I hate you. [&HELLHOUND]

Met een knikje gaf Crowfur aan dat hij binnen de kortste keren mee zou gaan. Hij was uitgenodigd voor een patrol. Hij hoopte dat hij binnenkort een Apprentice zou krijgen zodat zijn leven uit meer dan patrol, gevechtstrainingen en prooi vangen alleen zou bestaan. En dan had hij natuurlijk nog zijn dochtertje voor wie hij wilde zorgen, maar wie hij het meeste van de tijd alleen achter moest laten omdat hij te veel te doen had in zijn Clan. Hij wilde dat hij net zoals de Queen minstens de eerste moon na de geboorte van de kitten de tijd kreeg om bij zijn kitten te zijn. Je had natuurlijk van die koppels die zoiets voor elkaar kregen, maar hij was geen koppel met één van Queens hier en de kitten zelf was ook niet van WindClan, ook al wist geen enkele kat in zijn Clan dat. Er was dan ook geen enkele kat die Crowfur genoeg vertrouwde om dat tegen te zeggen. De kater onderdrukte een zucht. Hij werd het liegen stilaan beu en wilde gewoon vrij uitkomen wie de moeder van de kitten was, maar wie weet wat voor onzin hij zich dan allemaal op de hals haalde. Bovendien was het de bedoeling dat zijn dochter een rustig leventje leidde en niet aangekeken werd voor iets wat hij had gedaan. De kater sprong omhoog nadat hij het laatste hapje prooi had doorgeslikt en rende vervolgens achter de anderen katten aan die deel uitmaakten van de patrol. Terwijl de anderen algauw orders kregen van waar ze moesten patrouilleren, kreeg Crowfur te horen dat hij langs alle Clangrenzen moest gaan. Crowfur kreunde inwendig. Dat duurde minstens een halve dag! En dan moest hij nog prooi vangen. Hij werd al chagrijnig bij het vooruitzicht dat hij zijn dochter pas tegen de avond zou zien en nijdig begon hij in de richting van de grenzen te lopen. Soms dacht hij echt dat ze het er om deden, dat ze hem wilden irriteren. De kater vergat zijn chagrijnige humeur toen een bloederige geur zijn neusgaten binnendrong en zijn vacht kwam overeind. Kwaad zijnde boog hij uitdagend door zijn poten. ‘Kom tevoorschijn, vieze BloodClanner!’ snauwde hij. ‘Ik heb je wel geroken!’

Op de High Stones na was het Windclan gebied het verste weg van het Elite kamp. Het was dan ook dé plek om naar toe te gaan als je geen zin had in het gezeur van clangenoten. De weg er naar toe duurde alleen wel een aardig lange tijd. Je moest een enorm eind over het Thunderpath tussen de Thunderclan en Shadowclan lopen. Van de linkerkant naar de rechterkant oversteken als er clankatten in de buurt waren. Zo lang je buiten hun gebied liep en door liep vormde het meestal niet zo'n probleem. Inmiddels was hij bij het Windclangebied aangekomen. Er waaide eigenlijk altijd wel een fris briesje aan de rand van het heide gebied. Binnen lopen in z'n eentje zou niet slim zijn. Helemaal niet omdat er rond deze tijd van de dag er meestal Borderpatrouilles aan de gang waren. Om echte rust te krijgen was de kater in een boom geklommen. Die stonden er nog gezien hij zich aan de grens van het gebied bevond. Verder het gebied waren er alleen grassen en bosjes. Klimmen was niet helemaal zijn ding maar wel de beste optie voor rust. Zijn kop legde hij weg op de tak waar hij zat waarna zijn groene ogen zich sloten. Het geluid van pootstappen lieten zijn oren wat bewegen. Blijkbaar kwam er toch een patrouille langs de plek waar hij zich bevond. Misschien wat de kat die langs kwam lomp genoeg om hem niet op te merken in de boom. ‘Kom tevoorschijn, vieze BloodClanner!’ Werd er gesnauwd van ongeveer onder hem. ‘Ik heb je wel geroken!’ Vervolgde de nog jonge zwarte kater onder hem. Erg groot was hij niet, dat viel ook wel te verwachten van een Windclanner. "Nou nou," begon Hellhound op een rustige toon. Hij legde zijn ene voorpoot over de ander terwijl zijn groene ogen vanuit de boom naar beneden keken. "Een beetje agressief niet?" Vervolgde de rosse kater op de zelfde rustige toon. Aan het gedrag tot nu toe zou je eerder zeggen dat hun clans omgedraaid waren.

