{Open} A sneak peek

"Rawr!" Hij haalde uit met zijn poot naar een loshangende tak in het kamp. De tak zwiepte weg en Ravenkit dook weg om de terug zwaai te ontwijken. Dit lukte! Voor het eerst! Trots hief hij zijn kop op, maar toen zwiepte de tak terug, alsnog tegen zijn kop aan. Auw! Hij deed een paar stappen naar achteren en wierp een norse blik op de tak. Alsnog was het hem geluk, maar dit beschaamde zijn trots wel. Vlug keek hij om zich heen, in de hoop dat niemand hem gezien had. Hij vermoedde dat niemand het gezien had, dus waagde hij zichzelf weer de openplek op. Zijn nieuwsgierige ogen gleden naar de apprentices den waar apprentices technieken aan het oefenen waren. Waarom ook niet? Ravenkit stond op en stapte op de apprentices den af, naar een groepje toe. "Hey!" Miauwde hij. Bijna zou hij apprentice worden, maar nog niet. Hij was nog net een quarter moon te jong. Wel had hij de grootte van een jonge apprentice, dus hij voelde zich niet klein of ongemakkelijk. Nee, hij kon niet wachten tot hij één van hun was!

Open!

In plaats van een reactie van de apprentice, kreeg hij een reactie van een piepje achter hem. Hij werd wel terug begroet door de apprentices, maar Ravenkit was nu meer geïnteresseerd in de kitten, maar ook lichtelijk geïrriteerd, want hij wou juist de apprentices leren kennen! "Wat doe jij hier?" Vroeg hij dan ook en liep bij de apprentices weg, door naar de kitten. "Jij bent Silverkit, toch?" Vroeg hij, een lichte twijfel in zijn stem, maar goed. Hij vroeg zich af of de kitten hem wel begreep. Maar goed, het maakte ook niet uit. Hij zou de kitten wel weg krijgen en dan dingen doen met de apprentices, zoals hij wou.

Natuurlijk wist hij dat dit Silverkit was. Enkele dagen geleden was hij met Tinkerkit bij Silverkit geweest. Maar toen had Silverkit nauwelijks kunnen lopen en nu was dat al een stuk beter. Daarbij leek de kitten hem te kunnen begrijpen, maar zelf nog niet te kunnen reageren. Ja, dit was Silverkit en dat liet de kitten weten met een instemmende piep. "Oké!" Reageerde hij. Vervolgens viel de kitten stil en Ravenkit keek met een vragende blik naar de jonge zilveren kitten. Hij vroeg zich af of de kitten in Riverclan zou blijven. Toen de kitten een vragend geluidje was stamelde Ravenkit even. "Eh.. eh," hij wist niet goed wat hij moest reageren. En toen glimlachte de kitten ineens en sprong hij klunzig tegen hem op en begon toen ineens in zijn buik te porren. "Wat doe je?" Vroeg hij, opzij springend en keek vragend naar de kitten. Oh, misschien wou hij gewoon spelen. Maar Ravenkit was spelen niet echt gewend. Als jonge kitten had hij veel geslapen en geobserveerd, met balletjes gespeeld en met de staart van zijn moeder, verder niet echt met andere kittens. Toen hij wat ouder werd had hij wel wat gestoeid, maar hij had meteen dingen willen leren, dus was vooral oudere katten gaan lastig vallen. En nu probeerde Ravenkit connecties te maken met andere apprentices, maar dat lukte niet, omdat Silverkit om zijn aandacht vroeg.

Silverkit bleef maar dolblij kijken. Helemaal gek of zo. Ravenkit wist het niet, maar goed, de kitten huilde niet, dus was er niks aan de hand. Gelukkig. Hij had namelijk geen zin in een boze Thunderclanner die ook nog eens ex-deputy was. Nee, dat leek hem geen goed iets. Al had hij wel heel Riverclan achter hem staan. Maar goed, hij wou geen huilende kitten, dus nam hij genoegen met dat de kitten bij hem was en lachte. Op zijn vraag kreeg hij enkel wat gepiep waar hij niet wijzer van werd. Vervolgens ging de kitten rustig zitten en piepte nog eens wat. Ravenkit vernauwde zijn ogen en ging ook maar weer gewoon zitten. Maar toen piepte de kitten weer, gromde wat en ging door zijn pootjes heen staan. Huh? Oké, de kitten wou dus stoeien. Toen begon de kitten rond te springen en bleef grommen. En toen viel Silverkit om. Ravenkit ging naar de kitten toe, met een frons op zijn gelaat en pokte vervolgens met zijn poot tegen zijn zij aan. Misschien vond de kitten dat leuk. Hij hoopte dat hij de speelse, uitdagende blik goed opgepikt had.

En ja hoor, die speelse, uitdagende blik had hij goed opgepikt, want de kitten reageerde er speels op terug. Al leek Silverkit eerst verbaasd te zijn, maar die uitdrukking was vrij snel overgegaan in speels. Silverkit piepte blij en begon terug te porren. Ravenkit liet zichzelf toe om er in door te gaan en grinnikte, waarna hij zelf weer terug porde, zachtjes, niet te hard. Silverkit rolde speels heen en weer, waardoor Ravenkit deed alsof hij hem niet raken kon. Hij hoopte het zo wat leuker te maken voor de kitten. Silverkit werd wild en Ravenkit probeerde zelf zo voorzichtig mogelijk te blijven. Als Ravenkit zelf op zou gaan in zijn speelsheid, zou het namelijk niet meer leuk zijn voor de jonge Silverkit.

De kitten leek nog speelser te worden en blij te zijn. Ravenkit was er eigenlijk wel een beetje klaar mee, dus nog een beetje aandacht en dan zou hij weer verder gaan met zijn eigen ding. Silverkit pokte tegen zijn kop aan en keek hem aan met grote blije ogen. Ravenkit krulde zijn lipjes op en gaf hem nog een porretje tegen zijn zij. Toen keek hij op en zag hij zijn moeder lopen. "Sorry, Silverkit, maar ik moet terug naar mijn mama," zei hij. Hij grijnsde even naar Silverkit en draaide zich toen om. "Er is vast wel iemand anders die verder met je wilt spelen," vervolgde hij, waarna hij weg sprong naar zijn moeder toe. Hij zag haar gewoon lopen en het maakte niet uit of ze iets van hem wou of niet. Misschien wou zijn mama hem iets leren.

OOC: Topic uit