstandigheden om een goede nachtrust te krijgen; als het niet zo was dat er één vervelende vlieg was die zoemend door de den bleef zweven. Routpaw voelde er niets voor om haar warme nest te verlaten om het beest neer te jagen, maar kon tegelijkertijd ook niet meer in slaap komen door het uiterst irritante geluid dat onophoudelijk door ging. Stiekem hoopte ze dat iemand de geniale ingeving zou krijgen om het beest uit de weg te ruimen, maar tot op heden leek de hele den nog te slapen.
De poes zwiepte enigszins geërgerd met het puntje van haar staart en drukte kreunen haar oren plat met haar poten. Heel veel effect had het niet, want het zoemen bleef doorgaan. Het enige effect wat het wel had, was dat ze niet opmerkte hoe er een figuur op haar af kwam sluipen.
Plots was het gezoem weg en Rout liet tevreden haar oren weer los. Dat was, totdat er plots een zwaar figuur bovenop haar sprong, zonder enige waarschuwing! Routpaw sprong vol schrik op en haalde als eerste reactie uit naar de kat, waarna ze samen wegrolden en ze hem tegen de grond wist te pinnen. "Sorry mijn Clangenoot van het ongemak." Nu pas herkende ze de de stem van haar tweeling broer. Ze zakte door haar poten en ging met een zucht bovenop haar broer liggen. "Tommy, je gaf me bijna een hartaanval!" Klaagde ze.

Haar broer lachte enkel wat op haar reactie en rolde zich om, waardoor Routpaw van hem afviel en op de grond belandde. "Oef" bracht ze uit en keek naar haar broer die nu naast haar kwam liggen. Als ze zo naast elkaar lagen waren ze bijna identiek. Het was wel vaker gebeurd dat men hun Door elkaar hadden gehaald. Toch waren er zeker wel verschillen, immers waren ze geen eeneiige tweeling. "Mijn zuster waarom zou ik jouw ooit een hartaanval willen geven? Je betekend zoveel voor me al klauw je me." Sprak haar broer eervol waarna hij haar een lik over het oor gaf. Routpaw rolde plagend met haar ogen, zich niets aantrekkend van de apprentices die nu geërgerde geluiden begonnen te maken. "Pfff, voor hetzelfde geld was je een of andere shadowclan kat die ons kwam aanvallen, wist ik veel." Plagend drukte ze op de neus van haar broer, waarna ze dichter tegen hem aankoop.  Hij legde zijn kin op haar kop en Routpaw liet een zacht, spinnen geluid horen terwijl hij zijn staart beschermend over haar heen sloeg. "Nu dat we zo knus liggen kunnen we wel slapen." Ze knikte "hm-hm, geen vliegen jagers die ons lastig vallen meer." Mompelde ze en sloot haar ogen. Geluk zouden ze echter niet hebben,want net toen ze weer in slaap begon te dommelen begon het gezoem weer. Met een ruk stond Routpaw op, nu duidelijk geïrriteerd. "Ik maak die vlieg af!"

 .

Ze had niets een Door dat haar broer op de grond plofte toen ze opstond,  en ook niet dat ze inmiddels de hele apprentice Den had gewekt. Het enige waar ze zich op concentreerde was die vervelende rot vlieg. Normaal was ze absoluut niet aggresief aangelegd, maar dat beest haalde het slechtste in haar naar boven. "Wacht." Klonk haar boers stem en een poot werd op haar schouder gelegd.  "Laten we samen dat rot beest pakken, mijn zuster." Ze knikte naar hem, alsof ze op een soort quest waren om een of andere eindbaas te verslaan. Enige was dat deze vlieg nu niet bepaald gevaarlijk was, afgezien van gevaarlijk voor hun nachtrust. Ze keek rond en haar ogen vielen dan uiteindelijk op hun gezamenlijke vijand. "mijn lief zou jij de vlieg van achteren willen besluipen zodat deze mijn kant op komt en ik hem kan vangen?" Ze keek achterom naar Tomtit en knikte hem toe. "You got it Bro. " en ze sloop om De vlieg heen. Achter een hoop mos bleef ze zitten en ze maakte oogcontact met haar broer. Een korte zwiep van haar staart was het teken en ze sprong op de vlieg af, die zoals gepland naar Tomtit toe begon te zoemen...

