{open} I just feel such a little

Alles wat er was gebeurd na haar kittenschap had haar nog weinig laten voelen. Behalve Silentmuse. Toen hij haar trainde had ze het toch geleerd, had ze toch kunnen voelen. Blijdschap en intens verdriet. Na het gevoel van intens verdriet had ze nog maar weinig gevoeld. Vrijwel niets. Ze deed nog steeds het goede. Jagen voor de clan, zorgen voor de clan, redden en helpen... maar waarom deed ze dat? Die vraag dwaalde elke dag even door haar hoofd. En dan kon ze deze niet beantwoorden en beschouwde ze de vraag als nooit gesteld. Archangel schudde even met haar koop en lachte mistroostig. Was dat dan het enige wat ze voelde, dat gene wat ze beschouwde als niets? Somber en duister? Droevig? Ze wist het niet, want ze had nou ook niet het gevoel dat ze elk moment in tranen uit kon barsten. Nee, na het gevoel van intens verdriet had ze nooit meer die zoute smaak van traan geproefd.
Haar poten hadden haar naar de waterval gebracht, waar de witte kattin ging zitten. Eigenlijk zou ze gaan jagen, maar iets weerhield haar er van. Daarom wierp ze haar gele en blauwe oog naar boven naar de schemerige lucht. Het was nog steeds intens warm, maar de zon was al begonnen met zijn weg naar beneden. Ze wist niet hoelang ze daar zat, maar langzaam werd het steeds schemeriger om haar heen en kreeg alles een spookachtige sfeer, het begon namelijk nogal dampig te worden en er ontstond een lichte mistlaag wat zorgde voor een frisse tint na die enorme hitte.

Open

Larksong had door de manen heen altijd met één vraag echt rondgelopen, namelijk wie zijn vader was. Hij heeft het nooit geweten en op een gegeven moment heeft hij het gewoon opgegeven. Hij had al wel kunnen concluderen dat de vader hoogstwaarschijnlijk niet uit Riverclan kwam, want anders had zijn moeder hem er vast ooit wel over verteld. Hij was nu ondertussen al wat langer een warrior en hij had daarbij al meerdere dingen meegemaakt. Waar hij als Apprentice misschien een vaderfiguur miste, had hij daar nu niet echt meer last van. Hij keek om zich heen en merkte dat hij terecht was gekomen bij de waterval. Een lichte mist hing er, maar dat weernam zijn zicht niet genoeg om een andere kat er niet te zien zitten. Het was al aan het schemeren en dat zorgde eigenlijk wel voor een mooi gezicht. Echter bleef zijn aandacht getrokken door de poes die daar zat en hij besloot dichter naar haar toe te gaan. "De waterval kan rustgevend zijn, niet?" Besloot hij te vragen aan de poes, die hij nu herkende als Archangel. Hij vond tenminste wel dat de waterval vrij rustgevend kon zijn en het was hier ook best verkoelend na een vrij warme dag.

De young warrior had haar blik intussen het water zelf gericht, dat wild stroomde en best wat geluid maakte. Maar niet hard genoeg om er voor te zorgen dat ze de stem van een kater niet kon horen, want deze hoorde ze dus wel. Archangel reageerde niet meteen, omdat ze zichzelf even moest vermannen. Het was normaal voor haar om niet lekker in haar fel te zitten en dit gevoel liet ze alleen echt toe als ze ook echt alleen was. Maar dat was ze nu iet meer, dus moest ze het weg duwen, wat ze dus ook deed. "Oh, uh, ja," reageerde ze, een subtiel glimlachje opzettend terwijl ze zich naar de kater toe keerde. Larksong. Archangel was jong, maar ze wist wel dat de vader van hem onbekend was. Was hij ook een halfbloedje? Net zoals zij? Dat van Archangel was maar al te bekend, met dank aan haar pleegmoeder, Quillfeather, al was deze niet meer in leven. "Kom jij hier ook voor de... eh, rust?" Vroeg ze toen maar. Archangel was over het algemeen stil, maar ze pakte iedere kans wanneer iemand aardig was tegen haar, om met deze in contact te komen. Al liet Archangel dan weer geen hechte banden toe, nee, want iedereen kwam, maar ging ook weer en dat laatste was te moeilijk en te pijnlijk.

