Pokémon Branch takes over the world )

Branchpaw ging de mooie poes voor. Hij rende door varens, langs Owltree, de zandkuil en over boomstammen. Ze kwamen in het nette bos terecht. Waar hij wou zijn was echter verder weg. Hij keek zo nu en dan om, om te zien of ze nog volgde. Toen hij op de eerste steen sprong haalde hij wat van zijn snelheid in. Als een echte gentleman ging hij naast haar lopen. "Niet bang zijn, als die adders mijn gezicht zien..." Hij trok een gekkebek. "dan glijden ze gillend naar hun mama," vervolgde hij lachend. Ze waren er bijna.

+ A field with red roses makes me wonder

Eerst aarzelend maar daarna sneller zodat ze hem niet kwijt zou raken volgde de rosse poes hem. Waar zouden ze toch naartoe gaan? Ze gingen steeds verder van het camp, en de rosse poes hoopte dat ze niet te ver zouden gaan. Ze wou niet te dicht bij de grens komen. Redpaw bewoog haar korte pootjes zo snel mogelijk om zijn snelheid te volgen, maar ze raakte toch wat achterop. Toen Branchpaw op de eerst steen van de Snakerocks sprong haalde hij zijn snelheid wat in, en aarzelend sprong ook de jonge poes op de rots. Waren hier geen enge slangen? Brr. Ze zouden haar in één hap met huid en haar kunnen verslinden. Alsof de grijze tabby haar gedachten kon lezen zei hij haar om niet bang te zijn. Redpaw kon niet anders dan te glimlachen bij zijn gekke bek, maar ze was toch niet helemaal zeker. dat was zichtbaar in haar ogen, maar ze zei haar twijfels niet luidop - dat kon ze nooit, behalve bij haar vader misschien.. Nu ze zeker was dat Glowstick haar niet achter zou laten. Maar Branchpaw kende ze niet zo goed, bij hem kon ze daar niet zeker van zijn.  

Branchpaw sprong op een volgende steen. Hij keek naar boven. Daar op de hoogste top moesten ze zijn. Een slang kronkelde voorbij en hij tikte met zijn staart tegen haar borstkas. Het moment van de waarheid was aangebroken. Hij boog zijn kop naar de slang toe en trok dezelfde gekke bek. De slang sloeg er niet echt acht op, in plaats daarvan liet hij zijn tongetje flitsend gaan over zijn gezicht. Het kietelde. Daarna gleed het weg. Not intrested. Branch keek om naar Redpaw. Een beetje teleurgesteld dat het niet heeft gewerkt. "De volgende keer roep ik er gewoon tegen, denk ik." Hij greens en sprong niet direct op de volgende steen. "We moeten daar geraken." Hij wees naar de hoogste steen. "Dus ga jij maar eerst, als je valt vang ik je op," vervolgde hij op een rustige toon.

Haar hart stond even stil toen er een slang op hem afkwam. Branchpaw leek niet bang maar boog zijn kop naar de slang toe. Wat als het zou bijten? Ze kon hem niet helemaal terug naar het camp dragen, hij was twee keer zo groot als haar, en zelfs als het lukte - dat zou toch nooit op tijd zijn? Was hij echt zo zeker van zijn gekke bek dat hij er zijn leven voor zou riskeren? De slang sloeg er niet echt acht op en stak zijn toch uit, en even dacht Redpaw echt dat hij eraan geweest was. Niet lang erna gleed de slang echter gewoon weg, schijnbaar niet geïnteresseerd. De rosse poes zuchtte opgelucht en keek naar Branchpaw met nieuw respect in haar ogen. Hij was zo moedig, totaal het omgekeerde van haar. Ze glimlachte eventjes toen hij zei dat hij er gewoon op zou roepen volgende keer, al was ze nog steeds geschokt. Volgende keer? Hij bedoelde dat dit niet de laatste keer zou zijn? Ze volgde zijn blik naar de hoogste rots en slikte even toen de grijze kater zei dat zij eerst zou gaan. Redpaw stapte naar voren, aarzelend, en keek even om. Hij zou haar wel opvangen als ze viel, toch? Hij had het gezegd, en tot nu toe had hij altijd gedaan wat hij gezegd was. De kleine poes haalde diep adem. Ze moest hem gewoon vertrouwen. Alles kwam goed. Toch? Ze zette zich af op de rots en belandde op de volgende steen, redelijk soepel. Even keek Redpaw terug naar achteren, waarna ze terug even diep ademhaalde alvorens op de volgende te springen. Ze geraakten ze, langzaam maar zeker, op de hoogste rots van de Snakerocks.

