Time for another training

Winterstorm opende haar ogen. Er was weer een nieuwe dag aangebroken en dat betekende weer een nieuwe dag om iets voor de clan te doen. Ze had eigenlijk nu wel een vast patroon, maar ze was er even vanaf gestapt, maar nu wilde ze er weer alles aan doen om haar apprentice te trainen. Ze stond rustig op en rekte haar lichaam even uit, daarna begon ze langzaam door de den heen te lopen, om ervoor te zorgen dat ze niemand wakker zou maken, als er nog iemand aan het slapen was, want dan zou ze misschien iemand over haar heen krijgen die chagrijnig was en dat was nou net iets waar ze geen zin in had, eigenlijk had ze er nooit echt zin in, maar dat maakte voor haar niet uit. Ze liep de den uit en liet de zon haar vacht verwarmen. Ze hoefde deze keer niet naar de apprentices den, want ze had de vorige avond nog tegen Littlepaw gezegd dat ze elkaar de volgende ochtend in de zandkuil zouden zien. Ze keek even om haar heen en begon toen naar de uitgang van het kamp te lopen. Ze voelde zich nog steeds een beetje schuldig dat ze een tijdje geleden geen tijd meer had gehad om Littlepaw te trainen, maar dat zou ze nu goedmaken, althans dat hoopte ze, want ze wist niet hoe Littlepaw ertegenover stond. Ze ging door de tunnel heen en het bos in.
Aan de andere kant van de tunnel keek ze even om haar heen, het was al duidelijk welke richting ze zou nemen. Ze keek nog even om haar heen en ging toen in de richting van de zandkuil. Ze wist dat ze nog een keuze moest maken uit wat voor training er vandaag gegeven zou worden. Er was niet veel keuze, maar de keuze was wel moeilijk. Vechttraining was namelijk ook nodig, want anders was Littlepaw nooit voorbereid op een gevecht en dat was misschien wel handig, maar jaagtraining was ook nodig om voor voedsel voor de clan te kunnen zorgen, misschien zouden ze beide kunnen doen, maar daar was ze niet zeker van, het was misschien beter als ze toch wat Vechttraining gingen doen, want een beetje vechttraining kon nooit kwaad. Ze had de beslissing genomen en richtte haar aandacht nu weer op de weg die ze aan het volgen was, ze had niet verwacht dat ze al zover was gekomen, maar dat maakte voor haar niks uit, dat betekende dat ze een tijdje had zitten nadenken en zo haar tijd voorbij was gevlogen, maar dat zou straks waarschijnlijk ook zo gaan, met een training ging de tijd altijd snel en dat zou deze keer ook zo zijn. Ze zag de zandkuil al voor haar verschijnen en ze begon wat sneller te lopen. Ze was wel benieuwd of Littlepaw er al was, maar daar zou ze vanzelf achterkomen. Ze stopte op de rand van de zandkuil en besloot om nog niet de kuil in te gaan, ze ging zitten en wachtte daar geduldig tot littlepaw zou komen.

Met opgewekte passen trippelden de kleine apprentice door het woud. Overal waar ze liep zag je dat Groenblad zijn sporen na liet, en haar neusje vulde zich met de heerlijke geuren van de ochtend glorie. Een vlinder wierp zich van een bloem en cirkelde een aantal keer rondom haar kop, voordat deze wegvloog en op zoek ging naar een volgend spoor van lokkende aroma. Littlepaw was meteen als een kit afgeleid door het snelle, fladderige insect, en begon deze met een ondeugende grijns te achtervolgen. Dit ging gepaard met veel rare sprongen, waarbij ze keer op keer de vlinder tussen haar klauwen wilde krijgen. Het fladderde handig tussen de dichte begroeiing van het woud, en zorgde ervoor dat hij niet langer dan een paar seconden op een bloem bleef, zodat hij op tijd kon ontsnappen aan de scherpe nageltjes van Littlepaw. Toen ze bij een plek kwam waar een grote beek het gebied door kruiste, en Littlepaw ervoor paste om haar poten nat te maken, moest ze een beetje teleurgesteld toezien hoe de vlinder uit haar gezichtsveld verdween. Even liet ze haar helder blauwe ogen door de omgeving dwalen, voor een kort ogenblik beduusd over wat ze nou eigenlijk aan het doen was. Toen drong het plotseling tot haar door. De training! Ze was zo in haar spelletje geweest, dat ze haar afspraak om bij de zandkuil te zijn helemaal was vergeten. Zo snel als ze kon haastte de kleine apprentice zich naar de bedding - die tot haar opluchting niet ver van de beek verwijderd was - en speurde ze de omgeving af op zoek naar de bekende witte gedaante. Zou haar mentor boos zijn? Littlepaw spotte haar bij de rand en liep met hangende oortjes naar haar toe. Ze grijnsde onschuldig en gaf Starclan stilletjes een schietgebedje dat de witte poes hier niet al te lang stond. "Sorry dat ik te laat ben," mompelde ze voorzichtig, waarbij ze met haar kop begroetend langs haar witte vacht wreef.

