Curious or not?

Pantherpaw had eerlijk waar niet echt een idee wat hem naar de fourtrees getrokken had. Misschien was het omdat dit de plek was waar de gatherings gehouden werden en hij nog niet naar eentje was geweest. De grote eiken waren ook zeker iets dat wel anders was dan zijn eigen territorium, maar hij hield toch meer van de open lucht, zonder dat het geblokkeerd werd door bomen. Water was gelukkig nog niet heel dicht in de buurt, dus daar was hij wel blij mee. Water was echt niet zijn favoriete ding en hij hield er dan ook zeker niet van als hij dicht in de buurt was van water. Hij richtte zijn blik even op de grote steen en ergens werd hij toch wel wat nieuwsgierig naar wat het uitzicht was van daarboven. Hij twijfelde alleen of het een goed idee was om erop te klimmen, hij liep dan ook wat heen en weer, terwijl zijn blik op de steen gericht bleef.

[Eerste post Fernpaw]

Fernpaw had met toestemming het kamp mogen verlaten nadat ze een muis teruggebracht had en deze naar de Elders had gebracht. De Warrior die haar vergezeld had op de patrol vond haar al een goede jaagster worden en hoewel Fernpaw blij was met het compliment, kon ze haar gedachten toch niet van haar vader halen. En dus had ze besloten om een reis naar Fourtrees te maken zodat de grote eiken haar aandacht wel even zouden afleiden. Misschien kon ze onderweg nog wel iets vangen voor de Clan. Aangezien dat het zomer was en prooi in overvloed was, dacht ze wel dat ze iets kon vangen. De poes bleef stilstaan toen ze een geluid hoorde en draaide haar kopje naar rechts. Haar jachttechnieken waren nog niet zo super goed en de enige reden dat ze die muis had kunnen vangen was omdat de Warrior haar had voorgedaan hoe het moest, dus zo goed waren haar jachttechnieken nu ook weer niet. Ze hield op met jagen toen ze een andere geur rook en opende haar bek om de geur op te vangen. Ze had werkelijk waar geen idee om welke geur het ging ook al had haar vader haar hier letterlijk een maand geleden naartoe genomen om de Clangeuren te herkennen. Ze nam aan dat als ze een nieuwe mentor kreeg dat ze wel om een rondleiding zou vragen. De poes rende naar voren en zag de grote eiken al opdoemen in de verte. Stilletjes ging ze in de sluiphouding zitten en begon vervolgens poot voor poot naar voren te komen. Ze zag een kat van een andere Clan voor de Great Rock waar de Clanleaders op stonden om hun Clans toe te spreken. Fernpaw was nog niet eerder bij een Gathering geweest, maar had er al wel genoeg over gehoord. De poes liep stilletjes naar voren en kwam toen pas uit haar sluiphouding. ‘Wat ben je daar aan het doen?’ vroeg ze lichtelijk nieuwsgierig aan de kater.

Zijn blik bleef gericht op de rots, maar hij had de geur die steeds sterker werd wel opgemerkt. Het was de geur van Shadowclan als hij zich niet vergiste. Het was niet alsof de kat op windclanterritorium was, dus daar kon hij niks over zeggen. Toch wist hij wel dat de relatie tussen Windclan en Shadowclan op het moment niet heel goed was. Hij had er echter zelf nog niet heel veel over meegekregen. Bij de vraag wat hij aan het doen was draaide hij zich om naar de kat om te zien dat het een apprentice was, jonger dan hij was als hij zo moest schatten. "Ik vroeg me af hoe het uitzicht was van bovenop de grote steen." Gaf hij eerlijk toe. Ze hadden beide tenslotte het recht om hier te wezen en zolang er geen aanleiding was zou hij ook niks doen. "Wat kom jij hier doen?" Hijzelf had niet echt een reden gehad om hier naartoe te komen, maar hij kon toch niet ontkennen dat hij wel wat nieuwsgierig was. Hij wilde dan ook graag een keer mee naar een gathering, gezien het er hier dan waarschijnlijk een stuk anders uit zou zien. Hij liet zijn blik weer even naar de rots afglijden. Hij kon het ergens toch niet helpen dat hij wat nieuwsgierig ernaar was.

