Whatever It Is

De vuurrode kater dwaalde maar doelloos wat rond. Hij voelde zich geïsoleerd, om het zo maar uit te drukken. Zijn familie had hem zo goed als verstoten. Het enige contact dat hij nog met de echte wereld leek te hebben, was zijn Apprentice Flamepaw. Maar hoeveel had je aan een Apprentice? Aan het eind van de dag kon hij hem enkel leren wat hij wist en dat was ook meteen waar hun contact eindigde. Het was ook wel aan de kater te zien dat hij niet zo goed in zijn vel zat: zijn houding was bekrompen. Door zijn lange vacht was het moeilijk op te merken, maar hij was vel over been. Hij staarde om zich heen, geen idee hebbend hoe hij hier überhaupt was beland. Misschien werd het tijd om terug te gaan.

+ Shark eerst

Hij wilde net een draai met zijn achterpoten maken om terug te gaan naar 'waar hij hoorde', maar hij was alweer betrapt. Niet dat hij hier niet mocht zijn of iets dergelijks, maar hij had wel het gevoel dat hij moest zorgen dat hij weg zou gaan. Een stem die hem volledig onbekend was groette hem, soort van. Het was duidelijk aan hem gericht, dus zochten zijn blauwe ogen naar de oorsprong van het geluid. Een bruin met witte tabby kater, maar dat was niet het meest bijzondere aan deze vreemdeling. De geur die om hem heen hing, de geur van dood en verderf, gaf al weg wat dit voor kater was. Bloodclan, of de Elite, zoals ze zich graag noemden. Swiftriver fronste naar de kater, hij was zeker nog niet vergeten hoe die rotkatten een deel van hun gebied over hadden genomen. Vanuit zijn borstkas liet hij een diepe grom naar buiten rollen. Normaal was hij niet uit op confrontatie, maar de Bloodclan haalde het bloed onder zijn nagels vandaan. "Wat moet je?" bromde de kater. Het was wel duidelijk dat hij geen zin had in deze hele confrontatie. 

Zoals hij al had kunnen bedenken, had zijn onvriendelijke reactie ook weer een boos antwoord uitgelokt. De kater tegenover hem trok zijn bovenlip op om een viertal vlijmscherpe hoektanden te laten zien. Swiftriver spiegelde de bewegingen van de kater. Ergens wist hij wel dat dit geen goed idee was. Hij was niet in vertrouwd gebied. Mocht het verkeerd uitpakken, dan was de Bloodclankat voor hem veel dichterbij potentiële bondgenoten dan Swiftriver was. Toch maakte het hem op dit moment niet veel uit. Hij had het gehad met de Elite. Het lef dat die rotbeesten hadden. Ze hadden geen respect voor de Clans, drongen hun gebied binnen en deden alsof het van hun was. Ze hadden nergens recht op, nergens. Natuurlijk kreeg hij zo'n typisch Bloodclan-antwoord terug. Swiftriver fronste naar de kater. Hij was ouder, goed getraind. Hij maakte zeker kans om te winnen. De kater begon arrogant te doen en Swiftriver siste naar hem. "Je kunt het proberen," waren zijn woorden. 'Het zal je toch niet lukken,' dacht hij er vervolgens achteraan. Toch vloog hij de kater niet aan. Starclan had hem geleerd respect te hebben voor alles wat leefde en op dit moment stond de Elite-kater niet op Swiftriver's territorium. De Warrior Code zou hem tot het einde leiden. 

Misschien was dat wel het grootste verschil tussen de Elite en de Clans: Starclan wees moord af, tenzij het echt nodig was. Bij de Elite werden katten beloond wanneer ze iemand het leven ontnomen hadden. Een ziekelijke gedachte waar de kater zich absoluut niet in kon vinden. Shadowclan mocht dan ook niet de meest vriendelijke groep katten zijn, ze hadden wel een code, ze hadden wel eer. De Elite had duidelijk geen enkel idee wat dat woord betekende. Mocht dit op een gevecht uitdraaien, en daar begon het steeds meer op te lijken, dan was er misschien wel één Bloodclankat minder op aarde. En dan was een gedachte die Swiftriver wel behaagde. Want bij die mormels van de Elite was de dood gewoon dood. Hij zou naar Starclan zijn, ontvangen worden door generaties Clankatten. De Bloodclanner predikte hoe Starclan en de Code hem niet zouden redden. Misschien niet, maar ze zouden wel achter hem staan. De kater was wakker en voelde de adrenaline door zijn lichaam gieren. Omdat hij een aanval aan zag komen, was de eerste uithaal van de Bloodclanner te voorzien, en dus te ontwijken. Tenminste, dat dacht de kater. De klauwen leken naar zijn poten te gaan, die hij optilde. De steigerende beweging zorgde ervoor dat de aanval van Shark een diepe haal in zijn borst maakte. Niet fataal, wel pijnlijk. De kater siste en, verblind door woede, sprong op de kater af. Zijn klauwen probeerde hij in de schouders van zijn vijand te zetten, hopend dat zijn gewicht de andere kater om zou kunnen duwen.

