Even better even worse

De spieren van haar achterpoten spande zich aan. Haar zwaartepunt verplaatste ze wat naar achter om harder af te kunnen zetten. De twee blauwe ogen van de kattin waren gefixeerd op de zwarte vogel. Een mannelijke merel, te klein voor een raaf of kraai maar wel zwart. Zonder er al te veel geluid bij te maken ademde ze nog een laatste keer diep in door haar neus. Deze keer zou het zeker gaan lukken, er kon haast niets meer mis gaan. Met alle kracht die in haar achterpoten was verzameld zette Rousepaw af en... Haar achterpoten gebruikte te veel kracht voor de grond waar ze op stond. In plaats van een heel eind vooruit te springen gleed ze onderuit. Hard kwam haar borst op de grond terecht. Nope. Zuchtend stond ze op om te zien dat de vogel al gevlogen was, letterlijk. In een rustig pasje liep ze een eindje verder. Door de klap die ze had veroorzaakt met het vallen zat er zeker niets meer. Dat de merel ook nog eens met het nodige geluid ontsnapte waren alle vogels in de buurt gewaarschuwd. Hier kon ze niet meer blijven. De Snakerocks kwamen inmiddels in beeld. Daar waren vaak wel dieren gezien de stenen lekker warm werden door de zon die er op scheen. Ze opende haar bek om de geuren wat beter in zich op te kunnen nemen. Geen prooi, alleen wel een geur. De bekende geur van een Thunderclanner. "Heeeey, wie is daar?" Vroeg ze op een vrolijke toon in de hoop dat er iemand tevoorschijn zou komen met wie ze even zou kunnen praten.

[Eerste post voor Redpaw*]

De kleine poes lag op één van de rotsen die lekker warm was door de zon die erop scheen. Ze ging nooit te ver op de Snakerocks, of althans niet alleen - ze had geen zin om een slang tegen te komen. Ze was niet meer terug gegaan naar die hoge rots die Branchpaw haar had laten zien, maar ze kwam hier graag. het deed haar aan hem denken, maar het was hier ook altijd rustig - de meeste andere katten van har clan kwamen hier niet zo vaak. Redpaw keek op toen ze een stem hoorde die haar wel bekend voorkwam, maar waar ze even geen naam op kon plakken. Ze wist in ieder geval zeker dat het een Thunderclanner was, dus kalm stond ze op en liep ze naar degene die haar geroepen had. De rosse poes kwam door de struiken en zag daar degene die geroepen ahd staan - nu herkende ze haar als Rousepaw. "H-hallo.", zei Redpaw zachtjes, de kattin niet in de ogen aankijkend; dat was gewoon een gewoonte die ze had door haar nervositeit.

Struiken begonnen te ritselen en een rode vacht kwam er onderuit. Het was Redpaw, maar een andere dan die ze laatst had gezien. Dit was de dochter van Glowstick die ze een paar dagen geleden had bezocht. "H-hallo," begroette de kattin haar. De blik van de ander was ergens anders op gericht. Gezien het de dochter van Glowstick was had ze niet verwacht dat Redpaw zo verlegen zou overkomen. De kater leek namelijk alles behalve verlegen. "Ehhm, hoe gaat het?" Dat kwam er echt voor geen meter uit. Maar ze moest toch iets zeggen? Ze kon moeilijk daar maar een beetje blijven staan of veder lopen. Rousepaw kon prima praten tegen anderen, zelfs als de ander niets terug zij wist ze te praten. Tenzij ze geen onderwerp had om over te praten, zoals ze dus nu niet had.

De kleine poes glimlachte lichtjes als om te tonen dat het goed met haar ging en antwoordde dat ook. "G-goed..", mompelde ze zachtjes, haar blik nu op haar poten richtend. Moest ze nu vragen hoe het met Rousepaw ging? Misschien wel, misschien was dat beleefd. Er volgde een korte stilte, waarna ze toch genoeg moed bijeengeraapt had om het te vragen. "H-hoe g-gaat h-het met j-jou?", vroeg Redpaw zachtjes, haar amberen blik nu toch op de lichtgekleurde kater werpend. Ze kon dit, ze was niet zwak, de apprentice zou haar niet vermoorden omdat ze tegen hem sprak. Alles komt goed.

