November Ceremonie

Haar poten leken zwaarder te voelen dan normaal en haar diep blauwe ogen stonden iet wat verontrust. De vijandigheid tussen hun en Windclan leek over te zijn. Maar of dit op de juiste manier was opgelost was een ander ding. en daarnaast waren ze Sunningrocks kwijt. Het was allemaal too much leek het wel. En toch ging het normale leventje gewoon weer door. Ze moesten allemaal wel anders zouden ze ten onder gaan aan hun eigen stress.

Dus stapte ze haar den uit na bespreking met Futuresong en sprong bovenop haar rots. Direct zodra het zonlicht haar beige vacht raakte voelde ze zich zekerder en haalde ze diep adem. "Laat iedereen die zijn of haar eigen prooi kan vangen zich verzamelen voor een ceremonie!" Haar stem was duidelijk en luid en even wachtte ze af tot alle katten zich verzameld hadden.

"Het lijkt er nog altijd op alsof de droogte aan zal houden. Het is duidelijk dat hoewel wij geluk hebben met de rivier andere clans niet zo gelukkig zijn. Let er op nu Thunderclan Sunningrocks terug heeft dat zij dichter bij de rivier zullen komen. Zorg ervoor dat ze niet over de grenzen gaan. Drinken mogen ze. Maar ons territorium is van ons." Met vernauwde ogen keek ze even naar haar warriors. "Futuresong en ik hebben al besloten dat we meer grenscontroles gaan instellen zeker bij de rivier en rond fourtrees ik durf te wedden dat Shadowclan en Windclan zeker in waternood gaan komen." Ze knikte even rustig en gaf zichzelf een lik over haar poot. "Toch is er wel goed nieuws. Underwater is vader geworden van Abysskit en Avalanchekit. Hun moeder is helaas overleden zoals jullie weten. Honeyscent vangt ze op." Ze knikte haar neef even toe en glimlachte zachtjes.

Vervolgens hebben we ook nog een Apprentice die een nieuwe mentor nodig heeft. Wolfpaw, Robinflight zal jou trainen tot je klaar bent om een warrior te worden. Ze knikte even vriendelijk naar de twee voor een kleine grijns rond haar lippen vormde.

"Dan uiteindelijk is het tijd waar drie apprentices lang op hebben gewacht. Breakingpaw, Rosepaw, Robinpaw kom naar voren alsjeblieft. Glimlachend keek ze naar de drie katten. Stuk voor stuk zouden ze geweldige warriors worden met ieder een perfect eigen karakter. Breakingpaw, Lynxfang is een goede mentor voor je geweest. Ik hoop dat hij veel van zijn wijsheid op jou heeft doorgebracht. Vanaf nu zal jouw naam Breakingpoint zijn. Draag deze met trots." Ze likte zachtjes over de schouder van de gloednieuwe warrior en draaide haar kop bij. "Rosepaw, jouw training heeft langer geduurd dan andere apprentices maar ook nu ben jij er klaar voor. Vanaf vandaag zal jouw naam Rosefrost zijn. Wees een eervolle warrior waar Riverclan trots op kan zijn." Zachtjes gaf ze de schouder van de kat een likje en glimlachte even haar kop op de laatste apprentice draaiend. "Robinpaw." Haar stem was warmer dan met de andere twee. Een liefdevolle tint in haar diep blauwe ogen terwijl ze haar zoon naar zich toe riep. "Ook jouw training met Creamyfrost is nu afgerond. Hij heeft jou alles geleerd wat hij weet. Op jouw schouders draag je de verantwoordelijkheid om je clan te verzorgen en verdedigen. Robinsong. Ik ben trots op je." Warm glimlachte ze en duwde haar neus even tegen zijn schouder aan en gaf die een zachte lik. Daarna nam ze een pas achteruit en keek de drie gloednieuwe warriors aan. "Vanavond zullen jullie in stilte de wacht houden over het kamp. Met Starclan op jullie neerkijkend. Morgen ochtend mogen jullie een plaats uitzoeken in de Warriorden." Ze glimlachte warm en keek de gehele clan aan. "Daarbij beeindig ik de ceremonie." Ze knikte naar de katten en sprong van haar den af nogmaals haar kop tegen die van haar zoon drukkend voor ze naar Underwater stapte. Wolfpaw"

Half kruipend ging ze naar de ceremonie toe, haar zoon zou vandaag warrior worden en als moeder kon ze niet trotser zijn. Ze was zo blij met haar kinderen en voelde zich zo schuldig dat ze hen niet de aandacht gaf die ze verdienden. Dat was ook de reden dat ze weer een de Medicine den uitging zonder dat dat überhaupt mocht van Chivypaw en zonder dat de apprentice haar wat pijnstillers had gegeven. Met een glimlach ging ze zitten, de pijn volledig negerend al stond haar gezicht op vuur erdoor. Vrolijk riep ze de namen van de nieuwe warriors maar Breakingpoint toch echt wat luider en trotser, stiekem hopend dat hij op haar af zou stappen gezien ze in geen conditie was om naar hem toe te gaan.