Winterstorm keek rustig om haar heen terwijl ze op haar apprentice wachtte. Ze had misschien wel verwacht dat Littlepaw wat sneller zou zijn, maar misschien was er iets dat haar ophield, want ze wist dat dat kon gebeuren, maar ze kon alleen niet verzinnen wat een apprentice op zou houden, misschien ook wel, maar ze had geen zin om die dingen te gaan bedenken. Ze wachtte en het duurde nog even voor ze Littlepaw zag verschijnen, ze zag hoe Littlepaw haar oren liet hangen en wachtte tot de apprentice dichterbij zou komen. Het was duidelijk dat ze zich ergens schuldig over voelde en waarschijnlijk was dat omdat ze te laat was, maar dat kon een keer gebeuren, ook al zou ze het niet leuk vinden als het vaker zou gebeuren. "Sorry dat ik te laat ben." Hoorde ze Littlepaw zeggen en voelde de kop van de apprentice langs haar vacht heen gaan als begroeting. "Een keer te laat kan gebeuren, maar laat het niet nog een keer gebeuren." Zei ze rustig. Ze was niet iemand die boos werd omdat iemand te laat was en zoveel te laat was Littlepaw nou ook weer niet. Was Littlepaw nou een halve dag te laat geweest, dan had ze er misschien anders over gedacht, maar dat was niet zo, dus hoefde ze er ook niet over na te denken. Ze stond op en wenkte Littlepaw met haar staart, als teken om haar te volgen. Ze liep de kuil in en wachtte toen ze ongeveer in het midden was. Ze draaide zich om naar Littlepaw en keek haar aan. "Heb je zin in gevechtstraining?" Vroeg ze, als het niet zo was kon ze altijd nog van gedachten veranderen en gaan jagen, maar ze wilde het eerst weten voor ze die beslissing zou nemen. Ze wachtte geduldig af en bleef naar haar apprentice kijken, ze had haar blik ook op iets anders kunnen vestigen, maar dat deed ze niet, want dat zou misschien een beetje ongeïnteresseerd staan en zo wilde ze nou net niet overkomen. Ze wilde het liefst wel wat gevechtstraining doen, want ze wilde graag weten wat Littlepaw allemaal al kon en ook haar voorbereiden voor het geval er ooit een gevecht mocht komen, ook al hoopte ze van niet.

Gelukkig scheen haar mentor het niet al te kwaad op te nemen, en vertelde ze Littlepaw zoiets als dit kan gebeuren. 'Maar laat het niet nog een keer gebeuren,' waarschuwde ze wel, en Littlepaw knikte gehoorzaam. Samen liepen ze de zandkuil in, en de donkere oortjes van Littlepaw schoten nieuwsgierig weer overeind. Uiteindelijk hielden ze halt te midden van de kuil, en vroeg Winterstorm of ze zin had in gevechtstraining. Meteen zakte Littlepaw door haar voorpootjes en drukte ze haar borst tegen de grond, wijl ze een opgewekte "Jaah!" uit haar bek liet ontsnappen. Ze wiebelde met haar kont, en zag al voor zich hoe ze later als sterke krijger zich in het gevecht zou storten, zelfverzekerd over de technieken die haar misschien nu wel zouden worden bijgebracht en vastberaden haar clan hiermee te beschermen. Ze kon niet wachten om die technieken de knie te krijgen, en hierdoor steeds een pootje dichterbij haar warriorceremonie te komen. "Wat gaat u me leren? Verdedigen, aanvallen, thunderclantechnieken, zwakke plekken?" ratelde ze, bijna struikelend over haar woorden, terwijl ze in dolle enthousiasme bij iedere mogelijkheid die ze op somde een bijpassende beweging maakte. Plotseling struikelde ze over haar eigen voorpoten. "Wooh!" miauwde ze geschrokken toen ze voorover kukelde en bovenop haar rug belandde. Het zand was gelukkig zacht genoeg om haar val te breken, maar Littlepaw voelde dat de huid onder haar vacht warm werd van schaamte. "Ghehe, ik neem aan dat ik nu een makkelijk slachtoffer ben zo?" sprak ze grinnikend, terwijl haar helderblauwe ogen naar haar mentor gleden.