Branchpaw knikte haar bemoedigend toe toen ze onzeker achterom keek. Ze kon het en daar was hij zeker van. Hij sprong achter haar aan. Oeps, hij zat bijna met zijn neus in hare mooie kont. "Sorry," mompelde hij blozend. Dat was niet de bedoeling geweest. Nu hield hij altijd wat afstand. Zij ging altijd twee stenen voorop. Hij voelde de steen onder zijn poot bewegen. Nog een beetje gewicht en hij brak af. Redpaw was al boven, maar als hij nu sprong viel zij pardoes naar beneden. Langs de andere kant weliswaar. Branch keek naar de verbrokkelde steen. Hmmm... wat nu? Er was nog een klein beetje plaats naast de poes. Daar moest hij maar op landen. Zijn lange poten raakten perfect die plek. Oké nu was hij wel een beetje trots. Nu alle gevaren waren geweken keek hij naar het uitzicht. Het was nog vroeg. De schemering nam een beetje af, maar toch zag hij de mooie lichtjes. Verwonderd hield hij zijn adem in. Het gebeurde elke keer weer. Achter hem kroop de zon naar boven wat de lichtjes in een roze gloed hulde. De witte wolken hadden van onder ook een roze kleur gekregen. Hij keek naar Redpaw, benieuwd wat zij er van vond.

De rosse poes keek even achterom toen het een tijdje duurde voor Branchpaw erbij kwam, maar uiteindelijk landde hij naast haar op de steen. Die was maar net groot genoeg voor hun allebei, en als Redpaw groter was geweest had Branchpaw er waarschijnlijk niet meer bijgekund. Hun vachten raakten elkaar en ietwat blozend schuifelde Redpaw een beetje opzij om hem ruimte te geven. De zon ging onder en hulde de wereld in een roze gloed. De wolken werden vanonder verlicht door de roze zonnestralen en in de verte zag je prachtige lichtjes. Ze had nog nooit iets als dit gezien.. "Prachtig..", mompelde Redpaw zachtjes, haar lichtrosse vacht rozig door het licht van de ondergaande zon, die ook weerkaatste in haar amberen oogjes. Met grote ogen keek ze naar de ondergaande zon, geen acht werpend op Branchpaw, die haar aankeek.

Hij ontspande wat meer toen ze het ook prachtig vond. Branch ging zitten. Ze hadden een hele dag gewandeld voor dit plekje te bereiken en niets gedaan eigenlijk. Een klein schuldgevoeltje knaagde aan zijn maag. Een geweldig idee verdrong dat echter al snel. Nachtjagen. Hij stelde het idee nog niet voor maar keek naar de schoonheid van de twolegclan. Er begonnen meer en meer twolegs naar het midden te druppelen. En poef ineens ging er nog meer licht aan. Het licht had dit keer de kleuren rood, blauw, geel, maar vooral veel rood. Hij wist niet echt wat ze daar deden, maar ze moesten het leuk vinden want de straten waren nu al vol gestampt. De schoonheid van de lichten was mooier dan hij ooit kon verwoorden. Bijna onbewust wikkelde hij zijn staart rond het tedere lichaampje van Redpaw. Hij wilde dit moment van schoonheid met haar delen.