De blik van de rosse kattin verschoof naar haar voorpoten. "G-goed..", reageerde ze mompelend met een klein glimlachje op haar kop. Okay ze had het zich niet ingebeeld, Redpaw was verlegen. En hierbij nam Rousepaw de taak op zich om het iets minder te maken. Of Redpaw het nou wilde of niet, ze zou het zeker geen proberen. "H-hoe g-gaat h-het met j-jou?", vroeg de rosse kattin haar na de stilte die Rousepaw had gebruikt om haar plan te bedenken. De amber kleurige ogen van de Apprentice kwamen al meer haar richting op. Ze had vooruitgang geboekt zonder iets te doen. "Met mij gaat het prima hoor, met jouw zelfverzekerdheid alleen niet." Dat kwam er waarschijnlijk gemener uit dan de bedoeling was. Ach haar doel stond nu in ieder geval vast en Redpaw wist er nu ook al een beetje vanaf.

[Rouse is een zij ;-;]

De kleine poes schrok wat bij de uitspraak van de lichtgekleurde poes. Dat klonk.. gemeen. Redpaw keek naar haar pootjes en niet naar Rousepaw, haar eerdere 'zelfzekerheid' (voor haar dan toch) helemaal verdwenen. Ze wist dat ze niet zo'n zeker persoon was, dat ze heel verlegen was en heel bang - maar ze deed haar best. Zag de poes dat niet? Of vond ze het gewoon leuk om met haar te lachen?

Ooc; Woeps, sawry x3

De blik van de kattin verschoof opnieuw naar haar eigen poten. Mousedung. De oren van Rousepaw draaide kort naar haar nek voor ze luid zuchtte. Dat was er dus totaal verkeerd uit gekomen. Dit had dus duidelijk het tegenovergestelde effect van wat ze eigenlijk wilde bereiken. "Sorry, dat kwam er verkeerd uit." Zei Rousepaw op een toon die liet merken dat ze er oprecht spijt van had. De zilvertabby hield haar eigen kop inmiddels ook wat lager door haar domme actie. Haar blauwen ogen bleven wel op Redpaw gericht. "Ik bedoelde te zeggen dat er echt geen reden is om verlegen te zijn, niet rond mij in ieder geval." Verzuchtte ze waarna haar eigen blik ook richting de grond schoof. Ze had het helemaal verpest, dat was zeker. En het ergste was dat dit de zoveelste keer was dat ze iets verpestte.

De kleine poes keek nog steeds Rousepaw niet aan, ook al verontschuldigde ze zichzelf. Redpaw voelde zich sowieso niet snel op haar gemak, en nu stond haar hele lichaam gespannen. Ze kon er niet aan doen, ook al vertelde de lichtgekleurde poes dat er geen reden as om verlegen te zijn - dat was het niet. Ze was bang om zichzelf belachelijk te maken, om uitgelachen te worden, om er niet meer bij te horen. De rosse apprentice bleef haar poten bestuderen en zei niets meer; dat was meestal de veiligste optie..

De hele houding van de rosse kattin straalde spanning uit. Lichaamstaal lezen was iets waar ze de laatste tijd steeds beter in was geworden, en dit was wel heel obvious. De blik van Redpaw bleef gericht op haar poten. Voorzichtig stapte Rousepaw naar voren, liet zich zo ver mogelijk door haar poten zakken en keek vanuit onder haar kop Redpaw aan. Als ze haar niet aan ging kijken zorgde ze er wel voor dat de kattin geen andere optie was. Rousepaw glimlachte een keer terwijl ze wat onhandig op haar poten wiebelde. Plotseling gesis liet haar kop heffen. Adders. Er waren adders in het gebied, ze had ze eerder gezien en ze waren gevaarlijk. Waar ze geen rekening mee had gehouden toen ze haar hoofd hief was haar positie. Recht boven haar was Redpaw's kop. Ze had de rosse kattin een kopstoot gegeven en dat zou waarschijnlijk niet helpen. "Oh my Starclan sorry!" Riep ze geschrokken uit. Ohja wacht adders. Zoekend keek ze om zich heen. Waar waren die verdomde beesten?