Larksong liep dichter naar de waterval toe en hij liet zijn blik er even overheen glijden. Ondanks het luide lawaai van het vallende water, had het toch iets. Hij ging hier dan ook nog wel eens naartoe als hij wilde nadenken. Ook al had hij dat de laatste tijd steeds minder gedaan. Na al die tijd had hij namelijk nog steeds geen antwoord op zijn vraag gehad en eerlijk gezegd was hij er ook niet heel nieuwsgierig meer naar. "Ik kom hier soms om na te denken." Zei hij eerlijk. Ook al was hij hier deze keer niet vanwege dat, maar meer om het einde van de dag hier door te brengen. "Ook al ben ik hier nu meer gekomen om nog wat van het laatste zonlicht te genieten." Dat stond misschien gelijk aan rust, maar de schemering zorgde ook voor een mooi zicht. "Wat bracht jou hier?" Vroeg hij aan haar. Hij hoefde ergens niet per se de reden te weten, maar hij zocht meer iets om over te praten.

Archangel keek weer terug naar het water terwijl Larksong haar vraag beantwoorde. Hij vertelde haar dat hij hier soms kwam om na te denken, waarop ze knikte. "Ja, dit plekje is er perfect voor," reageerde ze, met haar gebruikelijke, lege stem. Vervolgens vertelde de kater dat hij hier nu meer gekomen was om van het laatste beetje zonlicht te genieten. Die schoonheid had Archangel nog niet opgemerkt, al kende ze niet echt schoonheden. Alles was voor haar leeg en neutraal. Toen stelde Larksong haar een vraag. Wat bracht haar hier? "Ik weet het niet, ik was gewoon wat aan het wandelen en zonder er echt bewust over na te denken kwam ik hier," miauwde ze, wat ook wel klopte. Archangel keek nu ook naar het laatste beetje zonlicht. Als ze schoonheid kende was het inderdaad heel mooi. Zeker het contrast met het beetje mist in de lucht. Vervolgens wist Archangel niet meer zo goed wat ze zeggen moest, omdat ze geen prater was, omdat ze over het algemeen gewoon stil en op zichzelf was.

Het antwoord van de poes was eerlijk gezegd een vrij normaal antwoord. Hij had het zelf tenslotte ook wel eens dat hij gewoon wat aan het rondlopen was en dan ergens uitkwam wat hij eigenlijk helemaal niet had gepland. Ook al was de reden als hij dat deed vaak omdat hij veel aan het nadenken was. Misschien had Archangel wel hetzelfde gedaan. Hij wist tenslotte dat ze halfbloed was, maar hij vermoedde dat hij dat zelf ook was. Daarom oordeelde hij daar ook niet zo zeer op als anderen. Het zou namelijk net zijn alsof hij zichzelf en zijn familie veroordeelde en dat was iets dat hij niet deed. "Soms heb ik dat ook. Dan kom ik op plekken uit, waarvan ik dan zit te bedenken hoe ik er ben gekomen." Zei hij eerlijk. "Gebeurt wel vaker als ik aan het nadenken ben." Waarom hij het zo oprecht zei wist hij niet goed, maar hij had het nu toch al gezegd, dus terug kon hij ook niet meer.

Archangel keek de kater niet aan toen hij sprak, maar liet wel zien dat ze luisterde door haar oor naar hem toe te draaien. Hij vertelde het ook wel eens te hebben, dat wanneer hij aan het wandelen was, dan ook op plekken uit kwam die hij niet gepland had en vervolgens bedenkt hoe hij hier eigenlijk gekomen was. Dat wou wel eens vaker gebeuren als hij nadacht. Archangel knikte. "Ja, zoiets, inderdaad," reageerde ze daarop. Vervolgens zweeg ze weer en dacht ze na of ze verder in gesprek wou gaan of niet. Maar toen trok een geluid haar de aandacht, waarop Archangel haar ogen vernauwde ze. Ze snoof de geur op en liet Larksong merken dat ze wat had opgemerkt. Het was de geur van twoleg. Ze deed een stap naar achteren en draaide met haar oren. "De geuren zijn vers," merkte ze op.

Nadat hij zijn laatste woorden had uitgesproken viel er een korte stilte na een antwoord van Archangel. Dit werd echter onderbroken toen de poes hem liet merken dat ze iets had opgemerkt. Hij knikte even kort dat hij het had begrepen en snoof de geur ook zelf op. De geur was duidelijk die van twolegs. Hij probeerde nu ook te luisteren of hij geluiden kon horen. Die waren er wel, maar voor nu leken ze nog op veilige afstand te zijn. De geuren waren echter inderdaad vers, zoals Archangel al opmerkte. "Wat doen we? Volgen we het spoor?" Hij wist dat het gevaarlijk kon zijn om het spoor te volgen, maar als de twolegs wat aan het doen waren, was het misschien beter om erachter te komen wat ze precies aan het doen waren. Echter wist hij ook dat ze met zijn tweeën misschien te veel risico liepen. Hij had ook nog niet bepaald waar ze precies naartoe zouden leiden, dus het zou zeker iets gevaarlijks zijn om te doen.