We need to talk {Whifflepaw}

Mistpaw had een paar dagen na liggen denken, hoe ze een gesprek met de jonge Whifflepaw het beste aan kon pakken. Ze dacht dat ze het wist, maar ze wist niet hoe haar jongere zusje zou reageren op haar. Het was vroeg nog, de zon was net op aan het komen en de eerste stralen licht bereikte het Thunderclan kamp. Mistpaw zat al buiten en liep nu richting de apprentice den. "Whiffelpaw?" vroeg ze zachtjes, om niet alle andere apprentices wakker te maken. "Wil je even meekomen? Ik wil je wat dingetjes vragen." vroeg ze aan haar zusje, in de hoop dat ze wakker werd en meekwam. Mistpaw wachtte netjes bij de uitgang van het kamp, want ze zou niet alles binnen bespreken. Snel zou heel Thunderclan weer bruisen van de katten die wakker werden, dus ze wou niet hebben dat iemand hun kwam storen.

{& Whiffepaw}

Een nachtmerrie teisterde haar dromen. Het was een droom over haar moeder, Brightspots, wie opnieuw werd vermoord door Claw. De ogen van de moeder en dochter keken naar elkaar en een intense pijn ging door de jonge Whifflepaw heen. Al was ze opdat moment in haar droom nog gewoon Whifflekit. Dit waren dromen die de flame-point poes enorm haatte, ze gaf haar moeder haar de schuld er om. "Whiffelpaw?""Whiffelpaw?""Whiffelpaw?" Ze hoorde de echo van haar naam dwars door haar droom heen gaan, en pas na een paar seconden besefte ze dat iemand haar naam had uitgesproken in het land der levenden, in plaats van dromenland. Whifflepaw keek op en zag dat het Mistpaw was. "Wil je even meekomen? Ik wil je wat dingetjes vragen." Whifflepaw fronste geïrriteerd en stond op, zonder zichzelf te wassen en liep de apprentice den uit. "Wat moet je?" Vroeg ze. Ze gaf om haar zussen, maar elke keer ging het weer over haar speciale band met Bloodclan. Daar was ze nu wel eens klaar mee.

De apprentice was wakker geworden van haar stem, maar leek er niet blij mee. "Wat moet je?" was ook het eerste wat er tegen haar gezegd werd toen ze uit de den was gekomen. "Met de verkeerde poot uit bed gestapt?" vroeg Mistpaw toen sarcastisch aan haar. "Ik kom hier niet om te zeuren tegen je hoor, je bent mijn zusje. Ik wil graag weten hoe het met je gaat. Gaat je training goed?" Mistpaw maakte zich zorgen over haar zusje en hoe ze zich gedroeg. Ze zou geen woord reppen over wat de apprentice dacht over de Bloodclan, maar ze wou wel de zorgen die haar moeder aan haar had uitgesproken vertellen aan Whifflepaw.

Whifflepaw snoof bij de reactie van Mistpaw. Een verdere reactie gaf ze niet. De volgende woorden vertrouwde ze niet, maar deze negeerde ze ook niet. Positieve aandacht was ze niet gewend, maar kon ze ergens wel waarderen. Maar ze hield haar gezicht nors en duister. "Mijn training? Nee niet echt, Rowanflight is een zak," zei ze dan ook. "Daarbij vind ik alles veel te zacht. Ik wil hard worden, sterker, ik wil geen pijn meer kunnen voelen in een gevecht, zoals een echte Bloodclan kat," sprak ze, zonder enige schaamte. De woorden waren zo zeker, zo duidelijk. Er zat geen enkele aarzeling in.

Normaliter hield de grote rood-witte kater zich uit andermans zaken, maar heel af en toe voelde hij zich uiteindelijk dan toch té aangesproken om de woorden zomaar te negeren. Hij stond op, baande zich een weg naar het tweetal toe en boorde zijn lichte blauwe blik in die van Whifflepaw. Bloodclan... hij had gehoopt de naam van die zogezegde Clan nooit meer te hoeven horen. Maar iedere keer als deze kattin haar bek opentrok, moest ze wel 't een of het ander over die bende idioten kwijt. "Whifflepaw, als je geen pijn meer voelt in een gevecht betekend dat dat je dood bent." merkte de deputy als eerste op, zijn ene wenkbrauw lichtelijk optrekkend. "En daarbij, al mag Rowanflight een zak zijn, hij is ouder dan jou en staat hoger in rang. Dat betekend dat jij respect moet tonen." Hij wou er niet meer woorden aan vuil maken. Rowanflight was zijn vriend, maar dat betekende niet dat hij zijn deputytaken zomaar aan de kant mocht leggen en eens goed mocht uitvliegen tegen de apprentice. Daarbij lag dat ook niet in zijn aard. Hij vond het alles behalve fijn dat er zo over de andere kater gepraat werd. En het deed hem ook zeer dat Whifflepaw het verleden nog altijd niet achter zich had gelaten.