Terwijl ze wachtte op het antwoord van de Apprentice opende ze haar bekje zodat ze hopelijk kon ontdekken om welke Clan het ging. Volgens de Elders roken de RiverClan-cats naar vis en deze geur rook daar absoluut niet naar. De Elders zeiden ook dat ThunderClan-cats vooral roken naar het bos en naar de geur van dennenappels. Hoe veel daar van waar was wist Fernpaw ook niet, maar in elk geval rook deze kater daar ook niet naar. Zou het kunnen dat hij afkomstig was van WindClan? Hij had geen bloederige geur rond zich hangen, dus van die ene gevreesde Clan waar de meeste Elders niet over wilden praten en waar haar vader haar een klap voor had gegeven als ze er over zou beginnen in zijn buurt kon het ook niet zijn. ‘Dat is een terechte vraag,’ zei ze tegen de Apprentice terwijl ze nu eigenlijk pas de Great Rock in zijn geheel opmerkte en zich ook wel begon af te vragen hoe het uitzicht daar vanboven uit zou zien. Maar als deze kat werkelijk van WindClan kwam, wist hij dat dan zelf niet? Had WindClan geen territory met hoge vlaktes? De Elders vertelden haar soms zo veel verhalen dat ze niet wist wat ze wel moest geloven en wat niet, maar als ze alles mocht geloven dan waren alle Clans heel erg nobel. Uiteraard die van hun natuurlijk weer het meest nobel omdat de Elders ShadowClan-cats waren en ze hun eigen Clan natuurlijk weer net dat extra beetje lof moesten geven. ‘Ik was eigenlijk aan het jagen voor mijn Clan,’ zei ze op een rustige manier. En ze wilde haar gedachten vergeten, maar dat zei ze er niet bij. De kater was van een andere Clan en bovendien hoefde niemand van haar persoonlijke problemen te weten, zelfs haar eigen Clangenoten niet. ‘Maar om het antwoord te geven op je vraag is er eigenlijk maar één antwoord,’ zei ze met een knikje naar de Great Rock. ‘Door er zelf op te klimmen.’ Ze zou het zelf niet uitproberen, maar hij moest vooral doen wat hij niet laten kon.

Hij luisterde naar haar woorden en knikte even. Zolang ze aan het jagen was op haar eigen territorium had hij er niks mee te maken en Fourtrees was een neutraal gebied, dus hier had hij ook niks te zeggen. Hij was zelf ook niet van plan om naar een ander territorium te gaan, omdat hij echt niks zou kunnen onder bomen. Hij hield ervan om de lucht boven hem te hebben zonder dat er iets in de weg was dat het zicht blokkeerde. De vier grote eiken trokken daarom ook eigenlijk niet zijn aandacht. Het was alleen de grote rots. Ze hadden zelf ook de Outlook rock in hun eigen territorium en hij hield er ook zeker van om erop te zitten en gewoon over het territorium uit te kijken. Waarschijnlijk zou hij op deze rots niet hetzelfde uitzicht hebben, maar hij wilde het toch weten. "Ik denk dat ik het dan maar een keer ga proberen." Besloot hij uiteindelijk. Hij zocht naar een goede plek op de rots waar hij houvast zou hebben om erbovenop te komen en maakte toen de sprong. Even was hij bang dat hij geen grip zou hebben, maar zodra hij het had klom hij verder omhoog, tot bij de rand. Hier stond hij rechtop en keek even uit over de plek waar normaal een gathering gehouden werd. Hij had zeker niet zoveel zicht als op de Outlook rock, maar hij was hier ook wel aardig tevreden mee. "Kom je ook nog omhoog of blijf je beneden?" Besloot hij aan de poes te vragen. Misschien zou ze dit namelijk ook wel willen zien. Hij vroeg zich echter wel af hoe het eruit zag als de open plek vol met katten was. Dat was waarschijnlijk niet iets dat hij zou meemaken, maar hij kon het niet helpen om het toch te proberen voor te stellen.

Fernpaw besloot om in dit geval de wijste te zijn. Als ze ooit een keer op die rots zou willen zitten dan was het als ze de Deputy of Clanleader was. Ze vond dat het niet aan haar besteed was om nu op die rots te gaan klimmen. Ze wilde Innerstar en de andere Clanleaders niet de eer ontnemen door als Apprentice zijnde op die rots te klimmen en net te doen alsof ze daar behoorde, alsof ze een reden had om daar te zijn. Die rots had StarClan bedoeld om hun leaders naar hun te laten kijken en tegen hun te spreken, om hun stemmen zo te verheffen zodat iedereen hun zou kunnen horen en iedereen zou kunnen zien wie er sprak. Dan had je natuurlijk ook nog het feit dat haar kleine lichaam haar waarschijnlijk niet stabiel op die rots zouden krijgen. Ze zag een val van een rots nu niet bepaald zitten. De kater was al wat groter dan haar en de kans dat hij zou slagen was vrij groot. Ze gaf een knikje ten teken dat hij het vooral moest doen als hij het wilde en zag hoe hij op de rots klom. Zijn poten krabbelden er maar wat over, maar in elk geval wist hij zich op de rots te hijsen en even voelde Fernpaw bewondering voor de kater door zich heengaan, maar dat verdween ook weer zo snel als het gekomen was. Ze wist niet of ze het een gebrek aan respect moest vinden of niet dat hij zomaar een rots beklom dat eindelijk besteed was aan de hogere rangen, maar ze nam aan dat ze zijn nieuwsgierigheid wel kon begrijpen. ‘Ik sta hier goed,’ sprak ze met een rustige stem tegen de kater. ‘Bovendien lijkt het me leuker voor jou als je tenminste één kat hebt waar je op neer kan kijken.’ Het was niet op te merken of ze het spottend bedoelde of niet, al trok haar oortje wel verdacht geamuseerd terwijl ze naar de kater keek. Ze moest haar kopje in haar nek leggen om vanaf deze afstand naar hem te kijken. ‘En?’ vroeg ze. ‘Hoe is het uitzicht? Zoals je verwacht had of stelt het je teleur?’

