Meet your little brows and sister≈

Het kleine poesje sliep rustig in haar nest, haar ademhaling rustig en gelijkmatig, maar wel tamelijk luid - ze snurkte zelfs een beetje! Even bewoog ze wat met haar achterpootje, maar voor de rest lag de kitten stil. Enkel haar flanken bewogen bij iedere snurkende ademhaling. Plotseling werd Amberit zich gewaar van beweging naast haar, en even erna botste er iemand tegen haar. Haar gesnurk haperde even alvorens ze wakker werd en haar ademhaling weer stiller werd. De lichtbruine tabby bewoog wat tegen haar broertje, die tegen haar gebotst was - nu legde hij zelfs zijn kopje op haar rug! Ze was toch geen kussen? Het jonge poesje schudde met haar lichaampje, om te proberen om haar lompe broer van zich af te gooien; al was ze niet bijzonder sterk, nog zo jong dat ze was.

Haar moeder was bevallen, en ze voelde zich er ontzettend blij over. Hoewel ze het nog steeds niet kon geloven dat twee van de kittens dood waren, hadden er ook drie overleeft. De blijdschap die ze had kon echter de stekende vraag niet onderdrukken. Wie was de vader? Ze wist dat zij geen vader meer had, hij zat in StarClan - althans, dat was wat mam haar altijd verteld had. Of ze het nog geloofde was een ander verhaal... Ze had half aangenomen dat Barksound haar vader was. In haar apprentice tijd was ze er zeker van geweest, maar nu niet meer helemaal. Het was lastig en het maakte haar verdrietig op sommige momenten, ook al probeerde ze dit zo veel mogelijk te onderdrukken.. Ze had op het moment al genoeg kopzorgen en het ze wilde de oude gevoelens van vaders niet terug naar boven halen.
De kattin zat onder een afgeschut deel van het kamp, aangezien het zachtjes miezerde en ze het niet zo had op water. Ze was immers een keertje bijna verdronken in een rivier. Ze snufte kort met haar neusje. Er leek weer een verkoudheid op te zetten. Ze zuchtte diep, ook dat nog... Haar leven ging op het moment niet echt lekker. Mouse sloot kort haar ogen, waarbij ze ging liggen en haar kop op haar poten legde. Als ze sliep ontsnapte ze kort van de nare gedachtes... Echter werd ze een aantal minuten later aangetikt en keek ze vragend op. Blijkbaar geen slaapje houden nu? Ze keek in het gezicht van een queen, en meteen veerde ze overeind. Ging alles goed met mama? Hoewel ze nog niet was gaan kijken bij de kits - ze was bang om te gaan, waarom wist ze niet precies, maar ze durfde gewoon niet zo goed - was ze zeker bezorgt om haar moeder. Maar er leek niets aan de hand te zijn, en de queen miauwde enkel dat haar moeder graag wilde dat ze kwam kijken bij de kittens. Mouse knikte en trippelde richting de overdekte nursery door nu harder vallende regen. Ze had eigenlijk gewacht tot ze uitgenodigd zou worden, was anders bang dat ze misschien ongewenst was of zoiets... Ze glimlachte toen ze naar binnen stapte en het geluid van piepjes en zachte pootstapjes haar oren bereikten. Er hing hier zo'n leuke sfeer! Ze kon niet wachten tot ze zelf eens moeder zou worden, al kon dat nog wel een tijdje duren.
Haar blauwe ogen gleden rond, op zoek naar het nest van haar moeder. Ze giechelde zachtjes toen ze zag dat deze op dezelfde plek was als waar zij was opgegroeid. Ze trippelde naar Brindle toe en begroette deze als eerste door haar een kopje te geven. "Oh mam," verzuchtte ze met een blije glimlach toen ze de kleine kittens zag. Eventjes alle zorgen weg. Ééntje van de drie piepte en ze liet een zachte 'awww' horen, de glimlach nog iets groter wordend. "Hoe gaat het mam? Met jou? En de kittens? Hoe heten ze?" ze realiseerde zich eigenlijk nu pas wat dit betekende. Ze had twee broertjes en een zusje! En ze waren zo lief!

Het was nog maar een paar dagen geleden dat haar moeder vijf kleine kittens op aarde had gezet. Helaas waren er twee van die vijf gestorven. Polarpaw had er echter nog maar net van gehoord en holde de nursery in. "Mama!" piepte ze verrast, starend naar de drie kleine pluizebolletjes naast haar moeder. Ugh, ze mocht hen nu al niet. Wanneer Polar klaar was met staren merkte ze haar zus, Mousewish, op. "Hoe gaat het mam? Met jou? En de kittens? Hoe heten ze?" vroeg die op haar eigen irritante toon. Polar deed haar best om niet met haar ogen te rollen, ze wilde de sfeer niet verpesten, al kon haar zus nog zo irritant zijn. Polar vroeg zich af wie de vader was. Het was gewoon onmogelijk dat de kittens geen vader zouden hebben. En hadden die kleine mormels dezelfde vader als haar? Of van een andere kater? Polar bekeek de kits eens goed. Als ze er eentje al echt niet mocht, dan was het die rosse wel. die was gewoon de mannelijke weerspiegeling van Mousewish. Ieuw.

De jonge kitten voelde hoe haar moeder haar dichter bij zich trok en snorde tevreden, haar kopje helemaal verstopt in haar warme vacht. Mama was zo warm, zo zacht, zo huiselijk. Ze zou dit gevoel voor geen goud willen missen. Amberkit duwde zich nog een beetje dichter in mama's buik, haar twee broertjes een beetje aan de kant duwend met haar voorpootjes zodat ze zelf zoveel mogelijk ruimte had. Daarna piepte ze eens tevreden, totaal geen aandacht bestedend aan de twee nieuwkomers in de den.

Ze merkte wel dat haar moeder oversloeg hoe het met haar ging, en een bezorgde uitdrukking gleed over haar gezicht heen. Kort drukte ze troostend haar neusje in haar moeders nek, maar hierna werd haar aandacht toch echt getrokken door de kleine pluizebolletjes bij haar moeder. Ze glimlachte groot.
Haar ogen bleven steken op een kitten die heel erg op haar leek. Ze snuffelde lichtjes aan hem, haar oortjes recht vooruit stekend. "Hoe heet hij?" vroeg ze en keek met warme ogen naar haar mams. Deze stelde hem voor als Leopardkit, en ze knikte. Een andere werd voorgesteld als Amberkit, die leek vooral op mama zelf. En de volgende werd voorgesteld als Stonekit. De verandering van de toon merkte Mouse niet, te gericht op de kleine kittens. Ééntje van de drie - Amberkit, toch? - piepte zachtjes en een zachte "aww," verliet Mouse haar bek. "Wat zijn ze lief," miauwde ze en gaf een zacht kopje aan Leopardkit.
Toen miauwde Brindle dat ze trots op hen was, en Mousewish keek lichtjes verrast op. "Trots?" herhaalde ze een beetje verbaasd. Hoe kon mama nou trots op haar zijn? Haar leven was de laatste moon juist heel erg slecht gegaan... Met Tiger en zo. Ze had hem juist pijn gedaan, dat was niets om trots op te zijn. Haar blik gleed naar Polarpaw en ze knipperde een aantal keer, waarbij een gemene gedachte in haar opkwam. Die was waarschijnlijk ook trots op haarzelf, zelfs die had zich beter gedragen dan haar... Nee, de poes kon met bijna alles en iedereen opschieten, maar haar eigen zusje viel hier niet onder.