Murdering beauty and passion

_{Haar vacht leek te verdwijnen in de donkere omgeving, enkel twee blauwe lichtpuntjes, die haar ogen waren, waren te zien. Wolkjes adem verlieten haar bek; het was koud. Echter was het een heldere nacht, geen wolk was er aan de donkere lucht te zien, enkel de maan en sterren die fel schenen. Het gebeurde niet vaak dat Azola rond deze tijd nog wakker was, maar vannacht was een uitzondering. Ze had de slaap niet kunnen vatten, en was deze na een tijd overkomen, in tegenstelling tot de honger die plots leek op te zetten, alsof haar lichaam liet merken dat het ontbijt wilde. Vandaar dat ze nu in dit donkere gedeelte van de stad liep, of eigenlijk, net buiten de stad. De lichtjes die de gebouwen van de mensen oplichten had ze achter zich gelaten, en nu liep ze aan de buitenrand, waar vaker prooi te vinden was. Echter joeg ze nu niet - ze was vooral op haar hoede. Ze had kortgeleden een BloodClan geur opgemerkt, en ze was niet van plan zich te laten verrassen door deze kat als ze die tegen zou komen.

- Hollow}

Haar dubbel gekleurde ogen keken zoekend rond in de duisternis. Ze rook een rogue. Het was interessant. Ze had zelf pas net het leven van 'rogue' opgegeven om bloodclan te joinen en het was nog geen beslissing geweest waar ze spijt van had gehad. De eerste stappen die ze in de elite gedaan had lieten haar al zien dat er veel te doen was en dat ze veel kon bereiken. Meer dan ze ooit in haar oude leefomgeving had kunnen bereiken. Waarom zou iemand ooit niet zich aan willen sluiten bij zo'n heerlijke groep die begreep hoe leuk moorden is? Dat was dus ook exact wat ze wou vragen aan deze rogue. Hij of zij had toch wel duidelijk van Bloodclan gehoord? Zelfs zo'n bergkatje zoals zij had er van gehoord zodra ze hier kwam. "Jij." Mompelde ze door de duisternis starend naar de kat die bijna verborgen werd door de nacht zelve. "Wie ben jij?"

Patience and Silence had one beautiful daughter.
And her name was Vengeance.

_{Ze zag de andere kat al snel, gezien deze - in tegenstelling tot haar eigen, donkere vacht - wit gevlekt was en afstak tegen de duisternis die hen omhulde. Azola versmalde haar ogen lichtjes toen ze de stem van de BloodClanner hoorde. Het was een kattin, waarschijnlijk iets rondom haar eigen leeftijd. Het beviel haar niet dat de ander meteen begon met vragen stellen. Ze trok met haar oor, een zachte - voor de ander onhoorbare - zucht rolde over haar lippen. "Azola," beantwoordde ze toen met haar mooie stem, en stapte nu langzaamaan richting de andere kat af. "En jij?"}

Een bijna smerige grijns gleed rond haar lippen terwijl ze de poes aankeek. Duidelijk groter dan haar, maar goed. Dat ging ook wel snel als je een maine coon was zoals haar, en uit de bergen kwam waar ze als verdediger voor haar vroegere groep had gediend. Ze was getrained om sterk te zijn, een bakbeest en een monster. Toch had ze nog ergens een zekere elegantie. Maar niet zoals deze poes. Deze 'Azola' leek elke stap die ze zette uit te denken. Het was iets irrantants maar Hollow hielt zich stil over haar gedachten, voor nu. "Hollow." Reageerde ze koeltjes op de vraag van de grijze kattin en draaide haar hoofd even langzaam bij. Haar tweekleurige ogen vernauwend en gericht op de kattin haar bewegingen in zich opnemend.

Patience and Silence had one beautiful daughter.
And her name was Vengeance.

_{Om eerlijk te zijn had ze haar jacht liever gewoon voortgezet, en was ze met een enkele muis teruggegaan. Ze wist heel goed welke katten goed waren voor haar en welke niet, en ze wist dat de kattin voor haar niet bij de eerste groep hoorde. Ze had geen vooroordelen, maar kon het merken aan het doen van de ander. Deze reageerde op haar vraag met haar naam, en Azola knikte kort. Hollow, leek bij haar te passen, aan de koele manier van praten. Ze trok kort met haar oortje, en keek de ander in zich opnemend aan."Mag ik vragen waarom je me gevolgd bent?" vroeg ze toen, en ademde wat dieper in dan eerder, al kon het niet echt een zucht genoemd worden.}