Wanna share? [&RUNNINGPAW]

Een tikkeltje verveeld keek Fernpaw naar de Apprentice’s die verzameld zaten voor de Apprentice’s Den en duidelijk aan het roddelen waren over iets. Ze had geen idee waarover dat het ging, maar ze voelde er ook niet bepaald veel voor om de discussie te gaan joinen en dus wierp de poes een lome blik op de prooistapel. Ze stapte wat naar voren. Haar spieren waren stijf omdat ze zo hard getraind had met Seversnake. Hij had haar een paar vechttechnieken aangeleerd die ze eerlijk gezegd wel vrij goed kon gebruiken en Fernpaw het gevoel dat ze morgen echt niet meer kon gaan trainen, maar dat ging ze natuurlijk niet tegen de kater zeggen. Dadelijk vond hij haar een watje of zo. De poes pakte een vogel van de prooistapel en merkte dat het een grote prooi was. Te groot voor haar om op te eten, maar ze vond het zonde om te eten tot ze buikpijn had en ze vond het ook zonde om de prooi weg te gooien. En dus keek ze om zich heen om te zien of er iemand was waarmee ze de prooi kon delen. Haar blik viel op een Apprentice die het kamp kwam binnengewandeld en die ze niet veel later herkende als Runningpaw. Aangezien de schemering al begon te vallen werd zijn zwarte pels op een grappige manier verlicht net zoals het hare. Fernpaw wilde niet bij de roddelende Apprentice’s gaan staan en Runningpaw stond er te ver vanaf om zich ermee te gaan moeien. En dus pakte de she-cat moeizaam de grote prooi op en begon in de richting van Runningpaw te lopen. Toen ze naast hem stond tikte ze hem lichtjes aan met het puntje van haar staart en glimlachte op vriendelijke wijze naar hem. ‘Zou je deze prooi met me willen delen?’ vroeg ze en ze wees naar de prooi.

Zich haar gesprek met Tallshadow herinnerend was ze toch wel blij dat ze Runningpaw had aangesproken. De zwart-witte kater leek op de één of andere manier altijd heel gereserveerd te zijn als ze hem tegenkwam, maar ze wist ook wel dat ze zich niks moest aantrekken van hoe een kater er vanbuiten uitzag. Je kon immers een streng uitziende kat voor je hebben, maar als je met hem of haar praatte dan viel hij of zij toch wel mee. Het was gewoon die angst waar ze zich overheen moest zetten, die angst wat haar vader haar had aangepraat. Dat ze nooit vrienden zou maken omdat ze nooit goed genoeg zou zijn voor een ander. Ze wilde dan ook niet te veel over die woorden nadenken, maar zich eerder richten op het feit dat er katten waren die haar wel te woord wilden staan. Haar gedachten gingen automatisch naar Pantherpaw en naar Aspenpaw. Hoewel ze in een andere Clan zaten, gaven beide katers haar het gevoel dat ze geapprecieerd werd, ook al verliep het contact met die eerste wat stroef vanwege de oorlog die heerste tussen beide Clans. Ze had geluk dat ze tijdens het gevecht tegen een andere kater had moeten vechten dan hem en aan een gevecht met Aspenpaw wilde ze niet eens denken. Haar blik gleed naar de tom voor haar die antwoord gaf en ze glimlachte terwijl ze een hap nam van haar vogel, deze naar hem toe schoof en vervolgens in zijn buurt ging liggen zodat ze samen van de prooi konden eten. ‘En hoe verlopen je trainingen met Tallshadow?’ vroeg ze, zich herinnerend dat ze tijdens de Ceremony had gehoord dat Tallshadow Runningpaw als zijn Apprentice had benoemd. ‘Je zal binnenkort wel klaar zijn voor het Warriorschap, niet dan? Je bent al ouder dan de meeste Apprentice’s waar ik mee omga.’ Ze glimlachte bemoedigend naar hem en nam nog een hapje van de prooi voor haar.

