Story time [Open]

Volekit trippelde de nursery uit. Haar moeder sliep en haar broertjes en zusjes wilde niets anders doen dan in het nest liggen rollen bollen. Vole wilde dat niet. Ze wilde in beweging zijn. haar eeuwige nieuwsgierigheid bracht haar in het midden in het kamp. Ze was op zoek naar iemand die haar een verhaaltje wilde vertellen. Over een groot gevecht, of een verhaal van vroeger. Of nee, van de katten die de clans hadden opgericht, dat zou nog cooler zijn! Ze zette haar zoektocht verder. Ze trippelde langs alle dens. Van de elderden tot de warriorden en weer terug. Wie o wie kon haar een verhaal vertellen?

Tot nu toe was Medicine Cat apprentice zzijn haar heel erg goed bevallen, maar Canarypaw wist zeker dat veel katten zich niet bewust waren van de minder leuke kanten van de baan. Zo stond het verzorgen van de elders bovenaan dat lijstje. Ze kwam altijd goed voorbereid de den binnen, klaar om elke elder zijn eigen pakketje kruiden te geven, maar ondertussen had ze geleerd dat ongeduld, humeurigheid en koppigheid met de jaren kwam, en geen van de elders deed ook maar een enkele poging om het haar iets gemakkelijker te maken. Toch had ze het klusje vandaag weer geklaard met behulp van onderhandelingen, chantage en nog meer koppigheid van haar eigen kant. Voldaan stapte ze de den uit, waarbij de bijna struikelde over een kit die net voor haar langs trippelde. "Hey Volekit." Zei ze nadat ze de oudere kit had herkent. "Heb je geen vriendjes vandaag?"

Ze huppelde half verder, haar kopje mee bewegend met het gehuppel, toen er plots iemand voor haar verscheen. Ze herkende de poes als de medicine cat apprentice, de naam was ze vergeten. Dingen vergeten gebeurde wel vaker bij haar. "Haay apprentice!" was haar weder begroeting dan maar. Ze wilde in elk geval niet dom overkomen, al drong het nog niet tot haar door om gewoon niets over de naam te zeggen. Op dit moment leek dit dan ook de beste oplossing. "Heb je geen vriendjes vandaag?" De kittens schudde haar kopje en zette zich kort neer. Ik zoek," Even was ze stil. Ze was iets aan het zoeken. Maar wat was ik aan het zoeken? Ze trok een bedenkelijke frons. "Ik zoek." stelde ze uiteindelijk gewoon vast.

"Haay apprentice!" Begroette Volekit haar, en Canarypaw grinnikte zacht over het enthousiasme. Een van de voordelen van haar rang was dat ze zoveel tijd in de nursery door mocht brengen, en dat ze tijd mocht besteden met het controleren van de queens en kits en niet met het verschonen van de nesten zoals de andere apprentices. Het maakte toch nog iets goed tegenover het feit dat ze nooit een nestje van zichzelf zal hebben. De kit schudde haar kopje. "Ik zoek," Zei ze, en leek even diep na te denken. Canarypaw wachtte geduldig. "Ik zoek," Constateerde Volekit vervolgens, en met een grijns trok de apprentice haar wenkbrauwen op. "Dat word nog lang zoeken als je niet weet wat je zoekt." Zei ze met een geamuseerde grijns.