Lonesome

Eenzaamheid was iets dat aardig bij de kattin was ingeslagen. Alles was ongemakkelijk met Butter en veel vrienden had ze niet meer na het incident met Wolverinebite. De enige die haar nog een beetje vertrouwde was misschien Lynxfang. Velen had ze lang al niet meer gesproken, zelfs haar eigen kids niet. En ergens was ze hierheen gekomen in de hoop die ene kat weer te zien. Die ene Shadowclanner die haar leven op z'n kop had gezet maar het toch zo waard was. Al wist ze dat ze niks van hem ging of kon horen, ergens was er een klein stukje hoop. Met haar kop dan ook ver in de verte gericht zat ze bij de Fourtrees... Haar taken had ze immers al gedaan.

Met een zwiep van haar staart sprong Fernpaw naar voren. Haar poot raakte de muis nog voor het kon wegrennen, maar zijn waarschuwende piep schalde nog na door het bos en zou de prooi voor de komende tijd wel even weggejaagd hebben. Fernpaw liet een vloek ontsnappen en boos zijnde op zichzelf keek ze naar haar poten. Haar nagels waren bebloed en snel veegde ze het af aan de bosgrond voordat ze het muisje dan toch maar begroef. Het liefste had ze het nog een paar extra klappen gegeven omdat het de andere prooidieren bekend had gemaakt van haar aanwezigheid, maar ze wist dat de Elders er zo ook niks meer aan gingen hebben en dus liet ze haar poten met tegenzin werken om het zand op de prooi te krijgen. Ze was verschrikkelijk boos op zichzelf omdat ze de komende minuten waarschijnlijk geen prooi meer ging vinden. Als zij een hond zou horen blaffen en een waarschuwingskreet van een andere kat zou hebben gehoord zou zij ook geprobeerd hebben om zo goed mogelijk op afstand te blijven. De kattin rilde bij het idee dat er werkelijk een grote hond zou loslopen. Om haar gedachten te verdrijven begon ze door het woud te rennen en spitste haar oren naar eventuele andere prooidieren, maar zoals verwacht bleef het stil. Ach, de prooi zou na een tijdje wel weer verschijnen, dacht ze hoopvol. De scherpe geuren van ShadowClan verlieten haar en een hoop nieuwe geuren verwelkomden haar toen ze bij Fourtrees stond. De aanwezigheid van een andere kat viel haar op en ze opende haar bekje. Ze rook een visgeur en wist hierdoor dat het om een RiverClan-cat moest gaan, maar haar gedachten zouden nooit durven denken dat ze recht voor de neus van de Deputy van de RiverClan stond. Met een knikje begroette ze de poes. ‘Ook opzoek naar prooi?’ vroeg ze beleefd aan de kattin.

Ze draaide haar kop kalmpjes toen er een apprentice tegen haar sprak. Ze was uit Shadowclan, zou ze vragen om Beetle? Zou ze- Hmm, nee, dat kon ze haar niet toevertrouwen. "Zo zou je het kunnen noemen, ja." Grinnikte ze om het idee. Ashdrizzle prooi, het klonk best grappig.

Terwijl Fernpaw de poes tijd gaf om te antwoorden liet ze haar blik kort over de poes gaan. De poes was zo te zien ouder dan haar. Veel ouder dan haar. Het zou waarschijnlijk geen Senior Warrior zijn, maar ouder dan een Young Warrior was ze toch zeker wel. Fernpaw bewoog even kort met haar oortjes bij het idee welke vechtkunsten deze poes wel allemaal niet bezat en hoe vreselijk Fernpaw in het nadeel zou zijn als de poes vijandig tegen haar zou doen. Ze wist echter ook wel dat dat ongemakkelijke gevoel niet terecht was omdat ze bij Fourtrees waren en een kat die de Warrior Code volgde het niet in zijn of haar hoofd zou halen om een andere kat zonder reden aan te vallen. Haar vader was echter ook een zogenaamde nobele Warrior geweest van haar Clan en die had haar ook zonder reden aangevallen, dacht ze bitter. Misschien had StarClan hem wel gestraft met die hond omdat hij haar bij Fourtrees eens een keer een harde klap voor haar kopje had gegeven. Fernpaw was zich pijnlijk bewust van het litteken dat haar schouder ontsierde en probeerde het zo goed mogelijk te verbergen voor de oudere poes door te gaan zitten. ‘Ik ook,’ zei ze rustig tegen de poes. ‘Maar tot dusver heb ik nog niet heel veel gevonden.’ Ze liet maar achterwege dat ze ook best wat kansen had gemist om prooi te vangen omdat ze te veel geluid maakte. Ze wilde niet slecht overkomen bij de oudere poes. ‘Fourtrees is mooi,’ sprak ze terwijl ze naar de grote eiken keek. ‘Jammer dat ik nog te klein was toen ze de vorige keer naar de Gathering gingen.’ Fernpaw betwijfelde of ze deze moon wel uitgekozen zou worden door Innerstar aangezien ze nog vrij jong was. Maar goed, dat waren zorgen voor later.  