Haar zus had niet echt de kans gekregen te antwoorden, omdat na de woorden van Whifflepaw, Zealspark kwam opdagen en haar meteen corrigeerde. Bij de eerste woorden snoof Whifflepaw enkel, waarbij ze in stilte dacht dat de dood haar lang niet zo erg leek. Liever dood in Darkforest, want Starclan boeide haar niet zo, dan levend in deze vreselijke clan. De volgende woorden frustreerde haar echter nog meer en maakte haar zelfs boos. Wat niet gek was, gezien Whifflepaw snel boos werd. "Ík moet niks, zeker niet als het uit jouw vuile bek komt!" Beet ze Zealspark toe, waarna ze zich vlug om draaide en boos de open plek over liep, waarna ze het kamp verliet. Haar poten raasde woedend over de grond terwijl ze door rende. Waar naar toe wist ze nog niet, zolang het maar weg was van iedereen.

Topic uit
Toestemming van Kiki om te posten.

Whifflepaw leek nog een beetje wantrouwig over haar aanspreken opeens. Maar gelukkig gaf ze wel gewoon antwoord op haar vragen, het was misschien niet helemaal vriendelijk tegenover de kater die zij tot haar vrienden rekende. Maar goed, ze had haar verwachtingen van Whiffle op nul gezet en zou haar normaal behandelen ondanks dat ze zo uit bocht schoot. Toen ze weer vragen wou stellen aan Whiffle kwam Zealspark langslopen en sneerde naar de apprentice dat ze niet zo mocht praten over een oudere warrior en dat ze respect moest tonen. Mistpaw wist dat hij gelijk had, maar dit was niet het moment! Ze werd ook een beetje boos dat de kater zo hun privé gesprek in gedenderd was om zijn mening te verkondigen. Wat ze daarna verwachtte gebeurde ook, Whifflepaw werd boos en stampvoette weg van haar. Fijn. Ze had haar net te pakken en nu was ze weer weg gegaan. Toen haar jongere zusje uit zicht was ging Mist haar blik van verdriet naar woede in 0.1 seconde. "Zealspark!" blies ze verontwaardigd naar hem toe. Haar nekharen gingen een beetje overeind staan. Hier kon ze dus slecht tegen, ze had Whiffle niet voor niets apart genomen van de rest. "Als ik iemand apart neem om mee te praten, heb ik liever niet dat anderen hun neus daar in steken. Ongeacht wat ze zeggen over andere clanmates. Ik weet dat Whiffles gedrag niet door de bocht kan, maar je lost het niet op door haar elke keer de grond in te stampen met een verhaaltje over respect. Dat weet ze wel." Mistpaws geïrriteerde toon zakt alweer wat. "In naam van Starclan, laat mij mijn werk doen. Dan komt het goed met Whifflepaw. Anders raken we haar kwijt." met dat laatste toe gegeven te hebben leek haar keel een beetje dicht te knijpen. Het zou lang duren voordat ze Whifflepaw omgetrokken had, dit kon ze er niet bij gebruiken.

Zealspark vernauwde zijn ogen fel toen Whifflepaw hem iets ongepast toebeet. Toen Mistpaw nadien nog eens haar irritatie uitte, wierp hij haar een eveneens geïrriteerde blik toe. "Wat is het precies dat jij je werk noemt? Want tot zover ik zie wordt haar gedrag niet beter maar alleen erger." sprak hij, geen sprankje vriendelijkheid in zijn stem te bekennen. Mist mocht dan wel misschien medicine cat in wording zijn, hij bleef nog altijd haar deputy. Hij moest haar respect tonen, maar omgekeerd ook. "Ik begin dit spelletje van haar een beetje beu te worden. Ik ga nu meteen naar Silverstar toe en zal met hem bespreken wat we met haar gaan doen. Maar ze mag er zeker van zijn dat ze niet snel warrior zal worden met dat gedrag van haar." Zijn stem klonk niet kwaad, maar puur zakelijk. Ook al was Whifflepaw familie van Firedance, hij liet geen enkele mogelijke dreiging voor hun Clan ongepast voorbij gaan. Want hij had zo het gevoel dat als hij Whiffle d'r gang liet gaan, het kamp binnen de kortste keren weer volgepropt zat met Bloodclanners.