[Clan] Until dawn

De zonsondergang kleurde het Windclankamp oranje. De al even rosse kater geeuwde eens en keek om zich heen. Hij was best moe vandaag, hij had veel gejaagd. Nu het weer weer beter werd, moesten ze ervan profiteren. De prooistapel groeide terug na de winter, en al was het al veel beter - hij was nog lang niet vol. Plotseling zag hij een kat de hogerots op springen. Het was Sparrowfeather, die voordien Medicine cat was maar nu niet echt een duidelijke rang had.. Was hij Warrior nu? Niemand wist ook echt wat er aan de hand was. Hij was erg ziek geweest en had daardoor zijn rang moeten opgeven - was het een straf van Starclan? Waarschijnlijk, maar waarvoor dan? Niemand had er echt een antwoord op geweten. Nieuwsgierig stond de rosse kater op en wandelde hij dichterbij, zodat hij goed kon horen wat de tabby kater te zeggen had. En wat hij te zeggen had, verbaasde de senior warrior. Hij had nooit gedacht dat hun Medicine cat zijn eed zou breken - en waarvoor? Voor een poes? Hij kende het gevoel zelf niet, misschien daarmee dat hij boos was op de iets jongere kater. Neverland zei echter niets; hij wist niet wat hij zou moeten zeggen. Het was aan zijn zus om een oordeel te vellen, een straf te bedenken, en wat was hij blij dat hij die verantwoordelijkheid niet had. Hoe dat Everstar het deed.. Hij zou bezwijken onder de druk. Ietwat nieuwsgierig bleef hij zitten, wachtend op wat haar oordeel zou zijn.

Lizardpaw zat in de opening van de Medicine den, toen Sparrowfeather de aandacht trok van de clan. Toch bleef de jonge poes zitten waar ze zat. Ze was dol op haar mentor, maar toch hield iets haar tegen om dichter bij te komen. Ze wist al wat hij zou gaan zeggen. "Zoals jullie allemaal weten ben ik geen medicine cat meer, maar dat heeft een rede. Ik heb meerdere malen mijn eed als medicine cat gebroken en daardoor heeft StarClan mij uit mijn rang geplaatst. En omdat ik vindt dat iedereen uit de clan dit behoort te weten, ik ben de vader van beide nesten van Brindleleaf." Ze sloeg haar ogen neer bij het horen van zijn mededeling. Ze had Everkit beloofd om hem te vergeven, maar op dit moment deed ze dat alles behalve. Ze snapte het gewoon niet. Vergeven zou ze hem wel, ze wilde alleen begrijpen waarom hij het gedaan had. De enige liefde die medicine cats konden voelen was toch de liefde voor Starclan? Toch? "Dan zal ik hierbij afwachten wat mijn straf zal zijn," Ze keek weer omhoog en liet haar blik deze keer over de menigte katten gaan, zoekend naar reacties op de eerdere mededeling van ex-medicine cat. Oogcontact met Sparrowfeather zelf probeerde ze te vermijden.

Tag: OPEN
Note: Lizard zit in de opening van de medicine cat den.

Enthousiast hupste de kleine kitten heen en weer. Ze mocht voor de allereerste keer buiten! Haar broertjes deden maar traag, konden ze niet sneller gaan? Haar -nu nog- korte pootjes trippelden heen en weer, voor zover ze dat al kon; het was nog wat hobbelig, en nog niet zo snel als de oudere kittens, maar toch. Vrolijk piepte Amberkit terwijl ze haar moeder volgde naar de uitgang. Ze vond de nursery al groot, en ze was nog nooit zo ver van haar nest geweest - maar het was zo spannend! De jonge kitten snapte nog niet zo veel van de wereld, en van de dingen die andere katten zeiden, maar ze snapte genoeg om zich wel al een beetje te kunnen redden. Ze was immers niet dom, toch?! Buiten was het licht veel feller dan in de nursery, en even moesten haar kittenblauwe oogjes eraan wennen. Ze had haar oogjes nog niet zo lang open, en ze vond alles nog altijd zo prachtig! In het camp zag ze veel meer katten dan ze ooit voor mogelijk had gehouden, katten met vachten van alle kleuren en katten in alle soorten en maten. Wauw, wat mooi! Amberkit sprong op één van haar broertjes af, ze wou hem tonen hoe prachtig alles was. Ze keek niet meer om naar haar moeder, wetend dat ze dichtbij zou zijn - toch? Ze was zich überhaupt nog niet bewust van de gevaren die de buitenwereld allemaal kon hebben, daarvoor was ze nog veel te jong. Ze besteedde ook geen aandacht aan de tabby kater die op de hoge rots klom, en vertelde dat hij hun vader was; wat kon het haar schelen? Ze snapte de helft van wat de kater zei niet, de stem klonk ver weg en mama zou het hun wel zeggen als het belangrijk was.

Hé, waar ging mama nou naartoe? Waarom bleef ze niet naar hen? Amberkit keek gealarmeerd op en zocht haar moeder in de massa katten. Ze kende niemand echt, maar opeens zag ze de lichtbruine poten van haar moeder tussen de andere. De jonge kitten liet haar twee broertjes achter en liep naar haar moeder, op kijkend naar alle grote katten. Sommigen keken neer op haar, de meeste met een uitdrukking op hun gezicht dat ze niet echt snapte - pas veel later zou ze door hebben dat het verbazing was, misschien zelfs afschuw, omdat ze de dochter was van hun voormalige Medicine Cat. Een relatie die Starclan verboden had. Maar dat wist de jonge Amberkit allemaal nog niet. Ze bereikte uiteindelijk haar moeder, die er niet al te vrolijk uitzag. Ze piepte om haar aandacht te trekken, en keek ook naar de kat met wie ze aan het praten was. Wie was dat? Waarom kreeg die vreemdeling meer aandacht dan zij?

Verbaasd schrok hij op toen Sparrowfeather de clan bij elkaar riep. Eh? Was er iets mis? Oh! Misschien was er een ziekte aangebroken en had hij dat ontdekt! Zijn hartje begon wat sneller te kloppen en zenuwachtig begon hij naar de kater te luisteren. Maar wat hij zei, kwam misschien wel harder aan dan een ziekte. Met zijn kopje begon hij vol afschuw nee te schudden en zette hij wat stapjes naar achter. Zijn vader was dood. Dit was zijn vader niet, dat kon niet. Vol afschuw richtte hij zijn blik op zijn moeder, die natuurlijk weer eens met Quiet bezig was: Puddle was immers niet belangrijk als enige apprentice van haar nest. Ze was een vieze leugenaar. Boos stampte hij met zijn rechter voorpoot voor hij ging zitten, met grote ogen naar de grond starend, niet wetend wat hij moest doen.