Waarom ze nog steeds zoveel over die kater nadacht wist ze niet. Misschien was het zijn humor. Misschien het feit dat hij haar eerste liefde was. Het was een Fox-hearted, ze had hem manen niet gezien. Maar dat kon ze niet aan hem beschuldigen, wie weet wat Butter allemaal wel niet tegen hem gezegd had. De apprentice antwoordde en begon vervolgens over het feit dat zij de Fourtrees mooi vond. Wellicht vond Future dat ook als er niet zoveel hazenvreters rondhingen. De haat voor hen was groots op het moment. Zo groot dat haar linkervoortand zichzelf ontblootte maar toen ze weer over de zwarte kattin nadacht verborg ze deze snel. "Je tijd komt nog wel. Bovendien was het niet een geweldige gathering. Er hing nogal veel spanning." Ze knikte vriendelijk, hopend dat dit haar wat beter deed voelen. "Futuresong." Sprak ze en keek haar vragend aan, hopend dat ze de hint snapte en zelf ook haar naam aan ging geven.

Fernpaw dwong zichzelf om geen kik te geven toen ze de tand van de poes zag verschijnen. Alsof ze poes haar elk moment zou gaan bijten. De spieren in Fernpaw’s schouder spanden zich aan, maar ze wist dat het een verloren zaak zou zijn als de poes haar daadwerkelijk zou gaan aanvallen. Het zag er niet bepaald uit alsof ze zou kunnen winnen tegen de oudere en waarschijnlijk meer ervaren poes. Plotseling verdween de vijandige uitdrukking en antwoordde de poes vriendelijk waardoor Fernpaw van haar stuk was gebracht. Misschien was de poes aan iets anders aan het denken, dacht ze. Of misschien was dit een val en deed de poes expres vriendelijk tegen haar om te verbergen dat ze haar later ging aanvallen. Toch gaf Fernpaw nog altijd geen kik en gaf een knikje ten teken dat ze begreep dat de poes verwachtte dat zij haar naam ook zou zeggen. De nam Futuresong zei haar nog altijd niks. ‘Mijn naam is Fernpaw,’ sprak ze. ‘En het maakt me niet uit dat er spanning was op de Gathering. Dat geeft me eigenlijk nog meer het gevoel dat ik erbij had moeten zijn.’ Ze lachte schaapachtig naar de kattin. Misschien zou de kattin haar nu wel gestoord vinden, maar dat maakte Fernpaw vrij weinig uit. Ze was niet voor veel bang en een beetje spanning op de Gathering kon nooit ongezond zijn. Bij thuiskomst hadden de ShadowClan-cats er niet al te veel over gezegd en Innerstar had er ook geen melding over gemaakt, maar toch was Fernpaw nieuwsgierig naar waarom er dan zo veel spanning hield. ‘Hoe kwam het dan dat er zo veel spanning was tijdens de Gathering?’ vroeg ze lichtelijk nieuwsgierig. ‘Ik dacht dat een Gathering altijd vreedzaam moest verlopen. Heeft StarClan geen teken gegeven dan?’ De Elders hadden haar verteld dat als StarClan het niet eens was met hoe de Gathering ging dat ze wolken voor de maan lieten verschijnen.

Fernpaw. De neiging om toch wat te vragen over Beetle was groot. Ze waren beide apprentices, ze zou hem zeker weten kennen. "Hmm? Oh, het was wel vreedzaam. Bloodclan had Thunderclan overgenomen en met Shadowclan gevochten, wij hadden een gevecht met Windclan gehad. Daarom was er spanning." Zij had het recht om te weten wat er om zich heen speelde.

