My noble sacrifice

Ghostpaw liep langs de grens. Of eerder over de grens. Naar die kant waar hij eigenlijk niet hoorde te zijn. Toch vond de birmaanse kater dat het zijn plicht was om hier te komen. Het zou toch jammer zijn als enkel andere thunderclankatten van zijn schoonheid konden genieten, dus besloot hij de andere clans een plezier te doen. Hij wist wel dat de regels zeiden dat het betreden van andere territoria enkel toegestaan was als je er een goede reden voor had, en ook had hij het idee dat Silverstar en Zealspark het belang van schoonheid niet begrepen zoals de birmaanse kater dat deed. Maar dat maakte hem slechts al te nobeler, vond Ghostpaw. Hij offerde zijn kostbare tijd op zodat anderen van zijn schoonheid konden genieten.

Open

Nightthorn was net aan het jagen op een kikker, toen hij een vreemde geur rook. Thunderclan? Welllicht een patrouille die de grens aan het checken was, maar Nightthorn wilde liever geen risico nemen. Hij was toch dicht bij de grens.. Dicht genoeg om de geur duidelijk op zijn tong te kunnen proeven. Nors liep hij richting de grens met Thunderclan. Nee, geen patrouille. Een enkele kater met een aardig lange vacht. Apprentice, gokte hij. Wat was het tegenwoordig met grenzen en oversteken? Die clankatten hoorde dol op de code te zijn maar nee hoor.. Eerst die brutale windclanner, wiens leven hij eigenlijk had gered maar die in plaats van een bedankje een grote bek terug gaf, en nu een Thunderclanner? Hij gromde naar de Thunderclanner, als een niet zo vriendelijke groet. "En wat doe jij hier?" zei hij nors tegen de birmaanse kat.

Het leek er op dat een warrior de birmaanse kater had opgemerkt. Niet dat Ghost zich echt aan het verstoppen was. Het tegenovergestelde daarvan, zelfs. Zijn hele doel was om gezien te worden. "En wat doe jij hier?", hij was niet zo vrolijk als Ghost gehoopt had. Even twijfelde hij aan zijn beslissing om hier te komen, maar besefte dat katten zoals deze warrior de voornaamste reden waren dat hij hier was. Norse katten in wiens duistere bestaan hij schoonheid kon brengen. Niet iedereen had immers zoveel geluk als hij. Niet iedereen zag even veel schoonheid in het wateroppervlak. Dit waren de arme zielen die hij moest helpen. "Ik ben hier om schoonheid in jullie levens te brengen", Ghostpaw glimlachte breed terwijl hij de woorden uitsprak.

"Ik ben hier om schoonheid in jullie levens te brengen" antwoordde de Thunderclanner voor zich. Wat? Nightthorn keek de kater schuin aan. Was hij helemaal gek geworden? Kon hij dat niet op zijn eigen terrein doen ofzo? "Aan die schoonheid van je heb je weinig als ik zomenteen je oren eraf krab." antwoord hij op de Thunderclanner. Hoe goed (?) zijn bedoeling ook was.. hij mocht niet op dit territorium komen en het liefste wilde hij hem al helemaal niet in de buurt hebben. Hij vroeg zich af wat zijn clangenoten van hem vonden als hij altijd zo dacht.. Of was dit een grote grap? Nightthorn had even geen idee wat hij hiermee moest.