Tripin' on skies, sippin' waterfalls. [&RUNNINGPAW]

Met een snelle beweging van zijn klauw doodde Butterpact de muis die hem echt al heel de ochtend aan het irriteren was door van bosje naar bosje te rennen en hem praktisch gezien gewoon had staan uitdagen om hem te doden en als prooi te gebruiken voor de Elders. Butterpact’s taken waren er sinds hij Warrior was geworden niet echt spannender op geworden. Hij verveelde zich dood en had het gevoel dat hij vooral nog veel Apprentice taken deed ook al kreeg hij nu wel meer kansen om deel te nemen aan borders en mocht hij er zelf binnenkort waarschijnlijk ook wel eentje organiseren. Hij was echter nog vrij jong en de kans dat de anderen hem niet serieus namen vanwege zijn jonge leeftijd was vrij groot. De kater zwiepte met zijn staart terwijl hij naar het muisje keek die hij maar snel begroef. Hij hoopte dat Butterstar hem over twee Ceremonies een Apprentice zou geven. Er was inmiddels weer bijna een moon verstreken sinds hij Warrior was geworden. Of zo voelde het voor hem dan toch. De kater zuchtte en besloot om de border patrol te doen waar hij aan deel had moeten nemen, maar waar hij per ongeluk doorheen was geslapen omdat niemand het schijnbaar de moeite had gevonden om hem te wekken. Toen de katten terugkwamen hadden ze hem gezegd dat hij zijn deel later mocht patrouilleren en schijnbaar was dat de WindClan border. Butterpact zou ze later wel terugpakken op het feit dat ze hem gewoon probeerden te pesten. Butterpact apprecieerde dat soort gedrag niet en dat zou hij laten merken ook. Een tikkeltje chagrijnig zijnde begon Butterpact dus aan zijn ronde terwijl hij met grote sprongen langs de border ging die RiverClan met Windclan verbond en opende zijn bek om de geuren in te drinken. Na zijn ronde - waarbij hij was achtergekomen dat er geen probleem was - ging hij op weg naar Fourtrees waar hij niet veel later terechtkwam.

Het was de laatste tijd wel vaker zo dat Runningpaw niet echt gigantisch veel te doen had. Hij had weer na een tijd weer eens training gekregen van zijn echte mentor, Tallshadow, in plaats van de invallers maar dat ging nog niet echt super actief door ofzo. Niet dat de kater het erg vond, zo spendeerde hij meer tijd met meer leeftijdgenoten... vooral de zekere vriendin genaamd Robinpaw. Maar ook zij had het soms wel druk, en to be honest; zij was de enige met wie hij echt goed zichzelf kon zijn. Verveeld paradeerde de Apprentice rond in de bosjes, expres zoveel mogelijk lawaai makend zodat al het prooi zich zou verstoppen, niet echt de meest slimme zet maar wie was er om hem dat te vertellen? Na een tijd begon hij het een beetje zat te worden, het was warm en het constante geluid van vogels zorgde ervoor dat hij langzamerhand steeds vermoeider werd. Hij slenterde steeds meer richting de Fourtrees, totdat opeens een sterke walm van RiverClan hem alarmeerde. Hij keek langzaam op en zag toen daar een kater staan. Eh, wat nu?

- this makes no sense omfg xD

Butterpact draaide zijn kop toen hij het geluid hoorde van een kat die niet bepaald moeite deed om zijn aanwezigheid onopgemerkt te houden. Zou het weer zo’n kater zijn die het niet kon schelen dat hij de prooi in zijn territory wegjoeg? Echt waar, als de kater in zijn Clan had gezeten had hij er algauw korte metten mee gemaakt. Butterpact was geen heilig boontje, maar het zorgen voor zijn Clan en zorgen dat ze genoeg voedsel kregen was voor hem heilig. Zijn nieuwsgierigheid werd getrokken toen de pootstappen steeds dichterbij kwamen en hij, na niet al te lang in spanning moeten hebben gezeten, een zwart-witte vachtkleur tevoorschijn zag komen. Butterpact opende zijn bek en rook vanaf hier al de scherpe geur van ShadowClan. Bah. Als hij ergens een hekel aan had dan was het wel de geur van deze Clan. Hij wist dat zijn Clan een bondgenoot was van de Clan van de kater, maar dat wilde niet per se zeggen dat hij ze nu zo leuk vond. Met een zwiep van zijn staart keek hij toe hoe de kater aarzelend een eindje verderop bleef staan en duidelijk maakte dat hij Butterpact gezien had. ‘Ik kan me voorstellen dat Elders niet al te veel van jou hoeven te verwachten als je terugkeert naar het kamp,’ sprak Butterpact lichtelijk spottend omdat hij het meestal toch niet kon laten om de fouten van een ander te benadrukken. ‘Enige reden waarom je zo door het bos rond stampt? Slechts nieuws gekregen? Gedumpt door je vriendinnetje? Je training waar je zo naar uitkeek met je mentor ging opeens niet meer door?’ En zo kon hij nog wel even verder speculeren, maar hij had niet het idee dat dat was wat de kater graag wilde en dus ging hij op zijn gemakje zitten terwijl hij wachtte op antwoord.