Hij liet zijn blik nogmaals over de omgeving glijden voor hij het weer liet rusten op de poes onder hem. Ze vertelde hem dat ze niet naar boven zou komen en hij haalde even zijn schouders op. Dat was dan pech voor haar, het was zeker een mooi uitzicht om te zien, ook al was het uitzicht in zijn eigen territorium toch beter. "Dit is misschien de enige keer dat ik hier kan staan." Zei hij tegen de poes. De kans dat hij hier namelijk ooit nog een keer zou staan was zeer klein of misschien bestond het helemaal niet. Het was dan ook zeker wel beter om één kat te hebben om boven te staan, maar ergens had hij dit ook wel met iemand anders willen delen. "Het uitzicht ziet er zeker goed uit, ook al is die in mijn eigen territorium ook goed." Eigenlijk zelfs beter omdat het daar een stuk opener was, maar dat was hij niet van plan te zeggen tegen de Shadowclanner. Hij ging er eigenlijk wel vanuit dat ze ondertussen wist dat hij van Windclan was, maar misschien was ze daar ook weer niet zeker van. Hij wachtte nog even en toen hij er genoeg van had gehad, klom hij weer voorzichtig naar beneden tot waar de poes was. "Mijn naam is trouwens Pantherpaw, apprentice van Windclan." Stelde hij zichzelf voor. "Wat is jouw naam als ik vragen mag?" Het zou makkelijker zijn om de poes aan te spreken met haar naam, hij wist haar clan in ieder geval al wel, gezien hij het zich niet kon voorstellen dat hij er naast zat.

‘Dat is waar,’ beaamde ze. ‘De enige keer dat je daar echt mag staan op een Gathering is wanneer je leader bent.’ Ze wist niet hoe het met de ambities gesteld was van deze kater, maar ze wist dat een leader worden niet simpel was. Allereerst moest je eerst als Deputy benoemd worden door een leader die je goed genoeg vertrouwde om Deputy te zijn. Om Deputy te worden moest je minstens één training achter de rug hebben en vervolgens moest de leader ook nog eens overlijden voordat je dan zelf naar de Highstones kon reizen om een leader te worden. Eer dat je als Deputy was benoemd en eer dat de leader alle levens had verloren die hij of zij bezat was er wel wat tijd verstreken. Fernpaw zag zichzelf dan ook nog niet snel Deputy worden. En als ze zag hoe druk Innerstar en Tallshadow het wel niet hadden dan wilde ze die rang ook helemaal niet. Ze gaf een knikje toen de WindClan Apprentice – tenminste ze ging er van uit dat hij van de WindClan afkomstig was – iets over zijn eigen territory zei, maar stelde er geen vragen over omdat haar interesse daar niet lag. Ze was blij met hoe haar eigen territory er uitzag en vond dat wat beter uitzicht geen reden was om jaloers te zijn. ‘De mijne is Fernpaw,’ sprak ze. ‘Afkomstig van de ShadowClan.’ Ze had geen idee of ze dat erbij moest vermelden, maar deed het voornamelijk uit beleefdheid omdat hij zijn Clan ook vermeld had en daarmee had bevestigd dat hij inderdaad afkomstig was van de WindClan. Ze was vrij trots op het feit dat ze dat goed had en kon het niet laten om haar kopje even fier in de lucht te steken. Hopelijk dacht Pantherpaw nu niet dat ze gek was of zo. ‘Je hebt wel een stoere naam,’ sprak ze en ze keek hem vriendelijk aan. ‘Ik neem aan dat ze je die naam voornamelijk hebben gegeven omdat je zo snel bent?’ Ze keek hem vragend aan. Ze had van de Elders gehoord dat WindClanners snelle katten waren, sneller dan ShadowClan in elk geval. Maar goed. Hun sterke punt lag dan weer bij hun kracht en dat hadden de WindClanners minder, waarschijnlijk.

