I'm proud of you

Icecloud leek het te begrijpen. Oceanbreeze vond het soms ook lastig dat haar broer nog geen Warrior was. Al zou hij het vast snel genoeg worden, daar had ze alle vertrouwen in. Haar blauwe ogen richtte ze rustig op de kattin voor haar. Een vriendelijke blik lag in haar ogen, eentje die ergens ook best wijs was. Voor haar leeftijd had ze al vele dalen overwonnen en vele bergen beklommen. Ze was een sterke kattin geworden, iets dat waarschijnlijk door meerdere katten ook wel opgemerkt werd. Haar oortje wiebelde even iets toen haar moeder weer sprak. "Hij heeft dus een vriend gevonden?" Vroeg haar moeder, waarschijnlijk ook wel verbaasd. Nadenkend richtte Oceanbreeze zich iets op. Zover ze had kunnen merken wel, al wist ze ook niet alles over Pantherpaw. "Volgens mij wel," mauwde ze zachtjes.

"Dat is dan goed," mauwde haar moeder waarna de jonge kattin rustig knikte. Dat was het zeker. Ze was zelf ook erg sociaal aangelegd en was blij dat haar broer zich net zo gedroeg. Immers waren ze niet op zichzelf en hadden ze de anderen ook nodig, vrienden zouden elkaar kunnen steunen in moeilijkere tijden. "Heb jij ook al wat vrienden gemaakt?" Vroeg haar moeder waardoor ze glimlachend knikte. Ze had genoeg vrienden, katten waarmee ze omging. Vele waren ouder dan haar en een paar rond haar leeftijd. "Ja, redelijk wat. Neverland bijvoorbeeld. Met hem heb ik wel eens in het territorium rondgetrokken. Silhouetteheart ook wel, al lijkt die de laatste tijd afwezig. Routpaw, ze is denk ik ook wel een vriend van mij. Tigergaze gaat nu ook goed. Ik denk dat ik Brindleleaf mijn vorige mentor ook als vriend zie. Dus dat zijn er aardig wat" Waarschijnlijk was de jonge kattin er ook wel een paar vergeten.

Oceanbreeze wist dat de meeste van haar vrienden haar niet zomaar in de steek zouden laten. Haar blauwe ogen hield ze op haar moeder gericht terwijl ze het over haar vrienden hadden. Natuurlijk wist ze dat ook haar moeder ooit in haar poten had gestaan, als jonge Warrior. Nu was haar moeder waarschijnlijk de oudste van haar clan, misschien een paar Elders uitgezonderd. Dit was eigenlijk best een raar besef, want Oceanbreeze zag haar helemaal niet als oud of zwak. Zeker niet, ze zag haar moeder ergens nog als een sterke jonge kattin. "Het is zeker goed om veel vrienden te hebben." Mauwde haar moeder, schijnbaar tevreden. Meteen knikte de jongere kattin waarna ze glimlachte. "Ja," murmelde ze zachtjes. Dat was een ding dat haar liet genieten van haar tijd hier in Windclan, de vrienden die ze had, om haar ervaringen mee te delen.

De meeste prooidieren lieten zich niet echt zien waardoor de jonge Warrior geduldig wachtte. Ooit zou er eentje een misstap maken en te grazen worden genomen. Al kon ze niet zeggen dat ze Starclan niet dankbaar was voor de vangsten die ze al hadden. Haar moeder sprak weer waardoor ze haar kop even hief. "Zullen we nog verder gaan jagen of terug richting het kamp?" Vroeg de spierwitte kattin, even bleef de jongere kat staan voordat ze het muisje op pakte. "Het prooi is nu nog niet zo actief misschien is het slimmer naar het kamp terug te gaan," mauwde ze zachtjes.

Ondanks dat Oceanbreeze wel eens wat meer prooi had meegenomen naar het kamp, mochten ze zeker niet klagen. Ze hadden misschien geen bergen aan prooi gevangen, maar in ieder geval iets. Haar kop schoot omhoog zodra haar moeder sprak, ze had het muisje al vast dus echt reageren op haar moeders worden deed ze niet. "Misschien komen we op de terugweg nog wel wat prooi tegen." Mauwde haar moeder instemmend. Meteen knikte de jonge kattin terwijl ze haar blauwe ogen op die van haar moeder gericht hield. Zodra ze beide de muisjes vast hadden begonnen ze richting het kamp te lopen.

De bekende wind woei door haar haren. De stilte verbrekende met het ruisende geluid. Niet dat het ooit totaal stil was rondom hen. Altijd was de wind hun gezelschap, Oceanbreeze zou dat ook niet anders willen. Het was gewoon een bekend kenmerk van haar enige thuis. Daar waar ze geboren en getogen was. Ze zette de pas er in om optijd in het kamp te komen.

De snelle passen zouden ook haar uiteindelijk buiten adem laten raken. Dus toen ze in de buurt van het kamp was, verlangzaamde ze voorzichtig terwijl ze haar ogen op die van haar moeder hield gericht. Haar moeder leek hetzelfde idee te hebben waardoor ze lachend haar kop schudde en rustig het lange terrein achter zich liet. Haar lichaam bewoog soepel richting de prooihoop waar ze haar muisje op neer legde. Hierna bedankte ze voor de zekerheid de Starclan nogmaals voor het prooi. Haar ogen schoten rond in het kamp waarna ze langzaam plaats nam in het zonnetje en ontspannen haar vacht begon te verzorgen. Klaar om gewoon rustig en ontspannen met haar moeder te zitten. Zonder dat er iets moest.

Nadat zij en haar moeder rustig waren terug gekomen was Oceanbreeze met haar vachtsverzorging bezig geweest. Het was echter een niet al te lange taak waarna ze toch maar opstond en haar moeder groette voordat ze op zoek ging naar haar Apprentice. Die moest ze ook nog trainen natuurlijk.

-topic uit