Vanaf dit hoge punt kon je zien hoe meer en meer twolegs naar het midden liepen. Zouden ze een gathering hebben? Even keek Redpaw op toen Branchpaw ging zitten, maar toen ging ze zelf ook zitten, haar blik terug op het prachtige schouwspel werpend. Waarom had ze dit nooit eerder gezien? Meer lichtjes begonnen op te lichten, in allerlei kleuren - rood, en blauw, en geel, en groen, en nog wat rood. Prachtig. De rosse poes verstarde even toen Branchpaw plotseling zijn staart om haar heen wikkelde, maar ontspande langzaamaan weer. Dat was een goed teken, toch?

Een plotse droefenis viel over hem heen. Hij zuchtte. Hier kwam hij altijd met zijn familie. Toen de steen onder zijn poten nog groter was. Daarna kwam hij vele moons alleen met zijn vader en daarna alleen. Nu was hij blij dat Redpaw er was. Hij leunde zachtjes tegen haar schouder, maar bleef kijken naar de pracht en de praal. "Ik kwam hier altijd met mijn familie." Een steek van verdriet doorboorde zijn hart weer. Een klein splintertje kwam van zijn hart. Zo zou hij op het einde van zijn leven geen hart meer hebben. Lichte paniek spoelde over hem heen. Hij mocht niet meer denken aan die droefheid. Hij gaf Redpaw een duwtje en greens zijn verdriet weg. "Maar nu sta ik hier met jouw en dat is stukken beter."

De rosse tabby keek opzij toen hij dat zei. Ze besefte soms niet hoeveel geluk ze had met haar familie, die allemaal nog leefden - Glowstick en Snowblossom, haar vader en haar moeder. Ze hielden van haar en ze steunden haar. En haar siblings, die haar zouden beschermen en die haar accepteerden. Ze hield zo veel van hen. Branchpaw leek het verdriet weg te duwen en greens weer, maar het leek niet helemaal hetzelfde als daarnet. Redpaw had de ouders van de zilveren tabby nooit gekend en ook zijn siblings - als hij die had - had ze niet gekend, omdat ze jonger was dan hem. 3 moons, om exact te zijn. Geen groot verschil, maar toch. Hij was al bijna warrior en zij was maar net apprentice. Redpaw wist niet echt wat te antwoorden en zweeg dus maar, opkijkend naar de grotere kater met haar amberen ogen.

Hij had de sfeer een beetje verpest. Nu was het niet verdriet dat door hem sneed maar irritatie, voor hemzelf. Starclanjezushellemiena wat was hij toch stom. Hij schudde zijn hoofd. "Sorry, ik had even een sentimenteel momentje." In zijn ooghoeken keek ze naar die grote ogen. Het waren net de ogen van een hertenkalf, groot en onschuldig. "Gaat het al wat beter met je vader. Ik ben hem eens gaan opzoeken in de Medicine cat den." Maar eigenlijk wist hij niet of Glowstick er al uit was.

De rosse poes glimlachte lichtjes. "G-geeft niet.", antwoordde ze zacht, nog steeds een hakkel in haar stem hoewel ze zich redelijk op haar gemak voelde. Toen de zilveren kater begon over haar vader werd de blik in haar ogen ietwat verdrietig. Hij was zo sterk en groot, normaal gezien - ze kon het niet aan om hem zo zwak te zien. Glowstick had beloofd dat hij haar zou beschermen, hij kon niet zwak worden nu. Dat mocht niet. "H-h-hij overl-leeft het w-wel..", mompelde ze, haar amberen blik op haar pootjes werpend.

