{Open} Quench my thirst

Nogmaals likte de grijze kattin haar lippen. Haar mond voelde aan als een stuk schuurpapier, en ze kon niet voorstellen hoe het was voor de katten in het kamp die niet eens hun eigen water konden halen. Afhankelijk van de rest van de Clan om maar niet om te komen van de dorst, wat een ellende. Het was ook niet of Shadowclan al genoeg klappen had gehad. Die rattenplaag, het verliezen van de Badgerset en het verdwijnen en overlijden van Innerstar. Het leek wel of Starclan boos op ze was. Toch ging het alledaagse leven door, wat haar naar de rivier leidde. Ze had haar mond volgepropt met mos, om maar zoveel mogelijk water mee te kunnen nemen. Van het smalle beekje in het Shadowclan territorium was niks meer over, dus stond ze nu bij de grootste rivier van het gebied; dat van Riverclan. Al snel merkte ze de vissige lucht van de Clan op, er was er één in de buurt. Ze zag hem, maar zei niets. Hoopte dat ze gewoon haar mos in het water kon drukken om vervolgens weer weg te gaan.  

Langzaam boog ze haar kop naar beneden om haar balletje mos vol te laten lopen met water. Het leek wel of de rivier lager lag dan normaal, al wist ze het niet zeker. Vaak kwam ze hier nou eenmaal niet. Toen het balletje mos sompig genoeg was, trok ze haar kop weer terug. Ze wilde zich eigenlijk weer omdraaien, maar het leek erop dat de Riverclanner op haar af was gekomen. Hopelijk leidde dit niet tot een conflict dat ze zo makkelijk had kunnen vermijden. De kater vroeg of ze gestuurd was door Innerstar, of Acefray. Toen hij Innerstar's naam noemde, keek ze even opzij. Het was nog steeds raar om te realiseren dat ze er niet meer was. "Acefray stuurde me, vanwege de droogte," antwoordde ze. Al had de kater dat zelf vast wel al bedacht. Het probleem was dat Shadowclan vol zat met zieke en gewonde katten, en ze hadden niet eens genoeg water. Heel goed ging het dus niet. De kater vroeg of er iemand bij haar was, waarop ze haar kop schudde. "Ik ben alleen," luidde haar antwoord. Zoals ze graag was. Ze kon haar eigen boontjes wel doppen.

De kater vroeg haar of alles goed ging in Shadowclan. Over het algemeen stond haar Clan op goede voet met Riverclan, maar ze wilde het risico niet nemen. Ze kon niet afgaan op de goedwilligheid van anderen, vooral niet die van buitenstaanders. Om deze kater te vertellen dat ze er slecht aan toe waren, dat hun leider dood was, was een slecht idee. Shadowclan was zwak, en iedere verstandige leider zou daar profijt van nemen. Everstar had het al gedaan, dus waarom Butterstar niet? "We hebben wat geleden onder de aanval van Windclan, maar we komen er wel weer bovenop," miauwde ze, op een overtuigende toon. Voornamelijk omdat ze het ook echt geloofde. Ze zaten nu misschien in een diep, diep dal, maar zolang ze samen werkten, zou het wel weer goed komen.

De kater herhaalde haar woorden verrast, en toen realiseerde ze zich haar fout. Blijkbaar was het woord nog niet eens naar buiten gekomen dat de Badgerset weer onder het territorium van Windclan viel. Toch maakte het niet heel veel uit, zolang ze maar niet wisten van de rest. Althans, dat was wat ze zichzelf aanpraatte. Bitterpaw knikte. "Windclan heeft de Badgerset terug veroverd," miauwde ze, een lichte toon van woede in haar stem. Blijkbaar was de kater het met haar eens, hij maakte de clan uit voor mousebrains. Waren ze dat maar, dan waren ze nooit op het idee gekomen om Shadowclan op hun zwakke punt aan te vallen. Toen de kater vroeg of er verder niks was, schudde ze haar kop. Wat Shadowclan wilde laten weten over zichzelf, zou tijdens de Gathering wel ter sprake komen. Ze glimlachte even toen hij aanbood om haar te helpen met het mos. "Dat zou ik waarderen, de droogte komt ons niet bepaald ten goede," miauwde ze. Riverclan had geluk met hun rivier, en Windclan met het meer dat ze hadden. Thunderclan en Shadowclan daarentegen hadden een gigantisch probleem.