Ze keek gespannen toe hoe de vlieg al zoemend naar haar broer toevloog. Hij leek zich totaal onbewust te zijn van het feit dat het zo uit de lucht kon geplukt worden. Of het wist maar al te goed dat de katten niet snel genoeg waren, dat zou natuurlijk ook kunnen. Routpaw dacht daar echter even liever niet aan.
Toen de vlieg net op het juiste moment sloeg tomtit met uitgeslagen klauwen toe na een lkorte sprint te hebben genomen. De vlieg bleek echter slimmer te zijn dan de katten, want hij was hun opnieuw ontvlucht. Haar broer rolde echter door en belandde in de struikgewassen die hun den omringden. Rout zag toe hoe hij wat blaadjes uit proestte en vervolgens met takjes en al uit de bosjes kwam. Dat gezicht was genoeg om haar keihard te laten lachen. Met tranen in haar ogen van het lachen lag ze op de grond. Haar maar al te eervolle broer was in een struikje veranderd. "Ik denk niet dat de vlieg in die camouflage past, Tommy." Bracht ze nog na grinnikend uit en ging weer zitten.
Plots was het zoemende geluid er weer, en nu wel heel dichtbij. Té dichtbij. Want de vlieg had besloten op haar neus te gaan zitten. Rout was te verbaasd om wat uit te brengen of te doen en keek scheel naar de vlieg op haar neus.

Tommy leek haar gelach niet al te plezant te vinden, maar desalniettemin ging ze gewoon door. Uiteindelijk leek de serieuze kater er ook de lol van in te zien. Het lachen verging haar echter toen de vlieg pardoes op haar neus ging zitten. Het beest wreef tussen zijn pootjes, alsof hij een of ander wreed plan aan het smeden was. Tomtit merkte het, en sloop langzaam op haar af. "Tommy.." Bracht ze enigszins angstig uit, bang dat hij haar aan zou vallen om de vlieg te pakken. Gelukkig bewoog ze weg en ging de vlieg de andere kant uit. Tomtitpaw sprong de lucht in en maakte een draai, zijn poten uitgestrekt naar de vlieg. Echter had hij nog niet genoeg training gehad, want de kat tuimelde naar beneden vol met zijn gezicht op de grond. Routpaw trippelde bezorgd op hem af, bang dat hij zich had bezeert. Maar de kater tilde zijn klop alweer op, nu zand uitspugend in plaats van blaadjes. "Zand is niet zo lekker als een muis, dat weer ik nu." Opnieuw lachte ze en gaf hem een lik over zijn kop. "Wacht maar, met een beetje oefenen ben je straks de beste vliegenvanger die Starclan ooit zal zien." Grinnikte en luisterde even met gespitste oren, maar de vlieg liet niet meer van zich horen. Wie weet was hij wel weg. "Ik denk dat je 'm hebt afgeschrikt, oh machtige Flycatcher." Grapte ze, waarna ze hem begon te helpen met de takjes en het zand uit zijn vacht te krijgen.

De kater begon een beetje te lachen na haar opmerking. "Niet echt.." Begon hij met een beetje een stikkende stem. Routpaw stopte met het wassen van zijn vacht en keek bezorgd op, zat er een blaadje vast in z'n keel? Ze wilde al om hulp roepen toen de kater plots hoestte en er zwarte vlieg uit zijn bek kwam rollen. Routpaw keek er al knipperend naar, nogal overdonderd. "Volgens mij had ik hem bijna doorgeslikt in de plaats afgeschrikt." Glimlachte hij naar haar en Routpaw lachte opnieuw hard, al werd ze de mond gesnoerd toen ze een heel erg vies kopje van d'r broer kreeg. Ze spuugde wat zand uit en tikte hem plagend op zijn oren. 'Hey! Dat jij vies bent, betekend niet dat ik dat ook hoef te worden!"Sprak ze zogenaamd boos maar het was duidelijk dat ze het niet meende.
Tomtit leek plots de zon te zien en klapte zijn nagels in. Routpaw had al een idee wat aan het komen was. "hey, sinds dat de zon op is en we moeilijk in slaap kunnen komen kunnen we misschien nog stoeien?" Vroeg hij met een glimlach en maakte een spinnend geluid, een lik over haar wang volgde. Routpaw keek twijfelachtig. "Ik weet niet, ben nog best moe eigenlijk.."Ze gaapte en ging naast hem zitten, waarna ze haar kop op zijn schouders liet rusten, alsof ze zou gaan slapen.
Maar plots sprong ze op en probeerde hem op de grond te gooien. Ha! Het gevecht was begonnen, hopelijk zou het element van geluk haar helpen. "Its war, brother!" Riep ze speels.