[Rouse kan hier niet komen zonder dat ze last krijgt van adders X"D]

Plotseling dook Rousepaw's kopje weer op in haar gezichtsveld. Redpaw schrok, maar voor ze de kans had om iets te zeggen of te doen werden de twee apprentices opgeschrikt door gesis. De poes klopte haar kop tegen die van de rosse apprentice, die achteruit sprong. Ze besteedde niet echt aandacht aan de blauwe plek die nu waarschijnlijk op haar kin vormde, en keek met bange amberen oogjes naar de slang. Oh, Starclan toch, waarom? De kleine poes trilde helemaal, ze was doodsbang. Het vieze beest keek haar recht in de ogen aan, voor zover dat beest dat kon. Oh, zeg alsjeblieft dat Rousepaw niet zo bang was als haar en dat ze de adder kon vermoorden..

Redpaw was achteruit gesprongen na de kopstoot en zei niets. Rousepaw volgde de blik van de rosse Apprentice en kwam al snel bij het beest uit. Het was nog verrassend dichtbij de twee katten. Er klonk nog maals gesis van het beest. Langzaam zette Rousepaw een paar stappen achteruit zodat ze naast Redpaw kwam te staan. De rosse kattin was jonger dan haar en dat zorgde waarschijnlijk voor een probleem. "Heb jij ooit tegen zo'n beest gevochten?" Vroeg ze maar aan de Apprentice. Ze had nog nooit echt tegenover een adder gestaan en vechten was alles behalve haar beste punt. Beter gezegd, het was haar slechtste punt. Als heel toevallig Redpaw meer ervaring zou hebben konden ze misschien nog wat doen. Was dat niet het geval? Rennen. Alles wat ze van Adders wist was dat de beet gevaarlijk was en dodelijk kon zijn.

Redpaw schudde haar hoofd, haar blik nog steeds op de slang gericht. Langzaam stapte ze achteruit, en gelukkig leek het beest niet te bewegen. Nog wat verder, geen geluid maken.. Even kronkelde de adder en de rosse apprentice sprong praktisch een meter de lucht in, zich helemaal verstoppend achter Rousepaw. "V-v-vermoord m g-g-g-gewoon, ALSJEBLIEFT!", hakkelde de apprentice, het laatste een wanhopige krijs. Ze was gewoon zo bang, ze kon zichzelf niet helpen als ze bang was.. En ze was váák bang.

De rosse kattin schudde haar hoofd. Dat kon dan nog wel eens een probleem worden. Samen waren ze bijna twintig moons maar los van elkaar niet. Geen van beide kon in haar eentje een adder aan. Rousepaw volgde het tempo dat de ander aannam met het zetten van stappen achteruit. De oortjes van de zilvertabby draaide haar nek in toen het beest plotseling vooruit kroop. Redpaw had zich inmiddels achter haar verstopt. Was ze nu een katachtig schild geworden? "V-v-vermoord m g-g-g-gewoon, ALSJEBLIEFT!", schreeuwde de rosse Apprentice. Het geschreeuw viel niet goed bij het beest gezien het nog dichterbij kwam gekronkeld. Niet goed. "Ja maar dat kan ik ook niet!" riep Rousepaw gehaast terug terwijl ze haar vacht opzette om zich groter te maken tegenover het dier. Dat zou moeten helpen toch? Niet dus. Ditmaal haalde de adder naar haar uit en miste op amper een muizenstaart haar kop. Ze was nu wel weer recht bovenop Redpaw gesprongen om het beest te ontwijken. "Ren!" riep ze terwijl ze met haar kop probeerde om Redpaw verder weg te duwen.