Pantherpaw had geen idee of hij nog een keer een kans zou krijgen om op de steen te staan, maar voor nu was het genoeg geweest om te weten wat het uitzicht was van daarboven. De kans dat hij namelijk leider zou worden was zeker niet groot, eigenlijk zo goed als onmogelijk als hij eerlijk was. Hij zag hemzelf namelijk niet leider worden en eigenlijk nog niet eens deputy, dus dan was leiderschap nog verder weg. De poes stelde haarzelf voor als Fernpaw, die naam zou hij zeker proberen te onthouden. Wie weet kwamen ze elkaar hierna namelijk nog wel een keer tegen of dan juist op een gathering. Hij was ergens trots op hemzelf dat hij de clan goed had gehad, ook al wist hij het eigenlijk al wel zeker. Hij wist niet de reden waarom de poes haar kopje ineens in de lucht stak, maar hij besloot er niks achter te zoeken. Bij de volgende vraag werd hij echter verrast. Hij had niet helemaal een compliment verwacht over zijn naam of althans hij zag het als een compliment. "Bedankt, jij hebt ook een mooie naam." Zei hij, hij was wel blij dat hij een compliment had gekregen over zijn naam. Zijn moeder had hem dan wel aan hem gegeven, maar dat maakte het juist speciaal. "Ik ben eigenlijk vernoemd naar mijn overleden oom. Ik lijk schijnbaar veel op hem." Antwoordde hij. Hij wist dat hij vernoemd was naar Pantherface, zijn moeder's broer en dat hij een deputy was toen hij kwam te overlijden op al een jonge leeftijd. Hij besloot hier echter niks over te zeggen, ook al was hij natuurlijk wel trots dat hij vernoemd was naar een vroegere deputy van Windclan. "Wat is de reden achter jouw naam?" Besloot hij te vragen. Hij was daar ergens ook wel benieuwd naar.

Het was altijd interessant om te weten te komen waar andere Apprentice’s hun namen vandaan hadden gehaald. Of beter gezegd: waar hun ouders de namen vandaan hadden gehaald. Het kwam vaak voor dat ouders hun kittens vernoemden naar iemand die bij hun in de familie hoorde of iemand die ze als vriend gekend hadden. Of je had natuurlijk ook van die gevalletjes die nooit tegen hun kittens zeiden waar de namen vandaan kwamen. Een lichte glimlach kwam om haar lippen toen Pantherpaw haar terug complimenteerde en ze kon het niet laten om even te snorren terwijl ze hem een dankbaar knikje gaf. Het was niet dat ze elke dag een compliment kreeg of zo. Ze kreeg bijna nooit een compliment en zeker niet van haar Clangenoten. Ze sprak wel met ze, maar het leek er nooit op alsof ze vrienden onder hun kon maken. Het voelde dus wel eens goed als iemand, ook al was diegene van een andere Clan, een complimentje naar haar maakte. Ze trok kort met haar oortjes toen Pantherpaw de reden gaf achter zijn naam. Zoals ze had verwacht ging het inderdaad om iemand die in zijn familie had gezeten. Het was alleen vrij jammer dat die kat overleden was. Ze haalde haar schouders op op zijn vraag. ‘Wist ik het maar,’ zei ze. ‘Ik heb mijn moeder nooit gekend en mijn vader…’ Even bleef er een stilte hangen terwijl ze haar best deed om haar emoties te onderdrukken. Ze slikte de krop in haar keel door en hield een emotieloos gezicht naar Pantherpaw. ‘… mijn vader heb ik maar heel kort gekend. Er was geen tijd om zo’n vraag te stellen, laten we het daarop houden.’ Ze glimlachte naar hem terwijl de krop langzaam maar zeker wegging. ‘Ik denk dat mijn naam op de kleur van mijn ogen moet slaan,’ zei ze en ze lachte naar hem. ‘Ik zie voor de rest niet echt veel anders groen aan mezelf.’ Ze gaf een knikje naar haar zwarte pels.