Zijn bloed vermengde zich al snel met zijn lange haren. De witte haren op zijn borst kregen nu een zachte, rode kleur. Het teken van de eerste fout die hij had gemaakt, al zo vroeg in het gevecht. Maar de strijd was nog niet gestreden. Hij had nog genoeg kansen, al was een goed begin het halve werk. Swiftriver wist zijn tegenstander tegen de grond te tackelen, iets wat vaak wel voor hem werkte. Hij was een redelijk grote kater, al was zijn massa de laatste tijd toch wel afgenomen. Hij merkte nu pas echt hoeveel lichter hij was geworden. Swiftriver duwde zijn nagels dieper en dieper in de schouders nu hij eindelijk grip had gevonden. Hij positioneerde zich boven de andere kater, wat echter wel zijn onderbuik aan hem openstelde. Een behoorlijk kwetsbare plek. Hij voelde de nagels van Shark in zijn huid zinken en de alarmbellen in zijn hoofd begonnen direct te rinkelen. Voor hij al teveel schade kon doen, haalde Swift zijn nagels uit de schouders van Shark, liet zich vallen en rolde bij de kater vandaan. Er was al flink wat schade gedaan, en de rol over de grond had ervoor gezorgd dat een deel van het bloed op zijn onderbuik nu op de grond lag. Het sijpelde er als het ware uit. De wonden waren niet veel in aantallen, maar ze waren wel behoorlijk diep. Hij krabbelde overeind, staan lukte nog wel. Maar hij ging ervan uit dat hij nu zwaar gelimiteerd was in zijn bewegingen. "Rotkat," siste Swiftriver naar zijn tegenstander, voor hij hem opnieuw aanvloog. Deze keer richtte hij zich op de rug van de tegenstander, hopend dat hij hem bij zijn nek zou kunnen grijpen. 

Het was wel duidelijk dat hij zichzelf niet meer volledig was. Van zijn normale gewicht was nog weinig over. Zijn kracht was aanzienlijk minder en van snelheid had hij het eerlijk gezegd nooit echt moeten hebben. Nu was hij toch wel sterk in het nadeel: zonder zijn fysieke kracht werkten de meeste technieken die hij zichzelf had aangeleerd niet. Hij kreeg niemand omver, niemand bezweek zo onder zijn gewicht en iemand tegen de grond houden was al helemaal een verloren zaak. Ondertussen sijpelde het bloed nog steeds vanuit zijn onderbuik. Eerst waren het alleen de steken die hem belastten, maar nu begon hij het bloedverlies ook duidelijk te merken. Hij werd licht in zijn kop. Hij voelde zich misselijk en de wereld begon om hem heen te draaien. Toch moest hij doorvechten, het was zijn enige kans. Zijn hart begon harder te bonzen om te compenseren voor het verloren bloed. Hij realiseerde zich niet eens dat vandaag wel eens de dag kon zijn dat hij dood zou gaan. Hij was zo normaal begonnen. De aanval van de rode kater werd door zijn vijand geanticipeerd, en deze reageerde zodanig. Hij zag zijn vijand omrollen en wederom werden die vlijmscherpe nagels naar hem gekeerd. Swiftriver zag een hele kleine kans, een opening die rechtstreeks naar de keel van de Bloodclanner leidde. Hij probeerde die kans te pakken, al was het de laatste die hij had. Mocht hij sterven, wilde hij deze kater wel zo veel mogelijk kunnen verwonden. Hij voelde weer een klauw over de wonden over zijn buik gaan, verdediging was er namelijk niet meer. Toch haalde Swiftriver nog één keer goed uit naar de strot van de andere kat, voordat hij door zijn eigen poten zakte. Met elke hap adem die hij nam, leek er meer bloed uit de gigantische opening in zijn onderbuik te lopen. De grond kleurde donkerrood met een uiterst verontrustend tempo. Zijn zicht werd wazig, de pijn werd zodanig erger tot hij het absoluut niet meer voelde. Hij had het gevoel dat al zijn levenskracht over de grond voor hem werd uitgelegd. Zijn kop werd te zwaar voor zijn nekspieren om nog te kunnen tillen en deze viel dan ook met een doffe klap tegen de grond. Hij hijgde, hij ging er niet vanuit dat deze kat van de Elite hem een snel en pijnloos einde zou gunnen. Nee, misschien dat hij hier nog wel een uur zou liggen, als hij het zo lang vol zou houden. Hij voelde het onderste deel van zijn lichaam niet meer, en ook de bovenkant leek als een zwakke vlam uit te wakkeren. Hij sloot zijn ogen terwijl zijn longen ermee kapten en hij omringd werd door zijn eigen bloed. Mocht Starclan zijn pad verlichten.  