Winterstorm merkte dat de woorden die ze had gezegd de apprentice enthousiast maakten en daar was ze blij mee. Ze had wel gehoopt dat Littlepaw het leuk zou vinden, maar ze kon er altijd maar beter zeker van zijn. Ze zag hoe Littlepaw door haar voorpoten zakte en "Jaah!" uit haar bek liet ontsnappen. Ze kon het niet laten om niet te lachen om Littlepaw. "Wat gaat U me leren? Verdedigen, aanvallen, Thunderclantechnieken, zwakke plekken?" Ze hoorde Littlepaw bijna struikelen over haar woorden, omdat ze zoveel dingen wilde zeggen. Ze zag hoe Littlepaw een paar bewegingen maakte bij elke beweging die ze noemde. Ze moest haar lach bedwingen toen ze Littlepaw zag vallen en op haar rug belanden. Ze had niet verwacht dat dit zou gebeuren, maar het was wel logisch als iemand probeerde om zoveel dingen te doen. "Ghehe, ik neem aan dat ik nu een makkelijk slachtoffer ben zo?" Hoorde ze Littlepaw grinnikend zeggen. "Op deze manier wel ja." Zei ze en de pret was in haar ogen te zien. Het zag er namelijk best wel raar uit, maar dat kon nou eenmaal gebeuren de eerste keer. "Maar om terug te komen op je vraag. Probeer me maar omver te krijgen." Zei ze en ging een eindje bij Littlepaw vandaan staan. Ze was wel benieuwd wat Littlepaw zou doen om haar omver te krijgen. Hier was inzicht voor nodig en zo zou je ook leren om iemand die groter dan jou was omver te krijgen. Het was altijd een goede oefening om mee te beginnen en het was elke keer weer leuk om te zien hoe een ander het deed, want vaak was het net iets anders en had ieder zijn eigen manier. Ze hield haar blik op Littlepaw en wachtte af wat de apprentice zou gaan doen.

Ook in Littlepaw's ogen verschenen pretlichtjes, terwijl ze zich in een handige zwaai omrolde, en weer overeind krabbelde. Ze schudde het zand uit haar vacht, gaf deze snel nog een paar likken, en draaide zich toen om naar haar mentor. Deze had een wat grotere ruimte tussen haar en haar apprentice gecreëerd, en vertelde dat Littlepaw een poging moest doen haar omver te krijgen. De kleine siamees zette een paar grote ogen op. "Omver krijgen?" herhaalde ze verbaasd. Hoe verwachtte de witte poes dat zij dit ging doen? Littlepaw was zo klein dat haar schofthoogte nog maar net haar buik bereikte, hoe kon ze dan met haar lichtgewicht - in Starclan's naam - de volwassen krijger van haar plaats werpen? Er verscheen een peinzende frons op het jonge koppie van Littlepaw, en ze besloot uiteindelijk maar een poging te wagen. Snel zette ze zich af, waarbij haar pootjes een beetje wegzakte in het losse zand, en wierp ze zich op haar mentor. Ze landde lichtvoetig op haar rug en zette haar tandjes in de losse witte pels, terwijl ze met alle macht probeerde Winterstorm uit haar evenwicht te halen.

[[ Kort, sorry. >.< ]]

Winterstorm wachtte geduldig af wat Littlepaw zou gaan doen. Als het niet goed zou gaan, zou ze wat advies geven, maar misschien was het ook niet nodig. Ze zag dat Littlepaw even moest nadenken en wachtte rustig af, normaliter zou een tegenstander dat niet doen, maar ze was niet van plan om al te gaan aanvallen. Plotseling merjte ze dat Littlepaw op haar afkwam en op haar rug landde. Ze voelde hoe de apprentice haar omver probeerde te trekken, maar ze zette zich schrap en gaf niet mee. Ze ging juist in tegengestelde richting hangen, waardoor het niet zou lukken. Ze wachtte geduldig en nam toen even adem. "Littlepaw, op deze manier kun je een kat die groter dan je is niet makkelijk omver krijgen." Begon ze rustig. "Om een groter iemand omver te krijgen, moet je zorgen dat diegene uit balans raakt." Ze zei niet meer, want ze was wel benieuwd hoe Littlepaw het nu zou gaan aanpakken. Ze kon het altijd nog vertellen, maar ze wilde dat Littlepaw het eerst zelf probeerde uit te zoeken. Ze wachtte geduldig af, ze vond dit vaak namelijk de beste manier om het uit te vinden en er later meer aandacht aan te besteden om het beter onder de knie te krijgen.