Pantherpaw wist niet of het een goed idee was geweest om naar de betekenis van Fernpaw's naam te vragen. Zelf was hij namelijk wel trots op zijn naam, maar misschien had de poes een heel ander idee daarbij. Hij kwam er al snel achter dat ze het niet wist, maar wat ze daarna vertelde gaf hem het gevoel alsof hij het beter toch niet had kunnen vragen. Hij zou zeker niet weten wat hij moest doen zonder dat hij zijn moeder had gekend. Zijn vader had hij dan ook niet gekend, gezien deze was overleden voor hij werd geboren, maar een leven zonder zijn moeder zou hij zich niet eens kunnen voorstellen. "Sorry dat ik ernaar vroeg." Zei hij dan ook ietwat haastig. Hij hoorde haar de rest nog wel zeggen, maar dat nam niet het gevoel weg dat hij iets verkeerds had gedaan. Haar glimlach was echter iets dat hem er toch wel van weerhield om er verder op door te gaan. Hij probeerde dan ook het gevoel weg te duwen, zodat hij toch wat normaal zou kunnen antwoorden. Hij slikte even kort en hoopte dat het niet al te veel opviel dat hij zich moest herpakken. "Het zouden inderdaad je ogen kunnen zijn." Zei hij, proberend er ook een glimlach uit te halen. "Er zit vast wel een goede reden achter." Besloot hij er nog aan toe te voegen, ook al was die laatste zin misschien niet helemaal goed uitgesproken. Hij kon nu eigenlijk alleen maar afwachten hoe de poes erop zou reageren.

Fernpaw had al zo lang niet meer in de periode gezeten dat de wond op haar schouder constant openging en dat anderen haar meelevend aankeken alsof ze haar pijn konden voelen dat ze even vergeten was hoe het ook alweer aanvoelde als iemand een spijtige blik in zijn ogen kreeg. Pantherpaw probeerde het misschien voor haar te verbergen, maar Fernpaw had heus wel gemerkt dat hij spijt had gekregen van zijn vraag en dat hij zijn woorden terug zou nemen als hij dat kon. Fernpaw vroeg zich af of het, na alles waar zij doorheen had moeten gaan, zo verkeerd en ongewoon was dat ze zo reageerde als ze er aan herinnerd werd. Natuurlijk moest ze ook redelijk hierin zijn en in haar achterhoofd houden dat Pantherpaw natuurlijk ook helemaal niet wist wat er gaande was en wat er in haar verleden allemaal was gebeurd. Fernpaw vond het al een probleem om dat uit te leggen tegen haar Clangenoten, laat staan dat ze het dan ooit zou vertellen tegen iemand buiten de Clan. Toch vervloekte ze zichzelf omdat hij duidelijk had gezien dat de vraag haar vervelende emoties had gegeven en besloot om de volgende keer beter op te letten. Ze wuifde zijn verontschuldigd weg door een korte zwiep met haar staart en glimlachte toen hij doorging op het onderwerp, maar gelukkig geen vragende houding aannam. Je had natuurlijk ook van die nieuwsgierige katten die er op in zouden spelen en zouden proberen te ontrafelen wat er scheelde. Ze kon het wel appreciëren van Pantherpaw dat hij dat niet deed. ‘Vast wel,’ sprak ze en ze gaf de Apprentice een kort knikje ten teken dat dit onderwerp voor haar part voor haar afgelopen was. ‘Bedankt, Pantherpaw,’ sprak ze toch en ze glimlachte even naar hem. Hij moest zelf maar uitzoeken waar het bedankje precies op sloeg. ‘Maar als we dan toch doorgaan over namen,’ ging ze verder, ‘heb je er al eens over nagedacht hoe je Warriornaam er uit zou zien?’

Pantherpaw hield voor nu zijn mond dicht, afwachtend op hoe de poes zou reageren op wat hij net had gezegd. Echter leek ze er niet echt veel verder op in te gaan, ook al kreeg hij wel een bedankje, waarvan hij even niet goed wist waarvoor. Misschien was het omdat hij niet verder door had gevraagd, hij wist dat het namelijk ongemakkelijk kon zijn en daarom vroeg hij eigenlijk nooit door bij dat soort dingen. Het was aan de kat zelf om te beslissen of ze het hem wilden vertellen of niet. Bij de vraag of hij al een keer had nagedacht over hoe zijn warriornaam er uit zou zien schudde hij zijn kop. Hij had er nog niet zo zeer over nagedacht, misschien kwam het ook omdat hij nog niet vond dat hij er klaar voor was om een warrior te worden en dat het ook nog vrij ver weg voor hem leek te zijn. "Eigenlijk nog niet, ook al zijn er veel mogelijkheden." Zei hij dan ook. Hij vroeg zich wel af waarvoor hij zijn achtervoegsel zou krijgen. Misschien zou hij het krijgen voor zijn snelheid of voor een andere reden, hij had eigenlijk geen idee. "Heb jij al wel een idee?" Besloot hij dan ook terug te vragen, dan had hij zelf nog iets langer de tijd om erover na te denken. Er waren namelijk zoveel opties en wie weet wat hij zou krijgen. Panthersoul zou misschien wel leuk klinken, alleen zou er dan wel een reden moeten zijn waarvoor hij die naam zou krijgen.