Hij had het inderdaad goed geroken: er was een BloodClanner in de buurt! Crowfur dacht echter niet dat hij die geur ooit zou vergeten. Hij haatte ze. Hij haatte ze allemaal. Hij haatte het feit dat zijn moeder gestorven was dankzij deze gruwelijke beesten. Dankzij één van de Clangenoten van deze BloodClanner was zijn moeder gestorven toen ze een dappere poging had ondernomen om haar Clangrenzen te verdedigen. Crowfur wist niet wat er met de BloodClanner was gebeurd of wie het was geweest, maar hij zweerde dat hij wraak zou nemen als de tijd rijp was. Hij wist echter ook dat hij voorzichtig moest zijn omdat hij niet wilde sterven en omdat hij een dochter had om zorg over te nemen. Hoezeer Crowfur het dan ook apprecieerde dat de Queens voor nu zorg namen over zijn dochter, hij vond het idee dat ze opgevoed moest worden door andere WindClanners dan hemzelf terwijl hij boven in StarClan rondliep en niks kon doen om te helpen niet echt aangenaam. Toch wilde hij maar wat graag het vacht van deze BloodClanner klauwen. Zijn kop ging met een ruk omhoog toen hij de stem daar vandaan hoorde komen. De BloodClanner zat net voor hun grens, iets wat Crowfur echt niet kon appreciëren. ‘Een beetje dicht bij de grens zijn we vandaag wel, of niet soms?’ Hij keek de kater nijdig aan. Ze dachten echt dat ze alles mochten, die vuile BloodClanners. Het feit dat de kater zich bevond vlakbij één van de grenzen waar zijn moeder mogelijk vermoord was maakte hem nog woedender. ‘Ik heb genoeg reden om agressief te zijn,’ snauwde hij de BloodClanner toe. ‘Jullie hebben genoeg levens ontnomen en paniek gezaaid onder de Clans. Jullie denken dat jullie alles mogen en voor elkaar krijgen, maar dat is niet zo. Rot op of ik kom je uit die boom jagen!’

Zo ver hij wist waren de Windclanners juist wat vredelievender. Deze kater voldeed niet bepaald aan die beschrijving. Natuurlijk was er voor elke regel een uitzondering. Hij zelf was er al een prima voorbeeld van. ‘Een beetje dicht bij de grens zijn we vandaag wel, of niet soms?’ Vervolgde de zwarte kater met een boze blik in zijn ogen. Aan de ene kant leken zijn woorden van daarnet niets aan het gedrag van de Windclanner te veranderen. Aan de andere kant nam hij een deel van de woorden over dus waren ze daadwerkelijk binnen gekomen. ‘Ik heb genoeg reden om agressief te zijn,’ snauwde de de clankat. ‘Jullie hebben genoeg levens ontnomen en paniek gezaaid onder de Clans. Jullie denken dat jullie alles mogen en voor elkaar krijgen, maar dat is niet zo. Rot op of ik kom je uit die boom jagen!’ Een geamuseerde grijns verscheen op Hellhound's kop. De Windclan hadden ze met een poot aangeraakt tijdens de overnames dus zou het nog wel eens interessant kunnen zijn waarom deze kater zo erg was. "Zo lang ik niet in jullie gebied bent heb jij niets over mij te zeggen. Dat weet je toch?" Begon de rosse kater op een rustige manier tegen de ander. Hoe agressief de Windclanner ook zou worden, hij bleef rustig. "Het gebied waar ik me nu bevind is niet van jou dus mag je er niet eens komen volgens de Warriorcode." Vervolgde Hellhound op een geamuseerde toon. De hele Warriorcode uit je kop kennen had nog wel eens leuke voordelen als je tegenover clankatten stond. "En bovendien deed ik alleen wat mij opgedragen werd door de Leader. En ook dat is een deel van de Warriorcode dus zou jij net zo goed moeten doen."