De witte poes onder haar gaf niet mee, en uiteindelijk viel Littlepaw door haar eigen inspanningen voorover. Niet de moeite doend om wèèr het zand uit haar vacht te schudden toen ze voor de zoveelste keer overeind krabbelde, zakte ze door haar poten om koppig een tweede poging uit te voeren. Echter werd ze tegengehouden door Winterstorm's woorden. 'Littlepaw, op deze manier kun je een kat die groter dan je is niet makkelijk omver krijgen,' legde haar mentor op een rustige toon uit. Littlepaw hief haar kop. "Niet?" vroeg ze verbaasd. Ze herstelde haar houding en liet een nieuwsgierige blik doorschemeren, benieuwd naar wat naar Winterstorm's mening een betere tactiek zou zijn. 'Om een groter iemand omver te krijgen, moet je zorgen dat diegene uit balans raakt.' Geboeid luisterde Littlepaw naar haar uitleg, en herhaalde ze deze - toen ze erachter kwam dat ze het met hiermee moest doen - nog ettelijke keren in haar kop, om ze zo goed mogelijk tot een idee te verwerken. Haar blik viel op de lange, sierlijke staart van Winterstorm, en het duurde niet lang of ze kreeg plotseling een - in haar ogen - geniale ingeving. Meteen, zonder enige waarschuwing, zette Littlepaw zich af en greep ze de staart tussen haar kaken, weliswaar voorzichtig, omdat ze haar mentor niet al teveel pijn wilde doen. Vervolgens rende ze er snel mee tussen haar achterpoten, wat gemakkelijk ging door haar kleine formaat, en cirkelde ze deze rondom één van Winterstorm's poten. Ze gaf er een voorzichtige, maar toch vrij krachtige ruk aan, in de hoop dat de poot hierdoor van zijn plaats zou komen, en in diezelfde secondes liet ze de staart los, wierp ze zich voorover en probeerde ze Winterstorm, die als het goed was nog bezig zou zijn met het herstellen op drie poten, omver te krijgen door zich met haar volle gewicht op haar te storten.

Winterstorm wachtte geduldig af. Littlepaw leek nog even na te moeten denken en dat vond ze niet erg, want nu kon dat nog, maar straks in een gevecht niet, maar dat zou ze ook nog wel leren, maar op dit moment was die snelheid nog niet echt nodig. Het was alleen nodig wanneer je een beweging uitvoerde. Winterstorm merkte dat Littlepaw een idee had en wachtte af op wat er ging gebeuren. Littlepaw had een tijdje naar haar zitten kijken, dat wist ze, maar ze wist niet waar haar blik op gevestigd was. Toen schoot Littlepaw ineens vooruit en Winterstorm zette zich schrap. Het leek dat Littlepaw het op een punt achter haar had gemunt en ze wachtte geduldig af. Plotseling voelde ze hoe Littlepaw haar staart tussen de tanden pakte. Ze voelde dat Littlepaw het voorzichtig deed en daar was ze wel blij mee, want het was een training. Voor Winterstorm er iets aan had kunnen doen, voelde ze Littlepaw tussen haar benen doorschieten en om één van haar poten heen. Plotseling werd er een ruk aan haar staart gegeven en voelde ze haar poot onder haar lichaam vandaan getrokken worden. Voor ze zich kon herstellen voelde ze Littlepaw al tegen zich aan en viel ze omver. Het zand brak de val en daar was ze wel blij mee, want anders was ze best wel hard terecht gekomen. Ze stond langzaam op en schudde het zand uit haar vacht. "Dat was goed bedacht!" Zei ze met trots in haar stem. Ze was altijd trots als haar apprentice iets leerde. Ze dacht na over iets wat ze nog meer konden doen, of misschien moest ze Littlepaw laten kiezen. "Wat zou je nu willen leren?" Vroeg ze aan Littlepaw, als die geen keuze zou kunnen maken, kon zij die nog altijd maken.

