Disgusting

De kattin stapte ietwat nerveus het Bloodclan kamp binnen. Aan het feit dat ze hier bijna nooit te vinden was, was het ook wel duidelijk dat ze niets met de plek had. Meestal verschool ze zich in haar eigen beboste plekje bij de rogueplaatsen, ver hier vandaan, maar heel af en toe kwam ze toch nog kijken hoe het er hier aan toe ging. Vaak was het vanwege trainingen, zo nu en dan om haar siblings op te zoeken, maar meer dan dat kwam ze hier ook niet doen. Nu had ze de gewoonte opgepikt om af en toe wat prooi naar de Elite te brengen en aan de prooistapel toe te voegen. Ergens was ze gewoon bang dat Claw haar zou afstraffen op het gebrek aan inzet voor de Elite, dus probeerde ze dat soort zaken zo diplomatiek af te handelen als ze maar kon. Vandaar dat ze nu ook in het kamp was met een eekhoorn die uit haar bek bungelde. Ze liep op de prooistapel af en voegde haar vangst eraan toe, waarop ze een kleine kater opmerkte. Ze had hem nog nooit gezien. O glimlachte naar hem. "Hallo," zei ze met haar zachte, hese stemmetje. "Wie ben jij?" Hij leek tamelijk jong, misschien nog niet helemaal bedolven onder de corruptie van de Elite.

Het was eigenlijk - tenminste, voor haar gevoel - de eerste keer dat ze groter was dan iemand anders. En ergens was het allemaal ook niet zo bijzonder. Ze ging voor het gemak maar zitten, het was comfortabeler, en mocht ze de andere kat intimideren, was hij misschien iets meer op zijn gemak als ze zat. Niet dat ze het gevoel had ook maar iemand te kunnen intimideren, maar je wist maar nooit. Sommige katten waren behoorlijk onvoorspelbaar. Ze voelde zich bekeken, wilde haar lichaam bedekken met haar grote, pluizige staart maar besloot het maar niet te doen. Ze wilde zich open stellen voor de rest van de Elite, al bereidde ze zich nu al voor op teleurstelling. De kitten stelde zich voor als Triple, een eigenaardige naam. Toch knikte ze beleefd naar hem. "Ik ben O," stelde ze zichzelf voor. Niet dat hij er naar had gevraagd, maar iemand's naam weten was altijd makkelijk. Wederom weigerde ze haar volledige naam te vertellen, nog steeds overtuigd van het feit dat het een vloek met zich mee had gebracht. De kater vroeg wat hij met zijn muis aanmoest. O volgde verward zijn poot, die rustte op een muis die onder de maden zat. Haar gezicht vertrok. "Oh, bah..." Voor het gemak schuifelde ze iets naar achteren. "Die beesten kunnen vast ziektes met zich meebrengen. Het is vast beter als je hem het kamp uit gooit." Het was een onsmakelijke aanblik. Gelukkig hoefde zij het vieze ding niet weg te doen.

O keek een tikkeltje hulpzoekend om zich heen. Er was iets raars aan de kater voor haar, en ze had nog niet helemaal door waarom. Het feit dat een kat vrijwillig in de Elite zat, was vaak al genoeg om bij haar de alarmbellen doen laten rinkelen. De jonge kater keek behoorlijk teleurgesteld, waarschijnlijk was het een moeite die hij niet wilde nemen. De kater opperde dat hij nog nooit buiten het kamp was geweest. O vernauwde haar ogen even. Moest zij dat beest nou weg gaan gooien? Wat als hij onder de ziektes zat? De kater voor hem had het beest toch al aangeraakt, dus als er iets besmettelijks aan zat, maakte het toch niet meer uit. Het laatste wat ze wilde was in de Bloodclan liggen creperen door voedselvergiftiging. Ze zou als een stuk vuil worden weggegooid. "Voor alles is een eerste keer," miauwde ze toen, half optimistisch. "Ik wil wel met je meelopen." Het was een voorstel dat ze eigenlijk niet echt meende. Ook al was de kitten nog heel jong, er was iets raars aan de hand.