To the jeweled vision of a life started anew

Sinds het bezoek van Everkit had Lizardpaw, onbewust, Brindleleaf vaker gecontroleerd. Ze was meer in de buurt gebleven en probeerde zo min mogelijk het kamp te verlaten. Ze wist namelijk niet precies hoe lang dat het nog zou duren voordat Brindleleaf's kittens zouden komen. Ook probeerde ze Sparrowfeather wat meer op te volgen. Met hem ging het de laatste dagen een stuk beter, beter dan ze hem in de afgelopen weken gezien had. Toch was dat niet de enige reden dat ze hem in de gaten hield. De woorden van Everkit waren haar bijgebleven. Ze was op de hoogte van Sparrowfeather en Brindleleaf hun geheim. Niet alleen van dit nest maar ook van hun vorig nest samen, toen Sparrowfeather nog aangesteld was als Medicine cat. Lizardpaw had er onbewust voor gezorgd dat de twee katten zo min mogelijk bij elkaar konden zijn. Ze wist niet waarom ze dit gedaan had, want Sparrowfeather had zijn straf al gehad van Starclan, maar Lizard kon het gewoon niet echt plaatsen. Hoe had een Medicine cat zoiets kunnen doen na de eed die hij afgelegd had bij Starclan? De apprentice was bij de elders langs geweest en had hen hun dagelijkse kruidenstapeltjes gegeven. Op haar terug weg had ze Brindleleaf's schreeuw gehoord. Bij haar aankomst in de den zag ze dat Sparrowfeather al bij de queen was gaan liggen, waardoor ze heel even op haar lip beet voordat ze in actie schoot. Ze nam haar voorzorgen en zorgde voor de nodige kruiden en materialen, maar als alles goed ging deze keer zou Lizard haar niet moeten helpen. Ze had Brindleleaf enkele kruiden gegeven om haar wat sterker te maken, dus ze zou dit normaal zelf moeten kunnen doen. Het was aan een medicine cat om een queen bij te staan en dat zou ze natuurlijk ook doen. "Probeer tussendoor te ademen." mauwde ze tegen de poes en liet har blik even vlucchtig naar Sparrowfeather gaan, die ook bij Brindleleaf zat.

Er was weer commotie in de ruimte waar ze zich bevonden, zoals een tijdje geleden. De kitten kon nog niet denken, had nog geen besef van tijd, maar instinct begon te werken en ze duwde zich naar voren. De wanden van de kamer bewogen steeds harder, ietwat ruw voor de weke kittens. Dit was al eerder gebeurd. Toen ging het echter niet geweldig goed; twee van hen waren toen verdwenen, maar niet zoals het moest. Niet zoals het nu zou gaan. De ongeboren kittens waren klaar om geboren te worden nu; de vorige keer niet. Het poesje was de eerste die door de samentrekkingen naar voren geduwd werd, en ze verzette zich er niet te veel tegen. Instinct vertelde haar dat het nu haar tijd was om naar buiten te gaan. Het felle licht scheen door haar nu nog gesloten oogleden en de lichtbruine tabby kitten gleed naar buiten, op de veel te harde grond. Ze piepte luid, haar pootjes tevergeefs heen en weer bewegend. De koude lucht deed pijn aan haar longetjes, waardoor ze heel even stopte met piepen alvorens weer terug te beginnen. Ze had het koud, ze had honger, de grond was te hard.. Maar de warme geur van moedermelk kwam haar tegemoet, en de nu nog naamloze kitten kon niet anders dan te proberen om ernaartoe te kruipen - al was ze daar nog veel te zwak voor.