Hij ontspande zichtbaar. Oef. Maar daarna was hij weer zo slim om over een gevoelig onderwerp te beginnen. Hij kon nu wel springen how zeg. "H-h-hij overl-leeft het w-wel.." Branchpaw liet zijn staart omhoog kruipen en aaide haar zachtjes op haar rug. "Ja ik heb hem dus bezocht en hij was al heel wat vrolijker na het zien van mijn knappe koppie." Branchpaw grijns kroop omhoog naar een volwaardige glimlach. Hij was een grapjas, maar hij moest haar laten zien dat hij haar ook steunde. "Ik weet driehonderd procent zeker dat hij aan het einde van deze week samen met ons op jacht kan gaan. Zullen we het anders vragen als we thuis komen?" Zijn staart legde hij weer naast zich.

Zijn staart die over haar rug aaide voelde vreemd kalmerend en Redpaw glimlachte. Hij was een grapjes, ja, maar ze kon ook voelen dat hij het meende. De rosse poes knikte zachtjes en schoof een beetje dichter bij hem, haar snuit tegen zijn zilveren vacht. "Dat z-zou fijn zijn..", mompelde ze, haar oogjes sluitend. Hij had laten zien dat hij te vertrouwen was, ook al kende ze hem niet zo lang. Misschien was ze te naïef, vertrouwde ze hem te snel, maar hij zou haar vast geen pijn doen. Hij leek te vriendelijk daarvoor.

"Dat z-zou fijn zijn.." Hij voelde ineens de aanwezigheid van haar kopje op zijn vacht door zijn aderen zinderen. Haar geur kringelde zijn neus binnen en hij ademde diep in. "We kunnen niet zonder prooi terug komen hé... Zullen we anders gaan jagen." De zon was volledig onder gegaan en het woud was gaan slapen. Nu kwamen de nachtdiertjes boven en die waren altijd interessant om te vangen. "Het hoeft ook niet als je wilt," fluisterde hij zachtjes.

Branchpaw lachte om haar durf. Hij sprong haar achterna. "Om ter eerst beneden!" Nu hij snelheid had gemaakt kon hij niet meer stoppen. Ja daar rolde hij dan. Hij was gestruikeld over een voorbij kronkelende slang en nu rolde hij naar beneden. Om zich zo min mogelijk pijn te doen vormde hij zichzelf naar een bal. Alleen zijn staart kwam er al raar stukje eruit. Beneden viel hij uit elkaar. Verdwaasd tilde hij zijn kop op. Was hij eerstes?

Plotseling en met veel lawaai kwam er een grijze lawine naar beneden rollen. Redpaw kon nog net op tijd aan de kant springen en viel bijna zelf ook naar beneden. Nou, dat was ook niet eerlijk om hun race te winnen, nietwaar? De rosse poes sprong verder naar beneden, voorzichtiger dan ervoor om niet naar beneden te tuimelen. Uiteindelijk kwam ze ook aan, haar blik bezorgd. "H-heb je j-je pijn ge-gedaan?", vroeg ze zachtjes, hem met haar rosse snuitje porrend. Leefde hij nog? Ze sprong achteruit toen Branchpaw opeens zijn kopje optilde. Woah, blijkbaar wel.

Hij was duidelijk eerstes. Met een grijns sprong hij op. "G-gewoooonen!" Hij was helemaal draaierig en alles kwam er ook zo uit. Struikelend over zijn poten kwam hij pardoes op haar terecht. Hij moest dringend eens wat doen aan dat buikje. Lachend krabbelde hij weer recht, nog wat wiebelig op zijn poten. "Alles kits achter de rits!" Hij had precies kattenkruid gesnoven.

De kater stond op, maar hij leek niet echt vast op zijn poten te staan. Grijnzend kondigde hij aan dat hij gewonnen was. Redpaw glimlachte. Hij was grappig als hij draaierig was. Met een plof struikelde Branchpaw over zijn poten en kwam hij recht op de veel kleinere poes terecht. De rosse apprentice spartelde wat maar kon de oudere kater niet van zich af krijgen. Lachend krabbelde hij uiteindelijk recht, en Redpaw kon het niet helpen om mee te lachen - zijn lach was aanstekend. "Z-zeker?", vroeg de jonge poes, nog steeds lachend.