Heave had zich een paar minuten aangesloten bij het cirkeltje dat zich voor de apprentice den verzamelt had, en had er nu eigenlijk al spijt van. De roddels die hier heen en weer gegooid werden, werkte haar op haar zenuwen. Toch had ze niet echt een reden om weg te gaan; haar trainingen met Kingslayer waren voor vandaag al voorbij (de modder van de Marshlands zat nog steeds lichtjes aan haar poten, maar beter dan dit kreeg ze het er niet af), en ze zag niet echt andere apprentices waar ze dan wel bij kon gaan zitten. En ze zat nog liever hier dan alleen. Maar sommige dingen die hier gezegd werden waren echt niet chill om naar te luisteren.
Toen haar tweekleurige ogen zich vestigden op twee andere apprentices, kwam ze overeind, meldde dat ze even iets aan die twee moest vragen, en liep toen snel weg. Ze kon al bijna raden dat ze het nu over haar zouden hebben, maar oké, ze kon wel tegen een beetje geklets achter haar rug om. "Hey," begroette ze de andere twee en keek hen met een schuin grijnsje aan. Running was iets ouder dan haar, maar desondanks toch wel een vriend. En Fern vond ze ook heel aardig, hoewel die wel weer een moon jonger was.

Runningpaw was in de richting van de apprentices aan het kijken en Fernpaw draaide haar kopje ook even. Hun blikken gingen even in de richting van haar en Runningpaw en haar vacht prikkelde ongemakkelijk toen ze hun hardop hoorden lachen. Waren ze bezig over Runningpaw, over haar of over hun allebei? Ze voelde haar vacht warm worden. Ze bedoelde er helemaal niks mee door prooi te delen met Runningpaw! Daarna ontspande ze haar spieren wat. Wat kon haar het ook schelen? Maar ze merkte dat ze haar schouder waar ze een diep litteken had zitten zo goed mogelijk van hun afwendde zodat ze die niet zagen en daar niet over konden roddelen. Dat ze speculeerden dat zij en Runningpaw elkaar meer mochten dan gewone vrienden tot daar aan toe, maar ze wilde niet dat ze het gingen hebben over haar litteken waar iedereen bij stond. Ze was sowieso al niet al te populair bij de andere apprentices en dat wilde ze niet erger maken. Ze miste bijna Runningpaw’s antwoord door het vele piekeren en ze draaide haar kopje snel naar hem om aan te tonen dat ze weldegelijk in zijn verhaal geïnteresseerd was. ‘Hij is de deputy, wat had je anders verwacht?’ Ze grinnikte even. ‘Je zal het prima doen tijdens die laatste beoordeling, Runningpaw. Dat weet ik zeker. Bovendien is Tallshadow de slechtste niet als het op beoordelingen aankomt.’ Er was een hint van amuse in haar stem te bespeuren. Dat Tallshadow nu niet bepaald de meest serieuze deputy was, was naar haar idee al geen geheim meer. Ze voelde haar spieren zich aanspannen toen ze zag dat Heavepaw, de naar Fernpaw’s idee toch wel mooiste poes van ShadowClan, zich losmaakte van de groep roddelaars en naar hun toekwam. Hoewel Fernpaw over het algemeen geen problemen had met de poes, begon ze zich toch wel wat zorgen te maken. ‘Wat willen ze nu weer van ons weten?’ vroeg ze zuchtend en ze knikte naar het groepje dat nu in de richting van Heavepaw keek. ‘Of ben je niet gestuurd door dat stelletje idioten?’ Ze had geen idee dat iemand die Runningpaw graag mocht tussen het groepje zat.

Het vermoeide gesteun ontging haar niet, en met een grinnik gaf ze de andere kater een duwtje. Goh, dat ze zo'n last was, wat een verrassingen toch weer iedere dag. Nah, ze wist dat Running haar mocht hoor, dat was meer dan duidelijk. Fernpaw daarin tegen leek nogal argwanend naar haar te doen; echt snappen deed ze 't niet, want de laatste keer dat ze met de ander had gesproken, was deze gewoon vriendelijk geweest. Licht ongemakkelijk trok Heave met haar oortjes, niet goed wetend waar ze dit aan gedankt had, maar schudde haar kop. Ze was namelijk niet op haar mondje gevallen, en wist altijd wel wat te zeggen, ook al vond ze het niet echt leuk om beschuldigt te worden van dingen die ze niet deed. "Nou, ik ben eigenlijk weggegaan omdat het geroddel me niet aanstond," vertelde ze en keek ondertussen de zwarte kattin aan met haar tweekleurige ogen, waarna deze naar Runningpaw gleden. Juist..