Ze had wat rondgedwaald, iets dat ze tegenwoordig wel vaker deed wanneer ze zichzelf geen houding wist te geven. Nu was ze alleen wat verder weg gedwaald dan normaal, maar een heel groot probleem was het niet. Ze had een andere Shadowclangeur opgemerkt en was die dus maar gaan volgen. Mocht er iets mis gaan, dan was ze tenminste niet in haar eentje. Ze was nog aardig in de buurt gebleven, totdat ze merkte dat de geur van de Shadowclanner zich met de geur van bloed begon te mengen. Ze spitste haar oren, probeerde geluiden op te vangen die een gevecht aan duidden. Ook probeerde ze de geur te traceren, maar ze had nog niet leren spoorzoeken, dus ging het bijzonder moeizaam. Haar hart begon sneller te kloppen toen ze die nare geur van de Bloodclan ook nog eens opving. Dit was niet goed. Haar pas versnelde, maar toen ze de vechtpartij eindelijk had gevonden, was het al te laat. Haar hart brak toen ze de kleine Apprentice met het lichaam van de Warrior zag slepen. Ze herkende hen als Swiftpaw en Swiftriver. Was de grote kater dood..? Bitterpaw snelde op hen af, en alles werd duidelijk toen ze de gigantische wonden in zijn keel en onderbuik zag. Ze slikte en keek naar de andere Apprentice. "Ik help je wel," miauwde ze toen, en ook zij zette haar tanden in het nekvel van de overleden krijger. Het zou nog een behoorlijke tocht zijn naar huis.  

Het lichaam van Swiftriver liet een lang spoor achter van bloed. Een onsmakelijk beeld en niet bepaald een eerbiedig einde voor de overleden Warrior. Ze moesten nog een heel eind, wilden ze terug naar het kamp. Om een heel spoor van bloed rechtstreeks naar het Shadowclankamp te trekken, leek haar ook niet zo'n heel goed idee. Er zouden roofdieren en parasieten op afkomen en zoiets kon veel problemen voor de Clan betekenen. De jongere kater bedankte haar, maar ze waren er nog niet. Ze hadden een heel eind te gaan en ze had geen idee of ze het samen wel zouden redden. Misschien dat ze de hulp van nog een kat nodig zouden hebben. Ondertussen begon ze zich af te vragen welke Bloodclanner dit gedaan had en of deze nog in de buurt was. Misschien hield die kat hen nu wel in de gaten zonder dat ze het door hadden. Ze waande de zorgen weg uit haar kop, eerst maar zorgen dat Swiftriver's overblijfselen thuis kwamen.

Het was stil tussen de twee, iets wat Bitterpaw op zich niet erg vond. Het was ergens wel plechtig, er was nou eenmaal iemand overleden. Iemand die ze niet bijzonder goed kende, maar toch. Het was nog steeds een Clangenoot en hij verdiende het om met respect behandeld te worden. Daarbij zat haar bekje te vol met de lange haren van de kater om maar een woord uit te kunnen brengen. Swiftpaw had een suggestie, één die behoorlijk rampzalig verwoord werd. Bitterpaw keek hem even aan met een flinke frons op haar gezicht. Ze waardeerde de flauwe grap niet, maar hij had wel gelijk. Om een spoor van bloed achter te laten, was niet bepaald handig. "Goed idee," bracht de poes toen uit. Het meest dichtstbijzijnde waterlichaam was de rivier in het Riverclan territorium, maar het was waarschijnlijk geen goed idee om zich daar te wagen. "Het is het slimst om hem in de Little Creek te leggen," suggereerde de poes. Water in hun eigen Clan en het was tevens niet diep genoeg om de kater in te verliezen. Ze moesten dan echter nog wel een eind. Wat de kater vervolgens zei, liet haar een luide lach slaken. "Zoiets hoef ik niet van jou te horen," miauwde ze vervolgens, waarop ze zich weer concentreerde op het verslepen van Swiftriver's lichaam.

Bitterpaw's blik bleef naar het lichaam getrokken worden. Al met al zag het er verschrikkelijk uit. Een gigantische wond op de onderbuik van de kater liet meer zien dan je wilde. Ook de keel van de kater was open gereten en bedolven onder bloed. Niet bepaald een respectvolle dood. Ze hoopte gewoon dat zij nooit zo zou eindigen; de kater had vast veel geleden tijdens zijn laatste uur. Ergens wilde ze dat ze iets voor hem had kunnen doen, maar ze had het gevoel dat zelfs als ze er op tijd bij was geweest, haar aanwezigheid geen verschil uit had kunnen maken. Veel vechttraining had ze niet gehad en ervaring had ze ook niet. Waarschijnlijk had ze hier nu bij de kater gelegen, net zo dood als hij. Een sombere gedachte. Het gesprek dat ze had met de kater was volledig ongepast in deze situatie, maar hij leek niet op te willen houden. Het begon haar te irriteren. Ze zette wat extra kracht om de kater mee te trekken, maar voelde de druk op haar kaken al. De kater opende zijn mond alweer om haar nog een 'compliment' te geven. "Ben je klaar nu?" zei ze op norse toon. Het was wel duidelijk dat ze hier absoluut geen zin in had.