Als het op Warriornamen aankwam probeerde Fernpaw er zo weinig mogelijk over na te denken. Warrior worden wilde zeggen dat je meerdere verantwoordelijkheden zou hebben en dat je precies moest weten hoe alles er aan toe ging in de Clan. Ze verwachtten van je dat je je volledige training had afgerond, dat je alles wist en dat je zo weinig mogelijk fouten zou maken. Als je dan een Apprentice kreeg moest je alles wat je geleerd had overbrengen op die Apprentice. Als je dan faalde was dat vrij vernederend. Fernpaw had altijd schrik om te falen. Natuurlijk was er wel een deel in haar dat later wel Deputy zou willen worden, maar er was ook een deel in haar dat een zorgeloze Apprentice wilde blijven. Of zover Apprentice’s zorgeloos konden zijn. Ze had natuurlijk binnenkort haar trainingen met haar mentor en zou er alles aan moeten doen om zo snel mogelijk samen met de rest van de Apprentice’s die haar leeftijd waren Warrior te worden – want het was nu eenmaal beschamend als je als enige Apprentice achterbleef terwijl de rest hun Warriornaam al ontvangen had – maar als ze haar leven vergeleek met die van een Warrior dan vond ze het nog vrij zorgeloos. De poes richtte haar aandacht op Pantherpaw toen deze weer sprak en ze gaf een knikje. ‘Dat hoeft natuurlijk ook nog niet,’ sprak ze. ‘Tegen die tijd zullen onze leaders wel een mooie naam voor ons hebben.’ Een voordeel aan het Warrior worden was dat je zelf niet over een naam hoefde te beslissen, maar dat een leader dat voor je deed. Natuurlijk kon je zelf met suggesties aan komen zetten, maar de meeste namen werden gekozen door de leader. Dan was het wel vervelend als ze een naam voor je kozen die je niet wilde hebben, maar Fernpaw had weinig Warrior’s gezien waarvan ze de naam afschuwelijk vond. ‘Ik laat die keuze aan Innerstar over,’ ging ze verder om Pantherpaw’s vraag te beantwoorden. ‘Ik heb genoeg Ceremonies als kitten zijnde gevolgd om te weten dat ze best goede keuzes kan maken wat dat betreft. Ik vertrouw haar.’ Ze glimlachte naar de WindClan cat. ‘Of ga jij zelf over een naam nadenken en die voorstellen aan je leader?’ Ze keek met een schuin kopje naar hem.

Pantherpaw was er zelf ook vrij zeker van dat als hij het aan Everstar over zou laten, dat hij dan vast wel een goede naam zou krijgen. Het was tenslotte ook makkelijker dan om zelf een naam uit te moeten kiezen en hij wist ook wel dat hij er een zou kunnen voorstellen, maar hij zou het niet doen. Dat was iets wat hij al wel zeker van was. Hij zou hooguit zelf erover nadenken, maar het hardop zeggen was niet iets dat hij zou doen. Hij zou überhaupt eerst zijn training af moeten ronden en dan zou hij hopelijk een naam krijgen die goed bij hem paste. "Ik denk niet dat ik wat ga voorstellen aan mijn leider. Ze maakt vast wel een goede keuze als ik een warrior wordt." Moest hij nog wel eerst zijn training afronden. "Maar daarvoor moet ik eerst nog meer trainingen doen." Gaf hij misschien wat te eerlijk toe. Hij vond zelf namelijk dat hij nog best wel wat fouten maakte, ook al kon hij nu al wel redelijk jagen. Vechten ging hem nog steeds wat minder af en hij was dan misschien ook blij dat deze ontmoeting niet op een gevecht uit leek te komen. "Ik hoop ergens wel binnen een paar manen warrior te zijn." Hij had geen idee hoeveel hij kon bereiken in een paar manen, maar hij hoopte toch wel een warrior te kunnen worden. Er kon natuurlijk altijd wat misgaan, maar daar wilde hij niet aan denken.