Toen Crowfur de geamuseerde glimlach zag schoten zijn klauwen opnieuw de grond in. De diepe kuiltjes die ze achterlieten toonden aan dat zijn klauwen vrij groot en scherp waren voor een WindClanner. Zijn klauwen waren echter niet zo groot dat hij ze niet meer kon intrekken, dus je moest nu ook weer niet een heel prachtig beeld bij hebben van hoe groot zijn klauwen waren. Ze waren wel groter dan die van een gemiddelde kat. Maar daar had hij zijn naam niet aan te danken, anders had hij wel Crowclaw geheten. Zijn naam was echter Crowfur omdat zijn vacht wat weghad van die van een kraai. Wat een verrassing. Nog altijd beter dan van die katten die namen hadden die totaal niks met hun karakter of uiterlijk te maken hadden. Sommige namen kreeg je dan ook omdat ze vernoemd waren naar iemand in de familie. Als diegene dan een flutfiguur begon te slaan opeens had je wel een probleem, want dan droeg je dus de naam van diegene naar wie ze eerst zo opkeken. En geloof dan maar dat ze jou ook raar gingen aankijken omdat jij de naam droeg. Maar goed, hij had het niet over namen. De kater had een punt door te zeggen dat hij er niet mocht komen omdat dat niet met de Warrior Code strookte. Dat wilde niet zeggen dat hij hier niet zou blijven wachten tot de kater een poging zou doen om op zijn territory te komen. ‘En daar mag je heel erg blij mee zijn,’ siste de kater naar de BloodClanner toe. Al zou het zijn dood worden, hij zou deze kater bevechten als het moest. De volgende woorden van de kater maakten hem echter weer gek van razernij. ‘Dat is géén leader,’ spuugde hij. ‘Een leader ben je als je goede beslissingen maakt zonder dat daarbij constant doden hoeven te vallen. En als je negen levens hebt.’ Crowfur wist het fijne er niet van, maar hij wist wel zeker dat BloodClan niet geloofde in StarClan – dat kon ook niet anders, want StarClan zou dit gedrag echt niet appreciëren – en dus geloofde hij ook niet dat die Claw negen levens had. ‘En vergelijk jullie Clan zéker niet met onze Warrior Code. Geen enkel deel van jullie Clan heeft ook maar iets met de Warrior Code te maken. Jullie leven niet volgens een Warrior Code, jullie leven niet eens volgens een Clan. Dus ik snap ook niet waarom jullie het achtervoegsel Clan in jullie naam hebben staan.’

‘En daar mag je heel erg blij mee zijn,’ siste de kater naar hem over dat de Windclanner niet mocht komen waar hij was. Gezien de kater zo vreselijk trots op zijn clan leek te zijn zat Hellhound redelijk veilig in de boom, de ander zou toch niet de grens oversteken. Wel was hij nieuwsgierig naar hoe boos hij de Windclanner zou kunnen krijgen. Dat gezien hij al aardig boos werd toen het nog niet eens zijn instelling was geweest om hem boos te maken. ‘Dat is géén leader,’ begon de kat boos. ‘Een leader ben je als je goede beslissingen maakt zonder dat daarbij constant doden hoeven te vallen. En als je negen levens hebt.’ Bij die woorden trok Hellhound zijn wenkbrauw op. Dat was een bijzonder specifiek beeld dat de kat had over een Leader. ‘En vergelijk jullie Clan zéker niet met onze Warrior Code. Geen enkel deel van jullie Clan heeft ook maar iets met de Warrior Code te maken. Jullie leven niet volgens een Warrior Code, jullie leven niet eens volgens een Clan. Dus ik snap ook niet waarom jullie het achtervoegsel Clan in jullie naam hebben staan.’ Vervolgde de zwarte kater zo chagrijnig als hij bleek te zijn. Hellhound kon niet snappen waarom sommige katten zich zo erg konden opwinden over dat soort, niet eens zulke belangrijke, dingen. Hij leek even klaar te zijn met praten, Hellhound's buurt begon weer. "Leader betekend leider, een leider is iemand die leid. Of dat nou een clan is of een kleine groep. En je zegt nu wel negen levens maareh dan is Everstar zo ver ik weet geen Leader meer gezien die toch echt al wel minder dan negen levens heeft." En dat was een, op naar het volgende argument van de zwarte kater op de grond. Misschien maakte Hellhound hier een beetje te veel een spelletje van. Maar goed het kon toch niet echt kwaad. Bovendien was hij groter, ouder en dus ervarener en waarschijnlijk ook sterker dan de Windclanner. In een gevecht zou hij er hoogstwaarschijnlijk wel levend vanaf komen. "Het valt niet eens te vergelijken, ik vergeleek ons als individuen, niet de groepen waar we aan toebehoren. En inderdaad dat doen we over het algemeen niet al volg ik uit eigen initiatief toch nog enkele punten er van." Dat was twee. Nu bleef alleen het derde puntje nog over. En dat puntje was precies waar de Windclanner zijn grootste fout had gemaakt. Dat zou hij dan ook nog eens te horen krijgen ook. "En waar hoor jij 'clan' in de naam 'Elite'? Jullie noemen ons misschien wel de Bloodclan maar zo hebben wij ons zelf nooit genoemd." Al zijn woorden waren uiterst kalm en bedachtzaam uitgesproken. Zo deed hij dat altijd als hij rustig was en de ander niet. De meeste katten irriteerde zich daar juist enkel nog meer aan, dat hij altijd rustig leek te blijven terwijl zij dat niet waren.

