Kom maar op tegen dit katje met pit!

Een klein rood mormel wandelde door de bekende bossen. Honderde nieuwe geuren vulde haar neus en maakte haar blij. Ze huppelde verder en dacht aan later. Als ze een halsband zou krijgen zou ze het liefst een blauwe willen. En ooit zou ze dan haar eerste hondentand krijgen. Dat moment zou ze voor eeuwig koesteren. De geuren kende ze al. nou ja, de meeste dan. Er zat één geur bij die ze nog niet kende. De geur van drie verschillrnde katten die allemaal van een andere kant kwamen. Chikita was nog jong en nog niet getraint. Ze draaide rondjes en voelde zich omsingeld. Zenuwachtig rezen haar sprietige haartjes omhoog. Haar kleine hoektandjes werden zichtbaar en ze blies boos. "Kom te voorschijn als je durft!" Chikita wou dapper overkomen maar ze was erg bang. Straks zouden de katten haar aanvallen! Wat moest ze dan doen? Vluchten? Nee, Dan zou Scourge haar nooit een hondentand en halsband geven. Aanvallen? Nee, Dat was gewoon dom. Schelden? Nee, dan word ze toch gedist! Chikita draaide nog steeds rondjes om alles in de gaten te houden. Als eerst zag ze twee rode ogen uit de struiken kijken. Ze leken haast wel te gloeien. Maar dat zou ze zich vast wel verbeelden. Chikta gromde hard. Ze zette zich schrap, Boog haar kop naar achter, Toen zwaaide ze haar kop omhoog en wou miauwen. Ze wou brullen! Maar het enige wat je hoorde was een schel "Mauw!" Chikta bleef met haar bekje open staan en schaamde zich. Ze boog haar kop en sprak. "Oke, jullie winnen. jullie zijn volwassen warriors. Kom maar! Kom maar en eet me op!" Bij die woorden sprongen er tranen in haar amberkleurige oogjes. Zo had ze zichzelf nog nooit horen praten! Ze kon die halsband wel uit haar kop zetten! Kun je na gaan die hondentanden! Ze schopte met haar oranje pootje tegen een steentje. Maar het was een stukje glas. Toen ze naar haar poot kussentje keek zag ze rode vloeistof dat eruit liep. Chikita draaide haar kop vragend naar haar pootje. Ze had die vloeistof nog nooit eerder gezien! Ze bleef er naar kijken. en kijken en kijken. Tot ze op een gegeven moment in slaap doezelde. Na een tijdje werd ze weer wakker en gaapte. Wat gek? Ze leefde nog! Ze opende haar amberkleurige oogjes. En dat was een fout die ze nooit had moeten maken. Ze had te vroeg gejuicht. Twee bloedrode ogen staarde haar aan. Ze waren nu vlak voor haar gezicht. Ze wou weg vluchten maar elk spiertje in haar miezerige magere lichaam was verstijfd. Wat nu?

(kazuya, Redflower en Moonskill. Kazuya mag eerst want hij zit naast me.)

Kazuya liep door het woud. Toen hoorde hij iets. Het was in elk geval geen POESIEPOOEEESS!! Zoals hij dat noemde. Hij wandelde in de richting van het geluid. Toen zag hij een slapend verwilderd katje liggen. Hij ging er vlak voorstaan en mauwde: "Wat is er swa? Ik wilde je niet laten schrikken brada!" Hij had ooit van die verekte tweebenen horen praten. Hij vond het wel chill. "Nou! Zeg je nog iets swa? Of moet ik je hoofdje komen verbouwen brada?" Kazuya lachte luidruchtig. "Het was maar een grapje. Ik praat niet zo mogolish." Kazuya bestudeerde de poes nog eens goed. Hij herkende haar vaagjes. Toen ging het brada lampje boven zijn hoofd branden."Ëejj ben jij niet dat gasje waar ik die vis op had gesmeten." Toen wachtte hij op antwoord

Redflower rende door de bossen. Die ze nu al zo goed kende dat ze niet eens meer wist hoe het voelde om verdwaalt te zijn. Ze stopte toen ze iets hoorde. Het was een vogel, dat kon ze ruiken. Ze sloop in de richting en zag daar het zwarte beest. Met een snelle sprong had ze het beest te pakken. Daar zouden haar clan genoten wel van smullen. Misschien hield ze het voor haar zelf. Ze kreeg een valse blik in haar ogen. Snel liep ze maar verder, het was een mooie dag vandaag. Dus je kon exstra veel doen. Of je kon exstra weinig doen. De geuren van de bomen zaten vermenkt met smaakelijk prooi. Ze liep nog even door, tot dat ze iemand hoorde praten. Ze liet de kraai vallen en snoof de lucht op. Als ze zich niet vergisste was het iemand die ook bij haar clan behoorde. Zelfs twee katten. Redflower nam de kraai en ging op de stem af. Door de struiken zag ze een klein rostig rood kattje liggen. Daar naast zat een andere kat met rode ogen. Ze stapte uit de struiken en liep op hen af. Ze liet haar prooi vallen en keek naar de twee katten voor haar. "Wat is er gebeurt?" Ze zag dat het kleine katje half sliep. Dus keek ze maar naar de kater. "Is het normaal dat die zo sel in slaap valt?" Ze kreeg een glinstering in haar ogen. Want de zon stond nog maar pas boven de bomen. Normaal moest je dan niet slapen. Ze keek weer naar de kater. Wachtend tot hij wat zei. Of tot dat het kleintje voor haar helemaal waker werd.