Tot haar grote vreugde voelde ze hoe Winterstorm uit haar balans raakte en, jawel, omver viel. Met een kleine kreet van triomf sprong Littlepaw van haar af en wiebelde ze enthousiast met haar oortjes, het was haar gelukt! 'Dat was goed bedacht!' miauwde Winterstorm eveneens, waarbij Littlepaw haar huid warm voelde worden onder het lof van haar woorden. Zie je wel! dacht ze blij, als je klein ben kan je ook vechten! 'Wat zou je nu willen leren?' hoorde ze Winterstorm toen vragen, terwijl er een klein briesje kwam opzetten en beide vachten deed rimpelen. Littlepaw schudde het zand van haar lichaam, misschien ergens een hopeloze actie aangezien het er toch zo weer in zou zitten, en liet haar blik op haar mentor vallen. Ze hijgde enigszins van de inspanning van zonet, maar was nog lang niet van plan te stoppen. Ze wilde nog zoveel leren! "Kan je me leren wat ik moet doen als ik wordt aangevallen?" miauwde ze na een korte aarzeling. Op haar kop sierde een vrolijke glimlach, en haar blik week niet af van haar mentor, vastberaden alles wat ze zei zo goed mogelijk in zich op te nemen.

Winterstorm hoorde de kreet van triomf en was blij om te horen dat de apprentice er zo blij mee was. Ze wachtte geduldig op een antwoord en ze wist dat die waarschijnlijk wel zou komen, het was alleen afwachten wanneer. Ze had wel geduld en daarom maakte het niet zoveel uit. Een klein briesje kwam opzetten en rimpelde haar vacht. Het was altijd wel een beetje verkoelend, ondanks dat het Groenblad was, want vaak waren de briesjes dan ook nog warm, maar toch een beetje verkoelend. Ze zag hoe Littlepaw het zand weer uit haar vacht schudde en zag hoe Littlepaw een beetje van de inspanning hijgde. "Kan je me leren wat ik moet doen als ik wordt aangevallen?" Hoorde ze Littlepaw vragen. Ze knikte. "Natuurlijk kan ik je daar wat van leren." Zei ze en bedacht wat ze het beste eerst kon laten zien. Waarom zou ze niet gewoon verdergaan waar ze gebleven waren? "Als iemand je uit balans heeft gemaakt en je tegen de grond heeft gekregen moet je ervoor zorgen dat je buik niet naar je vijand toe komt te liggen. Je buik is een zwakke plek en daarom moet je voorkomen dat die geraakt wordt." Legde ze uit. "Als je dan eenmaal op je buik ligt is er kans dat die ander je tegen de grond probeert te drukken en als je groter dan diegene bent heb je kans om omhoog te komen en hem van je rug af te schudden, maar als je kleiner bent is zo'n grip vaak te sterk, daarom kun je slap gaan liggen, zodat diegene denkt dat je verslagen bent en zijn grip wat losser maakt en dat is dan je kans om te ontsnappen." Legde ze uit. Dit waren alleen maar dingen als er al een aanval op je was gebeurd, maar nu moest Littlepaw ook nog weten wat ze moest doen als iemand haar aanviel. "Als iemand op deze manier..." Ze ging op haar achterpoten staan en deed alsof ze op een denkbeeldige kat haar voorpoten wilde neerzetten. "Op je af komt, zijn er verschillende dingen die je kunt doen. Als je ongeveer even groot bent kun je ook op dezelfde manier de ander ontmoeten door ook te balanceren op je achterpoten en uit te halen met je voorpoten, maar als je kleiner bent kun je onder de ander zijn voorpoten duiken en onder hem terecht komen en hem zo uit balans brengen. Bijvoorbeeld door een achterpoot onder diegene uit te halen, zodat hij naar één kant valt en dan kun je zelf gaan aanvallen." Legde ze uit. Ze ging weer op haar vier poten staan en keek Littlepaw aan. "Wil je het nu zelf proberen of moet ik het nog een keer uitleggen?" Vroeg ze aan de apprentice. Het maakte voor haar niet echt uit of ze het nog een keer moest uitleggen, of dat ze het zouden gaan proberen.

(Dit zal voor vandaag en een gedeelte van morgen denk ik mijn laatste post zijn of misschien nog eentje hierna, maar morgen ergens in de middag moet ik wel weer kunnen reageren)

