Shout it from the rooftops (training)

Zoals afgesproken met haar nieuwe mentor, begaf Redpaw zich naar de Owltree om zonhoog. Het was een dag na de ceremonie, en ze Brokenecho nog niet echt kunnen spreken - daarom was ze een beetje nerveus. Wat als ze haar niet tof vond? Of een mislukkeling? Niet aan denken, maande ze zichzelf aan. Het komt wel goed.

(kort sorry)

Shout it from the rooftops (training) BEqxnb

_{Nog voor Sunhigh besloot de jonge Warrior dat het tijd was naar de Owltree te gaan, vlak nadat ze haar ontbijt had laten zakken. Ze was vroeg, dat wist ze zelf ook wel. Maar ze wilde er liever uitzien als een verantwoordelijke mentor dan als een kluns die niet eens op tijd kon komen. Brokenecho ging op een koude steen zitten en begon de vacht op haar borst te likken. Ergens was ze bang dat ze niet goed genoeg zou zijn voor de Apprentice. Was de enige echte Zealspark, de Deputy, niet haar vorige mentor? Nou ja, ze zou haar best maar moeten doen. Na een tijdje zag de oranje poes vanuit haar ooghoek ook Redpaw komen aantrippelen. “Goedemiddag, Redpaw. Heb je een goede nachtrust gehad?” vroeg ze op een vriendelijke wijze terwijl ze opstond. Het zag er naar uit dat hun eerste trainingssessie al snel zou beginnen.}

Shout it from the rooftops (training) 2hp2ihx

De kleine kattin haalde diep adem toen haar mentor haar begroette en richtte toen haar blik om. Oké, ze kon dit - Brokenecho zou haar niet bijten alleen maar omdat ze sprak. Redpaw had zichzelf voorgenomen om zelfzekerder te worden, meer zoals Branchpaw en Snowdance en Hazelfray, en dit was een goede eerste stap. De apprentice haalde diep adem en rechtte haar rug een beetje uit haar gebruikelijke ineengedoken houding. "Goeiemorgen B-brokenecho", antwoordde ze, haar stem wat schor bij de goeiemorgen en wat aarzelend bij de naam. Oké, dat ging al goed. Angst wegstoppen, het was nergens voor nodig.. Ze ademde even diep in en uit als om zichzelf te kalmeren, maar besloot toen dat haar stem waarschijnlijk opnieuw zeer schor zou klinken wanneer ze sprak en dus knikte ze maar gewoon als antwoord op de vraag.

_{Brokenecho snorde zachtjes zodra Redpaw stotterde bij het uitspreken van haar naam. Ja, de oranje poes had wel al ergens gehoord dat Redpaw een niet extreem zelfverzekerde kat was, en het leek erop dat die uitspraak ook een feit was. “Mooi. Je bent niet de jongste Apprentice meer, en Zealspark heeft je vast al een hoop trainingen gegeven. Aangezien je de meeste basistechnieken al onder controle hebt en je een kat bent die heel wat kan, heb ik besloten een iets andere soort jachttraining te doen dan je gewend bent.” Zodra de jonge Warrior was uitgesproken, zette ze zich af met haar krachtige achterpoten, waardoor ze even lenig door de lucht heen schoot totdat haar nagels zich in de bast van de Owltree zetten. Met de snelheid van een vluchtende eekhoorn schoot ze de boom in, totdat ze een tak bereikte waarop ze kon staan. Ze boorde haar nagels in de boom, en zwenkte met haar staart, een seintje dat Redpaw haar moest volgen. “We gaan eens zien hoe goed jij in de bomen kan jagen.”}

