Young

Een jonge kitten lag daar maar wat. Het was niet dat ze iets speciaals was voor het moment. Nee, haar gedachtengang was te simpel voor de algemene wereld en daardoor werd ze nog bestempeld als... Te jong? Ja, dat was het. Ze was schijnbaar te jong om alles nog te verstaan en dat was compleet te begrijpen als je het van haar standpunt zou zien. NIet alleen van het hare maar ook van de katten rondom haar. haar ouders en haar achterlijke siblings. Het was allemaal zo eenvoudig, niet? Het was haast om naar te lachen, als je tenminste genoeg hersens had om het binnen te krijgen. Maar dat gebeurde jammer genoeg niet vaak. het was haast alsof het een uitzondering was als er een slim iemand verscheen... Hm...
Maar nu was de jonge Stain wakker en probeerde ze met al haar macht uit het nest te komen. Haar pootjes trilden onder haar lijfje, wat aangaf dat ze niet gewoon was aan dit soort oefeningen. Ze was dan ook nog maar een paar dagen oud, haar oogjes had ze nog niet open gedaan namelijk, het leek erop dat dat echter binnenkort wel zou gebeuren.

-Open

Er waren nieuwe kittens in de nursery en ook een nieuwe Queen. Rosekit vernauwde haar ogen en keek uit haar mostunnel, die dankzij Bitterpaw weer bestond, want zij had haar het mos ervoor gegeven. Queens hadden het opgegeven om haar er uit te halen en in een fatsoenlijk nest te krijgen en daar was ze blij mee. Oké, af en toe zeurde een Queen toch nog aan haar kop, maar het was kort. Uit zichzelf was Rosekit wel bereid haar mostunnel te verlaten en dat deed ze nu. Sinclaw leek te slapen, of iets dergelijks en ze wou toch wel zien wie de nieuwelingen waren. Voorzichtig strompelde ze naar het nest toe van Sinclaw en keek er in. Er was één kitten bezig om er uit te klimmen. Rosekit tilde daarbij haar pootje op en duwde haar terug. "Pas op, straks val je," piepte ze zachtjes tegen de kitten. Ze bestudeerde het kleine ding. De oogjes waren nog dicht en de kitten leek meer op een muis van prooistapel dan op een echte kitten.

Haar acties leken niet onopgemerkt voorbij te gaan. In tegendeel. De poes werd zo weer, met een zacht duwtje, terug naar haar plaats geduwd. In een pure actie van frustratie opende het jonge beestje zijn bekje en liet een luide piep van oneenheid langs haar lippen gaan. Waar was dat goed voor? Waarom deed dat mormel dat naar haar? Al ze dit wilde liet je haar toch doen? Goed voor haar dat ze geen besef had langer dan vijf minuten, of anders kon er wat komen. Ze was nog te jong, ze was nog te puur. Gelukkig maar voor de wereld waar ze zich in bevond. Gelukkig maar voor degene die haar goed wilde doen. Maar zeker ook voor degene die haar kwaad wilden doen. Het was ook goed voor haar, want nu kon ze nog beschermd worden. De tijd zou snel gaan en weldra zou ze op haar eigen poten moeten staan. Nee, zou ze op haar eigen poten willen staan en niemand zou haar daarbij kunnen stoppen, dat was iets dat eigen aan haar was.
"Pas op, straks val je," klonk er. Klanken zo onbekend en zonder echte betekenis voor de Foxdung die niks wist van de taal. Ze kantelde haar kopje, legde zich wat meer neer in het warme nest en liet ee, luide, haast pijnlijke piep horen. Eentje die duidelijk sneed in de oren van de ander als teken dat ze het nog steeds niet eens was. En zo koppig als ze toen al was, spande ze haar nog niet aangesterkte spiertjes aan, om wankel naar voren te gaan nadat ze zichzelf wat omhoog had geduwd. Ze wiebelde wat en zette een pootje omhoog waarna ze eruit probeerde te komen. Ze wilde dat verdomme!