Winterstorm begon met vertellen, en Littlepaw luisterde met ogen zo rond als een volle maan. Eerst waarschuwde ze de jonge apprentice nooit en te nimmer haar buik bloot te stellen aan de vijand. Littlepaw knikte, ze wist hoe kwetsbaar die kon zijn. Ze moest er niet aan denken dat iemand met zijn scherpe nagels haar buik zou openhalen, en ze voelde hoe er een zachte rilling over haar rug gleed. Gelukkig scheen Winterstorm te weten hoe je het beste je buik kon beschermen, en wat je moest doen als je dan toch tegen de grond werd gedrukt. 'Als je groter dan diegene bent heb je kans om omhoog te komen en hem van je rug af te schudden, maar als je kleiner bent' - wat dus vaak het geval zou zijn bij Littlepaw - 'is zo'n grip vaak te sterk, daarom kun je slap gaan liggen, zodat diegene denkt dat je verslagen bent en zijn grip wat losser maakt en dat is dan je kans om te ontsnappen.' Weer maakte Littlepaw een knikkend gebaar, en probeerde ze het allemaal zo goed mogelijk te onthouden. Vooral de slap-houd-techniek leek haar een goede manier om je vijanden af te schudden, aangezien ze dit niet snel met eigen kracht zou kunnen, en ze stond te popelen om het uit te proberen. Maar, aan de andere kant, wat als de vijand er niet in trapte? Wat als hij dit gebaar juist zag als een kans om haar sterk te verzwakken? Littlepaw schudde haar kop om die gedachte weg te krijgen en nam zich voor dat ze dit later aan Winterstorm zou vragen. Nu moest ze zich focussen op haar mentor's verdere woorden, die in gingen op haar eerdere vraag; wat te doen als ze door iemand werd aangevallen. Littlepaw keek toe hoe de witte poes op haar achterpoten ging staan, waarbij ze stiekem moest toegeven dat het er vrij grappig uit zag, en vervolgens uit legde wat er dan van haar verwacht werd om te doen. Als ze even groot was moest ze eenzelfde beweging maken, maar was ze kleiner, dan was het verstandiger om de vijand uit balans te krijgen. 'Bijvoorbeeld door een achterpoot onder diegene uit te halen, zodat hij naar één kant valt en dan kun je zelf gaan aanvallen.' Littlepaw trok haar mondhoeken omhoog in een grijns, dat was precies wat ze zojuist bij Winterstorm had gedaan. 'Wil je het nu zelf proberen of moet ik het nog een keer uitleggen?' vroeg de poes. Littlepaw schudde haar kop bij die laatste woorden, om aan te tonen dat ze goed had opgelet. "Ik snap het, en ik denk dat ik het wel wil proberen," antwoordde ze, terwijl ze in een stabiele houding ging staan en haar blauwe kijkers strak op Winterstorm richtte, klaar om in actie te komen als deze een poging zou doen haar 'aan te vallen'.

Winterstorm zag dat Littlepaw naar alles goed luisterde en daar was ze wel blij mee, want je kon ook een apprentice hebben die niet luisterde en dan zou er sneller iets fout gaan dan wanneer iemand goed luisterde, ook al ging zoiets vaak de eerste keer niet helemaal goed. Soms waren ze dan niet snel genoeg of wisten ze nog niet precies de juiste manier te gebruiken, maar dat waren dan vaak kleine dingen om te verbeteren. "Ik snap het, en ik denk dat ik het wel wil proberen." Ze knikte en wachtte even tot ze zeker wist dat Littlepaw er klaar voor was. Het was namelijk ook belangrijk dat de aandacht er volledig op gericht was, want anders kon het alsnog verkeerd gaan en dan maakte je het de ander vaak makkelijker. Winterstorm spande haar spieren en ging op haar achterpoten staan. Ze balanceerde op haar achterpoten voor Littlepaw, want als je ook maar iets uit balans was, was de kans groot dat je viel en je het de ander nog gemakkelijker maakte en dat was iets wat ze nu niet wilde laten gebeuren. Ze probeerde om met haar voorpoten Littlepaw tegen de grond te drukken, maar ze lette wel op dat ze het niet te hard deed, voor het geval Littlepaw niet snel genoeg zou zijn. Ze hoopte dat Littlepaw snel genoeg zou zijn, maar dat was afwachten, ook al zou het maar gaan om seconden.

(Kort D:)

Littlepaw voelde hoe haar spieren zich spande toen de witte poes zich op twee poten wierp. Voordat Winterstorm de kans kreeg Littlepaw in haar greep te krijgen, sprong de kleine apprentice verbazingwekkend snel naar voren en ontglipte ze haar klauwen. Maar, in plaats van Winterstorm's achterpoot uit balans te halen, zoals haar mentor had geadviseerd, besloot ze voor iets anders te kiezen dat Winterstorm misschien niet zou verwachten. Met een ondeugende grijns wierp Littlepaw zich tegen haar buik - met haar nageltjes niet uitgeklapt uiteraard - en probeerde ze haar mentor naar achter te duwen. Vervolgens dook ze zo snel mogelijk weg om te voorkomen dat ze niet werd geplet door haar lichaam, en kwam ze in het zand tot stilstand. Het duurde even voordat de lichte stofwolk die ze had gecreëerd naar beneden zakte en met licht zwoegende flanken tuurde Littlepaw door het stof om te zien of haar actie geslaagd was.

