What do you still need to learn?[Branchpaw]

Winterbird had met Branchpaw afgesproken bij de zandkuil. Ze had namelijk geen idee hoever de apprentice al was met zijn trainingen en ze wilde dat dan ook graag uitvinden. De zandkuil was dan ook een geschikte plek om dat uit te vinden. Ze was wel wat nerveus, omdat het leeftijdsverschil tussen haar en haar apprentice toch niet heel groot was en het was ook de eerste keer dat ze een apprentice had gekregen. Ze hoopte dan ook dat ze zelf geen fouten zou maken en dat ze Branchpaw goede aanwijzingen zou kunnen geven. Ze zat op het moment in de zandkuil met haar staart om haar poten gekruld, wachtend tot haar apprentice zou verschijnen.

[Branchpaw]

Branchpaw had zijn lange staart gewikkeld rond zijn poten. Hij zat netjes op tijd te wachten op zijn mentor. Een echte heer zijn was een noodzaak. Op tijd komen dus ook. Ze kwam in haar blikveld trippelen en een steek verscheurde zijn hart. Elke keer was zijn hart iets kleiner. Tot er geen hart meer zou zijn. Winterbird leek als twee druppels water op zijn ma. Geen enkel verschil. Het was zo pijnlijk dat hij hardop jammerde. Hij had zijn plek toch al verraden dus kwam hij maar te voorschijn. "Goedemorgend Winterbird," miauwde hij beleefd. Hij trippelde in haar gezichtsveld en knikte, net zo beleefd als zijn woorden. Tijd voor zijn training.

Ze kon het niet helpen om toch wat nerveuzer te worden toen Branchpaw verscheen. Ze had de kater al gehoord voor hij in zicht kwam, maar ze kon niet echt goed plaatsen waarom hij dat geluid had gemaakt. "Goedemorgen, Branchpaw." Zei ze met een knikje als begroeting. Ze ging even iets verzitten en liet haar blik even over de apprentice gaan. Ze had geen idee hoever de apprentice was met zijn training, dus daar zou ze nog achter moeten komen. Het makkelijkste was waarschijnlijk om te beginnen met vechten, dan kon ze kijken wat hij er al van wist en mocht hij een fout maken kon ze hem er dan op wijzen. "Ik wilde graag beginnen met te kijken hoever je met alles bent." Begon ze dan ook. "Val mij dus maar aan." Zei ze terwijl ze opstond en afwachtend naar de kater keek.

Hij knikte en zette zich schrap. Oké nu moest hij indruk maken. Om zichzelf denkruimte te geven cirkelde hij rond Winterbird. Hij keek naar haar mooie gezichtje, maar zijn gedachten richten zich naar haar rug. Branch sprong en zwaaide tegelijkertijd met zijn poot, om haar onderuit te doen halen. Dan zou ze vallen en hij perfect op haar rug landen. In een echt gevecht zou hij haar vastpinnen aan de grond en eens een goede beet geven in haar schouder. Maar nu viel dat weg.

Ze hield de bewegingen van Branchpaw goed in de gaten, ze wist namelijk dat ogen misleidend konden zijn, maar het was zeker niet iets slechts om te gebruiken. De apprentice begon om haar heen te cirkelen, maar daardoor liet ze zich niet afleiden. Ze wachtte tot het moment dat hij zich echt tot haar richtte. Dit gebeurde toen de kater naar haar toe sprong en uithaalde met zijn poot. Echter had ze ervoor gekozen om haarzelf te laten vallen en daarmee weg te rollen voordat de kater een kans had om bovenop haar te komen. Ze wist dat het gevaarlijk was om onder een ander terecht te komen. Ze stond snel weer op en haalde daarna uit naar één van de kater zijn poten om hem uit balans te brengen.

Branchpaw verwachtte deze zet en liet zijn poot over de onbeschermde vacht gaan. Met klauwen had de andere kat al snel zijn darmen uitgekotst. Echter week zijn poot van zijn pad af toen ze opsprong en hem onderuit haalde. Hij rolde niet mee, maar kronkelde onder haar weg, schoppend met zijn achterpoten. Hij sprong recht en maakte daarbij een draai, waarbij hij probeerde een van zijn poten tegen haar slapen te laten komen. Zachtjes, hij wilde nog niet iemand bewusteloos zien.

