Dry fields {Training |}

Amberpaw stond vroeg op de volgende ochtend, ook al was dat vooral tegen haar zin. Ze had geen zin om met haar tante te trainen - ze kon haar tante op het moment echt niet luchten. De jonge apprentice gaf dan ook niet echt een reactie toen Bronzemask haar aansprak en volgde haar gewoon. Het territorium had ze al gezien, want zowel haar grote broer als haar mama hadden het haar al laten zien - en dat waren nu twee katten die ze ook niet kon luchten. Het leek wel alsof ze niemand meer af kon tegenwoordig. Uiteindelijk stonden ze stil in The Moorlands - ja, dit herkende ze nog vaag vanuit haar kittentijd. Bij Bronzemask's vraag rolde de poes even met haar ogen. "Euh, katten?", antwoordde ze sarcastisch. Ze zou het niet weten, maar dat zou ze niet aan haar toegeven.

De jonge apprentice negeerde de waarschuwende blik van haar mentor en keek om zich heen, schijnbaar zonder interesse. Al was dat niet helemaal waar - ze was wel degelijk geïnteresseerd in de leerstof, maar koppig als ze was en boos als ze was op haar tante, deed ze haar best om zo ongeïnteresseerd mogelijk te kijken. Amberpaw snoog toen Bronzemask zei dat ze dat moest doen, al was het zonder veel overtuiging. "Ik ruik nog steeds alleen maar katten hoor.", loog ze, haar blik werpend op de horizon en weg van haar tante.

De lichtbruine tabby haalde haar schouders op en wandelde achter haar mentor aan. Nou, als zei het haar niet wilde leren zou ze het nooit leren. Ze was immers nog jong. Bij haar volgende vraag aarzelde ze niet lang. "Je mag je clan niet verraden.", antwoordde ze, een puntige ondertoon in haar stem. "Medicine cats mogen geen kittens hebben. Kittens mogen het camp niet uit. Kittens mogen niet aan hun lot overgelaten worden." Allemaal regels die haar moeder gebroken had.

Amberpaw rolde met haar ogen bij de woorden van haar mentor. Tuurlijk. Alsof zij het net zo moeilijk had. Ze snoof even bij wat Bronzemask daarna zei. "Het achter ons laten zoals mama ons achter zich liet zeker.", mompelde de jonge apprentice, net luid genoeg dat haar tante het waarschijnlijk kon verstaan. Ze wist dat ze nu de grenzen aan het pushen was, maar het maakte haar niet uit. Iets in haar verlangde naar een schreeuwende ruzie met haar moeder - maar sinds die niet hier was, was haar zus de beste kandidaat.

Amberpaw klemde haar kaken op elkaar maar knikte. Het irriteerde haar verschrikkelijk dat Bronzemask niet reageerde. Was ze zo belangrijk voor haar? Blijkbaar wel. Waarschijnlijk was ze boos op Everstar dat ze haar als apprentice gekregen had. waarschijnlijk wou ze gewoon dat ze zo snel mogelijk warrior werd, zodat ze geen last meer van haar had. Hmpf. Ze zou tante eens laten zien wat voor een last ze kon zijn als ze wou.

Zwijgend liepen ze naast elkaar door het hoge gras. Droog gras kraakte onder hun poten en hoewel Amberpaw redelijk lang was voor haar leeftijd, kon ze niet boven het gras uitkijken. Uiteindelijk kwamen ze aan bij het meertje. He - hier was ze al eerder geweest! Toen zag het er wel anders uit.. De lichtbruine tabby fronste en keek haar tante aan. "Is het water altijd zo laag?", vroeg ze, ongerustheid in haar stem en voor een keer eens geen vijandigheid.

Humpf, alsof Riverclan hun zou laten drinken. "Ik denk dat Riverclan ons nog liever zou zien creperen van de dorst.", antwoordde ze dan ook, haar stem nonchalant al lag er ook een oprecht bezorgde ondertoon in haar stem. Ze was nog jong, maar niet zo jong dat ze niet wist wat een watertekort zou doen voor hun clan. En dan vooral voor de twee nestjes of voor de elders.. Ook voor de warriors en apprentices, natuurlijk. Amberpaw keerde zich om. Ze was niet harteloos. Misschien leek dat soms zo - zeker nu, nu ze graag zo bot deed. Maar ze voelde zich geïrriteerd, ze wist ook niet zo goed hoe het kwam. Misschien waren het de hormonen. In ieder geval bleef het feit, dat van zodra ze zich weg keerde van het laagstaande water er terug een frons op haar snuitje kwam.

De twee katten liepen langs het meer tot ze bij de abandoned badgerset kwamen, waar Bronzemask over vertelde dat het vroeger Shadowclan gebied was maar dat Windclan het recent had teruggewonnen. Amberpaw gaf geen reactie op de trotse woorden van haar mentor. Ze had er bij willen zijn.. Maar ergens was ze ook blij dat ze dat niet was. Een gevecht leek haar maar eng, zeker met de katten van Shadowclan - die stonden immers bekend om hun koude harten en hun scherpe klauwen.

Amberpaw haalde slechts haar schouders wat op als antwoord op de vraag van haar mentor. Wist zij veel; ze had nog nooit gejaagd en nog nooit gevochten, dus ze had geen flauw idee wat het leukste was. "Kies maar.", mompelde de lichtbruine tabby, haar groene ogen op de omgeving richtend. Onbewust vermeed ze de blik van haar tante; ze leek zo veel op haar moeder. Ze kon zich zo inbeelden dat het Brindleleaf was die hier met haar stond en die haar mentor was, maar mama was hier natuurlijk niet.

Amberpaw reageerde niet echt toen Bronzemask besloot dat het Jachttraining zou worden. Dat was goed voor haar, whatever. Ze vond het ook niet erg dat het morgen maar was - om heel eerlijk te zijn, had de wandeling haar uitgeput. Ze was het niet gewend om zo'n grote afstanden op zo'n korte tijd af te leggen, en haar poten deden pijn. Eindelijk liepen ze terug door de campingang. De tabby poes richtte haar blik nog even op haar tante toen die zei dat ze altijd bij haar - of bij Oceanbreeze - kon komen met problemen, en lichtjes (bijna onmerkbaar) knikte de jonge poes. Ze wist dat ze eerder geneigd zou zijn om met Oceanbreeze te praten, omdat zij er niet echt iets mee te maken had. Bronzemask, daarentegen, kon ze niet zo goed meer uitstaan tegenwoordig. Ze had er immers niets aan gedaan toen Brindleleaf wegging, en ze wist zeker dat ze er meer van wist. De jonge poes slikte even en draaide zich zonder een woord te zeggen weer om.

-Topic uit