Crowfur deed zijn uiterste best om zich niet boos te laten maken door de rosse kater. Oké, boos was hij dus al, maar hij bedoelde niet bozer dan dat hij al was. Dan gaf hij die BloodClanner precies wat hij wilde hebben. En als het op een gevecht zou uitkomen dan hoefde Crowfur geen expert te zijn om te weten wie zou winnen. Hij was hier duidelijk in de minderheid omdat de kat ouder was en waarschijnlijk ook meer ervaring had. De trainingen in BloodClan moesten zwaar zijn, maar in elk geval waren die van WindClan wel rechtvaardig en die van BloodClan niet. Hij kon zijn hekel voor de Clan niet omschrijven, kon zijn haat voor hun nooit wegnemen omdat ze hem iets dierbaars af hadden genomen. Als zijn dochter aan hem vroeg waarom ze haar oma nooit te zien zou krijgen dan kon Crowfur gaan vertellen dat die BloodClanners daarvoor gezorgd hadden. Ze zou zo blij geweest zijn als ze zijn dochter had gezien, hoewel de reden dat ze er was gekomen haar misschien iets minder blij zou maken. Desondanks zou ze evenveel van haar houden als dat ze Clangeboren was, dat wist Crowfur zeker. Het feit dat zijn vader doodging had met zijn moeder te maken. Ze zeiden misschien wel dat het een ongeluk was geweest, maar Crowfur was er vrij zeker van dat zijn vader zelfmoord had gepleegd om bij zijn partner in StarClan te kunnen zijn. Hij zuchtte. ‘Je doet het expres hè? Alles zo letterlijk nemen,’ zei hij nu eerder verveeld dan kwaad. ‘Ik weet niet of ze nog negen levens heeft en als ik dat al zou weten zou ik dat zeker niet aan jou vertellen, vieze haarbal.’ Hij liet zijn klauwen naar buiten gaan. Hij wist dat het niet slim was, maar hij wilde zo graag zijn klauwen slaan in de pels van deze rotkater. De kater deed nog niet eens iets en toch had Crowfur al een ontzettende hekel aan hem. Bij het volgende wat de kater zei hield hij echter op met zijn boze gedrag en viel zijn mond haast open. Wat? Hij had heus wel begrepen wat de kater bedoelde. Hij volgde misschien niet de Warrior Code als zijn Clan zijnde, maar alleen volgde hij dus wel de Warrior Code? Was dat zelfs wel mogelijk als je uit die vreselijke Clan kwam? ‘Maakt niet uit,’ bromde hij. ‘Voor ons blijven jullie de BloodClan. De smerigste Clan die er is.’ Maar hij was de vorige woorden van de kater nog steeds niet vergeten en schraapte ongemakkelijk met zijn klauwen over het gras, zijn vijandige houding even laten varend. ‘Maar wat wil je nu eigenlijk zeggen?’ sprak hij. ‘Dat jij de Warrior Code wél volgt, maar de rest van je Clan niet?’ Hij snoof lichtelijk spottend. ‘Is je leader daar wel blij mee? Waarschijnlijk weet hij het niet eens.’ Hij snoof opnieuw. ‘Je moet wel heel dom zijn om je bij de BloodClan te voegen, maar wel nog steeds voor een deel loyaal te zijn aan de Warrior Code. Je kunt niet met één poot in twee werelden leven, weet je.’