Ha! ze had hem! De kater was volledig verrast door haar aanval en door dat element wist ze hem op de grond te krijgen. Haar poten drukten hem tegen de grond, al waren haar nagels ingeklapt en ze zorgde er voor dat ze hem zeker niks aan kon doen. Dat was het laatste wat ze wilde.
Haar broer lachte en Routpaw lachte opgelaten met hem mee. Dat was echter niet al te slim, want de kater wist zijn achterpoten los te krijgen en haar met een zachte duw van zich af te krijgen. Met een zachte 'oef' kwam Routpaw weer op de grond terecht. Meteen krabbelde ze overeind en zakte zogenaamd in een vechthouding. De twinkeling in haar gifgroene ogen maakten echter wel duidelijk dat dit allemaal een spel was. "Its war, brother!" Riep ze speels. Waarop Tomtit reageerde. "I stand for freedom. I will bring peace again in this land of the forgotten!" Sprak hij ook speels, maar Routpaw wist dat dit voor hem misschien iets meer was dan een spel Veel tijd om daarover na te denken kreeg ze niet, want de kater kwam op haar af rennen. Routpaw zou zijn aanval kunnen tegenhouden, als het niet was dat hij in plaats van aan te vallen om haar heen liep en op haar rug sprong. Ze rolde op de grond en was even te verbaasd om wat te doen, waarna ze toch lachte. "Viezerik."Bromde ze, waarna ze abrupt haar poten in zijn vacht klemde en omdraaide, hopend hem zo mee te nemen in haar val.

De kater glimlachte alleen maar op haar verwijting, waardoor ook Routpaw weer een glimlach op haar gelaat kreeg. Ze haakte haar poten in zijn vacht en draaide om en wist hem zo ook op de grond te krijgen. Een zogenaamde strijdkreet verliet haar bek deed haar best hem op de grond te houden. Dat was echter makkelijker gezegd dan gedaan, de kater knikte zijn kop naar achteren en gaf haar vervolgens een kopstoot waardoor hij ruimte creëerde en zichzelf los wist te krijgen. De kater leek echter nog niet terug aan te vallen, dus Routpaw ging half op de grond liggen, haar achterwerk in de lucht. Maar de kater zuchtte enkel en schudde zijn kop, het was maar een klein gebaar maar Routpaw wist dat er iets aan de hand was, anders zou ze het niet waard zijn om een tweeling zus genoemd te worden. "Tommy... Wat is er aan de hand?"Ze liet haar vechthouding ietwat beteuterd zakken en stapte op hem af, met haar kop langs zijn wang strijkend. "Wat zit je dwars, broer?"

Ook hij liet zijn vechthouding zakken en Routpaw keek hem strak aan, er voorzorgend dat hij haar gif groene ogen niet kon ontkomen. "Wat zit je dwars, broer?"Vroeg ze hem met een heldere, maar enigszins droevige stem. De kater slikte en hield zijn kop schuin, waarna hij zijn blik liet afdwalen. Het duurde even voordat hij zijn ogen kort sloot en haar weer aan keek. "Genoeg zit mij dwars, al moet ik veder met mijn training." Miauwde de kater en stond op, zijn kin geheven en Routpaw zag dat hij de den uit wilde lopen. Ze zou hem niet tegen houden, dat kon ze toch niet. Daarom liet ze met een zucht haar kop op haar poten zakken en wendde haar blik af. "Waarom doe je zo Tomtit?" Niet vaak noemde ze hem bij zijn echte naam, eigenlijk was het altijd 'Tom' of 'Tommy'. "Je bent zo gefocust op trainen, op beter worden, op de clan dienen... Je moet niet je eigen gezondheid vergeten, of om plezier te hebben." Ze wachtte even af, niet wetend of Tomtitpaw al was weggelopen. "Is het door moeder haar dood?" vroeg ze zachtjes.

Ze staarde naar de grond, zich doodstil houdend. Zojuist had ze een vreselijk gevoelig onderwerp aangesneden, waar de twee katten eigenlijk nooit over praten. Inmiddels was het al bijna een half jaar terug, en beiden waren ze nog kits geweest toen het gebeurde, maar toch leek het allemaal nog te vroeg. Toch voelde het alsof ze erover moest beginnen, want ze was bang dat Tomtit zou verbitteren, zijn hele leven aan de clan zou bieden. Het leek namelijk zo dat dat zijn manier was om van zijn verdriet af te komen, door net zolang en hard te werken om er niet aan te hoeven denken. Maar Routpaw wilde dat niet, dat kon ze niet toestaan. Hoewel ze waarschijnlijk haar clan boven zichzelf zette, zou Tomtitpaw altijd belangrijker zijn dan al deze katten bij elkaar. "De dood bestaat ergens in het verleden en ik zou op de toekomst moeten letten." De koude in zijn rustige stem overrompelde haar. Hij was bloed serieus en dat joeg haar angst aan. Toch slikte ze en sprak: "Nee, volgensmij neem je het jezelf kwalijk." Sprak ze zacht en niet al te overtuigend, ze was als de dood dat dit tot een ruzie uit zou lopen, maar ze wilde hem enkel helpen. "Tommy, het was niet jouw schuld, je moet het jezelf niet kwalijk nemen." Ze keek naar de grond. "Het valt toch niet meer te verranderen."