Er hing een zekere spanning in de lucht die duidelijk te voelen was bij Lizardpaw. Toch probeerde de poes zich te concentreren op Brindleleaf. Zij was namelijk degene waar het nu om draaide en ze had de aandacht nodig want bij de geboorte van haar eerste, levende, kitten keek de poes niet eens om. Lizard vroeg zich af waarom ze dat niet deed. Het eerste wat een moederkat deed was toch naar haar kittens kijken? Lizardpaw ontfermde zich dan ook als eerste over de kitten. Ze zorgde ervoor dat het snoetje proper was zodat de kitten geen problemen had met ademen en verplaatste zich vervolgens met de jonge kitten. Ze ging voor Brindleleaf zitten om vervolgens de kitten verder te wassen. Brindleleaf moest zien dat haar kitten leefde. Ze keek even kort op en legde de kitten vervolgens voor Brindleleaf neer, zodat zij degene kon zijn die de kitten naar haar buik kon schuiven. Ze was sterk genoeg, dus wilde ze dat zij zich over haar kitten ontfermde. "Het is een poesje," zei Lizardpaw met een klein glimlachje en drukte kort haar neusje tegen de kitten aan, die haar mondje stevig open had getrokken en het kamp liet weten dat ze er was. "Gezond en wel." Even ging haar blik naar de plek waar ze, dagen geleden, Everkit had gesproken. Zou hij nu meekijken? Lizardpaw bleef even wachten op een reactie van Brindleleaf, voordat ze terug naar haar plek ging om de andere kittens op te vangen.

Ze was opgelucht bij wat Brindleleaf deed en richtte zich vervolgens op de volgende kitten die ter wereld kwam. Dit was haar eerste echter bevalling die ze meemaakte, op de geboorte van Everkit en de dode kitten na natuurlijk. Het was dat laatste wat haar even liet twijfelen toen de tweede kitten wat paniekerig begon te spartelen. Ze boog naar voren en likte het snoetje van de kitten proper, in de hoop dat het dan beter zou kunnen ademen. Haar ogen waren kort naar Sparrowfeather gegaan. Na al die tijd zocht ze soms nog steeds naar goedkeuring van hem. Uiteindelijk wist ze de kitten proper te krijgen duwde ze hem in de richting van Brindleleafs buik.

Het viel Lizardpaw wel op dat de stem van Brindleleaf veranderde als ze iets tegen Sparrowfeather zei. Ze spitste haar oren terwijl ze de laatste kitten, die net geboren was, waste. Ze was het niet helemaal eens geweest met Sparrowfeather's keuze, maar op dit moment wilde ze toch haar mond open trekken. Niet alleen voor Sparrowfeather, maar ook voor Brindleleaf en de kittens. Ze schoof de wit-rosse kitten naar Brindleleaf's buik en sloot even bedenkelijk haar ogen. Haar ogen schoten open en ze keek de twee grotere katten strak aan. "Het is niet nodig om elkaar af te snauwen," mauwde de Medcine cat en keek even naar Brindleleaf. "Het is onnodig om elkaar nog te straffen.Starclan heeft jullie al gestraft. " Ze was even stil na dat gezegd te hebben. "Gun de kittens een moeder én een vader." Na dat gezegd te hebben draaide de poes zich om en liep dieper haar den in. Eenmaal uit het zicht draaide ze zich even om en trok kort met haar oor. Het puntje van haar staart wiebelde. Ze had gezegd wat ze wilde zeggen. Ze was langs de ene kant duidelijk geweest, maar langs de andere kant onduidelijk en dat was precies hoe ze het had willen zeggen. Ze ademde even diep in en liet haar blik even naar de kruiden gaan, zoekend naar iets wat Brindleleaf kracht zou kunnen geven.

Lizard bleef uit het zicht van de twee katten, maar wel op gehoorsafstand. Brindleleaf's antwoord had haar tegen gehouden om nog even terug te gaan. De toon van de poes lag zo ver van hoe zei de queen gekend had als kitten. "Ik wil een vader zijn voor deze kittens, Brindleleaf," Lizardpaw spitste haar oren bij de woorden van Sparrowfeather. Ze zou zich niet meer met hen moeien. Brindle en Sparrow waren oud genoeg om zulke dingen uit te praten. Wat kon zij er ook over zeggen? De enige liefde die zij kende, was de liefde voor Starclan. En dat grensde totaal niet aan partner liefde, iets wat niet voor haar bestemd was. Daarom dat Lizard even besloot om haar kruiden te ordenen, al luisterde ze wel met één oor mee, naar wat er gezegd werd.