Even your emotions had an echo

De kater liep met vermoeide tred het kamp binnen. Hij had de afgelopen avond gejaagd, pas nu het echt donker geworden was werd het gevaarlijk. Bovendien had hij flink wat binnen weten te halen. Een otter, een veldleeuwerik en een kievit hingen uit zijn bek. Hij had er lang over gedaan en het had veel moeite gekost, maar de Clan had morgenvroeg wat te eten. Nu de visinkomst zo verminderd was, konden ze dit goed gebruiken.
Toen hij het kamp binnenliep, ging hij als eerste naar de prooistapel, om hier de gevangen diertjes op te leggen. Toen hij van plan was om de den in te trekken, viel zijn blik op een bepaalde kattin die hij veel te vaak zag. Hij zag haar trillen. Een zucht rolde over zijn lippen. Hoewel hij onaardig uit de hoek kon komen, was hij niet kwaadaardig. Dus liep hij maar naar haar toe, en ging voor haar neus zitten. Hij fronste kort om haar verschijning. Zo zwak. Maar toen dacht hij terug aan hoe hij geweest was, toen hij Gracekit en Lionkit verloren was. Butterstar had hem huilend betrapt. Misschien was het alleen maar logisch dat ze zwak was nu. "Gecondoleerd." miauwde hij dus maar en sloeg zijn staart licht ongemakkelijk rondom zijn poten.

De kattin knikte langzaam op Panthergrowl zijn woorden, waarna ze een bedankt fluisterde. Toen ze wat overeind kwam, en hem vroeg of hij net terug was van de jacht, knikte hij. "Inderdaad," reageerde hij en snoof lichtjes. "Ik neem aan dat je al ingelicht bent over de twoleg-situatie?" bromde hij, op een wat strenge manier, en keek haar aan. Hij had liever niet dat deze ThunderClanner wat afwist van hun situatie, wie weet zou ze het tegen hen gebruiken. Ze zag er zo niet uit, maar het kon best zo zijn. Hij wist wel dat katten zich soms anders konden gedragen dan ze werkelijk waren. Panther's gedachtes gleden naar Silvercloud. Had zij zich anders voorgedaan dan gedacht? Hij was er niet zeker om. Hij miste haar, maar was ook te koppig om dit toe te geven, zelfs aan zichzelf. Bovendien wist hij niet of hij het wel aankon om nog met haar samen te zijn, want iedere keer als hij haar zag, bedacht hij zich weer dat zij één van hun kittens had weggebracht bij de twolegs. De twolegs die nu hun gebied in gemarcheerd waren en hun prooi stalen. Hoe had zijn partner ooit kunnen denken dat dat een goed idee geweest was?

De ThunderClanner beantwoordde zijn vraag met een knik, waarna ze hem vertelde dat ze al eens aangeboden had om mee te gaan op jacht. Een frons kwam op zijn gezicht. Dat leek... Vriendelijk. Ook al was ze van een andere Clan. Misschien had hij haar verkeerd ingeschat? Hij snoof kort. "Ik snap niet hoe jullie Clan zonder vis overleefd." bromde hij en keek haar kort onderzoekend aan. De gebogen houding van de ander deed hem licht ongemakkelijk voelen. Ze leek zo gebroken. Het was logisch, want een kitten verliezen was niet niks: hij kon het weten. Een pijnlijke glans kwam kort in zijn ogen, maar ging net zo snel weer weg als dat hij verschenen was.
Toen deed de grote, trotse RiverClanner iets wat hem zelfs verbaasde. Hij overbrugde de afstand tussen hen en ging naast haar zitten, waarbij hij troostend zijn staart om haar heen sloeg. Hij trok haar wat dichter naar hem toe, en duwde zijn vacht steunend tegen de hare aan. Zijn blik gleed naar de sterren boven hem, en hij zuchtte. Één van zowel zijn als haar kittens scheen daar nu ook. "Ik heb ook twee kits verloren," mompelde hij toen. "Één jaagt nu met StarClan." vervolgde hij. Hierna hield hij zijn kaken op elkaar, en liet hij zichzelf toe om pijn te lijden. Misschien was het het aanblik van de sterren die hem zijn opstelling tegenover de ander had doen laten veranderen, en misschien was het omdat hij haar gebroken houding als die van hemzelf herkende. Het was een moment van nu, waarop hij zichzelf toeliet om zwakte te tonen en om samen te rouwen. Morgen zou dit weer over zijn. Maar nu was het goed. Ze deed hem zelfs een beetje denken aan zijn moeder: hij had nooit een goede relatie met haar gehad, en eigenlijk nooit was er een goede sfeer geweest. Behalve op bepaalde momenten waar ze elkaar gewoon accepteerden als moeder en zoon. Kort maar daar. Net zoals nu.