‘Je doet het expres hè? Alles zo letterlijk nemen,’ zei de kater op de grond met een geïrriteerde toon in zijn stem. De rosse kater gaf er geen antwoord op. ‘Ik weet niet of ze nog negen levens heeft en als ik dat al zou weten zou ik dat zeker niet aan jou vertellen, vieze haarbal.’ Op die woorden zuchtte Hellhound. Katten konden meestal ook niet creatief genoeg zijn om beledigingen te bedenken die niet om zijn uiterlijk of clan gingen. ‘Maakt niet uit. Voor ons blijven jullie de BloodClan. De smerigste Clan die er is.’ Gromde de zwarte kater. Hellhound rolde enkel met zijn ogen. De kater gaf toe dat hij technisch gezien fout zat maar wimpelde het meteen weer weg. ‘Maar wat wil je nu eigenlijk zeggen?’ Begon de Windclanner weer. ‘Dat jij de Warrior Code wél volgt, maar de rest van je Clan niet?’ Vervolgde hij waarna hij spottend snoof. ‘Is je leader daar wel blij mee? Waarschijnlijk weet hij het niet eens.’ Zei de zwarte kater waarna hij opnieuw op een spottende manier snoof. Hellhound had de neiging om een opmerking te maken over of het stoffig was op de grond, of dat de kater een loopneus had. ‘Je moet wel heel dom zijn om je bij de BloodClan te voegen, maar wel nog steeds voor een deel loyaal te zijn aan de Warrior Code. Je kunt niet met één poot in twee werelden leven, weet je.’ Hellhound liet een zachte zucht klinken. Zijn ene poot liet hij langs de tak naar beneden hangen en zwaaide er rustig mee op en neer. "Als jij nou eens leert te luisteren. Ik volg een deel er van, en dus niet de hele code. Je zou het dus beter kunnen zien als mijn eigen leefregels dan als de Warrior Code. Claw weet overigens een deel van mijn motieven ja. En het enige waar ik loyaal aan ben zijn mijn eigen regels, ik heb niet zonder een reden mijn oude clan verlaten immers." Vertelde Hellhound op een rustige toon. Het was niets bijzonders. Minstens een kwart van de Elite kwam origineel uit een clan.

Crowfur vroeg zich af wat hij hier eigenlijk nog deed terwijl hij beter bij zijn dochtertje kon zijn. Bovendien, als hij heel eerlijk was – en dit gaf hij écht niet graag toe – maar als de kater hem zou aanvallen had hij een probleem. De kater was groter dan hem, ouder dan hem en had waarschijnlijk ook meer ervaring dan hem. Crowfur zou waarschijnlijk zo gek in zijn kopje zijn om de kater aan te vallen en hem proberen te verdrijven van zijn territory, maar het was een gevecht dat hij nooit kon winnen. En hij wilde zijn dochtertje het liefste niet geheel zonder ouders achterlaten. Hij zocht immers nog altijd een pleegmoeder voor haar, iemand die misschien als moeder voor haar kon spelen tot ze oud genoeg zou zijn om de waarheid te weten. Of misschien zou hij zijn rol zo veel mogelijk proberen te vervullen als vader. Ja, dat zou hij sowieso wel doen. Hij wilde sowieso haar wel het idee geven dat hij zowel een vaderrol voor haar vervulde als een moederrol. En dat ging dus niet werken als hij deze BloodClanner zo erg zou beledigen en uitdagen dat hij het nodig vond om hem aan te vallen, hoewel hij eerlijk moest toegeven dat de BloodClanner tot nu toe geen enkel vijandig ding naar hem had gedaan. Het was vreemd. Normaal gezien zou hij de meer rustige moeten zijn en de BloodClanner de meer aanvallende. Oh well. Hij keek geïrriteerd naar de kater toen hij zijn zin begon, maar dwong zichzelf om niet gelijk een grote bek op te zetten en deze keer wel te luisteren naar wat de kater zei. Maar wat de kater ook zei het sloeg voor hem niet op veel en hij fronste dan ook toen de kater klaar was met spreken. ‘Je volgt de Warrior Code wel helemaal of je volgt hem niet. Er is geen tussenin,’ zei hij bot tegen de kater. De eigen regels van de kater waren gebaseerd op die van de Warrior Code dus hij volgde de Warrior Code, maar de Warrior Code moest volledig nageleefd worden. Er was, zoals hij al zei, geen tussenin. ‘Ik dacht dat BloodClan altijd heel sceptisch was tegenover de Warrior Code,’ ging hij verder, maar hij fronste nog steeds over het deel van de Clan. ‘Dan zullen ze het vast heel erg appreciëren en ontzettend nobel van je vinden dat je de Clan verlaten hebt om zoiets te gaan joinen,’ sprak hij sarcastisch. ‘Welke Clan was het? Toch niet de WindClan mag ik hopen.’

