Greatness inspires envy [LIONPAW]

Natuurlijk had hij gezien dat een bepaalde kattin achter hem bepaalde interesse in hem toonde, maar hij wist wel beter dan er gelijk op in te spelen. Als hij dat deed, zou hij snel oninteressant worden, en dat was het tegenovergestelde van wat hij bereiken wilde. Vandaar dat hij één keer schuin naar achteren keek, en kort oogcontact maakte met haar, waarna hij weer wegkeek. Simpel genoeg. Niets opvallends, enkel iets wat haar helemaal gek zou maken, als ze ook maar iets van gevoelens voor hem had. Zijn lip trok licht omhoog toen hij merkte dat een jongere apprentice naar hem keek; duidelijk jaloers. Het was met gemak van zijn lichaamstaal af te lezen. Dat hij misschien wel iemand anders' meisje afpakte, deed hem niets. Een grinnik verliet zijn bek toen de zwart-witte kater, Runningpaw, zich koppig over zijn prooi boog. Verder deed Lion niets. Als hij er problemen mee had, zou hij maar naar hem moeten toekomen, want hij ging er mooi niet voor opstaan. Nee, hij zat prima hier, in het zonnetje dat licht door de bomen heen scheen, en nog iets van warmte op het kamp wierp.

Runningpaw kwam inderdaad op hem afgestapt. De jaloezie was haast te voelen, en hoewel Lionpaw het zeker grappig vond, was dit niet van zijn gezicht af te lezen. Hij keek met wat leek lichte verrassing op zijn gezicht naar de andere apprentice, toen deze begon over het 'geflirt' van net. Hij trok zijn wenkbrauwen lichtjes op. "Ik heb inderdaad oogcontact gemaakt met Robinpaw, als je die bedoelt, maar ik kan me niet verzinnen hoe dit lijkt op geflirt." beantwoordde hij rustig, waarbij hij met een rustige uitdrukking naar de zwart-witte kater keek.

Het amuseerde hem, hoe snel Runningpaw opgaf om het baasje in de situatie te spelen. Nu was dit logisch, aangezien het aan Lion te voelen was dat hij dominant was en niet zomaar zou terugdeinzen. Toen de kater tegenover hem opeens met een onverwachte vraag kwam, knipperde hij kort. Hm. Niet bezwijken onder druk? Om eerlijk te zijn, had hij er niet een speciaal maniertje voor. Het zat gewoon niet in hem; veel situatie's lieten hem koud. Haast alle, eigenlijk. Toch was het iets waar hij wel heel veel om gaf. Sterker nog, hij was er geobsedeerd mee. Hij was continu bezig met wat anderen van hem vonden, niet zozeer omdat het hem iets uitmaakte als katten hem verachtten, maar omdat hij in control wilde zijn over iedereen en hij daarom bepaalde hoe zij hem zagen. Als een perfecte apprentice of als een kater om bij weg te zwijmelen bijvoorbeeld. "Hoe bedoel je?" vroeg hij toen echter aan Runningpaw. Natuurlijk was hij niet dom, en wist hij uiterst goed waar de ander het over had. Maar hij had besloten dat hij de andere kater niet zomaar zou helpen; voor hij het wist, had hij concurrentie, en daar was hij niet van gediend.