[[ Same D: ]]

Winterstorm wachtte af, het duurde maar seconden voor ze besefte dat Littlepaw al niet meer was waar ze eerst was geweest en ze vroeg zich snel af wat Littlepaw nou zou gaan doen. Ze voelde plotseling de apprentice in haar buik terechtkomen en de adem werd haar even ontnomen. Ze voelde hoe ze naar achter werd geduwd en ze probeerde uit alle macht in balans te blijven, maar de apprentice die vier poten kon gebruiken had voordeel en voor ze het wist verloor ze haar evenwicht. Ze viel op de grond en zag een stofwolk om hun heen verschijnen en merkte dat Littlepaw al weer weg was. Waarschijnlijk omdat de apprentice niet had gewild dat ze alsnog op haar terecht was gekomen. Ze moest even lachen bij die gedachte. Ze keek toe hoe het stof langzaam dunner werd en ze kon Littlepaw al zien. Althans het gelaat van de apprentice, want de stof was nog niet volledig weg. Ze stond langzaam op en schudde het zand uit haar vacht, ze wist dat het tevergeefs was, want later zou er toch wel weer zand inkomen, maar ze deed het gewoon, bijna onbewust. Ze keek naar haar apprentice en ze kon Littlepaw volledig zien nu het stof eindelijk was gaan liggen. "Dat was een goede actie, het was eigenlijk iets wat ik niet had verwacht." Zei ze glimlachend. Ze was blij dat Littlepaw had uitgevonden dat er nog meer manieren waren om iemand uit balans te brengen en dat iemand die dat gebruikte inderdaad zijn of haar buik kwetsbaar opstelde, ook al zouden ze die waarschijnlijk uit alle macht proberen te verdedigen, tenminste als ze het verwachtten. "Wil je het nog een keer oefenen? Misschien wil je nog een andere manier proberen. Of wil je iets anders proberen?" Vroeg ze Littlepaw.

Een golf van trots sloeg door haar lichaam heen toen ze zag dat ze haar mentor voor een tweede keer op de grond had gekregen. Ook Winterstorm leek trots op haar te zijn, en die aanblik vulde haar met warmte. Haar woorden maakte het alleen maar beter. 'Dat was een goede actie, het was eigenlijk iets wat ik niet had verwacht.' Littlepaw trok haar mondhoeken omhoog in een brede grijns, waarbij haar scherpe witte tandjes schitterde in het zonlicht. "Dankuwel!" miauwde ze blij. Kon deze dag nog beter?
'Wil je het nog een keer oefenen? Misschien wil je nog een andere manier proberen. Of wil je iets anders proberen?' hoorde ze Winterstorm vragen. Vrolijk zakte Littlepaw door haar voorpoten, haar vraag van net alweer vergetend, en wiegde ze met haar kont. "Kun je me nu leren hoe ik moet aanvallen?" vroeg ze, zich zeer uitgelaten voelend dat ze nu alweer mocht kiezen. Ze had eigenlijk verwacht dat Winterstorm de volledige training in poten zou nemen. De jonge apprentice richtte zich weer volledig op en keek haar mentor met twinkelende blauwe ogen aan, in volle afwachting wachtend op haar woorden.

Winterstorm was blij te zien dat Littlepaw blij was dat het haar was gelukt. De grijns van Littlepaw was bijna aanstekelijk. "Dankuwel!" Hoorde ze Littlepaw blij miauwen. Ze was blij dat de dingen vandaag zo goed leken te gaan, want er waren ook dagen waarin alles verkeerd leek te gaan. Ze zag hoe Littlepaw door haar voorpoten zakte bij haar vraag. "Kun je me nu leren hoe ik moet aanvallen?" Hoorde ze Littlepaw vragen. Ze was blij dat de apprentice zo enthousiast was en ze wist bijna wel zeker dat de apprentice meer energie dan haar had, maar dat maakte haar niet uit. Vaak hadden apprentices overdag veel energie en dan waren ze 's avonds uitgeput. "Natuurlijk." Zei ze. Er waren alleen zoveel verschillende mogelijkheden om een aanval te doen. "Oke, er zijn verschillende dingen om een kat aan te vallen. Je kunt springen in de hoop dat je bovenop diegene komt of je kunt gewoon recht op je tegenstander afgaan en dan zijn er verschillende dingen die je kunt doen." Legde ze uit. "Je kunt bijvoorbeeld eerst doen alsof je naar de linkerkant van iemand gaat en dan ineens rechts langs de tegenstander gaan en hem dan op de flank aan te vallen." Zei ze. Het uitleggen was vaak moeilijker dan het uitvoeren, dus het was het beste als ze het gewoon gingen oefenen. "Wil je het zelf proberen of moet ik het een keer voordoen?" Vroeg ze aan haar apprentice.