De kleine apprentice slikte toen haar mentor in de boom klom en gebaarde om te volgen. In de bomen jagen? Oh nee.. Redpaw aarzelde, ze wou eigenlijk niet in de boom klimmen maar ze wou ook niet als een bangerik lijken, hoewel iedereen wist dat ze eigenlijk wel een bangerik was. Haar haren stonden recht omhoog op haar rug en de geur van angst was duidelijk te ruiken, maar ze slikte en sprong omhoog, haar klauwen uitgestrekt. Oké, ze bleef hangen.. Redpaw sloot haar ogen, bang om naar beneden te kijken om te zien hoe hoog ze was, ook al was ze maar een staartlengte omhoog en kon ze gemakkelijk op haar pootjes terechtkomen wanneer ze viel. Nu verder naar boven raken.. Ze had het Brokenecho zien doen, maar ze wist niet of ze het zelf ook kon. Ze had het wel al gedaan, natuurlijk, maar meestal had dat ervoor gezorgd dat ze of vastzat in de boom of naar beneden viel en dan bijna een hartaanval kreeg.

_{De oranje poes hield haar hoofd een beetje schuin terwijl ze naar Redpaw keek, wiens vacht nu alle kanten op piekte van angst. Het leek er op dat haar Apprentice inderdaad niet de dapperste was, als een boom in klimmen haar op deze leeftijd nog angst aanjaagde. Niet dat Brokenecho daardoor op haar jonge Clangenoot neer zou kijken. In plaats daarvan begon ze tegen Redpaw te praten in een rustige, haast moederlijke stem. “Houdt je ademhaling rustig, gebruik je staart voor balans... Je bent een getalenteerde Apprentice, ik weet zeker dat je dit kan. Maar probeer niet te lang te wachten. Des te meer je jouw angst aan het stuur laat, des te groter de kans dat je valt. Kom maar, je kan het!” De blik in haar ogen was zachtaardig, zowat uitnodigend. Al leken haar woorden op een gebruikelijke peptalk, ze meende ieder woord. Ze ging zitten op de brede tak en krulde haar staart om haar pootjes, wachtend op de andere jonge rode poes.}

De kleine apprentice knikte onbewust een beetje terwijl ze luisterde naar de speech van haar mentor. Ze kon voelen dat elk woord gemeend was, dus deed ze erg haar best om te doen wat Brokenecho zei. Redpaw focuste zich op haar ademhaling, ze probeerde het te kalmeren, en het lukte wel een beetje. Ze bleef ook niet staan, want blijkbaar viel je dan sneller, en ze loste haar achterpoten en trok zich omhoog aan haar voorpoten. Haar hart bleef even stil staan terwijl ze alleen aan haar voorpoten hing, maar haar achterpoten haakten veilig vast in de bast van de boom. Daarna deed ze hetzelfde met haar voorpoten. Oké, ze hing al hoger - dit ging goed. Nog eventjes en ze was bij Brokenecho.. De kleine poes deed het opnieuw, misschien zelfs al ietsje zelfzekerder maar sowieso niet veel, en uiteindelijk hing ze verticaal naast de tak waar de warrior opstond. Oké, nu veilig op de tak raken... Dit was wat moeilijker. Ze keek naar de tak, met grote gouden ogen, en haakte voorzichtig de poot het dichtste bij de tak los en daarna op die tak. Haar nagels kwamen zeker van pas nu. Ze slikte maar probeerde niet te lang te wachten, zoals ze gezegd had. Ook gebruikte ze haar staart om zichzelf naar die tak te sturen, al moest ze even denken aan Branchpaw toen ze dat deed -die kon dat niet meer. Oké, nu de andere poot... Het was een beetje een rare positie, haar rug 90° gedraaid, maar gelukkig was ze ook heel soepel. Ze hief zich omhoog met haar voorpoten, de kracht gebruikend die ze dankzij haar genen maar ook door haar training had - ze was Thunderclanner, en hoewel ze misschien geen bijster sterke kat was zou een Windclan kat van haar formaat waarschijnlijk minder sterk zijn. Uiteindelijk kwam ze op de tak terecht, niet zo zeer soepel en zelfs een beetje trillerig op haar poten, maar ze was er. Hoe ze ooit naar beneden ging raken, dat was een ander verhaal..