Ze voelde hoe de kater zijn poot over haar vacht ging en ze wist dat het in een gevecht een goede zet was geweest. Ze kreeg hem onderuit, maar in plaats van dat de kater zou meerollen wat ze had gedacht, ging de kater onder haar weg, terwijl hij trapte met zijn achterpoten. Dit zorgde ervoor dat ze wat afstand nam van de kater, zodat ze niet geraakt zou worden. Doordat ze de stap achteruit had gedaan, miste de andere poot van de apprentice haar slaap net. Ze was echter niet van plan om hem nu rust te geven en nam deze keer de eerste zet voor rekening. Ze ging weer dichter naar de kater toe, waarna ze omhoog kwam, balancerend op haar achterpoten. Ze probeerde haar voorpoten op de kater zijn schouders te krijgen, waarna ze zou proberen de kater uit balans te krijgen.

De grijze kater was niet stevig gebouwd. Hij was erop gebouwd om hoog in de bomen te klimmen of lange afstanden te lopen. Daarom was verassing één van zijn beste trucs. Winterbird kwam omhoog. Als hij nu niks deed was hij verloren. Een reflex is om weg te gaan bij de poten die op je afdonderen. Branchpaw voelde de poten al op zijn schouders. Ze kon geen kant meer op. Hij rolde onder haar en verzamelde al zijn kracht in zijn poten. Hij schopte met al die kracht tegen haar buik.

Ze voelde hoe haar poten op zijn schouders terechtkwamen, ze probeerde hierbij de kater uit balans te krijgen, maar dat leek niet te lukken. Hierdoor kon ze ook niet wegkomen toen de kater onder haar rolde en haar poten van hem afgleden. Ze had de grip wel willen houden, maar dat was niet gelukt. Ze had dan ook geen kans meer om de poten te ontsnappen die tegen haar buik aan trapten. Ze werd achterover gegooid door de kracht en belandde op haar rug, ze wist dat ze snel moest handelen als ze niet wilde dat de kater meer deed dan hij al had gedaan en ze probeerde dan ook zo snel mogelijk te draaien om weer op haar poten te staan.

Jup. Net zoals gepland vloog ze een paar meters door de lucht. Winterbird stond snel op, maar Branch was sneller. Hij kon niet meer op haar schouders springen omdat ze verkeerd stond. Maar dat gaf hem de kans om op iets veel interessanter te mikken. Hij zette zich hard af en vloog naar haar nek. In een echt gevecht zou hij zijn bek al open gedaan hebben, maar een grom was nu beter op zijn plaats. Als hij tegen haar zou botsen, als, dan zou ze hopelijk wel begrijpen dat ze naar Starclan moest vliegen.

Ze had net de tijd gehad om weer op haar poten overeind te komen toen ze de apprentice alweer op haar af zag komen. Ze had nog net de tijd om een stap achteruit te doen, waardoor de klap die ze van de apprentice kreeg minder hard was dan hij waarschijnlijk had gehoopt. Ze vond echter wel dat ze genoeg gezien had qua vechten en ze haatte het ergens dat ze moest toegeven dat hij er waarschijnlijk zelfs beter in was dan zij was. "Oke, dat is wel genoeg voor nu." Zei ze dan ook. "Ik heb eigenlijk niks aan te merken op je vechttechnieken, is er misschien nog een techniek die je zou willen leren?" Misschien had Branchpaw nog wel een techniek die hij nog wilde leren en ze zou haar best dan doen om hem die te leren. Ondertussen dacht ze zelf ook aan wat ze hem nog zou kunnen leren.

Branchpaw was best wel trots. Hij had Winterbird verslagen joehoe. Er stond een grijnsje op zijn lippen. "Is er misschien nog een techniek die je zou willen leren?" Hij dacht na. "Ik ken niet zo veel van verrassingstechnieken. Ik trap er ook steeds in." Hij keek onzeker naar zijn poten. Ooit had hij een schijngevecht frontaal verloren toen zijn gevechtspartner voor verloren had gespeeld.

Winterbird dacht even na bij die woorden, ze wist zeker wel een paar schijnaanvallen die ze hem zou kunnen leren en ook wel verrassingsaanvallen. Ze bedacht zich alleen eerst wat het makkelijkste zou zijn om mee te beginnen. Waarschijnlijk gewoon degene waarbij het leek alsof je de ene kant van de kat zou aanvallen, maar eigenlijk de andere kant aanviel. "Oke, dan zal ik je daar een paar van laten zien." Zei ze en nam even een keer diep adem voor ze haar blik weer op de kater richtte. "Probeer maar te verdedigen tegen wat ik zo ga doen." Ze wachtte even tot ze zeker wist dat hij er klaar voor was en ging toen op hem af. Ze hield haar blik eerst op hem gericht, waarna ze haar blik naar zijn linkerkant liet gaan, ze liet haar lichaam ook net iets meer naar links gaan, zodat het erop leek dat ze naar die kant zou gaan. Op het laatste moment ging ze echter naar rechts en probeerde ze zijn flank te raken met een poot, waarna ze van plan was om haar lichaam van hem weg te draaien, zodat ze klaar was als hij een aanval in wilde zetten.

