there is a time to fall back

Ze was die ochtend vroeg erop uit gegaan om te gaan jagen, waardoor de prooistapel nu gevuld was door een houtduif en een mollige muis die ze had gevangen. De poes was blij om iets te hebben waar ze wel redelijk goed in was, het was fijn om een idee te hebben dat ze wat betekende voor de clan. Bovendien hield het jagen haar bezig en haar gedachtes af van dingen waar ze nu liever niet aan dacht. De poes stapte naar de rand van het kamp toe en ging daar in een beschaduwde plek zitten om haar vacht te wassen. Ze stopte daar echter abrupt mee toen ze haar broer zag, die duidelijk naar haar toe kwam. Routpaw wiebelde onzeker met haar oren, niet zeker wetend of hij nog kwaad op haar was. "Zuster?"Klonk zijn stem kalmpjes."zou ik bij je plaats kunnen nemen?" Ze keek nogal verbaasd naar het glimlachje rond zijn snuit. "Eh, eh, j-ja natuurlijk."Hakkelde ze en keek wat schuldbewust naar haar poten. Ze wilde al een hele tijd haar excuses aan hem aanbieden, maar iedere keer als ze hem zag zakte de moed haar weer in de poten."Het spijt me, voor wat ik heb verkeerd gedaan." Haar oren schoten overeind en ze keek hem aan, alleen om een oprechte blik in zijn groene ogen te zien. De poes leek te ontspannen en haar blik verzachtte opgelucht. "Bedankt Tommy."Spinde ze warm, waarna de poes weer op haar lip beet. "Het spijt me ook voor m'n... Zorgeloze gedrag."Mompelde ze wat neerslachtig. "Ik ben de laatste tijd heel veel aan het jagen, als.. als om het goed te maken..?"

Twijfelachtig kneedde ze de harde grond onder haar bruin-witte poten, wachtend op de reactie van haar tweeling broer. Die kwam maar snel genoeg in de vorm van een goed bedoeld duwtje. "Jagen is goed voor de Clan, je doet een goede taak." Klonk zijn maar al te bekende stem dankbaar. Routpaw keek weer op en glimlachte oprecht naar hem, waarbij ze zacht snorde en hem een kopje tegen zijn schouder gaf. Ze was blij weer zo naast hem te kunnen zitten. Ze was allang niet meer boos, integendeel, ze was veels te dat ze gewoon weer konden doen zoals vroeger. "en jij hoeft je niet te verontschuldigen Rout, ik moet ook weten wanneer ik te ver ga.. Sorry." Zijn woorden klonken oprecht en hij gaf een lik over haar neus. Routpaw schudde zachtjes haar kop. "Ik had niet zo kwaad moeten worden, je had ook gelijk..." Haar oren zakten naar haar nek, maar toen ze zijn staart om haar heen sloeg beurde ze alweer op. Ach, wat deed het er nu nog toe. Het was weer goed, daar ging het om, toch? Ze beseften beiden dat er iets fout was gegaan, het was niet nodig nog andere wonden open te halen. Even was de poes stil. "Weetje, ik heb je eigenlijk heel erg gemist."Gaf ze zachtjes toe, waarna ze zachtjes op zijn schouder leunde.

Hij drukte zijn kop zachtjes tegen de hare en Routpaw snorde zachtjes als antwoord. "Ik jouw ook." En daar zaten ze dan weer, als broer en zus, als vrienden, zoals het altijd al was geweest. En oh Starclan, wat was ze blij om hem weer naast haar te hebben, weer zijn oude vertrouwde geur in te kunnen ademen Even was ze stil, waarbij ze haar ogen sloot en een oprechte glimlach op haar gelaat kreeg. Hij was degene die er altijd was geweest, bij wie ze was komen uithuilen als dingen niet goed gingen in haar miezerige leventje. Misschien waren ze wel heel close voor siblings, maar dat deerde haar niet. Het was het verlies van hun moeder dat hun zo dicht naar elkaar toe had gedreven, hij was het enige houvast dat ze toen had gehad. En nu nog was hij de enige die ze daadwerkelijk volledig vertrouwde.
"Hoe is het met je? Gaan je trainingen met Shadefeather goed?"Verbrak ze de stilte met een zachte stem.

De kater knikte als antwoord op haar vraag en liet zijn kop rustig op zijn poten neerkomen. Het viel haar nu pas op hoe vermoeid hij eruit zag. "Natuurlijk zus, weet je..."Hij sprak zijn woorden zo, alsof hij al slapende was. "je betekent veel voor me, ik had me geen betere zus kunnen wensen zoals jouw. Ik wil je gewoon niet verliezen..." Die woorden braken haar hart, maar op een goede manier. In een golf van affectie duwde ze haar kop tegen de zijne en likte de vacht tussen zijn oren plat. "Je bent de beste broer."Haar reactie was kort, maar kwam rechtstreeks uit haar hart. Ze liet haar lichaam zacht op de grond neer komen, naast het zijne. Zachtjes en teder begon ze hem te wassen, met haar ruwe tong alle haren weer op hun goede plek leggend en verdwaalde takjes eruit te halen. "Broertje, waarom train je zoveel?"Vroeg ze bezorgd tussen het wassen door. "Straks val je nog een keertje flauw van vermoeidheid."Ze zag het zo gebeuren. "Bovendien, je bent al zo goed. Als je blijft trainen, kan ik je nooit bij houden."Ze glimlachte vaagjes.