Het hele onderwerp over namen duizelde Fernpaw een beetje. Ze was nog steeds bezig met het Apprentice zijn en had soms niet eens tijd om over de toekomst na te denken. Dan had je natuurlijk ook nog het bijkomende feit dat ze zichzelf nergens goed in vond zijn, hoewel Heavepaw had aangegeven dat ook zij haar talenten wel zou vinden. Fernpaw had dat altijd in twijfel genomen, maar dat kwam voornamelijk omdat ze dacht dat ze geen talenten had. Ze had nog niet eens een actieve mentor die haar kon helpen om beter te worden en moest het vooral hebben van de patrols en de vechttrainingen waar ze aan deel mocht nemen. Omdat ze zo jong was had ze er natuurlijk nog niet heel veel gedaan, maar Fernpaw had zich voorgenomen om elke dag vroeg klaar te staan uit haar Den zodat ze haar eerder zouden kiezen om mee te gaan dan andere katten. Ze wist niet of het veel zou helpen, maar ze kon het in elk geval wel proberen, toch? De poes keek op toen Pantherpaw weer begon met spreken en werd daarmee uit haar gedachten gehaald. ‘Ik moet ook nog veel leren, hoor,’ sprak ze rustig tegen hem. ‘Maar we zijn nog jong en de leeftijd van twaalf moons is nog ver weg.’ Ze had echter het idee dat het voor haar verder weg was dan voor Pantherpaw. De kater leek ouder te zijn dan haar, maar hij was ook vrij klein voor zijn leeftijd net zoals de meeste WindClan-cats als ze de Elders in haar Clan mocht geloven. Maar het moest wel kloppen, want ondanks dat ze jonger was, was ze niet veel kleiner dan hem. ‘Geen zorgen,’ sprak ze rustig. ‘Je wordt wel Warrior.’ Ze wilde haar staartpunt rustig op zijn schouder laten rusten, maar wist dat dat te vriendschappelijk zou overkomen voor hun Clanverschillen en daarom deed ze het ook niet. ‘Ik denk dat we ons eerst op onze Apprentice-taken moeten richten,’ zei ze. ‘En het helpt ook als je mee doet met de patrols en de vechttrainingen van je Clan.’ Dat was een tip dat ze hem zojuist had gegeven.

Het was inderdaad wel waar dat hij nog jong was en dus nog genoeg tijd had om dingen te leren. Het was altijd ook mogelijk dat hij nog iets later warrior zou worden, maar zoals het er nu naar uitzag dacht hij zelf niet echt dat hij het niet zou redden voor de twaalf manen. Hij glimlachte dan ook even toen de poes zei dat hij wel warrior zou worden. Hij had dan zelf nog zo'n drie manen te gaan, ook al schatte hij Fernpaw iets jonger dan dat hij was, dus hij had geen idee hoelang zij nog zou moeten voor de twaalf manen. "Ik zou zeker veel kunnen leren bij patrols en vechttrainingen." Stemde hij in. Hij had eigenlijk alleen nog maar gevechtstraining gehad met zijn mentor, maar het zou nooit kwaad kunnen om er wat meer aan te besteden. Als hij eerlijk was vond hij zichzelf namelijk nog niet echt goed in vechten. "Vooral gevechtstraining zal helpen, jagen heb ik al wel redelijk onder de knie, maar vechten is toch wel een ander verhaal." Hij besloot hier echter niet te ver op in te gaan, gezien hij dan misschien te veel prijs gaf aan Fernpaw. Ze was tenslotte nog steeds een kat van een andere clan en hij wist dat dit sowieso al niet goedgekeurd zou worden als iemand er nu achter kwam dat ze hier zo aan het praten waren.

Als Fernpaw dacht aan haar eigen vooruitgang bij de patrols en de vechttrainingen dan kwam ze nog niet erg ver. Het vechten ging al iets beter, maar bij de patrols was ze dikwijls afgeleid en het jagen ging haar ook nog niet zo heel goed af. Sommige houdingen voor verschillende prooien begreep ze gewoon nog niet goed genoeg en soms was ze zo erg in gedachten afgedwaald dat ze een sluiphouding voor een muis gebruikte om op een vogel te jagen. Dan was ze natuurlijk niet snel genoeg en vloog de vogel voor haar ogen weg. Deze periode van het jaar was het beste om daar goed op te oefenen, want als de winter er aan zou komen en de prooi zou schaars zijn kon ze alle jachttechnieken gebruiken die ze maar leren kon. Maar vechten was ook wel heel belangrijk als ze ooit tegen één van de drie andere Clans, BloodClan of een stel Rogue’s moest vechten. Ze zou kittypet’s bij de categorieën hebben ingedeeld als zij überhaupt konden vechten. Fernpaw had er nog geen ontmoet, maar van wat zij over de groep katten gehoord had die bij de Twolegs verbleven waren ze niet bepaald geweldig in het verdedigen van zichzelf. Fernpaw’s gezicht bleef zo neutraal mogelijk, maar in haar gedachten nam ze het deeltje informatie over Pantherpaw op dat hij wel goed kon jagen, maar dat het vechten minder ging. Gewoon een deeltje informatie voor als ze ooit tegenover hem zou moeten staan. ‘Dat wordt nog wel beter,’ zei ze op een manier alsof ze er geen aandacht aan had besteed. Ze was wel zo slim om over haar eigen zwaktes niks te zeggen. Wat vechten betrof dan toch. ‘Het jagen gaat bij mij nog niet altijd even goed, maar dat vordert ook wel,’ zei ze. Met jagen was hij niet veel als hij haar wilde aanvallen. Op dat vlak had ze dus niet te veel prijsgegeven van zichzelf. ‘We zijn ook nog jong,’ lichtte ze er koeltjes aan toe. ‘Het zou raar zijn als we al alles konden, niet? Dan hebben onze mentoren ook maar weinig werk.’ Ze grinnikte even.

