Solitaire

+Bitterball

De poes had simpelweg niet in slaap kunnen komen, en was daarom bij het eerste morgenslicht eropuit getrokken. Ze maakte zich zorgen. De poes stopte met lopen, zuchtte, en ademde de frisse ochtendlucht in. Spell kwam graag bij de waterval, Ze keek het water in, naar de weerspiegeling in het water. Een tijd geleden was haar moeder gestorven, en haar vader, Bitterball, was niet bepaald laks geweest met verwachtingen. Spellbound kon het wel halen, maar ze maakte zich zorgen om Lakepaw, die veel speelser, veel rebelser was. Dit waren niet slechte punten om te hebben, maar ze hoopte dat de kater er niet boos op zou reageren. De dood was hard geweest voor hun allemaal, hoewel Lakepaw zich misschien niet zo veel herinnerde. De poes sloot haar ogen, toen ze opeens haar vader rook. Ze draaide zich om, en glimlachte. "Hey, pap."

Hij had niet kunnen slapen. Niet dat hij dat veel kon de afgelopen tijd. Zijn hoofd zat vol en zijn hart nog voller. Zijn dochters werden ouder en af entoe betrapte hij zichzelf er op dat als hij hun moeder wou inbeelden hij enkel nog hun zag. Hun stem hoorde.. Zijn partner was aan het vervagen van zijn herinneringen en het beangstigde hem. Daarom schoot zijn kop ook bijna te snel omhoog toen zijn dochter de warrior den verliet en in stilte volgde hij haar. Was hij bang om haar te zien verdwijnen zoals zijn liefde verdwenen was.. Ongetwijfeld. Maar Spellbound leek niet te willen verdwijnen. Inplaats daarvan merkte ze hem op en draaide zich om waardoor hij heel even naar adem moest happen haar aan te kijken. Het was niet zijn bedoeling geweestom haar te stalken in het hulst van de nacht. "Spellbound hey." Mompelde hij zachtjes en ging zitten. "Kon je niet slapen lieverd?"

Haar vader leek bijna verbaasd, wat ze een beetje apart vond. Hij begroette haar en ging naast haar zitten. "Spellbound hey." Ze hele wereld leek ineens heel stil, ondanks het ruisende water op de achtergrond. "Kon je niet slapen lieverd?" Ze glimlachte zwakjes naar hem. "Nee, niet echt. Jij?" Ze vroeg zich in stilte af of Bitterball haar het kamp uit was gevold, en de vervolgvraag, waarom? Spell duwde deze vragen op de achtergrond. "Ik dacht aan mam," Zei ze uiteindelijk maar, deels de waarheid. Ze wist dat het heel moeilijk was voor haar vader, pijnlijk zelfs. Maar misschien was dit precies wat ze nodig hadden.