Rustig wachtte Fernpaw af op het antwoord van de RiverClanner. Ze hoopte dat ze de volgende Gathering wel mee mocht gaan van Innerstar. Tegen die tijd zou ze al zeven moons oud zijn en waarschijnlijk een mentor hebben. Misschien kon ze dan aan haar mentor vragen of hij of zij wilde regelen dat zij mee mocht gaan naar de volgende Gathering zodat ze het wat beter begreep als er spanningen waren. Nu gebeurden er van allerlei dingen en kreeg zij soms boze reacties van anderen op haar kop zonder dat ze wist wat er gaande was. Dat was ze wel lichtelijk beu, dus ze apprecieerde het enorm dat de poes van de RiverClan vertelde wat er gaande was en niet zei dat ze dat maar te weten moest komen via haar eigen Clan. Fernpaw voelde een korte huivering door haar gaan toen ze de naam BloodClan hoorde, maar haar snorharen trilden verbaasd toen ze hoorde dat RiverClan een gevecht had gehad met WindClan. Dat BloodClan met haar Clan had gevochten had ze waarschijnlijk niet meegekregen omdat ze op dat moment nog een jonge kitten was. Het werd tijd dat ze een keertje met deze Clan naar de Elders zou gaan zodat ze haar zouden vertellen over de BloodClan. De Elders dikten hun verhalen wel vaak aan, maar in elk geval zat er meestal ook een kern van waarheid in hun woorden. ‘Maar…’ Haar stem dwaalde heel even af. ‘Ik kwam laatst bij de patrol een WindClanner tegen,’ zei ze verbaasd zijnde. ‘En hij beweerde dat ShadowClan hun gebied in heeft proberen te nemen. Bedoelde hij dan niet jullie Clan? Omdat jullie spanningen hadden met WindClan?’ Ze kon zich de boze Apprentice met de groene ogen nog vrij goed herinneren, vooral omdat ze geen weerwoord had gehad op zijn woorden omdat ze niet eens zeker wist of het wel waar was wat hij zei.

Ze rolde met haar ogen. Verdomde Windclanners. "Nee, jullie staan aan onze kant." Glimlachte zodat de poes misschien ook wat meer vertrouwen in haar zou winnen. "Jouw clan heeft ons geholpen de clans weer veilig te maken van dassen. Vervolgens is het topic tot jullie gaan toebehoren." Het was toch eerlijk?

De poes rolde met haar ogen en even vroeg Fernpaw zich af of dat op haar sloeg. Haar oortjes trokken kort naar achteren en even vreesde ze of ze bang moest zijn voor een aanval van deze al duidelijk meer ervaren Warrior, maar toen begon ze weer verder te spreken en Fernpaw ontspande haar schouders wat. Ze merkte dat haar spieren zich al aangespannen hadden, maar wist dat ze waarschijnlijk toch niet zou kunnen vechten tegen deze Warrior. Ze zou het gevecht sowieso verliezen. Maar dat hoefde gelukkig ook niet, want schijnbaar stonden ze aan de kant van de Clan van deze poes. De RiverClan dus als ze het goed had. Aangezien de poes een vrij visachtige geur om haar heen had hangen kon het ook niet anders zijn dan dat de poes zich inderdaad in de RiverClan bevond. Ze gaf een knikje ten teken dat ze het begreep. Dus daarom was de WindClan zo kwaad op haar geworden. Of eerder gezegd op haar Clan, maar gezien ze tot die Clan behoorde was hij waarschijnlijk ook behoorlijk kwaad op haar geweest. ‘Nu begrijp ik zijn woede ook beter,’ zei ze zacht. Daarna kreeg ze een harde blik in haar ogen en zwiepte ze met haar staart. ‘Wat niet wilt zeggen dat die stomme kater het recht had om me uit te schelden voor vlooienbal. ShadowClan heeft natuurlijk terecht recht op dat deel van het territory en geen WindClanner die me anders hoeft te vertellen.’ Ze stak haar kopje trots zijnde in de lucht. ‘Maar dat wilt dus eigenlijk zeggen dat RiverClan en ShadowClan een soort van vrienden zijn van elkaar?'

Ze schudde met haar hoofd bij de volgende vraag, Shadowclan betekende gewoon veel voor haar: Beetle, Ash... Het was voor haar: voor haar gold dat ze vrienden waren. "Nee, we hebben geen ruzie: maar zijn ook geen vrienden. Begrijp je dat, Fernpaw?"

Het was gewoon vreemd. Vreemd hoe een Clan wel aan dezelfde kant kon staan, maar hoe ze dan toch geen vrienden waren. Vreemd dat ze dezelfde vijanden hadden en er samen tegen zouden vechten als dat nodig was, maar zich ook direct naar elkaar toe zouden keren als dat nodig was. Het was iets wat ze maar met moeite kon begrijpen en als ze heel eerlijk was wilde ze ook dat ze het anders konden zien. Dat ze wel gewoon vrienden konden zijn zonder constant die Clanverschillen tussen hun in. Ze wist echter dat dit nooit mogelijk ging zijn en dat het ook een stom idee was om die gevoelens te verklaren naar Futuresong. 'Ja, ik begrijp het,' zei ze dus maar, maar haar houding liet wel een beetje zien dat ze zich het tegenovergestelde voelde en ze schraapte even met haar klauw over de grond terwijl ze zichzelf een houding probeerde te geven. 'Het wilt zeggen dat we elkaar nu steunen als er problemen zijn met de WindClan, maar dat we, als die problemen voorbij zijn, gewoon weer terug rivalen worden zoals eerst.'