Not again

Waarom was ze hier naar toe gegaan? Wilde ze per se de confrontatie aan gaan? Walnut slikte en liep stevig door. Het ruisende water kon ze al horen, het water dat haar scheidde van Riverclan en een bepaalde vriend. In deze tijden stond er tussen Riverclan en Windclan een enorme spanning. Waarom wist ze niet helemaal precies, daar hield ze zich liever niet mee bezig. De poes moest stoppen, vanaf hier kon ze niet verder. Het zou gevaarlijk zijn, de rivier zou haar mee kunnen slepen of ze zou zelfs perrongeluk over de border gaan en dat zou haar in de problemen brengen. Ze wist niet wat haar hier naar toe had geleid, maar het gedoe met en tussen clans weerhield haar er steeds meer van dat ze in de buurt van haar eigen clan bleef. Het leek alsof haar oude nieuwsgierigheid van haar apprentice tijden terug kwam. Iets wat ze stiekem helemaal niet erg vond.

&Zuko

Tevreden zijnde keek Zuko naar de vogel die hij had gevangen. Dat zou een mooie prooi zijn om terug naar zijn territory mee te nemen. Nadat hij zorgvuldig de geurmarkeringen had geroken was hij tot de conclusie gekomen dat het geen territory van iemand anders was en dat hij dus de toestemming had om hier te mogen jagen. De dikke vogel die hij daarbij had weten te vangen zou er voor zorgen dat hij vanavond heerlijk kon eten en dat maar van één prooi. Zuko had vogel zo begraven dat geen enkele andere kat kon zien dat hij daar lag. Hij prentte goed in zijn geheugen waar hij het ook alweer had achtergelaten en ging toen op pad in de richting van de WindClan- en de RiverClan border. De gevaarlijkste border tussen de twee, want één verkeerde pootstap en je lag onderwater je laatste adem uit te blazen. Zuko was hier nog niet vaak gekomen omdat het hem verboden was geweest om hier een pootstap te zetten, maar hij gluurde toch even over de enorme klif heen en keek naar het water dat in misselijkmakend snel tempo onder hem doorstroomde. Zuko wendde zijn blik af en wilde net weer teruggaan naar zijn territory toen hij zijn vacht voelde prikkelen omdat hij iemand langs de klif af zag lopen. Nog net voor hij één van de borders zou oversteken stopte Zuko en keek gealarmeerd naar de kattin. Hij opende zijn bek, maar de geur van het water en de RiverClan was te sterk om te beoordelen of ze van WindClan of RiverClan was. ‘Hé!’ riep hij naar haar. ‘Kom terug! Het is veel te gevaarlijk daar!’ Zijn poten zetten zich automatisch schrap voor als hij toch naar voren moest komen springen om haar te behoeden van een akelige val.

De wind trok aan haar lijf wat er voor zorgde dat ze gevaarlijk een eindje van de rand balanceerde. Toch maakte zich daar geen zorgen om, ze was een behendige kattin en had zichzelf vaker gered uit benauwde situaties. Zowel met haar charisma als haar beweging. Gevaarlijk ver stak Walnut haar kopje over de rand en voelde ze een rilling over haar rug heen loop. Water, iets wat niemand lekker vond. Riverclanners uitgesloten. Nu ze bij de kloof liep werd de wind ook sterker. Maar nog steeds niet sterk genoeg om haar af te schrikken, ze was immers geen blaadje dat zomaar van de boom weg geblazen kon worden. "Hé kom terug! Het is veel te gevaarlijk daar!" De kreet liet haar schrikken en de poes verloor daardoor één seconde haar balans waardoor een pootje weg gleed. Met een krijs van angst sprong ze een meter ver weg van de steile afgrond. Haar hart klopte in haar keel en haar litteken bonkte terwijl de adrenaline door haar lijf schoot. Met gespitste oortjes keek de kattin rond, op zoek naar degene die haar had gewaarschuwd. Het was een kater, Riverclan misschien? Nieuwsgierig en nog steeds niet helemaal gerust liep ze trillend naar de kat toe. "Ik had alles onder controle." Miauwde ze hem arrogant toe.

Misschien moest hij de vorige keer toch op een andere manier een kat waarschuwen. Zodat ze minder zou schrikken en zo. Zuko verloor zijn eigen hartslag bijna toen hij haar zag schrikken om zijn opmerking en er één poot weggleed. ‘Néé!’ riep hij uit en hij sprong naar voren en maakte vaart naar haar, maar voordat hij haar kon bereiken had ze zich gelukkig alweer opgehesen en had een vreselijke val voorkomen. Zuko deed een paar bewegingen naar achteren terwijl hij de rand van de klif goed in de gaten hield. Hij sloot het geluid van het razende water onder hem zo goed mogelijk uit en het feit dat als de poes er dankzij zijn waarschuwing in was gevallen ook. Dat water kon zelfs een volgroeide Warrior binnen een paar seconden verdrinken als de botten al niet gebroken waren van de val. Nee, dit wenste je zelfs je ergste vijand niet toe. De kat ging in elk geval weg van de klif en kwam naar hem toe. Zuko fronste toen ze haar woorden tegen hem sprak en sloeg afkeurend met zijn staart. ‘Dat zag ik,’ zei hij koeltjes. ‘Je viel bijna over de rand. Als het al niet door mij was geweest dan was het wel omdat je je kop te ver over de rand stak. Dat water daaronder je heeft echt geen medelijden met je, hoor. Je had dood kunnen zijn.’ Hij verzachtte zijn blik ietwat en opende zijn bekje nogmaals zodat hij deze keer haar geur wél kon opvangen. WindClan. Dan had ze zich al zeker niet meer gered. ‘Ben je in orde? Heb je je pijn gedaan?’ vroeg hij vervolgens aan de poes en even gleed zijn blik zorgelijk over haar, maar hij kon niet echt iets zien.