Butterpact rende naar het midden van het camp toe om aandachtig te luisteren naar wat er gezegd werd door zijn leader. Hij kneep zijn ogen kwaad zijnde samen toen hij hoorde over de Sunningrocks. Hij wilde dat hij bij dat gevecht was geweest, maar hij was te druk geweest met luisteren naar een verhaal over een warrior die het gevecht tussen hun Clans toch niet helemaal waard bleek te zijn geweest. Hij was woest over het feit dat hij niet in het camp was gebleven. Als hij van te voren had geweten dat het zo zou lopen, zou hij natuurlijk in het camp zijn gebleven zodat hij Sunninrocks mee kon verdedigen en zijn moeder in elk geval een beetje had kunnen helpen. Ze was ook veel te snel na heel het gedoe met Luvion weer gaan vechten en dat had er waarschijnlijk ook mede voor gezorgd dat ze Sunningrocks nu kwijt waren, maar hij verweet zijn moeder niks en dat moesten hun Clanmates ook niet doen. Ze was tenminste dapper genoeg om na zo’n val weer terug op te staan en te vechten voor haar Clan. Dat konden er niet veel zeggen. Allemaal grote praatjes die ze hier hadden in RiverClan, maar niemand zou zo sterk zijn als zijn moeder. Ook nu stond ze weer tussen de katten om haar zoon aan te moedigen terwijl er duidelijk aan haar gezicht te zien was dat ze pijn leed. Ze was een she-cat om trots op te zijn en haar Clanmates moesten meer respect voor haar hebben. Butterpact draaide zijn kopje met een ruk om toen hij de enige apprentice benoemd hoorde worden die een nieuwe mentor zou krijgen. Opwinding ging door hem heen, maar verveeld keek hij naar Robinflight die Wolfpaw’s mentor werd. Verdomme. Hij had wel graag mentor willen worden. Volgende ceremony beter, zeker? Hij had belangrijkere dingen te doen. En dus stak hij zijn kopje in de lucht alsof het hem niks kon schelen, maar hij opende zijn ogen weer en juichte de naam van zijn broer expres heel hard toen deze benoemd werd tot warrior. Toen de ceremony was afgelopen zag hij zijn broer bij hun moeder staan en hij snelde naar hun toe. ‘Eindelijk is de luiste kat van RiverClan dan toch warrior geworden. Gefeliciteerd, man.’ Hij gaf de tom een zet en liep vervolgens snel naar zijn moeder toe. ‘Je moet rusten, mam,’ sprak hij en hij gaf een liefdevolle lik over haar wang. ‘Je bent moe en je hebt waarschijnlijk heel veel pijn.’ Hij gaf haar een kopje en keek haar toen strak aan. ‘Geen zorgen, mam. We krijgen Sunningrocks wel terug. ThunderClan moet niet denken dat ze almachtig zijn door één stomme overwinning.’

Toen de ceremonie begon had Robinpaw al een goed plekje vooraan gevonden. Met zijn 12 moons wist hij precies wat hem te wachten stond. True, de eerste paar maanden van zijn apprenticeship was hij een rasecht ettertje geweest, maar in de overige maanden had hij ook weer een hoop ingehaald. Toch had Robin het gevoel dat hij nog steeds een hoop goed te maken. Hij was niet zomaar een luie en koppige apprentice geweest, maar hij had zo ook zijn moeder voor schut gezet. Je zou kunnen redeneren dat hij nog jong en dom was geweest, maar toch. Wat voor indruk zou de clan wel niet van Butterstar zelf hebben gekregen als haar bloedeigen zoon zich niet eens fatsoenlijk had kunnen gedragen. Hij had nog een boel goed te maken, en Robin had zichzelf beloofd dat hij een warrior zou worden waar zijn moeder trots op kon zijn.

Trots stapte Robinpaw naar voren toen zijn naam werd genoemd, en keek zijn moeder met een grote glimlach aan. "Dankje, mam." Fluisterde hij zacht toen zijn moeder naar voren stapje om zijn schouder een likje te geven. Opgetogen stapte Robinsong weer terug met een nieuwe naam, en een nieuwe kans.

Er was een nieuwe ceremonie. Wat er met Windclan was gebeurd was nu duidelijk. Het deed hem goed om te weten dat Riverclan geen schuldige moordenaar had wat Whitelion betrof. Maar dan nog was er wel een andere Windclan warrior gestorven, maar dat had Smokegaze los gelaten. Hij zou zich er niet meer mee bezig houden. Het was tijd dat hij zijn kop koelde en zich ging focussen op betere dingen, zoals er zijn voor zijn clan, zijn band sterker en beter maken met zijn moeder, gezien hij een moeder figuur in zijn leven nodig had, ook al was hij al een volwassen warrior. Er was een ceremonie die een samenvatting gaf van hoe het er voorstond. Dat was dus duidelijk. Vervolgens kwam er goed nieuws over een nestje kittens, wat ook Smokegaze een warm gevoel gaf. Hij hield van kittens en hoopte ooit de perfecte poes te vinden om zelf kittens mee te krijgen. Een mooie droom en een prachtige doel om te hebben. Vervolgens begon de ceremonie zelf. Toen deze afgelopen was juichte hij ook voor de katten met nieuwe rangen. Hierna stapte hij op Futuresong af. "Kan jij mij toevallig gebruiken voor een patrouille?" Vroeg hij met een scheve glimlach. Sinds Luvon was Smokegaze heel anders geworden naar Futuresong geworden, hij had zich schuldig gevoeld en was bang geweest dat de poes zou overlijden. Dat was voorbij en hij had een afspraak met zichzelf gemaakt sinds dien, ze verdiende namelijk zoveel beter dan hoe hij in het verleden tegen haar gedaan had.

TAG: Futuresong