"Bedankt, ik zou geen leven zonder jouw kennen." Ze rolde grappend met haar ogen. "Ts, niet té slijmerig worden hé."Grinnikte ze hem toe waarna ze met haar tong zijn vacht begon te wassen. Tussen het likken door sprak ze haar bezorgdheid uit over hem, maar zoals ze al had verwacht hoefde hij er niets van te hebben. "he, misschien wil ik wel dat je nooit beter dan me wordt."Lachte haar broer plagend en gaf haar een duw. Routpaw grinnikte en gaf hem een al even plagende duw terug. "Hey! Geef me een kans, gemenerik."Kaatste ze zogenaamd beledigd terug. "ik val niet flauw, als ik iets heb waarin ik kan geloven, kan verdedigen en waarvan ik kan houden zal ik nooit flauw vallen." Hij was roekeloos, verwachtte te veel van zichzelf. Het bezorgde haar. "Je valt flauw van vermoeidheid, Tommy."Informeerde ze hem rustig waarna ze doorging me hem te wassen. Tomtitpaw leek daar echter een beetje genoeg van te hebben. "Je hoeft me niet af te lebberen." Met fonkelende groene ogen keek ze hem aan. "Ik lebber er je niet af, ik zorg ervoor dat je er een beetje uit ziet. Anders krijg je nooit een vriendinnetje." Ze knipoogde hem plagend toe en gaf als extraatje hem nog een lik over zijn kop, waardoor de vacht daar omhoog kwam te staan. Nu was hij een punker met een hanenkam, hihi.

De kater lachte en zij lachte mee, maar stopte toen wel met hem te wassen en legde haar kop naast de zijne, haar staart om hem heen geslagen. De zon begon inmiddels langzaam onder te gaan, waardoor hun vachten haast van goud leken. Routpaw bleef zich erover verwonderen; iedere dag zag ze de zonsondergang, maar het was nooit iets waar ze op uit gekeken raakte.
"Hey, Rout. Kan je me wat vertellen over die kruide van je?"Vroeg Tomtitpaw plots. Routpaw wiebelde vragend met haar oren en keek hem aan. "Eh... Natuurlijk."Ze frondsde en dacht even diep na. Het enige wat ze wist was dat wat haar moeder haar had geleerd, en de dingen die Stallionheart haar bij had gebracht. Ze haalde zich de training van Stallionheart weer voor de geest. "Je hebt Klit, een stekelig paars plantje die vaak helpt tegen ontstekingen en voornamelijk tegen.. Eh... rattenbeten geloof ik. Dan is er een madeliefje, je weet wel hoe die eruit zien toch? Die helpen als je lang moet reizen, en het is handig voor oude katten, al weet ik niet meer precies waarvoor het helpt. Gewrichten? Ach wel, moederkruid en duizendblad lijken op madeliefjes. Duizendblad groeit bij de mensen en moederkruid helpt tegen hoofdpijn." Dit was wat ze in de les hadden geleerd... En voor de rest? Het was al lang terug dat haar moeder haar dergelijke dingen had verteld. "Papaverzaadjes helpen tegen de pijn, kattenkruid tegen hoesten en spinnen rag stelpt het bloeden." Ze glimlachte hem toe. "Dat is alles dat ik nog weet."

Tomtitpaw gooide een poot om haar heen en trok haar dichter naar zich toe. "Zal ik je een geheimpje vertellen." Klonk zijn stem op een fluisterende toon. Routpaw keek hem nieuwsgierig wiebelend met haar oren aan. "jij zal altijd hierin beter zijn dan dat ik ooit zou kunnen zijn, ik ben een vechter geen heler.." Dankbaar knipperde ze met haar ogen, een glimlach op haar gelaat. "Maar jij, jij bent hier al zo goed in net zo.. Als we tegen elkaar vechten.. In dat.. Zou jij winnen." Ze lachte zachtjes en wuifde het weg. "Gebruik je hersenen, het is enkel een kwestie van onthouden." Sprak ze vriendelijk naar wat, volgens haar, de waarheid was. Ietwat somber wendde ze toen haar blik af en zuchtte. "Maar vechten is nog steeds twee keer niks." Afgezien van dat ze het niet kon, wilde ze het ook niet doen. Maar was haar plicht als leerling niet om het te leren? Ze wist het niet zo goed. Inmiddels was Tomtitpaw opgestaan. "Kom we maken een wandeling." Routpaw knikte en rekte zich even al gapend uit. Ze was moe, maar een late wandeling zou haar vast goed doen. Bovendien wilde ze deze quality time met haar broer niet zomaar verslapen. Ze stond op en trippelde achter hem aan en zag tot haar verbazing dat zijn staart hing. "Wat is er Tommy?" Vroeg ze met een frons op haar gelaat.