De kater leek behoorlijk verbijsterd door de lafheid van Windclan, al had ze geen idee of het serieus was of of hij een mooi toneelstukje voor haar neerzette. Misschien was ze ook wel gewoon te paranoïde. Ze geloofde gewoon dat de enige katten die je echt kon vertrouwen je Clangenoten waren, en soms die niet eens. Ze hield de kater nauwlettend in de gaten toen hij naar een boom liep om wat mos te plukken. Ze had geen enkel idee waarom ze hem zo wantrouwde, maar het was beter dan hem blindelings te vertrouwen. Hij was een volkomen vreemde voor haar. De kater stelde voor om het te helpen brengen nadat hij zijn mos nat had gemaakt. "Tot aan de grens lijkt me geen probleem," miauwde de grijze poes toen. De rest van de afstand kon ze zelf wel afleggen. Toch was het wel heel degelijk van de kater. "Bedankt voor je hulp," zei ze toen, aangezien hij het uiteindelijk vast goed bedoelde. 

Het was waarschijnlijk wel duidelijk dat ze iets verzweeg, al was het misschien nog niet zeker wat dat was. Het was in ieder geval wel zeker dat ze behoorlijk opgelucht zou zijn wanneer ze de grens bereikte. Om één of andere reden had ze het gevoel dat ze verhoord werd. De kater stelde zich voor als Smokegaze. "Bitterpaw," zei ze terug. Het kon zijn dat hij al wist wie ze was, mede door die walm van kruiden die nu 24/7 om haar heen hing, maar uit beleefdheid stelde ze zich ook maar voor. Vervolgens sloeg de kater de spijker recht op zijn kop en vroeg hoe het met Innerstar ging. Bitterpaw wendde haar blik opnieuw af. Nu moest ze gaan liegen, doen alsof Innerstar gewoon nog rondliep in het kamp terwijl ze donders goed wist van niet. Ze schraapte haar keel, niet meer zeker of ze het moest vertellen of niet. "Het gaat wel goed," miauwde ze met een haperende stem. Het was niet zozeer dat ze niet kon liegen, het was meer dat het haar oprecht pijn deed. Innerstar was een goed leidster geweest, en haar dood was veel te vroeg gekomen. "Ze heeft wat klappen gekregen tijdens het gevecht met Windclan, maar niets dat ze niet kan hebben," ging Bitterpaw verder. Ze was ontzettend trots op de zwarte kattin, helaas had ze het haar niet meer kunnen zeggen.

Ze kreeg een raar onderbuikgevoel. Was het schuld? Waarom zou ze zich schuldig voelen wanneer ze haar Clan beschermde? Misschien omdat de kater oprecht bezorgd leek over Innerstar, al was er geen enkele manier waarop ze dat zeker kon weten. Sommige katten waren gewoon sublieme leugenaars, misschien was deze kater één van hen. Of misschien had hij juist goede bedoelingen, maar de dreiging dat de verkeerde informatie bij de verkeerde persoon belandde, was te groot. Via via kon alles gebeuren, wie wist kon het zelfs bij de Bloodclan belanden, en dat was het laatste wat ze wilde. De kater stemde in met de kracht van Innerstar, waarop Bitterpaw nog even knikte. Het was nog steeds uiterst dubieus, ze kon niet omvatten hoe de zwarte kattin in één keer zoveel levens had kunnen verliezen en uiteindelijk in het moeras was beland. Ze zette een rustige pas in, richting de grens. "Hoe gaat in Riverclan?" vroeg ze toen, om het onderwerp maar te kunnen veranderen.

Eigenlijk luisterde ze maar half naar het verhaal van Smokegaze. Haar gedachten hadden zich verplaatst naar Innerstar. Naar de eigenaardige omstandigheden van haar dood. Na Swiftclaw die in het kamp uitbarstte. Ze wist hoe het was, soort van. Voor iedereen was het anders. Deze keer was heel anders; Innerstar was hun leider. Een soort moeder voor hen allemaal. Het was licht uitgedrukt om te zeggen dat ze zich zorgen maakte. Om te zeggen dat ze het volste vertrouwen had in Tallshadow, was een leugen. De kater was zo anders dan zij, onserieus, vriendelijk met buitenstaanders. Niet bepaald een match voor de visie die Bitterpaw voor de Clan had. En toch moest ze het met hem doen, en ze kon niets anders dan op het beste hopen. Ze bereikten de grens en Bitterpaw draaide zich naar de kater toe. "Nogmaals bedankt. Starclan weet dat we het goed kunnen gebruiken," miauwde ze, ogend op het water. Hier kon ze waarschijnlijk een redelijk aantal kittens, Queens en Elders blij mee maken.