Fernpaw liet alleen weten dat het jagen bij haar nog niet altijd even goed ging. Misschien had hij inderdaad toch niet moeten zeggen dat hij nog niet zo heel goed was in vechten. Hij glimlachte kort bij haar woorden over dat het raar zou zijn als ze alles al zouden kunnen en dat de mentoren dan overbodig zouden zijn. "Het zou zeker raar zijn. Ik ben dan ook zeker blij met mijn mentor." Zei hij. Misschien was het beter als hij vandaag nog zou proberen om wat te gaan doen. Het was namelijk zeker gezellig om hier te blijven praten, maar hij wist dat als iemand hun zo zou zijn terwijl ze zo rustig aan het praten waren hij zeker op zijn kop zou krijgen. "Misschien is het beter als ik nog wat ga doen zometeen." Zei hij dan ook, proberend om een beetje duidelijk te maken dat het misschien tijd aan het worden was dat ze beide terug zouden gaan naar hun eigen territorium. "Ik wil tenslotte niet met niks terugkomen naar het kamp, dus misschien heb ik nog wat geluk met jagen." Legde hij verder uit. Dat laatste was misschien niet nodig geweest, maar hij kon het nu niet meer terugnemen en hij wachtte om te kijken hoe Fernpaw erop zou reageren en of ze zou begrijpen waar hij op doelde.

Fernpaw wierp een rustige blik op Pantherpaw. Ze wist niet hoe ze zich moest voelen over het feit dat ze stond te kletsen met een Apprentice van een andere Clan. Innerstar zou er waarschijnlijk niet blij mee zijn, maar had zij vroeger als Warrior of Apprentice geen contact met andere Clanleden buiten de Gatherings om? Ze kon niet geloven dat er ook maar één kat in de Clan was die niet één van de andere Clanleden had ontmoet en er een praatje mee had gemaakt. Je had immers zo veel kans op katten tegenkomen. Bij de borders en bij Fourtrees voornamelijk, maar het kon ook zijn dat je er eentje tegenkwam die in je territory probeerde te komen. Natuurlijk als ze Pantherpaw daar had ontmoet zou ze wel wat vijandelijker dan nu gereageerd hebben. Ze stelde zich niet bepaald open naar de kater, maar ze was toch ook zeker niet onvriendelijk te noemen. Bovendien was het niet alsof ze helemaal niks deed voor haar Clan. Ze probeerde elke dag goed haar best te doen om haar eigen steentje bij te dragen. De poes keek op toen Pantherpaw weer begon te spreken. Ze begreep de hint. Hij wilde duidelijk terug naar zijn eigen territory omdat hij zich ongemakkelijk voelde hier. Zou hij het vervelend vinden om met haar te praten? Wilde hij daarom zo snel een einde maken aan het gesprek? Of wilde hij daadwerkelijk met niks terugkomen in zijn Clan zodat ze niet zouden vermoeden dat hij de meeste tijd had gespendeerd aan praten met een andere kat? Hij had in elk geval wel gelijk. Zij moest ook maar eens teruggaan naar haar eigen territory. ‘Pantherpaw,’ sprak ze rustig. ‘Ik begrijp het. Je hoeft je niet nader te verklaren.’ Ze glimlachte naar de kater. ‘Ik ga ook maar eens terug naar mijn eigen territory en zien of ik wat kan jagen.’ Ze draaide zich al half om, maar wierp een blik over haar schouder naar hem. ‘We zullen elkaar wel weer eens terugzien. En dan waarschijnlijk op een Gathering,’ voegde ze er aan toe. ‘Dag, Pantherpaw. Tot nog eens.’ En met één grote sprong was ze al verdwenen in het gras, terug naar het deel van haar territory.