‘Je volgt de Warrior Code wel helemaal of je volgt hem niet. Er is geen tussenin,’ zei de zwarte kater onderaan de boom. Hellhound liet een luide zucht klinken. Hij luisterde echt niet naar hem of wel soms? Het begon behoorlijk irritant te worden dat zijn worden werden verdraaid zodat de zwarte Windclanner maar een reden had om boos te blijven doen. Want dat was waar het op begon te lijken. Het leek er op of hij het er om deed, of hij boos wilde blijven zelfs als Hellhound hem er geen reden voor gaf. "Ik volg mijn eigen regels en een deel daarvan komt overeen met de Warrior Code", verzuchtte Hellhound nogmaals. Dit was al de derde keer dat hij het probeerde uit te leggen. Als het geen drie maal is scheepsrecht zou worden werd het hem helemaal niet. Vaker ging hij het niet proberen uit te leggen. ‘Ik dacht dat BloodClan altijd heel sceptisch was tegenover de Warrior Code. Dan zullen ze het vast heel erg appreciëren en ontzettend nobel van je vinden dat je de Clan verlaten hebt om zoiets te gaan joinen,’ zei de kater sarcastisch. De rosse kater rolde een keer met zijn ogen. "Oké, nu noem ik je gewoon dom." Zei Hellhound bot. Dit was eigenlijk nog het vijandelijkste dat hij die tijd gezegd had. ‘Dan zullen ze het vast heel erg appreciëren en ontzettend nobel van je vinden dat je de Clan verlaten hebt om zoiets te gaan joinen. Welke Clan was het? Toch niet de WindClan mag ik hopen.’ Hellhound rolde met zijn ogen, de ander begon inmiddels een beetje irritant te worden. "Het boeit niet wat andere doen, ieder heeft zijn eigen hachje om voor te zorgen. En laat me niet lachen, ik kom van de Shadowclan. En die heb ik niet verlaten om bij de Elite te gaan als je het toch wil weten."

Crowfur kon het amper begrijpen. Dus de kater volgde voor een deel de Warrior Code wel, maar voor een deel niet? Had hij zo’n spijt gekregen van het feit dat hij was weggelopen van de Clan dat hij zich toch nog een deel van de Warrior Code wilde innemen? Crowfur was nog altijd van mening dat je de Warrior Code of wel helemaal volgde of je volgde hem helemaal niet, maar je ging het niet voor een deel volgen omdat het anders niet uitkwam met je Clan. Crowfur snapte dan ook niet waarom deze BloodClanner zo anders leek. In het begin had hij al veel minder vijandig gedaan dan een andere BloodClanner ooit gedaan had tegen hem, maar dat maakte Crowfur niet minder vijandig. Er was hem geleerd door Everstar en door zijn mentor dat hij buitenstaanders niet bepaald met respect moest behandelen en dat vriendschappen buiten de Clan opstarten ten strengste verboden was. Hij snapte sowieso niet waarom een Clankat überhaupt een relatie of een vriendschap zou opstarten met een BloodClanner, maar goed… wonderen bestonden en dat toonde deze kater boven hem ook aan. ‘Gefeliciteerd,’ sprak hij sarcastisch. ‘Dat is zowat het liefste wat je tot nu toe tegen me hebt gezegd. Vooral omdat het behoorlijk op alle katten in je eigen Clan slaat.’ Waarom noemde hij dat stuk vreten nog een Clan? Hij haatte BloodClan echt zo erg. Hij had de verhalen over ThunderClan en ShadowClan al wel gehoord. Binnenkort zou WindClan waarschijnlijk ook aan de beurt zijn en dan wilde hij klaar zijn om terug te vechten, hoewel hij vreesde dat hij iets te weinig ervaring ging hebben om deze bad boy aan te kunnen. Hij rolde met zijn ogen. ‘En om welke reden dan wel?’ vroeg hij bot. ‘Naar mijn idee moet je toch wel heel laag zijn als je je eigen Clan de rug toekeert. Ik zou het nooit kunnen en zeker niet om die vieze Clan van jullie te joinen. Besef je wel wat je Clan doet met de andere Clans in het woud en hoe veel bloed er al verspild is dankzij hun?’