Winterstorm begon met het uitleggen van de verschillende mogelijkheden die er waren. 'Je kunt springen in de hoop dat je bovenop diegene komt, of je kunt gewoon recht op je tegenstander afgaan en dan zijn er verschillende dingen die je kunt doen,' somde ze al eerste op. Littlepaw knikte met grote ogen, terwijl ze haar nageltjes van enthousiasme in het zand boorde, bijna niet kunnen wachtend om het uit te proberen. Maar, Winterstorm's uitleg was nog niet klaar. Eigenlijk bij lange na nog niet, er zouden nog vele trainingen moeten komen wilde Littlepaw alles te weten komen. Maar, voor nu moest ze het doen met de basistechnieken, die voor een jonge apprentice als zij al moeilijk genoeg waren. 'Je kunt bijvoorbeeld eerst doen alsof je naar de linkerkant van iemand gaat en dan ineens rechts langs de tegenstander gaan en hem dan op de flank aan te vallen.' Littlepaw trok met haar oortjes. Wow, dat ging even te snel. Eerst links, dan rechts? Zoals een schijnbeweging? Tot haar opluchting bood Winterstorm aan het voor te doen, en Littlepaw knikte blij. "Kan je het voor doen?" vroeg ze voorzichtig, zich toch nog een beetje beschamend voelend dat ze het niet in één keer snapte.

"Kan je het voor doen?" Hoorde Winterstorm Littlepaw vragen. Het leek alsof de apprentice zich beschaamd voelde om dat te vragen, maar het maakte voor haar niet uit, ze had alle geduld en het maakte haar echt niet uit of sommige dingen nou eenmaal langer duurden dan anderen, dat was vaak zo. Ze begreep dan ook dat de apprentice wilde dat ze het voor deed en ze besloot om het rustig te doen, om het duidelijker te maken en erbij zeggen dat het normaal gesproken sneller ging. Ze ging niet in haar snelste tempo op Littlepaw af en deed eerst alsof ze naar links ging, maar vlak voor Littlepaw -nog wel net buiten het bereik- ging ze naar rechts en haalde haar poten zachtjes langs de flank, toen ze klaar was sprong ze weg. Normaal gesproken zou je nagels gebruiken als je iemand in de flank aanviel en met trainingen ging het ook sneller dan ze nu had gedaan, maar als voorbeeld had ze het wat langzamer gedaan dan normaal gesproken. "Normaal gesproken gaat het wel wat sneller, maar om het voorbeeld duidelijk te maken is het vaak handiger om het iets langzamer te doen." Legde ze uit. "Denk je dat je het nu zelf wilt proberen?" Vroeg ze Littlepaw en wachtte af, ze was wel benieuwd of de apprentice het allemaal begreep, maar als de apprentice het niet begreep zou ze het niet erg vinden om het over te moeten doen.

Aandachtig keek Littlepaw toe hoe haar mentor op haar af kwam en in een rustig tempo voordeed wat de bedoeling was. Ze maakte inderdaad gebruik van een schijnbeweging, waarna ze langs haar zij sprong en haar poot langs haar flanken haalde. Littlepaw voelde de puntjes van Winterstorm's tenen langs haar vacht glijden, en haar haren rezen overeind bij de gedachte wat voor wond dit had kunnen verrichten als de klauwen uitgeklapt waren. Maar, ze snapte het nu in ieder geval wel, en was er bijna zeker van dat ze het nu zelf ook kon proberen. Met een flauw grijnsje draaide de jonge apprentice zich om, terwijl Winterstorm duidelijk maakte dat het eigenlijk sneller moest dan zij had gedaan. 'Denk je dat je het nu zelf wilt proberen?' Littlepaw knikte, boog door haar poten en sprong toen naar voren. Ze hield de schijn op dat ze naar links ging, maar maakte op het laatste moment een zwenking en stak haar poot naar voren om die langs haar flank te kunnen halen. "Heb ik het goed gedaan?" vroeg ze hoopvol toen ze haar lichaam weer tot een halt had kunnen brengen en zich richting haar mentor omdraaide.