Branchpaw knikte en zette zich schrap. Ook al deed hij dat nooit, hij had het gevoel dat het nodig zou zijn. Hij draaide mee met haar. Duidelijk naar links. Hoeraa het was niet zo moeilijk om te raden dat ze uiteindelijk naar rechts zou gaan omdat hij voor verassingsaaanvallen had gevraagd. Toch speelde hij het spel een beetje mee. Een ferme tik kwam tegen zijn flank terecht. Maar toen hij de tik kreeg sprong hij op, met de bedoeling de poot een beetje pijn te doen. Hij landde naast haar en met zijn achterpoten haalde hij uit naar haar snoetje.

Misschien was het wat te voorspelbaar dat ze dit nu zou doen, gezien ze had gezegd dat ze een verrassingsaanval zou doen, maar Branchpaw deed in ieder geval mee met wat ze wilde. Zodra haar poot op de flank landde, sprong de kater op, waardoor haar poot iets aan de kant geslagen werd. Even was ze lichtelijk uit balans, waardoor ze wat onhandig een stap achteruit deed. Dit was echter niet handig, want één van de apprentice zijn achterpoten kwam naar haar snuitje toe. Ze was te laat om deze te ontwijken, dus dook ze in plaats daarvan naar beneden, waardoor de kater maar een kleine tik kon uitdelen. In plaats van laag te blijven, maakte ze een sprong over de kater heen, waar ze zich omdraaide en probeerde de kater zijn achterpoten onder zijn lichaam vandaan te krijgen.

Het lukte, het lukte! Zijn grijze achterpoot kwam vol tegen haar kaak aan en schampte verder toen ze naar beneden dook. Hmmpff nu had de klap minder effect. Winterbird gaf hem een tik. Branchpaw verstijfde en al zijn haren kwamen omhoog. Het was vast niet de bedoeling geweest, maar ze had zijn edele delen getikt. Aww. Branchpaw kreunde en viel op de grond. Aww auw auw. Geen fijn gevoel.

De tik die bedoeld was voor de kater zijn achterpoten kwam wat onhandig terecht, waardoor ze iets anders dan de achterpoten raakte. Snel trok ze haar poot terug en keek ze wat schuldig naar de kater die nu op de grond viel. "Sorry, het was niet de bedoeling om je daar te raken." Zei ze ietwat beschaamd. Waarom had ze hem nou net daar moeten raken? Als ze geen vacht had gehad, zag je haar nu waarschijnlijk blozen. Ze voelde ook hoe ze helemaal warm werd van de schaamte die ze voelde. "Gaat het?" Vroeg ze, hopend dat ze toch niet te hard had uitgehaald.

Hij beet op zijn tong. Auw auw auw. "Sorry, het was niet de bedoeling om je daar te raken." Ja dat had hij al door. Omdat alles er nu boos uit ging komen zweeg hij maar. De pijn ebde langzaam weg. "Gaat het?" Hij draaide zich om. Een grijns op zijn gezicht, eerder een grimas. "Je kan goed mikken," grapte hij.

Lichtelijk nerveus voor hoe de kater zou reageren wachtte ze tot hij zich herpakt had. Ze had het nu wel behoorlijk verpest door hem daar te raken. Het was zeker niet haar bedoeling geweest, maar nu leek het ook net of ze niet kon bepalen waar ze aan wilde vallen. Vechten was misschien toch niet de beste beslissing geweest om als eerste uit te proberen. Het leek erop dat Branchpaw probeerde te grijnzen, maar het was meer een grimas en de woorden hielpen ergens ook niet echt goed. "Iets té goed misschien." Zei ze, proberend een glimlach te krijgen, maar het zag er allemaal wat ongemakkelijk uit. Hoe had ze überhaupt zo'n fout kunnen maken?

Hij grinnikte. Het zag er allemaal awkward uit. Branchpaw rolde om en sprong recht. Hij trilde nog een beetje. Adem in, adem uit. Met een glimlach grimas ding draaide hij zich om. "Zeg, ik kan wel op vogels jagen, maar de kleintjes vliegen altijd weg." Slim op ander onderwerp springen.